Ik heb mijn pen de vrije loop gelaten

Wat hebben we de laatste tijd veel mooi weer. Ik weet dat het niet klopt, maar als ik aan vroeger denk waren de zomers ieder jaar zo. In mijn kinderjaren was bv. de zomer van 1947 snikheet. Ik denk dat door die zomer, die nog in mijn geheugen staat gegrift, dit beeld is ontstaan.

Ik begroet het warme weer en de zon met groot enthousiasme.
Het is heerlijk om hele dagen buiten te kunnen zitten, al wordt het nu toch bij tijd en wijle te heet, zodat ik naar binnen vlucht. De hittegolf van nu is wel erg veel van het goede.
Naast enthousiasme voel ik mij ook bezorgd want dat mooie weer komt niet onverwacht en zomaar uit de lucht rollen. Het heeft alles te maken met het broeikaseffect waar de wetenschappers ons al veel eerder op attendeerden.
En als de hitte zonder een spatje regen lang aanhoudt, denk ik aan de natuur die gaat zuchten onder de droogte.
Jammer dat het zo werkt, dat iets waar ik zo van geniet ook een schaduwzijde kent.
Ik ben beslist geen doemdenkster die iets vervelends naar voren wil halen. Het is niet zo maar een gedachte van mij, was dat maar waar!
Als we erbij stil willen staan weten we het allemaal. Wetenschappers blijven het ons voorhouden dat het klimaat verandert door de opwarming van de aarde en dat de ijskappen in een razend tempo smelten. Dit weten verontrust mij en baart mij grote zorgen. En ik denk en weet dat bijna iedereen hier weleens over denkt en bezorgd is.

Als ik denk, nee zie, wat er allemaal aan de hand is in onze wereld dan kan het mij benauwen. Want de problemen stijgen torenhoog.
En af en toe wil ik mijn bezorgdheid delen met lezers die dezelfde zorgen hebben. Die  niet vluchten voor de feiten, en begaan zijn met het lot van  hun kinderen en kleinkinderen. Die daardoor bewust nadenken hoe wij ons leven kunnen inrichten en zo mede zorg dragen voor onze prachtige planeet aarde waarop wij mogen wonen. Want ons gedrag van nu doet er toe voor de mensheid na ons.

En nu iets heel anders. De bloeddrukpillen waar ik onlangs over schreef hadden dus nogal wat bijwerkingen. Eén bijwerking waar ik helemaal niet op had gerekend en van schrok was dat ik  voelde dat mijn levenslust verdween

Het was beangstigend want het riep herkenning op uit vroeger jaren. Het werkt bevreemdend om je ineens heel anders te voelen. Ik vond het eng want ik wist hoe vreselijk een depressie is. Hoe machteloos het voelt als de levenslust uit je wegebt en angst, moedeloosheid en neerslachtigheid ervoor in de plaats komen. Gelukkig duurde de inzinking maar een weekje, en ben ik weer levenslustig en, ondanks alles, dankbaar voor en blij met het leven. Maar dit intermezzootje  bracht mij wel aan het denken hoe snel je leven kan veranderen. En ik realiseerde mij ineens dat er mensen zijn die zich constant depressief en ongelukkig voelen. Die strijd moeten leveren om op de been te blijven. Mensen die ook verlangen naar levenslust en blijdschap maar  ervan verstoken blijven.

Toen jaren geleden de huisarts mij doorstuurde voor een consult bij een psychiater, schaamte ik mij diep. Er zat in die tijd nog een groot taboe op om naar een psychiater te gaan. Wie weet dachten mensen, als zij ervan hoorden, dat ik “gek” was of dat er een steekje aan mij los was, flitste het door mij heen. Dus was zwijgen de enige optie, de veiligste weg, en dat verergerde de diepe eenzaamheid die een depressie oproept.

Er was te veel gebeurd in mijn leven, ik wist niet meer hoe verder te leven. Het was daarom geen vraag of ik hulp zou zoeken. Als een drenkeling pakte ik de verwijzing met beide handen aan.

Er is in onze gejaagde tijd waarin iedereen het druk heeft veel eenzaamheid. In deze tijd, waar zoveel aan de hand, is lopen veel mensen vast en dat is niet ongewoon. Voor  ouderen maar ook voor jongeren kan het moeilijk zijn om de waarde van het leven te blijven zien.
Wat is het mooi om door voortschrijdend inzicht te weten dat het tegenwoordig niet vreemd is om het spoor even bijster te zijn. Het is veel meer gemeengoed geworden dat het leven op bepaalde momenten te zwaar kan zijn. Dat er hulp nodig is en een luisterend oor.

Echter, dat bespreekbaar maken gaat niet vanzelf. Het is moeilijk om over iets te praten dat niet zichtbaar is. Een gebroken been hoef je niet aan te wijzen, een verkoudheid is hoorbaar en soms zichtbaar, maar depressieve gevoelens zitten van binnen, soms diep verborgen. Die moet je zelf naar buiten brengen, en dat kan heel veel moed en vertrouwen kosten.

