Dit blog gaat over mijn leven van nu. Want daar zou ik het ook over hebben op mijn blog: het leven van nu. En dan komt ouder worden om de hoek kijken. Je bent oud voordat je erg in hebt. Dat is tenminste mijn ervaring Ouder worden komt op kousenvoetjes. Voor veel dingen in het leven geldt: Heden ik. Morgen gij! Alleen zij, die jong sterven, worden niet oud. Persoonlijk vind ik oud worden niet erg. Ik plaats er wel een kanttekening bij: tot nu toe! Want ik ben nog mobiel. En ik kan nog een heleboel zelf. Ik ben ook nog behoorlijk vitaal! Mijn leven kan ik, tot nu toe, tot op zekere hoogten, zelf invullen. Ik geniet van de alledaagse, kleine dingen. Alles verloopt in grote lijnen, zoals ik het graag heb. Het weten: ik word ouder, stapt meestal onverwacht je leven binnen. De eerste confrontatie begint heel mild. Dochterlief vertelt dat zij zwanger is. We worden grootouders! Opa en oma. En dat is heel leuk! En dan komen zomaar, twee prachtige, lieve kleinkinderen in ons leven. En het wordt voller, en zinvoller, ons leven. Want nu komen de kleinkinderen in de weekeinden vaak logeren! Het leven is druk en helemaal ingevuld. Op zondagochtend gaan dan heerlijke croissantjes de oven in. En de kleinkinderen genieten, zo mogelijk, nog meer , dan wij. Wij hebben toestemming dat wij hen mogen verwennen. En dat is in grote lijnen nu onze taak. Daar maken wij dan ook uitbundig gebruik van! Al moet ik wel even slikken, als ik hen voor het eerst Oma hoor roepen. Maar het klinkt zo lief, dat ik meteen smelt. Tenslotte als muziek in mijn oren gaat klinken.
Zoetjesaan, bijna onopgemerkt, komen de kleinkinderen minder logeren.
Ze zitten nu op de middelbare school en hebben het druk met van alles en nog wat. Wij begrijpen het: zo is het leven. Zo gaat het, en zo hoort het. Het was bijzonder mooi! Maar dit moois is ook al weer voorbij! Slik, slik! Achteraf blijkt het niet voorbij. Het gaat alleen op een andere manier. Want nu komen zij, heel vaak, zo maar even langs.En het is goed zo. Eigenlijk, precies goed. Want die drukte van toen, zou nu teveel zijn! Op een mooie zomerse dag valt iets te vieren in de familie. Dochterlief wordt vijftig jaar! Vijftig jaar! En dan hoor ik te zeggen : waar blijft de tijd? En ik zeg het nog ook: waar is de tijd gebleven? Hoe is het mogelijk? Is het al weer vijftig jaar geleden dat ons eerste kind in het wiegje lag? En we zo heel, heel blij waren?
Na wat jaartjes staat, op zekere dag, in de tram een jongen voor mij op. Hij wijst naar zijn zitplaats. Zegt vriendelijk: “ gaat u zitten!” Wat een schrik. Zie ik er nu echt zo oud uit? Maar tegelijkertijd denk ik: wat attent van die jongen. Wat vriendelijk! Ik ga zitten als een, gracieuze, oude dame. Ik bedank hem hartelijk! De jongeman hangt nu voor mij in de lussen.Het doet hem niets dat hij moet staan, dat is duidelijk. Mijn onbehagen dat hij voor mij is opgestaan, hang ik daarom maar aan de wilgen! Ik kijk zittend, als een regerend vorstin, uit het raampje. Jammer! Is er nu niemand om naar te wuiven?
Ik denk aan de tijd toen ik vijftig werd. Aan mijn moeder die een paar jaar daarvoor overleed. Ik kijk om mij heen. Wat heerlijk dat we er allemaal zijn. De familie wordt groter. De kleinkinderen brengen ook al aanhang mee. En wij zijn er bij. Wij maken dit allemaal mee! Mijn geest voelt zich, en is, in veel opzichten jong. Ik kan, evenals vroeger, genieten van de kleurenpracht van bloemen!
In de winter, ontroert raken, als ik het geraamte zie van een kale winterboom.
