Mijn moeders woorden

Hoe ervaar ik de wereld van nu? Wat valt mij op als ik om mij heen kijk?

Omdat ik deze vraag op mijn blog aan de orde stel, zal ik er ook een antwoord op moeten geven. Ieder ervaart het ouder worden en dat niet alleen, maar het hele leven, op haar/zijn eigen manier..

Mijn moeders woorden klinken nog altijd in mij na. Ik vond het vroeger wonderlijk dat mijn moeder tot op hoge leeftijd nog zo vaak over haar eigen moeder sprak. En nu bemerk ik dat ik zelf ook woorden of gezegden van mijn moeder citeer. Vooral aan deze zin denk ik tegenwoordig dikwijls terug: “houdt vrede zoveel als in u is”. Soms was het nodig dat zij die woorden uitsprak. Als wij ergens uiterst fel op reageerden bijvoorbeeld. Of als wij onder elkaar aan het bakkeleien waren. Die Bijbelwoorden, door mijn moeder nadrukkelijk uitgesproken, hadden iets plechtigs. Woorden die je hoorde. Heb ik misschien daardoor zo’n moeite met de tegenwoordige uitleg en het gebruik van het “vrije woord”? Het lijkt mij alsof die zin een alibi is geworden om de meest hatelijke, lelijke, pijnlijke, grove, en gemene dingen naar elkaar te schreeuwen. Vrede? Alles mag toch worden gezegd? Woorden ontaarden in een strijd, in woordoorlogen. De wereld wordt er niet mooier van, vind ik. Natuurlijk, voor het “vrije woord” moet alle ruimte zijn. We moeten het koesteren dat woord, meer dan ooit. Maar dat “vrije woord” bezitten wij toch al decennia lang? Het is toch niet iets nieuws? Waarom moet er nu ineens bij geschreeuwd worden? Waarom zo grof worden?

In veel culturen nemen ouderen een belangrijke plaats in. Zij worden daar gezien als raadgevers. Als wijze mannen en wijze vrouwen die door het leven hun lessen hebben geleerd.  Ook in de Bijbel hebben ouderen hun eigen plaats. Zij worden daar ”oudsten” genoemd. Mensen  gingen naar hen toe voor raad. In vroeger jaren hadden de ouderen bij ons een andere plaats dan nu. Jong zijn is nu belangrijk. Het draait meer om jong, krachtig, vitaal, en mooi zijn. Wat dat betreft is er een heel andere wind gaan waaien. Vreemd, want er komen juist nu steeds meer oudere mensen. Vroeger was een honderdjarige een zeldzaamheid. Nu worden het er steeds meer.  Wat dat betreft kan de maatschappij niet om ouderen heen.

Ik had, toen ik nog kind was het gevoel en de gedachte dat het leven voor oude mensen misschien wel niet meer waardevol was. Ik was erg benieuwd hoe zij zich voelden. Was het leven voor hen nog de moeite waard? Ik heb het nooit durven vragen. Jammer. Maar ik weet nog goed dat ik een bejaard echtpaar, al jaren getrouwd, tegenkwam. Ik zag dat zij nog heel verliefd waren. Zij liepen dicht naast elkaar, de armen om elkaar heen geslagen. Ik vond het heel mooi en werd er blij van. Ik begreep dat liefde gewoon blijft bestaan.

Als je oud bent zegt nooit iemand tegen je: “ik ben ook oud geweest” zei onze kleindochter Laura. En dat is waar. Oud zijn is het laatste traject van een mensenleven. Als je ouders overleden zijn blijf je verweesd achter. Je bent nu opgeschoven naar de voorste plaats. Ik denk vaak aan mijn moeder.  Ik weet nu hoe zij zich heeft gevoeld toen zij oud was. Het wordt stiller en leger in mij en om mij heen. Veel dierbaren ontvallen mij. Terwijl de wereld om mij heen sneller lijkt te worden neem ik zelf gas terug. Ik heb alle tijd om na te denken en ervaar dit als een luxe. Kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke dingen worden mooier en waardevol. Het leven is niet voorbij, het is nog altijd mooi, maar ik leef het leven wel bewuster en selectiever. Dat is winst voor mij.

