Hier ben ik dan eindelijk weer. Het lukte mij eerder niet om iets te publiceren door allerlei perikelen. En temidden van een tumultueuze wereld schrijf ik mijn blog. Op dit moment ben ik ook een lezing aan het schrijven voor een tentoonstelling in Barendrecht over mijn broer Jochem Bakker.
De bedoeling is bekendheid te geven aan zijn grote verdienste voor ons land tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Het graf van Jochem heeft geen steen; dat was de wens van mijn moeder uit Godsdienstige overwegingen. Daardoor raakte Jochem in de vergetelheid en daarom nu deze tentoonstelling. Als enige nog overgebleven zus is mij gevraagd in een lezing te vertellen wat Jochem persoonlijk voor mij heeft betekend. En dat wil ik graag. Toen ik 11 jaar oud was, overleed hij door een vliegongeluk tijdens een vliegles aan een leerling. Zijn leven en dood hebben mij diep geraakt omdat hij mij heel lief was.
De tentoonstelling wordt geopend op woensdag 9 april om 15.00 uur in het gemeentehuis van Barendrecht. In het gemeentehuis is plaats genoeg, zodat iedereen hartelijk welkom is.
Artsen in Amsterdam
Deze week werd ik gebeld door het artsencentrum waar ik mij heb ingeschreven als patiënt. Het was de praktijkondersteuner van mijn huisarts. “U bent nieuw in onze praktijk, maar we hebben u nog niet veel gezien,” klonk het aan de andere kant van de lijn. Dat klopte. Ik had contact gehad met de assistente toen ik blaasontsteking had. Daarna voelde ik mij niet fit genoeg om kennis te maken met mijn nieuwe huisarts. Dat vertelde ik haar.
Tot mijn verbazing stelde de praktijkondersteuner voor of het goed was dat zij eens langs zou komen. Het artsencentrum brengt op dit moment de thuissituatie van ouderen in kaart en daarom haar vraag, zei ze. Ik vind het eigenlijk een prachtige regeling. En omdat ik weet dat ik nu toch echt bij de ouderen hoor, en naar de dokter gaan niet mijn hobby is, nam ik het voorstel met beide handen aan. Ik wilde er mijn licht eens over opsteken en dan is Google de aangewezen weg.
In de gemeente Amsterdam kunnen de artsen kiezen om mee te doen aan de POH (praktijkondersteuning huisarts) regeling. In tegenstelling tot mijn angst dat de gezondheidszorg in Amsterdam minder zou zijn dan in Amstelveen, bleek het heel anders te zijn. Ik dacht aan de wachttijden die ik doorbracht in de wachtkamer van de huisarts omdat zij het veel te druk had. Weliswaar een mooie wachtkamer met alles erop en eraan. Echter, na een half uur wachten hing de wachtkamer aan de wilgen. Als de arts mij eindelijk dan toch ophaalde, voelde ik haar haast, want hoe haalde zij dat halve uur weer in? Natuurlijk hoefde ik mij daar niet mee bezig te houden en was dat niet mijn zaak, maar toch had het invloed op mij. Het resultaat was in ieder geval dat ik meestal na vijf minuten weer buiten stond. En nu komt er een persoon uit de gezondheidszorg naar mij toe die tijd voor mij vrijmaakt. Ik ben daar echt enthousiast over en benieuwd hoe dit afloopt.
Nog geen dag spijt gehad
En hoe gaat het verder in mijn nieuwe woonplaats en omgeving? Ik ben heel blij dat ik de stap gemaakt heb. Nadat ik jaren aan het dubben was of ik wel of niet moest verhuizen, was mijn besluit naar Amsterdam te gaan weliswaar een welbewuste keuze. Maar dan nog had ik spijt kunnen krijgen, wat gelukkig tot nu toe zeker niet het geval is. Maar dit schreef ik al eerder.
Terwijl ik dit schrijf, staat de zon op het terrasje. Af en toe komt er een duif op bezoek om te kijken of hij in het zonnetje kan zitten. En overdag is dat best gezellig. Helaas, zielig voor de duiven, maar ’s avonds is de richel waarop ze zich verpoosden, gebarricadeerd met bezems en borstels. Nadat ik, samen met mijn hulp, een halve ochtend duivenpoep heb geruimd, wil ik tegen de avond alleen maar duiven zien die door het luchtruim zweven. Nog even deze tijdelijke oplossing met bezemstelen en borstels, want er zijn strippen voor. Op internet wordt alles verkocht. Ik heb al heel wat besteld door de verhuizing. Een prachtige oplossing, al is het minder leuk voor de plaatselijke winkeliers.
