Mijn kattenliefde stamt uit mijn kinderjaren toen mijn moeder een kat hield voor het vangen van muizen. Het uitbundige, tevreden gespin van onze poes als ik haar aanraakte, vond ik zó lief dat sindsdien iedere kat op mijn liefde en aandacht kan rekenen. Als ik op straat een poes tegenkom, stop ik meestal om even een praatje te maken en het zachte velletje te aaien.
Ik heb moeten leren om niet al te vriendelijk te zijn want het is mij meermalen overkomen dat de kat mee liep als ik weer verder wandelde. En het was een hele crime haar weg te krijgen. Tegenwoordig zeg ik tegen mezelf: “niet omkijken en doorlopen Maaike. Maar wat vind ik dat moeilijk.
Mij werd verteld dat er in Amsterdam een kattencafé was geopend. Wat moest ik mij daarbij voorstellen? Ik had geen idee. Toen een vriendin, natuurlijk ook een kattenliefhebster, voorstelde er naartoe te gaan om een kijkje te nemen, hoefde ik niet lang na te denken. Ik woon niet voor niks op een steenworp afstand van Amsterdam.
Kou en regen trotserend stapten we een paar weken later op de bus. Het was inmiddels al wel de tweede keer dat wij erheen gingen. De eerste keer bleek het café, toen wij er voor stonden, gesloten. We zagen toen glurend door de ramen een huiskamertje met her en der slapende katten. Maar vandaag staat niets ons meer in de weg om het kattencafé van binnen te bezichtigen.
Mochten we gedacht hebben dat de katten op ons zaten te wachten, dan weten we nu wel beter. Het is ronduit druk in het kattencafé. We worden heel
vriendelijk ontvangen. Voor we naar binnen mogen moeten we eerst onze handen wassen en vervolgens luisteren naar de “orde van dienst”. Het is ons duidelijk: het welzijn van de katten staat hoog genoteerd, en dat is goed.
Regel 1 – We mogen de katten niet eigenhandig oppakken.
Regel 2 – We mogen ze niets geven
Regel 3 – We moeten goed letten op de lichaamstaal van de katten. Alleen als zij zelf aangeven dat ze iets willen mogen wij erop ingaan.
Dit gehoord hebbend wordt de deur naar het café, dat gewoon een kleine huiskamer blijkt, geopend. Geen kat kijkt op of om. Het laat hen Siberisch dat wij binnenstappen. Wat moet je als kat ook met al die vreemdelingen die na een poosje vertrekken om ze wellicht nooit meer terug te zien?
Er zijn hoekjes ingericht waar je met twee tot vier mensen aan een tafeltje kan zitten. De meeste tafeltjes zijn bezet. Er staan ook een paar bankjes tegen de muur. Eén bankje, in een hoekje is nog vrij. Daar, blij met onze zitplaats, gaan wij zitten. Het uitzicht op het geheel is abominabel. Maar daar komt snel verandering in, er komt een veel beter plekje vrij. Hier hebben wij een beter overzicht op het hele gebeuren. Het moet gezegd: de poezen zien er prachtig gezond uit met glimmende vachtjes.
Echt veel gebeurt er niet. Anders gezegd, er gebeurt niets!
Nou ja, er zijn mensen die een stokje met een touwtje waar iets aan hangt, hebben meegebracht. Het touwtje met aanhangsel wordt uiterst geconcentreerd en langzaam over de vloer getrokken. Helaas, zonder resultaat. De katten kijken er verveeld naar alsof ze zeggen willen: is dit alles? Dat touwtje over de vloer met aanhangsel dat een muis moet voorstellen, dat kennen we nu inmiddels wel. Heb je niet iets anders? Iets nieuws dat ons meer animeert? Uiteindelijk is er één kat die de inspanning beloont en het touwtje een paar centimeter vooruit duwt, en het dan echt welletjes vindt.
De lichtflitsen van fotominnende kattenliefhebbers zijn niet van de lucht. De katten blijven er stoïcijns onder, ze hebben er geen notie van dat ze later internationaal bekeken gaan worden.
We bestellen een oerbroodje kaas. Het is voortreffelijk lekker. Wel doet zich een klein incidentje voor. Het broodje wordt geserveerd op het lage tafeltje vóór ons bankje. Terwijl we heerlijk genieten van ons oerbroodje komt er een grote kat aanlopen, en voor we iets kunnen doen grist ze de kaas van de boterham. We kijken beteuterd toe hoe ze, genietend van haar rooftocht, de kaas wegslikt en als sluitstuk haar mond aflikt. Tot overmaat van ramp komt een verzorgster naar ons toe. Ze wil duidelijk de kool en de geit sparen, vertelt ons op vriendelijke toon dat het niet de bedoeling is dat wij de katten voeren. Onze verdediging dat de poes het zelf had gepakt blijft in de lucht hangen.
