Het is vroeg. Nog vóór het ochtendgloren. Het is nog donker op de grote zolder waar wij slapen. Moeder sluipt zachtjes over de zolder om niemand wakker te maken. Maar ik ben er toch wakker van geworden. Het is vandaag maandag. En dat betekent: wasdag! De laatste spullen die nog mee moeten draaien, worden door moeder bij elkaar geschraapt. Het is iedere week, vaste prik zo. De witte zakdoeken van gisteren haalt ze uit de broekzakken. En ook andere, nog rondzwervende spullen, gaan op haar arm mee naar beneden. Ik word er bijna altijd wakker van. Maar doe dan gewoon alsof ik slaap!
Onze slaapkamer
Ik lig, samen met mijn oudere zus, op de grote zolder achter een dik gordijn. Een geïmproviseerd kamertje. Het gordijn is helemaal tot aan het plafond. In de zomer ben ik wel eens bang dat ik zal stikken achter dat dikke gordijn. We hebben boven één slaapkamer. Daar slaapt Toos. Zij werkt bij ons in de huishouding. Ze komt helemaal uit Friesland en gaat maar heel af en toe naar huis.
De bedstede
Moeder slaapt beneden, in de bedstee. Er zijn beneden drie bedsteden. Twee in de voorkamer. En één in de achterkamer. Alleen de bedstede in de achterkamer is in gebruik. Daar slaapt moeder. De bedsteden in de voorkamer zijn als kast ingericht. In die bedstee van de achterkamer, hebben wij allemaal in ons eerste levensjaar geslapen. Aan het voeteneind van de bedstee, hangt een krib. Een soort houten wiegje voor het jongste kind van het gezin. Op volgorde, hebben wij daar alle elf in gelegen. Zolang wij baby waren lagen wij in het kribje.
Bedstede met links het kribje
Als ik nu in de bedstee kijk, lijkt het mij heel benauwd. Er zijn openslaande deurtjes voor de bedstee, dat wel. Die deurtjes staan natuurlijk ’s nachts open. Maar toch…. Moeder heeft in de zomer ’s nachts ook nog het schuifraam van de achterkamer naar omhoog. Ik vind het maar eng, want iedereen kan door de opening naar binnen sluipen. Maar onderin de bedstee, achter de schuifdeurtjes, heeft moeder haar gummilat liggen. Voor eventuele insluipers. Maar die heeft ze heeft nooit hoeven gebruiken.
Het verzamelen is klaar en moeder gaat de trap af, naar beneden. De trap komt, met een deur in de achterkamer uit. Ik wil best nog even slapen, en draai mij op mijn zij. Maar daar komt niet veel van terecht. De broers staan een poosje later ook op. Zij gaan naar hun werk, of naar school. Iedere keer hoor ik weer een ander geluiden. Aan de overkant van de zolder slapen de broers. Het gordijn sluit wel het zicht af. Maar niet de geluiden. Weet je wat, ik ga er ook maar uit. En zo ben ik om zeven uur al beneden. Toos heeft de ontbijttafel al gedekt. Op maandag blijft moeder altijd in de schuur bij de was. “Wat ben jij vroeg” zegt Toos. Ik ga aan tafel en eet lekker mijn boterhammetje op. Als ik daarmee klaar ben loop ik naar de schuur. Dat kan binnendoor, want de stenen schuur is aangebouwd aan het huis.
Aan de was
Moeder hangt met haar hoofd boven de waskuip. Haar bril is beslagen. Als ze mij ziet reikt ze haar bril aan: “leg jij die eens even voor mij weg” zegt zij. Ik kijk in de waskuip. De vin van de wasmachine draait razend snel heen en weer door het hete sop. Het wasgoed wordt wild heen en weer geslingerd door de waskuip. Iedere keer komt er een ander stuk wasgoed naar boven. Moeder pakt de wasknijper en geeft die aan mij. Nu gaat zij de was door de wringer halen. “Wil jij het wasgoed opvangen dat uit de wringer komt”? vraagt ze. “Goed opletten hoor, dat je vingers er niet tussen gaan” zegt moeder. Het wasgoed gaat stuk voor stuk door de elektrische wringer. Ik leg alles op een hoge stapel. Straks wordt alles gespoeld.