Vanmiddag ben ik begonnen mijn terrasje zomerklaar te maken. Er stond een zwart ijzeren scherm in de slaapkamer te niksen. Ineens wist ik het: dat scherm staat vast leuk tegen de scheidingswand tussen de buren. En inderdaad, het maakt de wand speels, met een mooie bijkomstigheid dat ik er hangplanten aan kan hangen. Het geeft mij een heel fijn gevoel dat het scherm ook weer mee mag spelen in het gezellig maken van mijn woonomgeving.
Blijft de zorg betaalbaar?
Er is inmiddels iemand geweest van het artsencentrum: een maatschappelijk werkster. Na een goed gesprek nam zij, voordat ze wegging, ook nog even de bloeddruk op, want dat hadden ze haar geleerd. En waar ik al bang voor was, bleek waarheid: de bloeddruk had een hoge vlucht genomen.
De bloeddrukmeting bleek een staartje te hebben. Diezelfde middag werd ik gebeld door een praktijkondersteuner met de uitnodiging om volgende week dinsdag langs te komen voor een bloeddrukmeting, en etc., etc. Even dacht ik: tja, dat is het resultaat van controles. Maar natuurlijk is het goed dat er naar gekeken wordt.
Ach, het zijn de wederwaardigheden van het ouder worden. Ik hoor soms verhalen van mensen die een paar keer per week in een ziekenhuis zitten en dan verschillende artsen bezoeken. Soms denk ik wel eens: we worden te oud! Wat kost het allemaal en waarvan wordt het allemaal betaald? Natuurlijk betaalt iedereen ziektekostenpremie. Maar blijft het betaalbaar en in balans? Tenslotte leg ik mijn overwegingen maar naast mij neer. Wat kan ik er verder mee? Hopelijk houden de deskundigen het goede overzicht en neemt de politiek wijze besluiten. En daar houdt het dan voor mij op. Tenminste, totdat ik ga nadenken over de politiek. En dan wordt het pas echt ingewikkeld en onoverzichtelijk, want welke partij vertegenwoordigt het beste mijn ideeën? Of nog anders gezegd: welke partij voert mijn gedachtegoed het meest uit?
Verbijsterd kijk ik naar het nieuws
Oud worden betekent niet dat ouderen slapend en suffend hun tijd doorbrengen, tenminste daar ga ik van uit. Zo ben ik mij er terdege van bewust dat we wereldwijd in een chaotische verwarring leven. Ik volg verbijsterd het nieuws, waar ik hoor en zie dat jarenlang gekoesterde zekerheden in een armzwaai vervliegen, afspraken en wetten van tafel worden geveegd. Het kan mij soms echt naar de keel vliegen. Als er dan een kind langs komt, spui ik mijn zorgen en gedachten. Maar het lost verder niets op. We staan erbij en kijken ernaar, in het weten dat de geschiedenis zich blijft herhalen.
Ik heb mijn jack aangetrokken en mijn luie benen blootgesteld aan een flinke wandeling. Om zover te komen heb ik mezelf eerst heel ernstig toegesproken, want het gevaar dat ik te weinig naar buiten ga is levensgroot.
Onderweg ben ik gestopt en ik zit nu in een leuk tentje waar een vriendelijke, Engels sprekende eigenaar een overheerlijke cappuccino voor mij heeft klaargemaakt en vriendelijk voor mij neerzet.
Het leven is mooi en goed
En dan vind ik het leven weer zo goed en mooi. Dan ben ik dankbaar dat ik leef in een vrij land, in ons prachtige Nederland. Ik woon in een stad met diverse culturen. En ik zie verdraagzaamheid en tolerantie om mij heen, met allochtonen die mij vriendelijk groeten. Voor mij is dit Nederland op zijn best.
En om af te sluiten nog het volgende: de toevoer van diepvriesmaaltijden gaat onverstoorbaar door. Nog even tot mijn diepvriezer mij vriendelijk vraagt even te dimmen.