In het voorjaar, verwonderd zijn over de natuur die ontwaakt. Stil worden, als de eerste blaadjes, in teer groen, uit de knoppen springen.
En in het voorjaar, zie ik nog altijd die geheimzinnige waas boven de bomen. Ik kan houden van de mensen om mij heen! Genieten, van de liefde die ik krijg van mijn gezin. Genieten, van de liefde die ik geef! De poes liefkozen en verzorgen. Mijn poes, die samen met ons, een dagje ouder wordt Dit blijft allemaal gewoon bestaan bij het ouder worden. Als senior denk ik, meer dan vroeger, aan mensen die geen kinderen hebben.
Of weinig familieleden. Eenzaam zijn!
Niet mobiel zijn.Ziekelijk zijn. Veel pijn lijden. Ik hoop zo dat mensen zich niet al te eenzaam hoeven voelen!Dat wij naar elkaar omzien als tochtgenoten.Ik doe minder op een dag dan vroeger. Maar wat zou dat? Ik hoef ook niet meer van alles. Wat een rust! Wat een gevoel van vrijheid! En, ik kan inkeren in mijzelf. Mediteren. Stil worden. Er zijn nog veel meer aspecten aan het ouder worden. Hopelijk, wellicht later meer.
Ik kan alleen maar hopen en bidden dat ik het oud worden ook zo mag beleven en ervaren !
Prachtig en kwestbaar beschreven .
Kijkend naar buiten zie ik een prachtige wolkenlucht.
Ik denk aan de titel van een boek: De schepping stralend en schoon!
Hartelijk dank Lieny voor je reactie!
Met groetjes.
Oud worden is niet erg.
Het gaat vanzelf.
Je merkt het pas, als je [eventuele] kinderen 40 of 50 zijn geweest.
Ja, en aan opkomende gebreken natuurlijk.
Maar daar leer je wel mee te leven.
En gewoon rustig aan blijven doen.
Hartelijk dank voor je reactie Carol.
En rustig aan doen gaat ook, vaak bijna, vanzelf omdat je merkt dat dit je het beste bekomt!
Ik vind het best een veelzijdig gegeven, oud worden.
Er zijn heel veel kanten aan. Eigenlijk, zoals met alle dingen in het leven.
Ik vind het een zegen dat de natuur er is voor iedereen!
groetjes,
Soms komt het schokje als je mensen jarenlang niet zag. Je komt elkaar dan tegen en denkt: Poeh zeg, die is ook oud/grijs/kaal geworden! Meteen beseffend, dat het jou niet anders verging ;-).
Soms verlang ik naar een wat rustiger leven. Maar tegen de tijd dat het hier rustig(er) zal zijn, loop ik wellicht met een rollater ;-). Daarom geniet ik vooral toch maar van al die drukte en hoop ik die rustiger tijd ooit, ooit, (en dat is sneller dan je beseft, ik weet het) ook nog een keer komt.
Teunie
Ja precies Teunie, zo vergaat het mij ook nog steeds
Genieten van het moment, zoals het nu is in je leven, dat is een gave.
En, ik weet dat je er erg van geniet.
Ik hoop voor je dat je er van kunt blijven genieten. Want wat is gezelliger dan zo’n kinderschaar, als je het aankunt?
Natuurlijk verlang je ook wel eens naar rust. Maar ik denk, dat je inmiddels ook geleerd hebt, die rust bij tijd en wijle gewoon te nemen!
Hartelijk dank voor je reactie.
Groet,
Mag ik u een compliment geven… Wat lees ik u graag…… Heerlijk die verhalen van vroeger, ik ben zelf 47 en geniet zo van alles waar u over schrijft.. Heerlijk… Hoop nog lang van uw vertelsels te mogen genieten…
Groetjes Sjanneke
Het geeft mij vreugde en moed Sjanneke als mijn verhalen gelezen en gewaardeerd worden. Hartelijk dank voor deze fijne reactie!
Schrijven blijft voor mij een griezelig avontuur! Maar ook iets waar ik moeilijk buiten kan. Wat bij mij hoort.
Ik hoop zelf ook nog door te mogen gaan. En zo te blijven schrijven dat het mensen iets geeft en aanspreekt!
Groetjes