Als de verzorgster vertrokken is kijk ik rond. De ruimte is niet groot. Er zijn hoge klimpalen aangebracht. Tegen de wanden aan kasten waar, helemaal bovenop, van alles is aangebracht voor het kattenvertier. De katten kunnen er liggen en slapen. De katten bespieden ons vanaf hun hoge troon en kijken neerbuigend op ons neer.
En dan gebeurt er een wonder. Er komt zowaar een poes naar mij toe die op mijn schoot springt en zich voorzichtig neervlijt. De verzorgster kijkt nauwlettend toe wat ik ga doen. Ik blijf stokstijf zitten, regels zijn regels, afwachtend wat de kat verder nog wil. Later waag ik het, onder haar toeziend oog, de poes voorzichtig te aaien en waarlijk ze spint nog ook! Het feest duurt helaas kort. Mijn schoot wordt afgekeurd. Naast mij staat een stoel onbezet. Daarop is meer ruimte voor zijn grote kattenlijf. De kat springt over naar de stoel. Ik kan mij weer bewegen, wat een vrijheid.
Het wordt tijd om op te stappen. De katten blijven niet eenzaam achter. Wij zijn niet de enigen die er meer van willen weten.
Er zijn inmiddels ook kattencafé’s in andere Nederlandse steden geopend. Eerlijk is eerlijk de katten hebben een dames- en herenleven. Alles draait om hun welbevinden. Ze kunnen klimmen, spelen en mogen overal slapen. Vergeleken bij het asiel is dit verblijf, waar ze mogen blijven leven en aandacht krijgen, een kattenparadijsje.
Hoe goed deze katten het ook hebben, ik gun alle katten dat zij zouden kunnen zwerven over de velden zo als de poes uit mijn kinderjaren deed.
Al gaat het in een kattencafé om kijken naar katten, en is een kat aaien een ander verhaal, het blijft natuurlijk een heel mooi gegeven dat kattenliefhebbers, die zelf geen kat kunnen houden, hier welkom zijn.
Leuk zo’n kattencafé. Ik wist niet van hun bestaan. Ik heb een beetje zitten rondneuzen en ook hier in België zijn er drie. Het allereerste werd in Taiwan geopend. In Japan zijn ze zeer populair. Er bestaan zelfs kattencafé’s waar alleen zwarte katten zijn of met speciale rassen. Zelf heb ik 3 katers die al een jaartje ouder zijn en twee zwerfkatten die eten en onderdak in het schuurtje krijgen. Ik vind het wel altijd een beetje zielig als een kat niet buiten kan. Het doet mij dan altijd denken aan een leeuw in een kooi.
Vriendelijke groet,
Dag Bernadette, onze kleinzoon was voor zijn studie in Azië daar heeft hij ook een kattencafé bezocht. Ik heb hetzelfde gevoel als jij zoals ik beschreef. Ik zie ze ook het liefst heerlijk buiten in de vrije natuur lopen en springen. Maar alles is relatief in het leven en het kattencafé voldoet aan een behoefte blijkbaar, en dat is dan weer mooi. Mijn handen willen een kat aaien en dat miste ik ook echt, al heb ik de kat op mijn schoot wel voorzichtig kunnen aaien. Vroeger toen wij in een vrij huis woonden kwamen ook zwerfkatten om eten. Ik word blij van je reactie, het is zo fijn om meer diervriendelijk mensen te ontmoeten. Hartelijk dank Bernadette! Met een vriendelijk groet van Maaike
Dag Maaike,
Wat een prachtig kattenverhaal, nooit geweten dat er kattencafè’s bestonden! Eerlijk gezegd vind ik het mooier, als ik door de polder rij of loop, om dáár katten te zien lopen. En ook wij hadden altijd een kat vroeger, tot verdriet van mijn moeder. Want zij moest altijd de rommel opruimen die de beestjes maakten. Als er dan weer eentje dood gegaan was zei ze, gelukkig, maar dat was van korte duur. Want meestal stond dezelfde dag al één van de kinderen met zo’n lief pluizig beestje in de kamer. Gekregen van een boer, was het dan, en mijn moeder was meteen vertederd door zo’n jong katje. Natuurlijk mocht het blijven, tot vreugde van ons allemaal. Er staat zelfs een versje, geschreven door poes Pluisje, in mijn poeziealbum. Wat vond ik dát prachtig als meisje van 6 jaar. Leuke herinneringen komen er weer boven door dit verhaal, bedankt weer!! Lieve groetjes.
