Het is alweer even geleden dat ik een blog schreef. Wellicht zullen mijn blogs wat minder frequent dan voorheen verschijnen maar ik hoop van tijd tot tijd iets te blijven schrijven.
Als je ouder wordt heb je overal meer tijd voor nodig. Alles gaat wat trager, en dan is de dag snel gevuld.
Maar vandaag weer eens een stukje over vroeger en nu.
Er wordt, lijkt mij, in het algemeen minder getrouwd dan vroeger. En als er wordt getrouwd is het gebeuren meestal van een andere orde dan zestig jaar geleden.
Het huwelijksbootje ging niet vanzelf varen
Er kwam in mijn jonge jaren heel wat aan te pas eer het huwelijksbootje kon gaan varen. Je in de echt verbinden was zeker toen een serieuze aangelegenheid waarbij veel kwam kijken. Vooral van de bruid werd het een en ander gevraagd. Op haar rustte onder andere de taak dat de lege linnenkast werd gevuld met tafel- en bedlinnen etc. Maar daar bleef het niet bij – er was nog veel meer te regelen en aan te schaffen.
Het was vroeger (1962) gewoon dat leveranciers met hun waren langs de deur ventten.
Zo kwam er bij ons zelfs een soort van Blokker langs. De auto afgeladen met potten, pannen en andere snuisterijen reed tot voor de deur.
Mijn moeder, geboren in 1898, was doordrongen van wat mijn taken waren als toekomstige bruid. Dat was allereerst zorgen voor een goede, behoorlijke, degelijke uitzet.
Toen de potten en pannenman dan ook met een set mooie pannen kwam aanlopen was de zaak eigenlijk al beklonken. En toen ze op de keukentafel prijkten in al hun glorie was mijn moeder helemaal om. Zulke bijzondere pannen, notabene van Zwitserse makelij, moest ik niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Het was het neusje van de zalm – dat moest ik toch begrijpen? Ik was zelf nog niet zo bezig met potten en pannen, maar goed, “ze aten geen brood”. Dit was de gevleugelde uitdrukking van mijn moeder bij zulke aankopen.
En nu, zestig jaar later blijken die pannen echt van bijzondere makelij te zijn, want ik gebruik ze nog steeds en er zit nog geen deukje in.
Ik vond het eerst eigenlijk vreemd dat het drie steelpannen waren, maar in het gebruik blijken ze heel gemakkelijk te zijn.
Van één deksel is de knop afgebroken en van een andere pan de helft afgebroken, dit zijn de enige opgelopen mankement in al die jaren. En daarover niet getreurd want dat heeft Frans vakkundig en creatief opgelost door er een porseleinen knop op te schroeven, en voila, de pan was weer bruikbaar.
Natuurlijk heb ik wel eens naar andere pannen gekeken. Want hoewel ze niet versleten zijn, zijn ze natuurlijk niet echt mooi meer.
In de jaren erop kocht ik er grotere pannen bij want op verjaardagen bleek de grootste steelpan te klein om mijn hele familie op soep te trakteren.
De pannen zouden in een kringloopwinkel geen gek figuur slaan, maar ik ben er zo aan gehecht dat ze mogen blijven. Als herinnering aan mijn moeder! En als herinnering aan die mooie jaren waarin ik als jong meisje droomde van een mooi, lang leven naast Frans.
Er kwam nog veel meer bij kijken eer ik als bruid naar het Stadhuis kon want het bed moest straks ook nog worden opgemaakt.
En wat te denken van het glas- en vaatwerk? Het was de tijd dat alles nog handenwerk was – van een afwasmachine had nog niemand gehoord (waarschijnlijk wel gedroomd). Op verjaardagen kon die afwas torenhoog oplopen.
Eén ding stond vast: trouwen zonder een goed gevulde linnenkast was een blamage voor een bruid, dat mocht in geen geval gebeuren – dat was mijn moeders eer te na.
Van dekbedden was nog geen sprake. Nee, het bedlinnen bestond uit hagelwitte lakens en slopen. Er was maar één merk dat in aanmerking kwam en dat was Cinderella. De lakens waren versierd met mooie borduursels en opgestikte stroken.
