Blog

Als oude tijden herleven.

Iedere dag probeer ik voor mijn gezondheid een wandeling te maken. Soms lang, soms ook wel eens kort. Ik knap er geweldig van op als ik de frisse buitenlucht opsnuif en het windje zo vriendelijk om mij heen waait.

De natuur in dit jaargetijde is adembenemend mooi! Het dierenrijk maakt zich langzamerhand weer op voor de jaarlijkse voortplanting. Een zwanenpaar neemt daar vast een voorschot op.

Zwanen die aan het minnekozen zijn.

Bij alle ellende en treurigheid die het coronavirus veroorzaakt, is ook iets anders gaande.
Ik waan mij weer in vroeger tijden. Het luchtruim boven mij is uitgestorven alsof er geen vliegtuigen bestaan.
Ik weet dat het erg is voor de wereldeconomie. Maar hoe heerlijk is het voor ons om even verlost te zijn van het gezoem en gebrom boven ons. Om weer eens even schone, zuivere schone lucht op te snuiven. Een ware verademing.
Het hielp geen draad dat veel mensen belden naar de klachtenlijn van Schiphol voor de overlast die het vliegverkeer geeft. Niets bood soelaas.

De stilte om mij heen als ik wandel is zó verkwikkend.
Ik wil normaal lijken en doe het dus niet, maar het liefst zou ik mijn armen in een wijd gebaar omhoog heffen en willen uitroepen: “Heerlijk, wat een rust!”

Ik wijk uit als ik mensen tegenkom op mijn pad. Ze glimlachen vaak saamhorig en begrijpend terug. En zo zijn we toch gewoon even dicht bij elkaar.

Als ik al schrijvend naar buiten kijk, zie ik de gewoonlijk drukke laan stil en verlaten.
Er rijdt  af en toe een auto voorbij. Verder kuiert er nog een eenzame wandelaar.
Een vader is aan het hardrennen met zijn kinderen. De kinderen draven blij en lachend mee en willen winnen van hun pa. Een heerlijk tafereeltje. Ik hoor hun vrolijke lach.

Zoonlief vertelde gisteren dat hij naar de binnenstad van Amsterdam was gefietst. Het was er stil, je kon er weer ademhalen en genieten van de bouwwerken.
“De stad is weer van ons. We hebben de stad weer terug” zei hij blij.
En dochterlief zei:  “Ja, zo was de stad 30 jaar geleden. Op die stad zijn we verliefd geworden en er blijven hangen.”

Het wordt een gezellige middag. Judith, mijn dochter komt straks langs om boodschappen voor mij te doen. Ook samen wandelen staat op de agenda. Natuurlijk rond de twee meter uit elkaar.
Als het pad te smal wordt lopen we achter elkaar. We gedragen ons als gehoorzame burgers. De regels zijn opgesteld voor de veiligheid van onszelf en voor de mensen om ons heen. Daar houden we ons aan.

Ik vind het heerlijk buiten en geniet met volle teugen van de stilte en de vrede die ik proef.
Maar het abnormale eraan voelt tegelijkertijd ook beklemmend, onrustig en dreigend omdat  er meer aan de hand is dan deze vredige stilte.

En daar kwam ik deze week pijnlijk achter. Een schoonzusje van mij is woensdagavond, na een ziekte van één dag, overleden. Het is schokkend om weer een dierbare aan de dood te moeten afstaan.
Mijn schoonzusje werd 88 jaar, en dat is een gezegende leeftijd, maar het is vreselijk voor mijn broer. Ze kenden elkaar 72 jaar. Het was hun eerste liefde.
En zo heel erg dat niemand van ons naar haar uitvaart kan. En we nu geen afscheid kunnen nemen van ons lief schoonzusje
Gelukkig kunnen wij, via een inlogcode, digitaal bij de plechtigheid aanwezig zijn. Dit is dan weer een voorrecht van de moderne techniek
Ik kan mijn broer nu niet omhelzen en hem van dichtbij troosten. Wij, Gijs en ik trokken altijd veel met hen op. We zijn vaak met elkaar weg geweest.
Gelukkig is de telefoon er nog. Ik bel hem regelmatig, en hij heeft het niet druk zoals normaal in deze omstandigheden het geval is. Een treurige bijkomstigheid, die ik nu benut om hem op afstand te troosten, voor zover dit kan.