Koninginnedag 1947

Over  twee dagen  is  het  Koninginnedag.Dan is het feest op Barendrecht.  Op  school  draait  ook al  alles  om  Koninginnedag.                                                   “We gaan vanochtend eerst nog eens het Wilhelmus  oefenen,” zegt de meester “want dit lied gaan we in ieder geval zingen”.                                          Ik  kijk  de  klas  rond . Iedereen  kent  het  al  lang.                                           “Het  tweede  couplet  zit  er  nog  niet  goed  genoeg  in. We  moeten  het  echt  helemaal  mee  kunnen  zingen.  Want,  we  zingen  het  voor  de  koningin!” De meester  kijkt  heel  beslist. En  daar  gaan  we  weer! Het  dreunt al  weer door  de  klas: “Mijn  schild  en  de  betrouwen…” De  zware stem  van  de  meester  hoor  je  boven  alles  uit. Ook  het  eerste  couplet  zeggen  we  daarna,  voor  de  zekerheid,  nog  een  keer  op. De  meester  kruipt  achter  het kleine orgeltje. En  dan zingen  we  uit  volle  borst  de  twee   coupletten  van  het  Wilhelmus.                                                                                                 “Nou  het  kan  er  mee  door.  Het  zit  er  aardig  in”,  aldus  de  meester. Hij  kijkt  tevreden  de  klas  rond.                                                                                        Die  middag  loop  ik  om half  vier  met  een  vriendinnetje  naar  huis. “Wat  trek  jij  woensdag  voor  kleren  aan?   Ik  ga  verkleed  als  sneeuwwitje.  “En  jij?”,  vraagt  ze  aan  mij. “Mijn  moeder  wil  niet  dat  ik  mij  verkleed.  Ik   mag  mijn  zondagse  kleren  aan. Maar  ik  ga  het  nog  een  keer  vragen  aan  mijn  moeder” zeg  ik.”Misschien  mag  het  toch  nog  wel.”

Op  Koninginnedag  ben  ik  heel  vroeg  wakker. Ik  trek  het  gordijn  open.
Het zonnetje  schijnt  vrolijk  op  mijn  neus. Mijn  kleren  hangen  klaar  op  de  stoel. Geen  verkleedkleren. Dat  niet. Ik  heb  nog  wel  gezeurd. Maar  moeder  zegt: “allemaal  gekkigheid”.  Ik  trek  mijn  zondagse  kleren  aan. Mijn  mooie  zwarte  lakschoenen  mag  ik  ook  aan. Ik  kijk  trots  naar  mijn  schoenen. En  mijn  witte  kniekousen  vind  ik  er  mooi  bij. Maar  ik  had  verkleedkleren  toch veel leuker gevonden! Als  ik  bij  school  ben  zijn  de  meeste  kinderen  er  al.  Ze  dragen  allemaal  verkleedkleren.  Ik  voel  aan  de  jurk  van  mijn  vriendinnetje. Ze  heeft  een  prachtige  jurk  aan.  Ze  lijkt  echt  wel  sneeuwwitje. De  stof  is  heel  dun.“Ik  heb  het  koud”  zegt  ze.  Ze  rilt!  Daar  gaat  de  schoolbel.  We  gaan  eerst  nog  even  naar  binnen  om de  dag  te  beginnen.  In  het  lokaal  zie  ik  pas  goed  hoe  mooi  iedereen  is.  Vooral  veel  jurken  van  crêpe  papier  hebben  de  meisjes  aan. In  allerlei  kleuren. En, heel  veel  oranje.  Ik  heb een  oranje  sjerp  om  mijn  middel.

Weer  buiten,  maken  we  een  lange  rei.  Met  alle  klassen  van  onze  school  gaan  we  naar  het  dorpsplein.  Daar  is  het  iedere  Koninginnedag  groot  feest.   Er  staan  al  veel  kinderen  van  andere  scholen  op  ons  te  wachten.
De  bovenmeester  wenkt  ons: “komen  jullie  maar  hier  staan!” Iedereen  dringt  voor  het  beste  plaatsje. Ik  sta  achter  lange  Jaap. Hij  is  heel  lang.   Ze  noemen  mij muisje  omdat  ik  zo  klein  ben. Maar  ik  vind een oplossing: ik ga  aan  de  buitenkant  staan.  Zo  heb  ik  een   prima  uitzicht.  En  ik  kijk  er  mooi  langs!

Als  alle  kinderen  er   zijn  gaan  we  zingen.  Een  meester  van  een  andere  school,  gaat  op  een  speciale  verhoging  staan. “We  gaan  eerst  het  Wilhelmus  zingen”,   zegt  hij. Het  wordt  een  groot  kinderkoor.  Ik  kijk  rond.  Alle  kinderen  zingen  mee. Het  schalt  over  het  dorpsplein.  Het  kleine  kerkje  aan  de  overkant  vangt  het  geluid  op .  Dat  kerkje  staat  op  een  terpje.   Het kerkje  is  oud  en  heel  mooi! Het  is  begroeid  met  klimop.  De  takjes  hangen  ook  voor  de  raampjes. Het  plein,  en  het  kleine  kerkje  lijken  wel  mee  te  zingen. De  vlaggen: rood,  wit  en  blauw  wapperen  blij  in  de  zon. De  oranje  wimpels  waaieren  wijd  uit.  En  wij?  Wij  laten horen  wat  we allemaal  geleerd  hebben. En  we  zingen  en  we  zingen: “Waar  de   blanke  top  der  duinen. In  naam  van  Oranje  doe  open  de  poort.  In  een  blauw  geruite  kiel. Wij  willen  Holland  houwen.  O, dierbaar  plekje  grond. ’t Is plicht dat  ied’re  jongen.” Het  zingen  gaat  maar  door. Allemaal  liedjes  die  je  bijna  nooit  meer  hoort. Liederen  over  het  vaderland!

Maar  daarna  is  het  feest  nog  lang niet  afgelopen.  Het  gaat  de  hele  ochtend  nog  door.  Het  plein  is  helemaal  ingericht  voor  de  kinderspelen.
We  spelen  in  kringen. Busje  lopen.  Zaklopen.  Er  staan  hoge  stelten  om  op  te  lopen.  Ik  wil  het  ook proberen.  Maar  het  is  heel  griezelig. Ik  blijf  kijken  naar  die  hoge  houten  benen  onder  mij.  Ik  stap  er  maar  gauw  af.  Dat  voelt  toch   veiliger! Het is  een  en  al vrolijkheid op  het plein. Het  bakkerijtje  op het  dorpsplein  is  vandaag  ook  open.  Speciaal  voor  Koninginnedag.   De  meeste  kinderen  hebben  een paar  centen, of  een dubbeltje,  meegekregen. Op Koninginnedag  is  alles  anders. We  mogen  zelfs  iets  lekkers  kopen  vandaag.

Om  half  twaalf  is  het  toch  echt  afgelopen. Het  plein  raakt  leger.  Mijn  vriendinnetje  en  ik  gaan  ook  naar  huis. Het  is nog  een  heel  eind  lopen  naar  ons  huis. Maar  vandaag  is  dat  niet  erg.  Het  zonnetje  schijnt!  En  alles  ziet  er  feestelijk  uit.   De  vlaggen  wapperen  en  de  oranje  wimpels  waaieren  op  de  wind!

Laat een reactie achter