Dag Pieta, Wat een fijne, gezellige reactie stuur je op mijn verhaal. En wat kunnen kinderen toch intens genieten van huisdieren. Als je als kind hebt geleerd om te gaan met dieren, de gezelligheid en liefde ervan kent vind ik dit een een gift voor het leven. Je vond het waarschijnlijk even verschrikkelijk als ik als er weer een huisdier dood ging. Vorig jaar hebben wij onze poes lientje, die je op de foto ziet, in moeten laten slapen. Wat verdrietig om nu in een leeg huis thuis te komen. Onze dochter vroeg zou je toch nog niet een poesje nemen maar we (Gijs en ik zien het niet meer zitten. Gelukkig hebben de kinderen huisdieren en kunnen we daar genieten wat wij nu niet meer hebben. Alles heeft zijn tijd in het leven. Maar zeg nooit, nooit. En leuk dat er altijd maar weer herinneringen komen op de verhalen. Lieve groetjes uit Amstelveen
Hier geen poezen. Er lopen er hier in de buurt zoveel rond! Plaats de vuilnis altijd laat buiten(geen container s hier).
Vind ze mooi maar heballergie ervoor dus houd ze op afstand. En een binnen vind ik ook niets ook geen hond hier nu. Je moet er wel tijd voor hebben en plaats. Katten vind ik horen buiten vanwege hun jacht instinct.
Groet, Wilma
Daar heb je gelijk in om het vuil laat naar neer te zetten, Wilma. Als er zwerfkatten bij zijn klauwen ze de zakken helemaal leeg. Ik dacht dat ik je wel eens hoorde over een hond, of heb ik het nu helemaal mis? Lastig om allergie te hebben voor katten. Hopelijk heb je het niet voor veel andere dingen want katten kun je nog wel buiten de deur houden, maar andere zaken niet altijd. Een dier in huis kost tijd daar heb je gelijk in. En dat katten een jacht instinct hebben en het is het mooi is als ze ook buiten kunnen lopen, is ook waar. Hartelijk dank voor je reactie Wilma en voor je duidelijk stellingname hoe jij erover denkt. Een lieve groet van Maaike
Hoi Maaike. Goed dat je hebt gememoreerd dat het toch niet helemaal was wat je je bij zo’n kattencafe voorstelde. Leuker zou het zijn als de katten (of een paar) in jou de kattenliefhebster herkenden en ze vreugdevol en enthousiast op je schoot zouden komen zitten, zo lang als je bezoek duurde.
Ik ben er geweest en had dezelfde ervaring. Een beetje onpersoonlijk en aan overigens wel begrijpelijke regels gebonden. Maar best een beetje leuk voor wie zelf geen kat meer heeft of kan hebben.
Fijn als je kinderen of vrienden hebt met een paar katten. Zij denken dat je voor hen komt, maar eigenlijk kom je natuurlijk om even te knuffelen met de kat(ten).
Groetjes. Elly.
Je bent er zelf ook geweest Elly schrijf je en weet jij dus ook van de hoed en de rand. Het zal niet anders kunnen dat begrijp ik ook wel want dan hebben die katten totaal geen vrijheid meer. Het is gewoon een kattenkijkcafé. Wie weet wordt dit een nieuw woord voor de “Dikke van Dale’zei ze verwaand, overmoedig en ongeloofwaardig. En inderdaad, het blijft een tikkeltje onpersoonlijk daar heb je gelijk in.Veel mensen weten nog niet van het bestaan van een kattencafé af en wie weet wordt het er nog drukker dan het was in ons geval. Mijn hartelijke dank weer voor je reactie Elly en leuk dat jij er ook bent geweest. Groetjes van Maaike
Dag Maaike,
Ik denk te weten waar je geweest bent, want ik fiets er wel eens langs. Ik heb zelf weinig met katten, ben meer een hondenmens. Zou er dus nooit naar binnen gaan, maar nu heb ik wel een idee van hoe het er aan toe gaat dankzij jouw verhaal. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet moet vinden, al die regeltjes… Ik snap dat ze er zijn, maar het komt een beetje ongastvrij over op mij.
