Blog

Ik  ben  deze  week  in  Zeeland  als  mantelverzorger  bij een  familielid. Het  leven  heeft  veel  leermomenten. Er  valt  altijd  wel  iets  te   leren  ook  als  je  ouder  wordt.

Omdat  ik  vorige  week  mijn  schrijfsel lang  genoeg  vond  heb ik  een  stukje  weg  gelaten  wat  er  eigenlijk  bij  hoorde. Ik  wil  het  alsnog  plaatsen omdat  het  er  nu  eenmaal  voor  geschreven  is. En  het  komt  prima  uit  omdat  ik  deze  week  niet  aan  schrijven  toekom. Bovendien  vang  ik  zo  twee  vliegen  in  één  klap. Ik  ben  een  blog  begonnen  om  over  alles  wat  ik  zie  en  wat  mij  ter  harte  gaat  te  kunnen  schrijven. En  dierenleed  gaat  mij  ter  harte  omdat  dieren  van  ons afhankelijk  zijn. Wij  voor  hen  verantwoordelijkheid  dragen.

Een  poosje  geleden  was  er  een  open  dag  in  mijn  omgeving. Er  waren  allerlei  bedrijven  die  hun  deuren  wijd  open  zetten  voor  het   publiek.  Ik  ging  er  op  af. Zo  kwam  ik  terecht  bij  een  hypermoderne  veehouderij.
De  veehouder  vertelde  trots  aan  ieder  die  het  horen  wilde  hoe  goed  de  dieren  wel  niet  werden  verzorgd.  Het  voorbeeld  was  voor  handen.  Hij  wees  naar  een  varken.  Het  dier  lag  op  een  houten  vlonder  in  een  klein  hok,  meer  een  hoge  houten  kooi.  Het  moest  jongen  krijgen  en  had  alleen  maar  ruimte  om  stil  te  blijven  liggen. Het  varken  werd  zo  goed  verzorgd  dat  het  iedere  dag  werd   getemperatuurd.  En,  zodra  het  maar  iets  verhoging  had  kreeg  het   antibiotica.  Kan  het  wranger  vraag  ik  mij  af. Ik  kreeg  hetzelfde  gevoel  van  vroeger  uit  mijn  kindertijd:  het  ging  weer  mijn  begrip  te  boven. Ik  ben  even  naar  buiten  gelopen  om  de frisse  lucht  in te  ademen.

Ik  vind  dat  zo’n  varken  een  vreselijk  leven  heeft. Het  varken  uit  mijn  kinderjaren  had  in  ieder  geval  een  veel  beter  leven! Het  had  genoeg  levensruimte.  En  dat  heeft  ieder  wezen  nodig!

Delen op Facebook

Tweet