En voor de toen nog vaak koude winters kwamen alleen de wollen dekens van AaBe in aanmerking. Ik kocht er twee: een zachtgele en een heel warme dubbele deken die aan de onder- en bovenkant verschillend van kleur waren. De winter kon komen, en die kon behoorlijk koud zijn.
En ook de tafel moet worden gedekt
En er moest straks natuurlijk ook gekookt en gedekt worden. Koken had ik inmiddels geleerd maar zonder servies en bestek werd er niet gegeten. Uit hoeveel delen moest het servies en bestek bestaan? Twaalfdelig vond ik aan de ruime kant hoewel dat toen nog best veel werd gekocht. Ik vond negendelig een mooi, redelijk alternatief.
Voor mijn hele familie kon ik toch nooit genoeg aanschaffen want Frans en ik kwamen beiden uit een gezin van 11 kinderen (plus aanhang, tel maar op).
Ik zie de doos met het Zilduro bestek en het prachtige servies weer op tafel staan. En ik zag ons samen heel gelukkig aan onze eigen tafel zitten. Soms bekruipt mij weemoed dat het allemaal geweest is en nooit meer terug komt.
Toen de trouwdag naderde kreeg ik het pas echt druk. Gelukkig kon ik het meeste op Barendrecht kopen. Het spreekwoord “koop elders niet wat Barendrecht u biedt” volgde ik letterlijk op.
Frans liet het zich allemaal heerlijk aanleunen en verkeerde in het vaste weten dat het allemaal in orde kwam. Wel ging hij mee de meubelen uitzoeken, het grotere werk dus. Ik vond het prima want zo kon ik mijn eigen gang gaan, tenslotte bleef het de taak van de bruid.
Het valt mij trouwens op dat mijn vriendinnen deze verhalen niet hebben over een uitzet, en een goed gevulde linnenkast. Was het een gewoonte van het platteland? Of bevestigt ook hier uitzondering de regel?
Het nieuwste van het nieuwste
Frans werkte op een Groot Handelskantoor. Als trouwcadeau mochten we een mooi wandmeubel gaan uitzoeken. Een oudere, vrijgezelle secretaresse vond het heel leuk om het mee uit te gaan zoeken.
De trend was toen teakhout, het werd een niet al te groot teakhouten wandmeubel. We waren er helemaal verrukt van.
Verder konden we van het bedrijf een mooie grote Zanussi koelkast kopen. Het kon niet op want we kochten ook nog een elektrische wasmachine combinatie van het merk AEG. Wassen en centrifuge zaten compact in één behuizing. Het was echt het nieuwste van het nieuwste. En dat alles met een hoge korting. We waren apentrots op onze aankopen. Het was nog wel een dingetje dat de zware apparaten 68 treden naar omhoog moesten, maar zelfs dat is gelukt.
Mijn moeder volgde alles op de voet en genoot van mijn moderne inkopen. Ik was de laatste die het nest verliet, mijn moeder bleef alleen achter en dat vond ik heel moeilijk. Hoe mijn moeder het vond daar heeft ze zich nooit over uitgelaten en hoe wijs was dat, het zou het nog moeilijker voor mij hebben gemaakt.
Ik ben nog lang niet uitgepraat over vroeger en over hoe er werd getrouwd. Er valt nog veel meer te vertellen en als ik erover ga schrijven komt alles weer in detail boven.
Deze tijd is niet te vergelijken met de tijd van mijn jeugd. De jeugd van nu is minder gefocust op regels, en op hoe het allemaal hoort. Veel jongeren gaan studeren of wonen eerst op zichzelf voor zij gaan trouwen of samenwonen. Maar ook dat blijkt dan weer een serieus gebeuren. Want wat kom ik tegen op internet? Jawel, een uitzetlijst voor als je op kamers gaat wonen
Hier een kleine bloemlezing: wat nodig is voor een studentenslaapkamer of als je alleen gaat wonen:
Bed
Dekbed
Dekbedovertrek
Molton hoeslaken
Kussens
Matras
Nachtkastje
Kasten
Verlichting
Gordijnen
Tja, de tijden veranderen maar veel keert terug in een andere verschijningsvorm. Het klopt dat er niets nieuws is onder de zon.