Als je niet jong sterft word je oud. Je blijft niet altijd jong. Misschien is het wijs om daar ook bij stil te staan als je jong bent. Het klinkt als een gemeenplaats, maar het is een feit dat de tijd vliegt. Voor je het weet ben je oud. Ik spreek uit ondervinding.

Het is waar dat de jeugd de toekomst heeft. Maar de verhalen, de lessen die ouderen doorgeven houden een geschiedenis levend en in stand.

Reacties zijn altijd welkom!

 

 

 

 

 

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. ella versendaal

    Mijn vader is 97 geworden. Toen hij 96 was zei hij tegen me, ik hoor het hem nog zeggen: Ella, het is maar een zucht!
    Hij heeft veel meegemaakt en toch is het leven omgevlogen!
    Ik vind zelf dat de steeds vlugger lijkt te gaan. Staat ook in de Bijbel: wij vliegen daarheen. Psalm 90.

  2. Mee op de wind

    Ja wat is jouw vader oud geworden, Ella. Ik kan hem nog precies voor mij halen: een vriendelijke, aardige man, zoals ik hem zag!
    Het lijkt inderdaad alsof de tijd veel sneller gaat bij het ouder worden. Maar doordat ik het minder druk heb kan ik mijn tijd veel meer zelf invullen. Het is fijn en een grote zegen als je samen oud wordt. Maar het blijft waar: de tijd vliegt! Dankjewel voor je reactie. Groet, Maaike

  3. Nelleke

    Wat een mooi stukje. Een reflectie van de tijd die je nu meemaakt. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke dagen. En wat deed ik? …. Psalm 90 opzoeken.
    Liefs Nelleke

    1. Mee op de wind

      Wat bijzonder van je Nelleke dat je psalm 90 hebt opgezocht. Zo zie je maar van het één komt het ander en gaan we als vanzelf met de stroom mee. Vind je het een mooie psalm? Dat wil ik graag een keer van je horen. Inderdaad is mijn schrijfsel een reflectie op de dingen van nu. Dank voor je medeleven en je reageren op mijn blog. Liefs van Maaike

  4. wilma

    Je was jong en keek vooruit. Je werd ouder en keek om. Je vraagt jezelf af: waar is de tijd gebleven. Nu, vandaag, denk ik: Wat zal morgen ons brengen? Of: Nu, de zon schijnt, zien we hem nog ondergaan?
    Idd, ons leven is een handbreed gesteld.
    Ouderen hebben mss niet zo een grote plaats meer in het leven van vandaag. Maar komt dat ook niet door alle sociale media?
    We moeten ons hasten en spoeden,maar hoe vaak denken we eraan?
    Lieve groet,
    ook aan Gijs,

    Wilma

    1. Mee op de wind

      Je geeft het mooi weer in de eerste zinnen Wilma! Inderdaad zo gaat het in een mensenleven. De sociale media zal wellicht invloed hebben op deze tijd en op ons handelen. Maar het brengt ook mooie dingen met zich mee. Ik vind het fijn om een blog te schrijven en reacties van de lezers en dat is weer de andere zijde van het verhaal. Het is een veelgebruikte term bij de ouderen: waar is de tijd gebleven? Het is fijn om met jou en andere lezers er gedachten over uit te wisselen. Weer dank Wilma voor je reactie en je bijdrage. Lieve groet, Maaike

  5. henny boom

    Ik merk, dat ik ook steeds meer nadenk en praat over wat mijn moeder zei, toen ze ouder werd. Bv. als je iets doms deed: kind het is te hopen. dat het niet je laatste stomme zet is. Of : kind je bent zelf ok niet volmaakt. Maar ook hoeveel plezier ze kon maken met mijn kleine kinderen.

    1. Mee op de wind

      Wat mooi om op te merken dat je moeders woorden en handelen door de tijd heen mee reizen Hennie. Ook mijn moeder kon zo genieten van de kleinkinderen. En het lijkt alsof er steeds meer herinneringen komen. Je zult je ook wel dingen herinneren van je vader. Ik herinner mij je vader evenals je moeder nog heel goed. Leuk dat je een berichtje voor mijn blog schrijft. Met dank en groet, Maaike.

Laat een reactie achter