Ineens staat Koen in de schuur. Hij komt zijn fiets halen. Koen werkt in een slagerij op het dorp. Ik ga opzij om hem door te laten. “Nou ik ga hoor! Tot vanavond” roept hij. “Voorzichtig” roept moeder. Dat zegt zij altijd. Tegen iedereen die weg gaat.
“Ziezo” zegt moeder: “nu nog spoelen, en klaar is Kees.” Moeder pakt het “popje blauwsel” dat ligt te wachten.
Het popje blauwsel is een klein buideltje waar een blauwe kleurstof in zit. Het kleurt het water helder blauw. En, misschien wordt de kraakheldere was er nog wel witter van.
Als de was helemaal klaar is, boent moeder de waskuip heel goed schoon. “Ja” zegt zij: “want morgen moet er melk in voor de kaas.”
Het bleekje
Het is vandaag mooi weer. En dan gaat de was ook nog op de bleek. Ik loop met moeder mee naar de voorkant van het huis. Daar ligt een grasveldje, dat ook wel het bleekje wordt genoemd. Ik help mee en leg de was keurig glad op het gras. Zo heeft moeder mij dat geleerd. Vanmiddag als de was droog is, wordt alles binnen gehaald. En daarna volgt dan nog de enorme strijk.
Mijn vader
Het was een heel karwei, dat wassen vroeger. Mijn moeder heeft echter weinig klagen voor die tijd. Want mijn vader koopt, kort voordat hij in 1939 overlijdt, een elektrische wasmachine, met een elektrische wringer. Het wasgoed stuk voor stuk boenen is nu verleden tijd. Het is de eerste wasmachine die Miele hier op de markt brengt.
Precies dezelfde Miele wasmachine had mijn moeder
Deze wasmachine gaat haar taak enorm verlichten. De kinderschaar blijft zich uitbreiden en daarom is deze wasmachine bijzonder welkom. Als mijn vader in 1939 overlijdt is mijn moeder van mij in verwachting. Ik ben het elfde kind. Het “pottenschrappertje” zei mijn moeder altijd!
Helaas heeft mijn vader dus niet meer de onschatbare waarde van zijn aankoop meegemaakt. Want tijdens de oorlog zet mijn moeder de wasmachine ook voor andere doeleinden in. Weldra slaat de vin van de waskuip weer wild heen en weer. Maar nu door de melk. De geëmailleerde waskuip blijkt uitermate geschikt voor het karnen van boter en kaas. Het stremsel voor de kaas krijgt zij van een kaasboer. De kaas krijgt maar bitter weinig tijd om belegen te raken.
En mijn moeder wordt, vooral in die moeilijke oorlogsjaren, steeds herinnerd aan de zorgzame toewijding van haar man. Mijn vader!
Wat lang geleden allemaal!
Dag Maaike,
Wat een mooie herinnering! Ik zie het zo voor me gebeuren.
Wij hadden niet zo’n groot gezin – ik ben de jongste van vier – en ook mijn moeder was vroeg weduwe, maar dat was-ritueel ging grotendeels op dezelfde manier.
Prachtig om te lezen !
Hartelijke groet,
Clazien.
Dag Clazien,
Gezellig dat ik je weer ontmoet op mijn blog!
Ik zie die wasmachine nog altijd voor mij. En de witte melk voor de kaas.
Mijn moeder, zó blij met haar kaas. Ja allemaal herinneringen!
Hartelijk dank voor je fijne reactie en met de gedeelde herinnering
Groet van Maaike
Hallo,
Wat fijn u weer terug te lezen na de vakantie..
Prachtig verhaal, wat moet het vroeger toch zwaar zijn geweest, een alleen staande moeder zonder al die luxe die we vandaag de dag hebben..
Ik wens u nog een fijne week..
Groetjes Sjanneke
Dag Sjanneke,
Fijn dat je er ook weer bent! Hartelijk dank voor je inlevende reactie.
Ja het was zwaar. Soms, voor het hele gezin!
Maar mijn moeder hield meestal een goed overzicht.
En we waren tevreden met wat er was! Zonder veel luxe. Hoewel de wasmachine best een luxe was.
Groetjes van Maaike
Vorige week dacht ik nog aan die grote zolder en ik weet nog dat er kamertjes werden gemaakt.
Alleen het merk van de wasmachine, zou het ook een Velo geweest kunnen zijn? Die werden in Barendrecht gefabriceerd.
De schuur kan ik nog uittekenen met de gootsteen en de wc; in de winter kon je niet doortrekken want dan was het water in de stortbak bevroren. Ook wel eng in die schuur, want er liepen weleens muizen.