Jee. Wat een lang stuk, Maaike. Het waren zeker andere tijden. Ik herken er niet zo heel veel in. Dat komt inderdaad door het volstrekt andere milieu. Alles, zelfs de bruidegom, kwam uit Amsterdam en we kenden elkaar uit het uitgaansleven. Toen klikte het. Het bleef 20 jaar klikken. Toen was het op. Maar wel 2 lieve zoons. Gelukkig ging dat allemaal op een volwassen en zo goed mogelijke manier. De jongens waren 14 en 18. snapten het. Het ging goed. En wij, papa en mama, vonden nieuw geluk. We hebben altijd samen voor.ze gezorgd en altijd goed contact.
Terugdenkend: fijn leven gehad. Tot ziens. Bedankt.
Ha Elly, ja er was veel over te schrijven en eigenlijk was ik nog lang niet klaar.
Het is zo dat levens van mensen totaal verschillend zijn en dat is nu precies wat schrijven en lezen zo boeiend maakt.
Gelukkig dat jullie de scheiding samen goed hebben ophgelost. Fijn ook voor jullie jongens. Het is lang niet altijd zo.
Ouderen denken veel terug en fijn als je dat terug kan kijken op een mooi leven. Maar we leven ook nu en dat is even waardevol.
Althnasn dat is mijn gevoel en nu het voorjaar wordt en alles weer gaat bloeien ben ik bijdat weer mee te mogen maken.
Fijn Elly dat je weer in de pen klom voor een reactie, altijd weer gezellig.
Groetjes van
maaike
Herkenbaar dat alles verzamelen voor de uitzet er moest heel wat zijn! Wij waren dan wel 10 jaar later getrouwd maar toen was het nog net zo. Ook wel weer leuk, alles uitzoeken. En samen de meubels daarvan heb ik alleen nog een eiken lectuurbak en nog een antieke kast, maar die doe ik niet weg al zegt mijn kleindochter dat oma in een jaren 70 huis woont ;-] haha maar ik vind het gewoon gezellig zo. Wat een mooie trouwfoto! Nou Maaike ik hoop toch nog geregeld van je leuke blog te genieten, hartelijke groet, Lucie
Ha lucie, Jazeker 10 jaar later was het allemaal nog hetzelfde. Ja, ik vond het ook zo,n leuke spannende tijd. Wat waren we jong en vol verwachting en wat lachte hetleven ons nog toe. En die meubels lekker aten staan lucie. VoorL als je het gezellig vindt en je zult er vertrouwd mee zijn en vergroeid ermee. Maar ook bij jou zullen veel dingen verdwenen zijn in de loop van de tijd.
Natuurlijk hoop ik noch wat te blijven schrijven hoor, maar wrs met wat minder regelmaat. De tijd zal het leren.
Maar dit verhaal was weer leuk om te schrijven. Dankje voor het reageren en hopelijk tot de volgende keer.
Groetjes Maaike
Dag Maaike, zo herkenbaar allemaal. Wat waren we blij met onze spullen! Ik heb mijn dochter aangeraden niet aan een uitgebreide uitzet te beginnen want de mode veranderde zo snel. Ik heb nog drie tafellakens vanaf onze start, een zelf geborduurd en een gekregen voor onze verloving. Dat is inmiddels weer modern. We hebben ook alle aankoop nota’s bewaard! Je gelooft je ogen niet zo goedkoop, maar destijds moesten we er hard voor sparen en zuinig leven. Groetjes van Adrie en Jo Luijendijk
Ha Jo, Ja wat was het spannend allemaal he. Ik heb ook nog een zelf geborduurd laken en ook mijn bestek nog. Ja wat moest dat uitgebreid he. Leuk om dit allemaal weer eens naar boven te halen. Tegenwoordig is het allemaal zo anders, enfin daar schreef ik ook al over.
Frans heeft ook heel lang alle aankoop nota’s bewaard Op den duur heeft hij ze weggegooid. Wel leuk om het u allemaal in te zien nu jullie ze nog hebben. Soms denk ik ook wel eens aan de prijzen van vroeger. Toen wij pas getrouwd waren kochten wij zaterdags een visje voor 25 cent. Niet te geloven, toch.