Fijne dag, groet, Floor
Dag Floor,
Datzelfde gevoel had ik ook toen wij al die regeltjes bij onze binnenkomst over ons kregen uitgestort. Wellicht moet het zo voor het welzijn van de katten. Misschien zou de ontvangst wat persoonlijker kunnen zijn met wat meer uitleg over het waarom van de regels. Voor mensen die geen problemen hebben met de regeltjes en het leuk vinden om poezen alleen maar te observeren is het een ideale plek. Een kattencafé is voor de liefhebbers dat kan ik wel stellen. Tot deze uitspraak kom ik, nu ik er door jou reactie, weer over nadenk. Trouwens, honden hebben ook mijn hart. Verhalen over onze poedel kun je vinden onder het item: dieren. Dank, en jij ook fijne verdere dag. Groet, Maaike
Het stata nog op mn lijstje maar heb de tijd nog niet gevonden. Ik vind dat fotograferen met flits ook een dingetje het is allang bekend dat dat juist slecht voor ze is. Mijn eigen mormel ligt ook niet graag op mn schoot trouwens.
Je weet door dit verhaal in ieder geval meer hoe het er naar toe gaat dan ik. Ik was heel verbaasd over de gang van zaken. En dat fotograferen had ik ook niet verwacht. Al met al vond ik het een belevenis en als jij gaat ben ik benieuwd hoe het op je overkomt. Niet alle poezen liggen graag op schoot en ze zijn het natuurlijk ook helemaal niet gewend. Ik vond het leuk dat hij in ieder geval de moeite nam mij zo te vertellen dat hij mij aardig genoeg vond om even te komen.
Lieve Maaike,
Wat gezellig weer wat te lezen! Daarbij dan ook nog over poezen, waar ik heel gek mee ben. We hebben vroeger thuis altijd poezen en honden samen gehad en dat ging prima! Toen we trouwden bleef ‘mijn hond’ een airedale terrier bij mijn moeder, wij kwamen op een flat, dus voor hem niet zo leuk. Omdat wij allebei altijd hebben gewerkt, zijn we nooit meer aan huisdieren begonnen. De poes van mijn moeder, die later naast ons woonde, was ook heel veel bij ons en is 19 jaar geworden. Had nog nooit van een kattencafé gehoord, maar ben wel nieuwsgierig geworden. Misschien nemen we er nog wel een keer een kijkje 😉
Niet te druk maken hoor! Gewoon zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet!
Lieve groet van Gerlien.
Lieve Gerlien, ja poezen zijn leuk dat vind jij dus ook. Wij hebben zelf ook een poes en een hond tegelijk gehad en dat ging prima. We hebben heel veel schik met ze gehad. het nadeel is dat je ze weer kwijtraakt en dat is gewoon verdrietig. Soms wil ik nog wel eens denken aan een huisdier maar het is onverstandig. Veel werk toch, en als het huisdier ons overleeft is dat vervelend. Ons verstand dus maar gebruiken. Als je in Amsterdam bent is het kattencafé best leuk om eens een kijkje daar te nemen. Het voldoet blijkbaar in een behoefte want in andere steden worden ze ook geopend. Ik kan het schrijven niet laten, maar inderdaad ik moet goed opletten dat het hanteerbaar blijft. Maar met iets langere tussenpozen hoop ik gewoon nog een tijdje door te kunnen gaan en hoop ik je weer tegen te komen. Met dank Gerlien en een lieve groet van Maaike, sluit ik af.
Nou , ik heb niet zo snel geantwoord als anders. Weer een leuk verhaal. Ik ben niet van de katten, maar ze komen altijd bij mij als ik ergens ben. Ben allergisch voor katten. Vind trouwens dat ze je wel een nieuw plakje kaas hadden kunnen geven. Het lijkt me een ongezellige boel.
Liefs nelleke
Vroeg of laat, je reageert en dat is leuk.Je bent heel stellig je vindt het een ongezellige boel schrijf je. tja wat zal ik er van zeggen? Ongezellig was nu direct ook weer niet wel een beetje te star misschien. Ze geloofden ons niet dat de kat het had gepikt was mijn indruk dus verdiende we ook geen plakje kaas.
Ik weet dat katten niet je grote liefde hebben. Het is bij alles zo: het is voor de liefhebbers.Maar het verhaal kan je waarderen en dat maakt dan weer alles helemaal goed Nelleke. Liefs van Maaike