Bedankt weer en ik kijk weer uit naar uw volgende verhaal.
Lieve groeten.
Dag Hennie,
Leuk nog een nichtje op mijn blog!
Zo ontmoet ik ook nog mijn vele familieleden. Heel gezellig!
Nee de wasmachine was precies hetzelfde zoals de foto op mijn blog.
Maar dat was, waarschijnlijk, nog voor jou tijd Hennie.
Het was 1938/1939 toen mij vader hem voor mijn moeder kocht.
En in die schuur, daar werden we in de teil gewassen. Brr koud, plus muizen!
Misschien volgt nog een verhaal erover? Allemaal bekend voor jou!
Groetjes,
tante Maaike
Dag Henny, leuk om je hier tegen te komen. Ik begrijp niet hoe jij het voor je kan zien. Gaat dit dan over het huis, dat later jouw ouderlijk huis werd?
Groeten van je nicht
Anneke, ik plaats je schrijven op de reacties.Hennie kan het dan zelf beantwoorden.
Ik snap dat het vragen bij je oproept. Je hoort er nog van!
Groetjes van
tante Maaike
Dag Anneke, ik heb een privé bericht geplaatst op facebook.
Goedemiddag Maaike,
Wat leuk , kaas maken in een wasmachine. Wij hadden er thuis ook zo een .
Je schreef dat je moeder het stemsel van een kaasboer kreeg was dat misschien mijn schoonvader, Floor Oskam?
Een hartelijke groet Christien Oskam
Dag Christien,
Ja hoor! Het gaat over jou schoonvader: Floor Oskam.
Ik zie hem nog voor mij. Hij kwam altijd op vrijdag. Je schoonouders waren vrienden van mijn moeder.
En ik ging soms met mijn moeder mee naar hen toe.
Wat ontzettend leuk dat je hierop reageert!
Ja dat kaas maken in een wasmachine vind ik ook zo leuk. En heel inventief van mijn moeder!
Tot ziens op mijn blog.
Groetjes,
Maaike
Dat was nu typisch iets voor oma: kaas maken in de wasmachine :-). Ik moet nog zó vaak aan haar denken! Ze verspilde ook nooit iets. Daarvoor had ze het vroeger veel te arm gehad. Ik zie haar nog de koud geworden thee bij de planten gieten. En ze schepte ook altijd de room van de boerenmelk, om daar met behulp van een pakje Klopklop een potje slagroom van te kloppen.
Teunie
Dag nicht Teunie,
Ja, en hoe inventief om het uit te denken.
En ook, met klopklop van de afgeroomde melk slagroom maken.
Ieder plasticzakje werd gewassen, gedroogd, en hergebruikt!
Als je erover nadenkt, in deze tijd van verspilling, ontdek je hoe leerzaam!
Groetjes Teunie, van tante Maaike
En succes, met je veel gelezen blog!
Goedemorgen,
Wat een heerlijk verhaal, ook bij ons gebeurde het op bijna dezelfde manier. (ben van 45) De avond van tevoren werd de witte was in een emmer achter op het fornuis gezet om te trekken en deze ging dan de volgende morgen in de “houten” wasmachine. Daarna onder de wringer door en ik heb heel wat keren mogen draaien. Na de witte-, de bonte was en daarna werd het water gebruikt om de straat achter ’t huis mee te schrobben over efficiënt gesproken. Leuk om het allemaal her te beleven, hoop dat er nog vele herinneringen volgen.
Groetjes uit een mistig Enschede.
Dag Gerlien,
Een oude bekende op mijn blog. Gezellig!
Ja, het is het verhaal van onze generatie. En wat hadden onze ouders veel te doen.
Maar wij moesten er ook aan geloven, dat is zeker. Ik heb heel wat muurtjes geboend
en let wel, met een keiharde borstel. Dan werd het pas echt schoon!
Zo was de tijd toen. Het was echter ook een gezellige tijd.
Gedeelde herinneringen spreken altijd aan! Herkenning van wat er was.
Dank weer Gerlien, voor je meebeleven en je reactie!
Groetjes, van Maaike
Ook in de 60-er jaren waste mijn moeder met een vergelijkbare wasmachine. Zij moest het water verwarmen met een dompelaar. Ik weet nog hoe blij ze was toen er ‘moderne’ wasmachine kwam samen met een losse centrifuge.