Gezellig om weer iets van je te horen,Jo. En leuk dat je mijn blog leest.
De groeten aan Adrie en natuurlijk groetjes aan jou.
Van Maaike
Dag lieve tante Maaike, ik ben opgegroeid met 6 jongere zussen van mijn moeder, die tussen de 3 en 18 jaar ouder waren dan ik. Eind jaren zestig / begin jaren zeventig heb ik wel degelijk mogen meeleven met verschillende bruioftsvoorbereidingen van mijn tantes en “de uitzet” kwam vaak ter sprake. Oma haakte trouwens net voor de bruiloft voor al haar dochters een prachtig wit sprei voor op het nieuwe bed. Mijn moeder borduurde destijds zelfs nog haar nieuwe monogram op de witte lakens, wat later -tenminste in deze familie- niet meer werd gedaan. Hartelijke groeten van Ellen uit Zwitserland
Lieve Ellen, Ja als je tussen tantes die natuurlijk ouder zijn leeft, en zij gaan trouwen, dan weet je van de hoed en de rand wat dat betreft.
Tja, die uitzet was heel belangrijk voor moeders die hun dochters in het huwelijk zagen treden. Die gehaakte spreien herinner ik mij ook nog als de dag van gisteren. En gehaakte kleedjes en op de rugleuning van de stoel. Leuk om via reacties nog meer herinneringen naar boven te halen. Monogrammen was bij ons niet in zwang maar het werd wel veel gedaan en bij jullie dus ook.
Leuk om weer van je te horen Ellen, Groetjes uit Amstelveen in Zwitserland
Tante Maaike
Hoi Maaike,
Wat leuk om te lezen weer. Mijn vader komt uit noord-Drenthe en mijn moeder uit Noord-Overijssel en bij hun ouders ging het inderdaad op een vergelijkbare manier. Het linnengoed heeft mijn oma nog steeds. Toen ze een tijdje geleden geopereerd was vroeg ze of ik het voor haar wilde strijken en de trouwdagen zat er nog in geborduurd.
Toen mijn ouders zelf gingen trouwen (jaren 80) ging het hier zelfs ook nog wel op de manier zoals jij dat zo mooi omschreven hebt.
Ik ben zelf 33 en ik zie veel om me heen dat Nederlandse koppels trouwen in het buitenland. Veelal in Toscana of een andere zonnige plek. Hele families en vrienden vliegen dan over voor een bruiloft van meerdere dagen. Mijn opa en oma (beiden bijna 90) en mijn ouders ook vinden dit onvoorstelbaar. Hoe kijk jij hier tegenaan?
Groetjes Esther
Ha Esther, Ja zo ging het echt vroeger. En het had ook iets heel leuks en verwachtingsvol. We hadden veel minder dan nu en dan ineens mocht, moest je zelfs, heel veel aanschaffen. Die uitzet regelen is nog jaren zo door gegaan. En grote bruiloften in het buitenland? Dat je opa en oma dat onvoorstelbaar vinden begrijp ik van ze. Ik kan het ook niet begrijpen. En vooral niet omdat er ook jongeren zijn die heel anders in het leven staan. Want wat een wissel trekt dit op de luchtvervuiling al dat heen een weer vliegen voor een bruiloft? Wij rond Schiphol wonend weten er alles van. Daarom alleen al vind ik het onvoorstelbaar. En wat vinden mensen er aan om in het buitenland je feest te vieren? Maar ja, wij mensen zijn nu eenmaal heel verschillend
Gezellig dat je reageerde, Esther.
Groetjes van Maaike
Hoi hier 35 jaar getrouwd en 41 jaar samen
Ooo een uitzet,…ja, begon op verjaardagen div dingen te krijgen
Me kindertijd was voorbij
Ha Anne, al lang samen 41 jaar. Ja zo ging dat dat is waar. En op verjaardagen kregen we cadeautjes voor onze uitzet en werd het heel serieus. Ja, de kindertijd kwam nooit meer terug. Dankjewel voor je reactie en groetjes Maaike