Als afsluiting: het is vandaag heerlijk weer, waardoor het uitzicht over het plein ineens gezelligheid uitstraalt. Het meubilair is naar buiten gesjouwd en uitnodigend neergezet. En frappant hoe druk het wordt zodra er een streepje zon is te zien.
Wat fijn om weer eens te horen! Geniet lekker van het mooie weer. En wandelen is goed voor jong en oud.
Lieve groet!
Wilma
Ha Wilma, ook fijn om van jou weer iets horen. En heerlijk he dat de zon weer schijnt, en gelukkig schijnt hij overal!
Dank weer Wilma, en Liefs, Maaike
Dat is weer een mooi, uitgebreid verslag van al je belevenissen. Het zal je jong houden deze stap naar een nieuwe omgeving. Mooi dat het zo bevalt in mijn dierbaar Amsterdam, waar ik geboren ben.
Nu ik met o.v.taxies ( gelukkig kan jij dat ook) heen en weer ga, kom je heel Amsterdam door en herontdek ik al mijn herinneringen van plaatsen waar ik gewoond, gewerkt en gestudeerd heb.
Ik zie je gauw weer dus tot kijk.
Liefs van Nelleke
Ja Nelleke, wat geweldig he hoe wij ouderen worden verwend vanuit de plaatselijke gemeenten. Voor een appel en een ei worden rondgereden naar onze bestemming. Daar konden onze ouders toch niet van dromen?
En voor jou is het ook heel gezellig een rondrit door Amsterdam, je geboorteplaats. En inderdaad het is heel leuk al die nieuwe indrukken. Hoop verder te schrijven over dit en over van alles.
Dank en liefs
En tot ziens, van Maaike
Lieve Maaike,
Wat bijzonder, een tentoonstelling over uw broer Jochem! Zo invoelbaar, wat een donderslag voor een elfjarig kind dat geweest moet zijn. Of de grond onder je voeten voor lange tijd verdwijnt!
Ik zou graag komen naar de tentoonstelling, maar helaas is het te ver voor mij.
Heel fijn om te lezen dat het u zo bevalt in Amsterdam! Want het is toch een grote stap, zo’n verhuizing. Wat leuk dat uw kamerscherm nu weer zo’n praktische en leuke rol vervult. Dat zijn de kleine maar belangrijke pleziertjes in de woning.
Over de gebeurtenissen met uw broer denk ik vanzelf aan het boek van Anne Tyler, A spool of blue thread:
“Well, you know about time. How slow it is when you’re little and how it speeds up faster and faster once you’re grown. –
We’re young for such a small fraction of our lives, and yet our youth seems to stretch out forever.
Then we’re old for years and years, but time flies by fastest then”.
Hartelijke groet,
Ge van Dijk
Lieve Ge, ja ik begrijp zeker dat je niet kunt komen, veel te ver. En dat geldt natuurlijk voor praktisch iedereen.
Maar het is fijn dat ik dit op mijn blog kan delen. Mijn blog gaat vooral over de “gewone” dagelijkse dingen. Over dingen die, als we langer kijken vaak bijzonder zijn. Dat is de winst van het ouder worden, denk ik soms. We hebben meer tijd en rust om gade te slaan en stil te staan.
Ik heb het boek wat je noemt nog niet gelezen. Maar ik kan mij indenken dat je het hier noemt. Lijkt mij een intrigerend gegeven al die karakterbeschrijvingen en knap geschreven. Mooi wat je aanhaalt en heel passend, Ge. En ik ben zo vrij om “je” te schrijven. Ik zou zeggen: doe gij evenzo!
