En het wachten duurt voort

Het tafeltje naast ons is nu ook bezet. Een vader met twee kleine meisjes is bezig zich te installeren. De jassen gaan uit, en de sjaals af. Het jongste meisjes is ongeveer twee jaar. Ze heeft er zin in. Met haar armpjes over elkaar op tafel observeert ze met grote ogen wat er allemaal gebeurt in het restaurant. Papa kijkt alles rustig aan en praat wat met zijn kinderen.

Even later komt moeder binnenstappen. Ze loopt snel naar het tafeltje en kijkt
even hoe de vlag erbij hangt. Daarna loopt ze de trap op naar boven. Daar zijn de toiletten. Blijkbaar is er besloten weer te vertrekken. Want vader trekt zijn jas aan. En wil daarna ook de kleinste in haar jasje helpen. Maar dat is buiten de waard gerekend.  Het kindje legt haar armpjes nog eens demonstratief op tafel. Kijkt papa aan en schudt gedecideerd: nee. Daar komt niets van in, papa. We zijn hier toch niet voor niets neergestreken? Papa heeft er geen problemen mee. Hij gaat naast de stoel van het meisje staan, met haar jasje in zijn hand. Hij wacht het rustig af. Misschien denkt hij: straks komt mijn vrouw en die lost het wel op. Na korte tijd komt zijn vrouw inderdaad de trap af. Papa reikt haar het jasje aan, zodat zij nu tot actie over kan gaan. En dat doet zij dan ook. Zij houdt het meisje het jasje voor. Precies zoals papa deed. Maar de kleine is vastbesloten. Dit was niet haar plan! En zij heeft ontdekt dat zij gewoon voet bij stuk kan houden. En dat het nog iets uitwerkt ook in haar omgeving. Want wat gebeurt er ? Zij schudt weer, nu naar moeder, heel beslist haar hoofdje: nee! Nu gaat moeder naast haar stoel staan en wacht, met het jasje in haar hand. Er staan inmiddels drie mensen te wachten: vader, moeder en het oudere zusje. Er vallen geen harde woorden, er wordt niet gehuild. Eigenlijk gaat alles bijna woordloos, geluidloos. Het kindje, zich ogenschijnlijk van geen kwaad bewust, kijkt vrolijk in het rond.

Na verloop van tijd wordt het papa te gortig. Hij loopt met het oudere zusje het restaurant uit, naar buiten.  Aan moeder nu de taak het verder te regelen.
Er valt echter weinig te regelen, want er gebeurt niets. Nou ja wel iets: papa en het zusje staan nu buiten te wachten. In de kou! Vader verwisselt het ene been met het andere. Af en toe kijkt hij door het raam naar binnen hoe de zaken er bij staan.  Moeder staat nog steeds naast de stoel van het kindje. Met het jasje in haar hand.

De serveerster loopt heen en weer langs het tafeltje. Moeder gebaart dat zij niets aan de situatie kan doen. Dat het overmacht is. Dat het kleine meisje nee blijft zeggen! Het moet gezegd: moeder doet haar best.  Van tijd tot tijd houdt zij het meisje het jasje voor, maar het kindje blijft bij haar besluit en schudt : nee. En het wachten duurt voort. Al met al vind ik het een boeiend gebeuren. En ik kan het dan ook niet laten om naar het tafereel te kijken. Drie mensen, die gelaten wachten op een kind van pakweg twee jaar. Het imponeert mij, want wat gebeurt hier? Is er bij de ouders misschien angst voor overlast? Dat  lijkt  van  niet, want tenslotte pakt de moeder de kleine toch maar op.  En zonder gerucht te maken loopt zij met de kleine naar buiten.  Op haar ene arm draagt zij het kindje en in haar andere hand het jasje. Ik blijf verbaasd achter. Dus er worden toch maatregelen getroffen!

Wie denkt dat daarmee het verhaal rond is, heeft het mis. Want als ik even later naar buiten kijk, zie ik het kindje buiten op een stoel zitten.  Zonder jasje aan, in haar truitje in de kou. Dochtertjelief heeft nog steeds geen zin om haar jasje aan te doen. Moeder staat naast de stoel van het meisje. En wacht met het jasje in haar hand.

Het is gisteren gebeurd en ik blijf erover nadenken. Gaat het bij de ouders over de autonomie van een kind.  Over zelfbeschikkingsrecht? Willen de ouders hun wil niet opleggen aan een kind?  Voorkomen dat het een gevecht wordt tussen ouders en kind?  Willen zij er voor waken dat hun kind dwars wordt?  Het zou zo maar allemaal kunnen. Er  wordt in ieder geval over nagedacht.  En het is duidelijk dat het kindje in de koppigheidsperiode zit. Het is waar: er vielen geen harde woorden.  Er ontstond geen scène, geen gehuil. Alles draaide om het meisje van twee. Zij had de regie. Het hele gezin was haar toegewijd. En dat vind ik een mooie gedachte.

Helaas heb ik niet gezien hoe het is afgelopen. Maar ze zijn wel weggegaan.
Want de volgende dag waren ze vertrokken.  Met het jasje aan of uit? Daar moet ik naar raden.  Ik blijf er wel over nadenken. En ik vraag mij af : waar liggen de grenzen?  Wie het weet mag het zeggen!

Laat een reactie achter