Het is tegenwoordig bekend dat, als de depressieve gevoelens minder ernstig zijn, het evengoed kan helpen om je hart uit te storten bij een echte vriend of vriendin of een betrokken familielid.
Praten erover helpt en hoe mooi als al pratend blijkt dat de ander dezelfde gevoelens kent. Hoe jammer eigenlijk dat we ons vaak zo weinig uitspreken en onszelf zo verbergen.
Het leven is niet alleen mooi en goed. Misschien zou het eenzaamheid zelfs wat opheffen als we ons meer uitspreken, en meer van onszelf laten zien. We hebben elkaar nodig om te kunnen bestaan, we hebben heel veel gemeen met elkaar.

Soms is professionele hulp echt nodig. Ik zou er zonder een psychiater niet zijn uitgekomen, daar was het te ernstig voor. Bovendien had ik medicatie nodig.
Ik denk wel dat het minder eenzaam zou zijn geweest als ik er over had kunnen/durven praten met vrienden en familie.
Tegenwoordig zijn er bij artsenmaatschappen bijna altijd hulpverleners aangesloten die samenwerken met de huisarts, zij kunnen helpen en vooral luisteren naar je verhaal.

Ik heb mijn pen de vrije loop gegeven. En zomaar ineens rolt het bovenstaande uit mijn pen. Mijn plan was iets heel anders te gaan schrijven – ik had de aantekeningen ervoor al klaar liggen.
Mede omdat het schrijven zo spontaan is ontstaan verander ik het niet. Wellicht is het niet voor niets uit mijn pen zijn gestroomd.

.

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Willie versteeg

    Hallo Maaike,

    Ik lees je stukjes altijd met veel genoegen.
    Prachtig hoe je bovenstaand stukje schreef.
    Je hebt echt een gave om gevoelens en situaties te beschrijven.
    Sterkte en Godsondersteuning toe gewenst in je leven.

    1. Mee op de wind

      Ha Willie,
      Dat doet mij goed om te horen Willie en ik schrijf mijn stukjes altijd weer met veel genoegen en soms schrijf ik, zonder dat ik het van plan was, een stukje zoals dit.
      Hartelijk dank voor je goede wensen en voor je reactie die ik meeneem.
      Groet, Maaike

  2. Ekie

    Maaike ik lees ze ook graag, een mooi en eerlijk verhaal. Ekie

    1. Mee op de wind

      Dag Ekie,
      Wat fijn om te horen dat je mijn stukjes graag leest.
      En over het klimaat is helaas geen ander verhaal te vertellen. Jammer genoeg is het de waarheid.
      Maar er zijn gelukkig ook nog over heel veel mooie dingen om over te schrijven, en dat komt de volgende keer dan wel weer.
      Mijn dank voor je reactie.
      Groet, Maaike

  3. Lida Take-Netten

    Dankjewel voor het mooie verhaal. Ook ik zou graag de planeet op een goede manier willen achterlaten voor de kinderen en kleinkinderen. En doe daar zoveel mogelijk mijn best voor!

    1. Mee op de wind

      Ha Lida,
      Mooi wat je schrijft Lida, dat is het enige wat we kunnen: ons best doen om de aarde bewoonbaar te houden.
      Ik denk aan het lied: ik heb een steen in de rivier verlegd, nu zal de stroom nooit meer hetzelfde zijn.
      Misschien deden jullie dat vroeger ook spelend een steen in een stroompje leggen. En dan zag je dat het water een andere weg moest zoeken. Ook al is het klein wat we doen: het doet er toe.

      En nog een goede reis gewenst.
      Groetjes, Maaike

  4. Cis

    Een mooi stukje Maaike, recht vanuit je hart geschreven.
    Ik denk dat de meeste mensen ooit kennis gemaakt hebben met depressies. Ik tenminste
    Wel. De goede man gaf me 800 pillen, waarna hij zelf een overdosis nam. Dit schiet me weer te binnen naar aanleiding van jouw openhartige relaas,
    Gelukkig zijn er tegenwoordig veel manieren om tot zelfinzicht te komen, wat allicht
    Depressies e.d. op een afstand houden.
    Dank weer voor je verhaal,
    Ik kijk uit naar het volgende.
    Live groet
    Cis.

    1. Mee op de wind

      Ha Cis,

      Er luidt een gezegde :”Geneesheer genees uzelf” dat kan je hierop wel zeggen. En dan 800 pillen? is toch te zot om over te praten!
      En je hebt gelijk Cis er zijn tegenwoordig ook andere wegen die tot zelfinzicht leiden. Ik denk zelf dan aan mediteren waar ik heel veel aan heb gehad.
      Maar als je zwaar depressief bent heb je ookm3edicatie nodig, soms kan het niet anders.
      En inderdaad krijgen heel veel mensen wel een keer in hun leven last van depressieve gevoelens en er kan gewoon open over worden gepraat, dat is fijn.

      Fijn dat je reageerde Cis, bedankt
      Lieve groet van
      Maaike

Laat een reactie achter