Maak een U wending

Zomer anno 1976

Als we dan eindelijk met zijn vieren in de auto zitten, bepakt en bezakt zoals dat heet, om op vakantie te gaan wacht ons nog de plaats van bestemming te vinden.
Gijs is al vroeg aan het voorwerk begonnen. Hij heeft zijn leesbril ervoor op moeten zetten. Tja dat gaat zo als je rond de veertig bent. En verder heeft hij al globaal de wegnummers in zijn hoofd genoteerd want een goed begin is het halve werk.

Maar daarmee zijn we er nog niet. Nee, een atlas en een landkaart zijn ook nog onmisbare attributen. Die liggen voor het grijpen in het dashbord.
De taakverdeling voor de autorit is al jaar en dag hetzelfde: Gijs, als bijrijder naast mij op de voorbank want gemak dient de mens. En ik neem gewoontegetrouw plaats achter het stuur! De kinderen zitten braafjes op de achterbank: het doorsnee gezinnetje.

Ondanks dat de landkaart onwijs groot is om in de auto te hanteren weet Gijs er raad mee. Hij komt, de kaart geduldig vouwend en draaiend tenslotte bij het beoogde gedeelte van de kaart terecht. Ik wacht op instructies van Gijs die weet hoe wij moeten rijden. Ik moet wel, want mijn interesse voor kaartlezen, wegennetten en geologie is nihil. Overigens blijkt dat een gunstige bijkomstigheid te zijn. Want daardoor ontstaat in onze auto geen onenigheid over wegen en afslagen.
De botsingen die kunnen ontstaan als twee mensen over de wegen en afslagen gaan, zijn mij bekend. Zolang alles nog naar wens verloopt is er geen vuiltje aan de lucht. Maar o wee o wee, als er een verkeerde afslag wordt genomen dan gaan de poppen dansen. Want door wiens schuld is die verkeerde afslag eigenlijk genomen? Wie was er zo dom die verkeerde weg voor te stellen? Dat moet worden uitgezocht! Nee bij ons zijn de taken verdeeld.

De auto neemt geduldig de afslagen en koerswijzigingen die wij aangeven.
“Nog een kwartiertje en we zijn er” zegt Gijs. Van alle kanten klinken zuchten van opluchting. We zijn inmiddels acht uur onderweg. Maar vogeltjes die te vroeg zingen zijn voor de poes. We hebben te vroeg gejuicht want ook vandaag zit het venijn in de staart. Gijs pakt te laat de landkaart erbij, we zijn de afslag die we moesten nemen al gepasseerd. Dat is buiten de waard gerekend, want nu moeten we op de autobahn blijven tot de volgend afslag. We snakken naar koffie en zijn het spuugzat. Van de achterbank klinkt ook gesputter en gemurmureer. De aanvankelijk zo gezellige autorit valt in één seconde in duigen. Verre van vrolijk vervolgen we onze weg. Terwijl het verkeer over de Duitse snelweg voorbij scheert, slaak ik een zucht en bepeins: jammer, het ging allemaal zo leuk, niets is volmaakt!

Nu, veertig jaar later, vraag ik mij af: wat was er nou helemaal aan de hand? De autorit duurde een uurtje langer. Nou en, was er brand? Er lag een lange vakantie voor ons. Het vraagt tijd eer een mens wat wijzer wordt.

Maar dan staan we een uur later zomaar ineens voor een vriendelijk wit vakantiehuisje. En dat wordt genieten, veertien dagen intens genieten!

Zomer 2016.
Maak een U wending.

Gijs en ik, inmiddels bejaard, gaan een dagje op stap, met de auto.
De landkaart en atlas komen er niet meer aan te pas. Die hebben hun tijd gehad en liggen te vergelen in de kast. Het digitale tijdperk is aangetreden. De opmars van de tom-tom is ook onze deur niet voorbij gegaan. Vandaag de dag hebben wij al weer heel wat jaartjes de navigator! Mijn desinteresse voor geologie en wegennetten doen er niet meer toe. Gijs en ik bevinden ons in één klap op dezelfde level. Wat een navigator al niet teweegbrengt.

Wij geven de tom-tom ruimhartig alle ruimte, want die weet het. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat Gijs het aanvankelijk wel eens beter dacht te weten. Maar de ervaring heeft hem inmiddels wijs gemaakt. Echter geldt, zelfs voor de tom-tom: het is niet alles goud wat er blinkt. Want soms raakt ook die onvolprezen tom-tom wel eens de kluts kwijt. Om zich een houding te geven deelt hij dan deftig op de display mee dat hij een herberekening aan het maken is. Op het schermpje gaat het er dan koortsachtig aan toe. Draaiend en zoekend pakt hij, terzake kundig, uiteindelijk de draad weer op, dat wel.

