Leven in het nu

Het lijkt zo vanzelfsprekend, natuurlijk leef ik nu. Maar doe ik dat wel echt?  Ik heb nogal eens terug kijkjes naar vroeger.

Eckhart Tollen heeft een boek geschreven: De kracht van het nu. Maar ik ervaar steeds meer dat mijn leven mede gekleurd wordt door mijn herinneringen en vroegere ervaringen. En die, samen met het nu, geven mijn leven de totale kleur.

Soms heb ik zomaar heimwee naar de  kleine dingen van vroeger.  Naar de snorrende zwarte kolenkachel met deurtjes. In die deurtjes zaten raampjes waarachter rood mica zat.  Ik zat op de grond voor de kachel en keek naar de vlammetjes achter de deurtjes. Door het rode mica werden ze fel rood gekleurd. Een dansend vlammenspel waar ik nooit genoeg van kreeg.
Nu heb ik centrale verwarming en ik pas de thermostaat aan naar de koude.
Nu is mijn kamer egaal verwarmd. Ik heb geen koude rug en hete voeten.
Soms boots ik, nostalgisch als ik ben, het vroegere gevoel na en ga bij de radiator zitten alsof het een kolenkachel is. Maar het lijkt er in de verste verte niet op.

Vroeger stapte ik op mijn brommertje en tufte door de winterkou naar mijn werk. Als ik dan ijskoud op school aankwam en het schoolgebouw soms ook nog slecht verwarmd was, stond ik bibberend voor de klas.  Trouwens met die brommer was ik nogal onfortuinlijk.  Ik ben heel wat keren onderuit gegaan en lag dan met brommer en al op het wegdek. En ook grotere ongelukken heb ik gemaakt.  Een tweewielig, gemotoriseerd voertuig, bleek een brug te ver voor mij te zijn!  Wat een weelde dat mijn autootje nu vier wielen heeft. Ik denk nog verder terug. Hoe vroeger koningen en keizers reisden in een rijtuig. Hoe hun voeten werden warm gehouden met kolenstoofjes.

Leven in het nu. Heerlijk toch om te zwerven over internet?  Mijn telefoongesprekken zijn geminiseerd. In plaats daarvan vliegen de mails nu heen en weer.  Of ik dit fijn vind?  Vaak wel want nu ik heb de touwtjes min of meer zelf in handen. Maar soms ook mis ik de gezelligheid van even een praatje door de telefoon.  Ik heb er wel meer beschikbare tijd door gekregen en op school leerde ik dat tijd geld is. Het geld tot nu nog nergens gevonden, maar wie weet! Rijst meteen de vraag: verlang ik echt naar vroeger?  Vroeger is voorbij. Het verleden is een herinnering geworden.  Ik merk dat het op een oudejaarsavond overdenking gaat lijken. Zo ver is het gelukkig nog niet. De tijd gaat toch al snel genoeg!  Daarom probeer ik wat rustiger te leven door mijn afspraken wat  meer te spreiden.

Op die manier probeer ik de tijd wat vast te houden zodat ik mij meer bewust ben van de dingen die ik doe. En dat bevalt mij eigenlijk prima!  Maar desondanks is het nog steeds zo, dat een week als een zucht is, die ongewild snel verdwijnt in de tijd!  Het valt mij op dat, als ik mijn oor te luister leg dit bijna iedereen hoor zeggen. Ik vraag mij af: hoe komt dit? Wie het weet mag het zeggen!

Dit bericht heeft 2 reacties

  1. carol

    Dat is de leeftijd, Maaike.
    Ik zit ook vaak aan vroeger te denken.
    En dan moet ik diep denken hoor.
    Wat deed ik allemaal, ik zou het echt op dit moment niet weten..
    Groetjes

    1. Mee op de wind

      Een beetje mijmeren en filosoferen over vroeger en kijken hoe het nu is heeft wel iets, vind ik Carol. Ik vind het heerlijk dat ik daar nu de tijd voor heb. Ouder worden, ach het is heus zo gek nog niet! Ik weet ook veel niet en sommige dingen wel. En zo zal het bij jou ook wel zijn.
      Met dank en groetjes,
      Maaike

Laat een reactie achter