Het verdriet van Eva

Gisteravond kwam Eva even op de koffie.  Eva en ik hebben dezelfde leeftijd, we zijn beiden eenenvijftig jaar. Net toen ik mij ging afvragen of het nog ging gebeuren dat zij de liefde vond, leerde zij Erik kennen. En zo overkwam het haar toch nog: Eva werd verliefd. Opeens, tot over haar oren. De huwelijksdatum kwam al even onverwacht. En nu, een half jaar later is alles al beklonken en zitten ze saampjes op de bank.
Eva komt graag even bijkletsen. Haar enthousiaste verhalen over haar prille geluk vind ik leuk. Ze herinneren mij aan mijn eigen wittebroodsweken op ons zolderkamertje in Rotterdam, nu al weer 28 jaar geleden.

Eva kwam gisteravond beteuterd binnen. Ik zag het al toen zij binnenstapte. Ze groette en plofte naast mij op de bank en gooide alle registers open: “Ik heb vanavond ruzie gehad met Erik.” Ik keek even steels naar haar gezicht en hield mijn mond, zonder vragen vertelde zij ook wel haar verhaal. Niet het hele verhaal, maar brokstukken, zoals ik Eva ken. Ze ziet er maar zenuwachtig en verdrietig uit, dacht ik.

“We ergeren ons aan elkaar. We hakkentakken over de kleinste dingen.
Erik begrijpt me niet” gaat zij verder. ”Vanavond wilde ik hem dat uitleggen en toen werd hij heel boos. We kregen ruzie. We gooiden elkaar van alles naar het hoofd, nare dingen.” Ik luister, helemaal onbekend klinkt het niet.

Wat er nu precies aan de hand is weet ik nog steeds niet, maar dat is ook niet belangrijk. 

“Zijn jullie boos uit elkaar gegaan?” vraag ik.
“Nou boos, boos is een groot woord. We hebben het, voor ik wegging wel een beetje bijgelegd, maar voorbij was het niet. Ik begrijp het niet waardoor we ineens zo’n ruzie kregen. Ik had het niet verwacht, zó’n ruzie! En ik wil dat ook helemaal niet. Ik dacht altijd dat het bij ons nooit zou gebeuren, ik vind het zó erg” zegt ze moedeloos. Misverstand op misverstand denk ik bij mezelf, met elkaar omgaan is niet altijd gemakkelijk.  

Ik denk aan mijn moeder die, als ze een gelukkig bruidspaar zag, vaak zei: “Daar gaan weer beterdoeners.” Later begreep ik pas wat zij bedoelde.
“Het komt vast weer helemaal goed, jóh. Het is overal wel eens wat, en zeker als je pas getrouwd bent” is mijn antwoord. Het klinkt als een gemeenplaats, ik weet het, maar wel waar, denk ik. Opeens schiet mij iets te binnen dat misschien uitkomst biedt. Best wel een passend verhaal voor nu.

“Ik was vorige week op een verjaardag en daar ging het toevallig over pas getrouwd zijn, begin ik.
“De verhalen kwamen los en er kwam van alles langs. Het ging over strubbelingen en misverstanden. Over onbegrip, over niet praten, en elkaar niet uit laten praten. Over respect hebben voor elkaar en dat met elkaar in vrede leven niet vanzelf gaat. Een kennisje van mij heeft altijd allerlei verhalen, ook nu kwam zij weer met iets.

Ze vertelde: “Wij waren nog maar pas getrouwd. Kees, mijn kersverse man zat aan tafel te wachten tot ik het eten op tafel bracht. Toen ik de dampende schalen binnenbracht en op tafel zette zei hij ineens een rijmpje dat in zijn hoofd zat op:
Hij werd verwend en goed bediend.
Maar elke dag denkt onze vriend.
hoe kom ik ooit weer hier vandaan
Wat zou ik graag naar huis toe gaan.”