Mijn oma was ook al vroeg weduwe en heeft 14 kinderen groot gebracht. Ook al ken ik haar alleen uit de verhalen van mijn vader en moeder, haar levenslust en kracht leven nog altijd door in onze familie.
Het is fijn en herkenbaar om uw verhalen te lezen, ik ben blij dat u ze wilt delen.
JBR
Dag Janny,
Ja, ik weet ook nog van de dompelaar. Dat water verwarmen was inderdaad een hele crime.
Maar de moderne tijd kwam er snel aan!
Wat waren onze ouders en grootouders toch vaak krachtige mensen. Deze kracht en verhalen leven in families voort!
Dat lees ik ook bij u!
Ik ben altijd blij met reacties. Dat geeft mij moed en stimulans om door te gaan. Hartelijk dank ervoor!
Goedenmiddag,
Wat een prachtig verhaal.Een opsteker voor de vrouwen van nu.
Dag Constance,
Ja, over vroeger gesproken, dat waren vaak sterke vrouwen!
Als kind vind je het gewoon. Later ga je pas echt zien, hoeveel liefde en kracht mijn moeder bezat.
Ik heb er veel van geleerd. Ik ben heel blij met je reactie en toevoeging.
Groeten, Maaike
Wat een fijn verhaal en wat was je moeder een sterke vrouw!
In mijn jeugd ging ik vaak op de fiets naar goede vrienden van mijn ouders, die hadden een klein boerderijtje, en daar kwam ik met veel plezier. Het was altijd druk, maar zo gezellig! We speelden in de schuur in het hooi en in huis stond er altijd wel een ketel of een pan te pruttelen op de platte kachel. Als er een koe gekalfd had kregen we een bordje biest, zo lekker!!! Toen ik trouwde kreeg ik de wasmachine van mijn moeder, met een wringer en een losse centrifuge (die heb ik trouwens nog steeds!) en mijn moeder kocht een AEG Turnamat, toen erg modern.
Ik heb me helemaal ingeleefd in je verhaal, het was toen nog een heel andere tijd, veel rustiger, ook al moesten ze erg hard werken.
Heel fijn om te lezen.
groetjes, Loes
Dag loes,
Je geeft een mooi verslag van vroeger jaren. Fijn dat mijn schrijven dit bij je oproept. En het is leuk om te lezen
hoe je genoot op dat boerderijtje! En hoe huiselijk het er naar toe ging.
Wat is er ontzettend veel veranderd in de verstreken jaren. Natuurlijk waren er vroeger vaak veel zorgen om rond te komen.
Maar de saamhorigheid in een gezin of familie was groot. En het leven was zoveel rustiger om je heen.
Hoewel het mijn streven blijft mijn leven overzichtelijk en rustig houden!
Hartelijk dank voor je gezellige reactie en je aanvulling.
Groet,
Maaike
Zo’n wasmachine stond bij mijn Opa en Oma nog in de schuur voor latere noodgevallen .
Dag Henriette,
Ja, regeren is vooruit zien. En zoiets waardevols deed je niet zomaar weg, denk ik.
En voor noodgevallen is het natuurlijk helemaal niet zo gek als je iets achter de hand hebt!
Leuk dat jij je dat ook nog herinnert.
Hartelijk dank voor je inbreng en reactie.
Groetjes, Maaike
hallo beste mensen, waar ik de wasmachine hier zag , moest ik ook aan te huis denken. en da viel mij in dat ik nog het Garantie bewijs van deze wasmachine heb. leuk is het om zo aan vroeger herinnert te worden.
groetjes Brigitt
Dag Brigitt,
Wat bijzonder dat jij nog een garantiebewijs van deze wasmachine hebt.
En door de verhalen komt er weer veel terug van vroeger. Dat is bij mijzelf zo en ook bij veel anderen, lees ik.
En daar horen allerlei gevoelens bij. Fijn dat je er van geniet!
En dank voor je leuke reactie!