En als wij niet op het goede moment gehoorzamen op zijn aanwijzingen kan hij ook helemaal in de war raken en rare adviezen geven. Opnieuw tolt en draait hij in het rond. Het is zelfs gebeurd dat hij op een drukke rijksweg, terwijl de auto’s van alle kanten langs ons heen suizen, adviseert: “Maak een U wending”! De wending staat ter illustratie duidelijk op de display.
Of als wij vlak bij de eindbestemming zijn en een verkeerde weg inslaan kan hij ons van het kastje naar de muur sturen. Maar eerlijk is eerlijk, hij gidst ons uiteindelijk altijd naar het opgegeven adres.

Arme tom-tom! Ik krijg bijna het gevoel dat ik hem tekort doe en ondankbaar ben door dit allemaal zo kritisch neer te schrijven terwijl wij zelf niet altijd precies doen wat hij zegt. Dit gezegd hebbend: wij vinden onze navigator echt een aanwinst en uitkomst! Wij maken heel dankbaar gebruik van hem.

En zoals wij in het verleden genoten hebben van onze landkaart en atlas, zo hopen wij ook nog jaren te mogen genieten van onze trouwe tom-tom.

 

 

 

 

Dit bericht heeft 6 reacties

  1. Nelleke

    Weer een mooi stuk.
    Ik mis heel erg de landkaart. Ik was de kaartlezer en kon mij verlustigen in de Franse Michelin, waar ook de campings op stonden. De groene wegen zocht ik uit, campings aan riviertjes, de bezienswaardigheden en ga maar door.
    Eenmaal ben ik met een mistral de cote d’Azur verloren die uit de auto waaide, maar dat was ook de laatste keer dat we zo ver gingen.
    Geef mij dus maar de kaart. Kinderen hebben niet eens meer en kaart in de auto en zijn verloren als de Tom Tom het begeeft.
    Groet van Nelleke.

    1. Mee op de wind

      Ja, dat dat kan dus ook. Er zijn kennelijk mensen en ik ken er meer die genieten van kaartlezen, en de mooiste plekjes kunnen vinden. En zo is heet weer duidelijk hoe verschillend mensen zijn. Het is wel wijs inderdaad om een kaart bij de hand te houden is ook onze ervaring. Leuk Nelleke dat je reageert en te horen dat je bedreven was in het kaartlezen. Nu zijn die lange autoritten bij jouen ook bij ons niet meer aan de orde. Maar voor kortere ritten hanteer jij de kaart en wij de tom-tom en zo komen wij op onze eigen manier op de plaats van bestemming. Groet van Maaike

  2. Wilma

    Ja de kaart erbij is er niet meer zoveel. De GPS zoals wij de TomTom noemen is hier voor velen ook ondenkbaar. Manlief heeft al zijn klanten in ht systeem van wegen staan..als hij dus ergens rijdt verschijnt er blijkbaar een adres van iemand. Voor de zogenoemde gravel roads erg makkelijk.
    Maar hier werken we veel met het Noord Oost Zuid West systeem. Voor mij de vraag dan soms, waar is wat?? Als de zon niet schijnt is dat soms moeilijk hoor. Meeste au to s geven aan welk een richting, maar n ie t die van mij dus.
    Als we ergens hèen gaan is de GPS onze hulp, maar ik vind dat ie soms ook om gaat en dan wordt ik wel kriebelig hoor.
    Groet, Wilma.

    1. Mee op de wind

      ja hier gebruiken we soms ook wel GPS. En ik begrijp dat jullie hem in Canada ook volop gebruiken. Het lijkt mij ook moeilijk zoals je het gebruik ervan beschrijft en afhankelijk ben van het Noord Oost Zuidwest systeem en dat is voor mij helemaal koeterwaals. Maar ik begrijp dat jullie uiteindelijk ook terecht komen waar je zijn wilt. En dat de GPS soms omrijdt? Dat zal best wel want dat de tom-tom ook. Maar ik probeer toch maar gehoorzaam naar hem te luisteren want wat omrijden kost minder tijd dan de weg moeten zoeken. Ach ja ook aan de techniek kleven gebreken en bij lange na niet volmaakt. Onvolmaaktheid hoort kennelijk bij het leven! Maar dat je weer reageert vind ik fijn Wilma: dankjewel! Groetjes van Maaike

  3. Anoniem

    Mooi hoor, zo’n verhaal over hoe alles veranderde in de loop der jaren.
    Tekenend dat ik dat gedoe van vroeger met zo’n landkaart eigenlijk leuker vond. Zoals zoveel. Maar toch is de tom-tom knap bedacht. Zoals zoveel. Dat wel!
    Goedenacht, Maaike

    1. Mee op de wind

      Ja de oude en nieuwe rijd. Hoewel er dus ook mensen blijven die liever kaart bloijven lezen, begrijp ik.lezen Meestal zijn dat passagiers of bijrijders denk ik. Maar gelukkig blijft in alles de keuze vrij of je nieuwe dingen op wil pakken. En dat moet zo blijven! Als ik ergens alleen naar toe ga vind ik het heel fijn de mijn tom-tommetje, dat in ieder geval. Dankjewel anoniem voor je reactie. Met groet van Maaike

Laat een reactie achter