“Zo leuk als Kees het zelf vond, zo storend vond ik het. Ik kon het niet echt waarderen, voelde mij gekwetst en onzeker. Die twee laatste zinnen vond ik ronduit vervelend, en ik dacht: zou Kees spijt hebben dat hij is getrouwd? Maar ik hield mijn mond en deed of het mij niet interesseerde.
Kees was zich van geen kwaad bewust, hij kon er wel om lachen en vond een geslaagde grap. De volgende paar dagen zei hij nog een paar keer het rijmpje op en tenslotte was de leut er af.
Een paar maanden later zaten we ’s ochtends aan de koffie. Ik vertelde Kees wat dat rijmpje mij had gedaan. Kees keek heel verbaasd.
” Maar dat zei ik juist omdat ik het eten zo lekker vond. Waarom zei je dat niet meteen dan had ik het uit kunnen leggen.”
” Je had ook alleen de eerste regel kunnen nemen, dat was voor mij genoeg geweest” zei ik .
” Ja, dat had ook gekund. Maar de rest floepte gewoon mee”.
” En toen” zei ze, ”moesten we opeens zó lachen, en we begrepen op dat moment ineens dat er voor ons nog veel te leren viel. En nu zijn we vijftig jaar verder en we zijn nog niet volleerd.”

“ Nou dat is een heel verhaal” zei Eva eender.
” Dat kun je wel stellen, mijn mond is er droog van” antwoordde ik.
Eva zei verder niets. Typisch toch, zoals zij altijd op alles reageert. Het kan best zijn dat zij er de volgende week op terug komt. Ze dronk nog een kop koffie, stond daarna op en zei: “Ik ga naar Erik, kijken of we het uit kunnen praten. Je hoort nog van mij hoor.” 
En weg was zij. Haar stem klonk anders, hoorde ik.

Ik denk dat het in iedere vriendschap of relatie wel eens mis gaat. Het draait om  geven en nemen, vergeven, om uithuilen en vergeten, om samen opnieuw beginnen. Als daar tenminste de wil en de ruimte voor is, overweeg ik peinzend. 

Ook gratis abonnee worden van mijn blog? Vul je naam en email adres in en het nieuwe bericht rolt voortaan in je postvak.

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Anoniem

    Wauw, geweldig ( herkenbaar)

    1. Mee op de wind

      Wauw, leuke reactie. Dank

  2. Bernadette

    Als je maar genoeg om elkaar geeft, af en toe wat water bij de wijn doet
    en blijft praten komt het volgens mijn ervaring meestal wel goed.
    Lieve groet,
    Bernadette

    1. Mee op de wind

      En zo is het precies, Bernadette. Niets gaat vanzelf ook niet pas getrouwd zijn, maar met goede wil en ruimte voor elkaar is veel mogelijk!
      Dankjewel met lieve groet, Maaike

  3. Anoniem

    Wat een filosofisch verhaal, Maaike.
    En je eind-conclusie? (Vooral de laatste zin). De ruimte en de (goede) wil kunnen er soms wel zijn, maar begrip voor wat de ander je aan kan doen…dat is nu juist het beruchte verschil. Hoeveel kan je verdragen? Eens houdt het op.
    Soms kun je het dan beter opgeven en inzien dat het zo niet langer gaat. En dan blijken er andere wegen open te staan die ook bewandeld kunnen worden.
    (Dit werd dan MIJN filosofische reactie). Maar ik hoop dat het met “Eva” goed gekomen is. Ga vooral door met je uit het leven gegrepen geschiedenissen, Maaike. Dag.

    1. Mee op de wind

      Ach je weet het zelf Elly, er valt over van alles te schrijven. Het leven zelf biedt allerlei verhalen aan. Verhalen uit het leven gegrepen over menselijk falen over klein en groot leed. Over wanhoop en verwachtingen. Ik vind het leuk als mensen reageren omdat zij dingen herkennen. Het leven is niet maakbaar dat is zeker waar. Soms zijn dingen niet om te buigen en moet je beslissingen nemen die pijn doen maar onontkoombaar zijn.Ik vind het mooi zoals je reageert omdat je er over nadenkt en een bijdrage levert aan inzichten. Mijn dank, lieve Elly, met een groet van Maaike

  4. Annette

    Dit verhaal blijft wel ergens hangen in mijn hoofd.
    Heel herkenbaar natuurlijk, zowel uit eigen ervaring als van mensen om me heen die zulke verhalen vertellen.
    Een relatie goed onderhouden blijft een hele taak, en tegelijk zo de moeite waard!

    1. Mee op de wind

      Daarom is het zo goed dat het vertellen van verhalen altijd blijft doorgaan, voor nu en later.

Laat een reactie achter