Groet,
Maaike
goede morgen,
wat een mooie manier van herinneringen beschrijven.
mijn moeder is wel van de volgende generatie, maar toch als kind de oorlog meegemaakt, en wist ook wat zuinig aan doen was. op de” geut”van onze boerderij” stond ook een Turnamat. het hete waswater van de witte was werd in de pompbak opgevangen, en daarin werden dan de overalls en erg vieze werkbroeken vast in voorgeweekt, voor ze de wasmachine in gingen. waar ik ook nog vaak aan denk is die aardappelschrab-machine. daar gingen dan de nieuwe aardappelen of worteltjes in, af en toe wat water er in gieten, en dan kon je ze er schoon en wel uithalen om te koken. prachtig vond ik dat altijd als kind. de kleintjes (!) moesten er wel uit de buurt blijven, want water en stroom samen was toch altijd gevaarlijk !
succes met het verhalen van uw herinneringen.
vriendelijke groet,
krijn.
Hartelijk dank Krijntje voor je reactie.
Wat ik zo leuk vind is, dat u het een mooie vorm van beschrijven vindt!
Want ik heb er inderdaad over nagedacht in welke vorm ik het wilde doen.
Vanuit het perspectief van het kind schrijf ik veel herinneringen. Omdat mij dat heel goed ligt!
Soms is dat best moeilijk!
De tijd verandert razend snel. Daardoor zijn er snel herinneringen van voorheen.
En ook bij u komen die zomaar naar boven. Klaar om doorverteld te worden
Dank voor het delen ervan.
Groeten van
Maaike
Dag T.Maaike,
Wat een mooi verhaal! Ik waan me in het museum van mijn familie.
Mijn oma was een propere vrouw, denk ik. Want schonere kaas kun je je niet bedenken, toch?
Ik ben ook benieuwd naar het verhaal van de eerste zurezult. Weet u hoe dat is gegaan?
Groeten weer
Aan nicht Anneke,
Dat zeg je leuk! Je in het museum van je familie wanen.
Ja deze verhalen komen uit mijn jonge kindertijd. Er is toen veel gebeurd.
Soms buitelen de herinneringen over elkaar heen. Er is veel stof om te schrijven.
En die kaas was naast lekker, inderdaad heel lekker!
Het verhaal van de zure zult weet ik van heel nabij. Daar hoop in ook nog over te schrijven.
Maar even geduld Anneke, want er liggen andere verhalen te wachten!
Dank voor je reactie.
En een groet,
van tante Maaike
Wat mooi zo’n herinnering.
Mijn moeder heft ook de oorlog bewust meegemaakt. We hoorden hele verhalen over de “wasdag”.
Later had mijn moeder ook zo’n sort wasser. Kan me nog wel herinneren dat als de wasmachine( de betere,) kapot was, dat ze toch de oude weer naar voren haalde en wassen en nog even door de centrifuge.
Als ik mijn oma horde was de was in de oorlog met ook een groot gezin niet niks.
Wat een wasleven hebben we vandaag.
Zelf droog ik de was graag buiten ,maar hier oversee houden de mensen daar niet zo van. Geef mij de wind maar.
Groet,
Wilma
Dag Wilma,
Allereerst hartelijk dank voor uw reactie.
Ja dat wassen was een heel gedoe. En ik lees dat uw moeder ook al een wasmachine achter de hand hield.
Bij veel mensen gaat de was in de droogtrommel voor het gemak. Zoals ik schreef, vroeger ging hij op de bleek.
Allemaal herinneringen die wij opgeborgen hebben. Zij komen zomaar spontaan weer boven. Wonderlijk eigenlijk.
Door het schrijven blijven zij bewaard!
Groeten van
Maaike
Mooi die herinneringen! Mijn moeder had dezelfde wasmachine, maar die had ze wel veel later gekocht. Er is pas een leuk boek uit, dat heet ‘Gouden Jaren’ door Annegreet van Bergen. Het gaat over hoe enorm ons leven is veranderd de laatste 50 jaar. Heel boeiend en veel foto’s!
Dag Margo,
Ja die wasmachine was toen mijn vader hem kocht heel modern!
Dus ik begrijp dat hij nog wel een poosje heeft bestaan. Tot de nieuwe tijd kwam en alles nog makkelijker werd!
Leuk dat je dat boek meldt. Ik ken het niet maar ga kijken waar ik het kan vinden.
En inderdaad, wat is er veel veranderd. Ik ben blij met je reactie en aanvulling.
Hartelijk dank ervoor!
Groeten van Maaike
Zeer leuk artikel en erg leuk om te lezen. Ik heb deze op Facebook even gedeeld.
Dankjewel Klara voor je fijne reactie. En voor het delen op facebook!
Groeten van Maaike
Leuk om uw verhalen te lezen.
