Blog

Naar kinderen kijken? Ik mag het heel graag doen. Als gewezen juf heb ik mijn hart op kunnen halen. Het feest van observeren ging gewoon verder toen wij zelf kinderen kregen. Ik heb toen pas echt gezien dat ieder kind met een eigen aanleg en een eigen temperament op de wereld komt.

Judith en Anton schelen 4 jaar met elkaar. Ik herinner mij nog goed dat ze op ongeveer dezelfde leeftijd in de kinderstoel zaten. Ze waren zo’n twee en een half of drie jaar. Als zij hun tijd in de kinderstoel doorbrachten kregen zij wel eens een kaakje om op te knabbelen. Gezellig, heel tevreden konden zij vanaf hun hoge troon zo alles gade slaan. Helaas overkwam hen in die kinderstoel dezelfde ramp want van beiden brak het kaakje. Toen het Judith overkwam was zij verbijsterd.  Geschokt keek zij naar haar twee handen met de gebroken stukjes kaak. In diggelen was haar mooie kaakje! Helemaal kapot! Dit had niet mogen gebeuren!  Judith werd vreselijk boos. Ze kneep haar kleine handjes met de kaakjes erin krampachtig tot vuisten. Vervolgens smeet zij met een woest gebaar de kaakkruimels door de kamer. De kruimels vlogen in het rond.
Anton overkwam hetzelfde. Hij kreeg ook een kaakje. Het kaakje smaakte hem zichtbaar goed. Hij peuzelde er lekker van. Maar wat een narigheid zijn kaakje brak ook in tweeën. Hij keek er heel verbaasd naar. Wat voor wonder gebeurde hier nu toch? Zijn ogen gaan heen en weer van de ene hand naar de andere. Hij gooide zijn armen naar omhoog, liet zijn kaakjes zien en riep: nu heb ik er twee! De twee kaakhelften peuzelde hij tevreden op. Heerlijk!

Vroeger stond bij veel mensen De Grote Winkler Prins in de boekenkast. Bij ons dus ook. Wij hadden hem op inschrijving gekocht. En iedere keer verscheen er een nieuw deel. Het was een hele aanschaf. En we waren dan ook apentrots toen alle delen in de boekenkast prijkten. Tegenwoordig hoor ik links en rechts nog al eens de opmerking: “De Winkler Prins? Die hebben we weg gedaan hoor! Alles is te toch te vinden op internet?” En dat is waar. Op Wikipedia is alles te vinden. Bij ons heeft de Winkler Prins echter de computer overleefd! Na jaren trouwe dienst laten wij hem gewoon staan. En zijn diensten heeft hij echt wel geleverd.
Toen Anton eenmaal kon lezen werd zijn hobby? jawel: De Winkler Prins doorwerken. Wij vonden dat op zijn minst heel merkwaardig. Maar hij genoot er zichtbaar van. Hij kon er echt uren in lezen. Ach, hij deed er niemand kwaad mee. En dom werd hij er ook niet van.

De kinderen waren gewoonlijk ‘ s ochtends al heel vroeg in de weer. Zij vermaakten zichzelf tot wij uit bed kwamen. Anton had een houten trein. Die trein lag bijna altijd uit. Hij speelde er uren mee. Het werd op den duur een heel emplacement. En op iedere verjaardag kreeg hij er wel iets bij. Later toen hij groter werd kreeg hij een elektrische trein en daar gebeurde hetzelfde mee. Hij maakte er allerlei bouwwerken van behangerspapier en kippengaas bij. Knutselde en plakte dat het een lieve lust was. Zo hoorden wij nog maar kort geleden dat hij het natuurlijk weer niet had kunnen laten. Hij had aan de transformator zitten knutselen, en die naar een veel hogere volt overgezet. Levensgevaarlijk want hij liep een hevige elektrische schok op, vertelde hij alsnog.

Iets uitzoeken was voor Anton een must. Wat hij in zijn handen kreeg werd uit elkaar gehaald en vervolgens werden de onderdelen aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Hij bedacht ook allerlei dingen die hij wilde gaan maken. Een skatebord bijvoorbeeld. Eerst werd het skatebord in zijn geheel op papier gezet. Daarna werden de onderdelen stuk voor stuk getekend: de zogenaamde werktekening. En zo’n werktekening was niet zomaar iets. Nee ieder onderdeeltje werd minutieus nauwkeurig op papier gezet. Het was stuffen, schrappen en overtekenen. Hij had er het heel druk mee! Vooral ‘s morgens vroeg trok hij met frisse moed aan de slag. Jazeker, de ochtendstond heeft goud in de mond! En toch, en toch, ondanks de zorgvuldig uitgevoerde tekeningen werd lang niet alles succesvol uitgevoerd. En zo verdween er uiteindelijk nogal eens een tekening in de prullenbak.

Anton vond altijd wel iets om mee te spelen.
Op een ochtend ging ik naar zijn slaapkamer om hem te roepen. En daar zat hij op zijn knieën op de grond. Naast hem stond de bus met centen. Wij bewaarden oude centen in een grote bus. De bus was helemaal leeg zag ik. En dat was geen wonder. Ik keek stomverbaasd naar wat er voor mij op de grond lag. Anton had met de centen de hele kaart van Nederland op schaal uitgelegd. Hij had op school kennis gemaakt met de de kaart van Nederland. En daar lag Nederland. Gedetailleerd met de Waddeneilanden, de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden incluis. Hij legde er nog de laatste hand aan en keek tevreden naar zijn creatie. Mijn moederhart ging sneller kloppen van trots!

Het is mooi er getuige van te zijn hoe een kind zich ontwikkeld. De verschillen tussen Anton en Judith zijn altijd gebleven. Vaak zijn het bekende familietrekken van twee kanten die wij terug zien. Die familietrekken herhalen zich ook weer in onze kleinkinderen, en hoe vertrouwd voelt dat.
Nu zijn ze volwassen uitgegroeid tot twee totaal verschillende, prettige, fijne mensen: Judith onze dochter. Anton onze zoon.

Ook leuke ervaringen? Laat ons genieten.

Delen op Facebook

Tweet