Blog

In de voorkamer is het vanochtend een drukte van belang. De tussendeur naar de voorkamer staat wagenwijd open. Iedereen loopt door elkaar, en is iets aan het doen. Tussen al het geloop door, kijk ik even vanuit de deuropening hoe de kamer er uit gaat zien. Mijn broers leggen lange planken op schragen die zijn neergezet. O, nu zie ik het al, het wordt een hele lange tafel. Moeder staat met een rol papier te wachten tot zij kan beginnen. Even later rolt zij het papier uit over de tafel. Nu lijkt het net een wit tafellaken.

Mijn broers lopen heen en weer van de ene kamer naar de andere. “Ga eens uit de weg” zeggen ze. “Ga maar na de achterkamer, je staat in de weg”. Ik neem de benen naar de achterkamer. Maar daar is het een ongezellige boel. Er is daar niks te zien. En er is niemand. Ze zijn allemaal in de voorkamer bezig. Het is vandaag een feestdag. Tenminste volgens Corrie. “Morgen is het feest”, zei ze gisteren, “want morgen ga ik trouwen! Morgenavond woon ik in ons eigen huis. Samen met Nico”. “Slaap je dan ook in dat huis?” “Ja, ik ga daar voor altijd wonen” zei ze. Ik vind het helemaal geen feestdag. Het is helemaal niet leuk dat Corrie ergens anders gaat wonen. Corrie is mijn grote zus. Zij is 19 jaar ouder dan ik. Zij is ook een beetje mijn moeder en nu gaat zij weg.

Ik heb haar trouwens ook nog helemaal niet gezien vandaag. Waar zou ze zijn?
Ik loop weer naar de voorkamer en tik tegen moeders arm. “ Waar is Corrie?” “Die is boven. Ze is zich aan het aankleden” “Maar komt ze dan niet op het feest?” “Ja natuurlijk, zij gaat toch vandaag trouwen?” zegt moeder. Wat is dat toch trouwen? “Dan woon je voortaan bij je man of je vrouw” zei Corrie . Er staan nu allemaal schaaltjes met snoep op tafel. “Dat zijn bruidssuikers” zegt moeder. Bruidssuikers? “Ja dat noem je zo ” zegt moeder. “Proef er maar één” zegt moeder. Ik pak er één van het schaaltje en proef. Het smaakt net zoals een schepje suiker, vind ik.

Als het middag is ziet de kamer er heel mooi uit. Moeder is alleen nog maar in de kamer, samen met mij. Moeder frunnikt nog even aan de gordijnen. En ze strijkt ook nog even het papier op tafel glad. “Kom maar mee, het is nu helemaal klaar. De gasten mogen komen”m Ze trekt de kamerdeur achter mij dicht. Even later hoor ik de keukendeur open gaan. Ik hoor een bekende stem. Het is Nico! Hij loopt naar moeder en geeft haar een hand. Ik kijk naar Nico. Hij ziet er vandaag heel anders uit. Hij lijkt wel een dominee. Een zwart pak heeft hij aan. Alles is anders vandaag! Ik heb zelf ook een mooie jurk aan. En moeder ziet er ook al deftig uit. Dat hoort zeker allemaal bij trouwen!

“Corrie komt er zo aan hoor” zegt moeder tegen Nico. En meteen stapt Corrie al binnen. Nico loopt naar haar toe. Hij heeft bloemen in zijn handen. Die geeft hij aan Corrie. En hij geeft Corrie een zoen! De zoen duurt best lang. Ze kijken elkaar heel lief aan. Ze vinden het zeker fijn dat zij gaan trouwen! “Wat ben je mooi!” zegt Nico tegen Corrie. Corrie lacht en kijkt heel blij. Ik kijk naar haar mooie jurk. Hij is zwart met kraaltjes. Ze heeft ook een hoedje op en daar hangt achter gaas aan. Zeker voor als zij straks naar de kerk gaan.  Maar waarom heeft zij die nu dan al op? Alles is vreemd vandaag!

Als we hebben gegeten komen er een heleboel mensen. De voorkamer is nog steeds gesloten. Dat komt zeker nog. En dat is zo. Na de kerkdienst lopen Corrie en Nico gelijk naar de voorkamer. Ze gaan in het midden zitten. Wat een stoelen staan er klaar. En Corrie blijft gewoon zitten. Ze doet vandaag helemaal niets dan zitten. Ze wenkt naar mij en roept: “kom maar even naast mij zitten” Mijn stoel schuif ik strak tegen haar stoel aan. Zo zit ik heel dicht bij haar. Ik strijk over de kraaltjes van haar jurk. “Mooi he, zegt Corrie” Ze lacht en kijkt blij in het rond.Alle stoelen zijn nu bijna bezet. “Weet je wat? Ga maar naast Clazien zitten, daar is nog een mooi plaatsje voor je ” zegt Corrie.

Het is feest vandaag en ik ben niet blij. Vanavond is Corrie weg. En blijft zij dan mijn zus? Dan is zij nog groter, en mag ik vast geen Corrie meer zeggen.
Maar wat moet ik dan gaan zeggen? Ik blijf er over nadenken! Ik kom er niet uit.  Het is al donker als we klaar zijn met eten. Maar dan is het feest ook voorbij. Nico en Corrie praten zachtjes tegen elkaar. Dan staan ze op en gaan ze iedereen een hand geven. Ze bedanken iedereen die is gekomen is voor hun trouwen. Ik krijg ook een hand en een zoen. Eerst van Nico en dan van Corrie.
Ik vraag zachtjes aan Corrie: “moet ik nu voortaan tante zeggen?” Corrie kijkt mij aan, lacht, en zegt: “nee hoor, ik blijf gewoon Corrie”. O, gelukkig maar! Kom maar gauw een keertje met moeder bij ons kijken. En je mag ook fijn komen logeren” zegt ze Ze zwaaien nog even en lopen dan weg.

Ik mag dus gewoon Corrie blijven zeggen. Ze blijft gewoon mijn grote zus!
Maar ze woont nu niet meer bij ons. En dat is helemaal niet leuk!

Delen op Facebook

Tweet