Dankzij de uw nichtje Teunie, wat is die vindingrijk en vol energie, kwam ik op uw blog terecht.
Een hartelijke groet uit de Hoeksche Waard,
Chris
Welkom op mijn blog Chris! Ik hoop dat mijn verhalen blijven boeien.
Ja, nichtje Teunie vindt zelfs ook nog tijd om te schrijven.
Mijn ervaring is inmiddels dat, als je eenmaal een blog hebt, het schrijven bij je leven hoort en vreugde geeft!
En zo vergaat het haar ook, denk en weet ik.
Evengoed blijft het een prestatie dat zij het allemaal voor elkaar krijgt!
groet van Maaike
Dag Maaike,
Dank je wel voor je mooie verhaal..
Ik ben nog maar pas abonnee.
En ik ben van 1943
Het verhaal van de was machine is mooi.
Mijn moeder kreeg pas in 1962 een was machine.
Toen was mijn oudste zus al getrouwd. Zij is van 1939.
En woonde ik al in het Ned. Herv. Diaconessenhuis op de Overtoom in Amsterdam. Waar ik mijn opleiding tot verpleegkundige heb gedaan.
Nu woon ik in Amstelveen. Mijn ouders kregen drie kinderen..drie dochters. ik ben de middelste. Ga maar zo door met je verhalen hoor. Ze zijn heel mooi Maaike. dag, anna
Dag Anna, dat is leuk weer eens een reactie op een “oud verhaal.” Op dit moment worden er heel veel oudere verhalen gelezen en dat stemt mij blij. Ik vind het leuk wat je schrijft en dat je vertelt over jezelf. Ik hoop nog een poosje door te kunnen gaan, het schrijven geeft mij veel plezier en als het andere ook pleziert kan het niet mooier, toch? Dank voor je reactie Anna. Groet van Maaike
ik heb je verhaal gelezen dank zij teunie ik ben van 1931 en lees de blog van teunie en zag je blog ik heb genoten van je verhalen vooral nu ik zo oud ben en veel aan vroeger denk.ik was 18 jaar toen mijn moeder stierf ik heb 4 broers en geen zus dus ik moest het huishouden doen .zaterdags zette ik de was in de soda smaandags met de handwringer en dan in de houten wasmachien met motor.5 emmers heet water halen bij de waterstoker aan de overkant v.d.straatdan de sunlichtzeep schaven wasgoed met groenezeep insmeren enz.als laatste deed ik de bakkers broeken van de buurman draaien maar daarna moest ik wel veel emmers koud water halen om te spoelen allemaal meel onderin maar je deed dit om elkaar te helpen.
Welkom in de lezerskring Nelly! Fijn om te horen dat je geniet van de verhalen. Teunie is een nichtje van mij. Het schrijven zit blijkbaar in de familie. Erg dat je je moeder al zo vroeg moest missen in je leven. En dan lag het vroeger voor de hand dat de dochter thuis kwam. Je bent van 1931 dat is niet piepjong meer kun je wel stellen. Ik werkte in een slagerij hij mijn broers daar was een waterstokerij bij. Een emmer het water kostte als ik het mij goed herinner 10 cent. Ongelofelijke verhalen uit de
oude doos! Ik hoop dat het volgende verhaal in je postvak rolt. Voor mijn dank en groet Maaike
ik wil even nog wat zeggen over barendrecht in 55 zijn we gtrouwd en in barendrecht gaan wonen aan de marijkesingel toen nog een dorp aan de overkant was een tuinderij van niemandsverdriet. in de hongerwinter gingen wij suikerbieten halen dat was ver lopen voor ons wij woonde bij het mijnsherenplein in r,dam zuid.ik kan wel een boek schrijven over die tyd.daarna jan.45 lopend naar de hoeksewaard om eten was toen 13 jaar.we sliepen in een schuur bij de velofabriek de pijp staat er nog.
Dag Nelly, in mijn boek haal ik het gedicht aan: Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen. En herhaal ze honderd malen, alle malen zal ik wenen.
Inderdaad het was een barre, boze tijd. En vergeten doe je het nooit. Dat lees ik ook in jouw reactie. Ik was vijf jaar en jij 13 jaar en jij moest op weg voor eten in barre omstandigheden, dat zal je altijd bijblijven.
Op mijn netvlies staan uitgehongerde mensen en kinderen zoals jij die op zoek waren naar eten, en bij ons langs kwamen.
