Er is gisteren ergs gebeurd. Met Heintje. Heintje is mijn buurjongetje. Hij woont aan de overkant. In het huis tegenover ons, dat op de dijk staat.
Ik sta voor het raam van de voorkamer en kijk naar het huis aan de overkant. Het ziet er vreemd uit, het huis. Gisteren zijn er witte lakens voor de ramen opgehangen.En rondom het huis is het stil. Doodstil! Anders staat de voordeur wel eens open. Of iemand veegt de straat. Of Heintje speelt buiten voor de deur. En soms spelen Heintje en ik daar samen voor de deur.
Heintje werd ineens ziek. Hij zag heel geel! En een poosje later werd hij erger ziek. De dokter kwam iedere dag kijken. Maar de dokter kon hem niet beter maken. Heintje werd al maar zieker. De laatste dagen kwam de dokter wel twee keer op een dag. En nu hoeft de dokter niet meer te komen, want Heintje is er niet meer.
Ik kijk over de dijk. Aan de rechterkant van de dijk stonden een poosje geleden legerauto’s. Van de Duitsers. Maar nu zijn ze weg. Ze zijn vorige week weggereden. De dijk ziet er nu weer uit zoals eerst. Hij is weer van ons. De Duitse soldaten zijn gelukkig ook allemaal weg. Er komt nu heel gauw vrede, zeggen de grote mensen. Misschien komt er vandaag wel vrede. Nog vóór de zomer er is. Dan is de oorlog voorbij. En gaan alle Duitse soldaten terug naar hun eigen land. Naar Duitsland. Misschien vinden de Duitse soldaten het wel fijn om naar hun land en huis te gaan!
De kamerdeur gaat open. Moeder komt de kamer binnen. “Ga je eventjes mee naar de overkant ?” vraagt moeder. Dan gaan we afscheid nemen van Heintje?” Ik schrik. O ja, ik wil Heintje heel graag zien en gedag zeggen. Maar Heintje is dood. En hoe zou hij er nu uitzien? Moeder trekt haar middagjurk aan. Kamt haar haar en zet haar hoed op.
“Kom, we gaan nú maar. Het is nu nog niet druk”. Ik loop langzaam mee. Ik wil wel, en niet mee.
Heintjes moeder ziet dat wij er aankomen. Ze komt naar de deur en laat ons binnen. Ik kruip achter moeders rug. Het is zo eng stil hier in huis. Heintjes moeder is ook stil. Anders praat zij altijd. Ik kijk naar haar gezicht. Ze ziet er heel verdrietig uit. Ze heeft vast gehuild. Mijn ogen gaan ervan prikken. Moeder en ik lopen achter haar aan de kamer in.
“Kom maar” zegt Heintjes moeder. Ze staat bij het kistje waarin Heintje ligt. Het kistje staat een beetje hoog. Tussen de hoge ramen. Anders zie ik, door die hoge ramen, ons huis staan. Maar nu hangen er lakens voor. Daar ligt Heintje. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het lijkt of Heintje slaapt en straks weer wakker wordt. Zijn haren zijn even mooi als altijd. Zijn zwarte krullen lijken nog donkerder in het witte kistje. Ik kijk naar Heintje, die er niet meer is en er toch lijkt te zijn. Is Heintje wel echt dood?
Heintje houdt in zijn handen een klein bosje bloemen vast. Ik sta daar maar en weet niet wat ik voel. Het lijkt, alsof ik naar iets moois kijk. Maar het is niet mooi. Het is heel erg! Heintje is drie jaar en nog lang niet groot. En nu is hij er al niet meer. Ik ben zes jaar.
“Kom maar even hier aan tafel zitten” zegt moeder. Ik krijg een glaasje ranja. Moeder wil daarna al snel naar huis. En ik wil ook wel graag naar huis. Vóór dat er andere mensen afscheid van Heintje komen nemen. Het is verdrietig hier. En de witte lakens voor de ramen maken de kamer een beetje donker. Alles is verdrietig! Heintjes moeder loopt mee naar de voordeur. Moeder geeft haar een hand. En, wenst haar kracht en sterkte. Ik geef vandaag ook een hand. En dat hoeft anders nooit.
Als ik thuis ben komt Tippie, ons hondje aanhuppelen. Haar staartje kwispelt snel. Zij danst om mij heen en blaft vrolijk. Ik word er ook even blij van. Maar even later moet ik weer aan Heintje denken. Waar is Heintje nu? Zou hij ook in de hemel bij God zijn, net zoals Maarten? Of niet? ( zie blog:/onafwendbaar)
De volgende dag is het 5 mei 1945.
Hallo Maaike,
Een zonnige dag in Enschede en bijna direct zit ik in de grauwe wereld van verdriet en verwondering. Het is een grote kunst, mensen op deze manier bij de hand te nemen. Jij bezit hem, fantastisch dat je dit met ons deelt!!
Liefs van Gerlien
Dag Gerlien,
Hartelijk dank voor je waarderende woorden! Ik word er blij van om al die herinneringen te delen.
En blij dat het jou en anderen aanspreekt. Het verleden bergt een schat van herinneringen en die
mogen op deze manier nu voortleven!
Groetjes van Maaike
Via de blog van eenvoudigleven kwam ik op uw blog. En wow, het b loggen is zo te zien een familie gave. Ik heb uw blogs tot een jaar terug in een ruk uitgelezen. Het is als de verhalen van mijn oma, ze pakken me en brengen mij terug in een tijd die ik alleen ken van de verhalen. Ik geniet er van. Bedankt dat u mij laat mij genieten van uw prachtige verhalen. Lieve groetjes Iris (25 jaar)
Dag Iris,
Ja, verhalen uit de oude doos Iris! Zoals het leven toen was. Leuk dat het je boeit en je er zo’n interesse voor hebt!
Nicht Teunie blogt al heel wat langer dan ik. Knap dat zij altijd maar doorgaat en lezers blijft boeien.
Het is voor iedere schrijver fijn en inspirerend om te horen dat het mensen boeit. En in dit geval, jou boeit!
Het is zo, dat ik al schrijvend geniet van de herinneringen die gaan herleven. En dat jij, en ook andere lezers ervan genieten maakt mij blij!
Hartelijk dank voor je schrijven!
Groetjes van Maaike