Dank voor je reactie en Liefs van Maaike
Ha Maaike, fijn weer wat van je te horen! Weer allerlei belevenissen. Mooi dat je een lezing gaat houden over je broer Jochem. Een hele voorbereiding denk ik zo. We horen later vast wel van je hoe dat gegaan is. Ook fijn dat het je zo goed bevalt in Amsterdam, ook wat betreft de huisarts en zelfs een huisbezoek. En lekker je balkon zomerklaar, kun je met dit weer lekker genieten (zonder duivenpoep!) Nou Maaike, een goed weekend, misschien kun je weer een wandeling maken. Hartelijk gegroet, Lucie
Ha Lucie, ja zat een beetje er doorheen. Is toch een hele aanpak verhuizen op deze leeftijd. Maar nu dan toch weer een blog geschreven. Die lezing over mijn broer is fijn om te doen .aar ja zoiets geeft natuurlijk ook weer stress. Maar wrs een goed gevoel daarna. En dat zal ik dan zeker weer delen. Want het blijft toch heel fijn dat er zo veel trouwe lezers zijn om mee in gesprek te gaan. Want zo voelt het echt. De zon is vroeg in de ochtend op mijn terrasje en dat is heel feestelijk. Volgende keer hoop ik dat foto,s te plaatsen. Wel Lucie dit is het weer voor nu. Leuk om je hier te spreken en lieve groet van Maaike
Maaike,Wat fijn dat we weer iets van je hoorden.Belangrijk is dat je al wat gewend bent in Amsterdam. Het is ook plezierig dat je nog met openbaar vervoer, of regiotaxi of valies, dat alles voor weinig.Toch kan je overal komen als je gezondheid het toelaat.Ik heb even niet kunnen fietsen,een hond voor m’n wiel,en daar lag ik,last van m’n schouder,dat is gelukkig wel opgeknapt.Maar ik had het niet op loslopende honden in onze wijk.Nu ik een andere fiets heb ,probeer ik weer kleine stukjes.Als het goed blijft gaan,hopen we DV inmei of juni een keer naar Amsterdam gaan per auto en dan een route door de binnenstad te rijden.We zouden nog zo graag het Rembrandthuis te bezoeken met de museumkaart.Er is daar ook een aantal schilderijen van de schilder.Altijd fijn om ergens naar uit te kijken.Maar je moet er van houden.Wat vind ikhet moedig dat je een lezing voorbereid over je broer Jochem Bakker,het lijkt me moeilijk om alles te herinneren en emotioneel.Maar als je het wilt uit eerbetoon aan je broer dan lukt het ,ik heb in het boek gelezen dat je een goede band had met je broer,dan zal het zeker lukken,veel succes Maaike,Vriendelijke groeten Dikkie Snetselaar
Ha Dikkie, ja het is zeker fijn op nog mobiel te zijn. Met eigen vervoer of via de gemeentelijke instellingen. Wat mooi dat jullie het Mauritshuis willen bezoeken. In Amsterdam worden overal tentoonstellingen om kunst te kijken belegd. Ik wens je veel kijkplezier. Of het je lukt een ritje door de binnenstad van Amsterdam te maken? Amsterdammers zelf nemen de tram of bus. Natuurlijk kun je het proberen. Heb het een keer geprobeerd op zaterdagmiddag maar het lukte niet. Dus rechtsomkeer terug naar huis. Nu is zaterdagmiddag natuurlijk een ongunstig tijdstip. Je hebt gelijk Dikkie het schrijven voor mijn broer roept emoties op maar geeft mij ook een goed gevoel. Gelukkig ben je aan het opknappen van de val. En mijn ervaring met vallen is dat je schouders bijna altijd erg bezeerd raken. Ben een paar weken geleden ook gevallen en mijn schouder doet nog pijn. Leuk dat je reageert Dikkie, altijd gezellig hoor,! En hartelijke groetjes van Maaike
Lieve Maaike,
Fijn om weer iets te lezen en wat goed dat je bezig bent met een lezing over je broer! Geweldig dat de verhuizing zo goed is uitgepakt en je weer geniet van de nieuwe omstandigheden. Wat de duiven-overlast betr. hierover kunnen wij een woordje meespreken. Beide balkons zijn beschermd met een net. De balkons aan de brandtrap van de woningen zijn door de woningcorporatie beschermd met een vast net. Ons “eigen” balkon hebben we een soort horren-gaas voor gespannen en dat werkt perfect.
Heel veel succes met de lezing en tot schrijfs!!
Lieve groet van Gerlien
Lieve Gerlien,
Zo daar ben je ook weer, gezellig. Is wel leuk al die nieuwe indrukken opdoen. En Amstelveen is heel dichtbij want daar heb ik natuurlijk ook mijn contacten. Ik dacht dat de duif zijn slaaphoekje inmiddels was vergeten, maar nee dus. Gisteravond zat ze weer heerlijk in haar vaste hoekje. Het ging aan mijn hart haar weg te jagen maar heb het toch gedaan. Tenslotte is er andere ruimte genoeg voor haar. Maar het komt wel goed. Even nog iets bestellen. Zit in de zon achter het glas. Heerlijk.En verder dank en groetjes, Gerlien. Liefs van Maaike