De Marijkesingel in Barendrecht kwam later na mijn kinderjaren. Jij kent dus ook Barendrecht en weet ook hoe het dorp is veranderd.
Ik vind het fijn dat je reageerde op een oud verhaal, fijn dat die nog altijd gelezen worden. Een groet van Maaike
ja ik lees graag je verhalen over vroeger. ik heb nu ook je boek besteld bij de hertog hier in middelburg.ik had nog een boekenbon .anders had ik hem bij jou besteld.ik ben zeer benieuwd naar je andere verhalen.groetjes nelly.
Dag Nellie, Leuk dat je het boek hebt besteld1 In het boek”Mee op de wind” vertel ik in chronologische volgorde mijn verhalen over vroeger. Ik hoop dat je zult genieten bij het lezen. Toen ik eenmaal mijn blog was gaan schrijven kwamen alle verhalen weer boven. Ik ben nu een beetje uitgeschreven over vroeger, al komt er meestal wel een terugblikje naar vroeger in mijn schrijfsels van nu. Ach, en over het nu valt ook zoveel te vertellen, dus hoop ik nog een poosje door te schrijven en hoop ik dat mijn trouwe lezerskring blijven genieten van mijn schrijfsels over nu en vroeger. Ik ben veel in Middelburg geweest, daar woonde voorheen een zus van mij. Nu woont zij in Goes. Middelburg vinden we altijd weer een leuke stad om te wonen en om te bezoeken. Met dank voor je reactie en vriendelijke groet Maaike
ja het is fijn wonen in middelburg ik woon er nu 9 jaar ik ben in januari 2010 getrouwd met de vader van mijn schoondochter.heel apart he.ja zo kan je leven veranderen.ik had dit nooit meer gedacht.ik heb nu weer iemand om voor te zorgen.ik heb je boek gelezen,het is zo mooi .ik hoop dat je nog veel verhalen mag schrijven ik geniet ervan lieve groet van mij.
Dag Nelly, ja wel apart wat je schrijft over je tweede huwelijk, neem ik aan. Gelukkig toch als je weer iemand vindt om samen verder te gaan.
Fijn dat je zo genoten hebt van mijn boek. De verhalen staan nu op een laag pitje in verband met de ziekte van mijn man. Een dezer dagenhoop ik een schrijven erover te posten op mijn blog. We hebben het druk met ziekenhuisbezoek etc.
Hartelijk dank voor je reactie Nelly en lieve groet van Maaike
heel veel sterkte hoor.
Dankjewel Nelly.
Groetjes, Maaike
Nou ik heb dit zitten lezen, en inderdaad zoals je het beschrijft ja zo was het bij ons thuis ook, maar wij moesten altijd voor de was, emmers water putten uit de regenput, en bij ons thuis hadden ze een fornuis, van zo,n 120cm doorsnee met op de bodem planken, zodat het wasgoed niet kon verbranden, als we dat fornuis op zondag avond, moesten warm stoken met hout, totdat de was begon te koken, als we dan de andere morgen, dus op maandag in het wasmachien konden doen, het was een houte Velo wasmachine, met een wringer erop. Bij ons thuis waren 9 kinderen, dus een wasje van 11 personen. nou rond het middag uur, was heel de was wel gedraaid, maar tot ,savonds was je bezig, met de was spoelen, bleken en drogen. En in de winter of op regenachtige dagen, nou dan moest de was, op zo,n houten rek bij de kachel gedroogt worden! Maar ik heb zelf als dienstbode gewerkt, bij een melkboer, en daar moest ik nog wassen met een wasplank en een wasborstel in een teil met sunlichtzeepsop, en zo de was schoon zien te krijgen. Dus dat was helemaal tijdrovend!
Ja dat waren barre tijden Dini. Wij hadden ook een groot fornuis in de schuur staan maar de wasketel ging op het petroliumstel. Dat wassen was een hele klus dat weet ik ook nog. En die Velo wasmachines die ken ik ook want de fabriek ervan stond op Barendrecht, de plaats waar ik geboren ben. Wat leuk dat je allemaal dingen aanhaalt die ik zo goed ken en weet van vroeger. Een mooie aanvulling op mijn blog. Daarom hartelijk dank voor je reactie waarin je schrijft over lang vervlogen tijden. Groet, Maaike
Zo’n Miele wasmachine met schoep moet nog heel lang gemaakt en verkocht zijn. Mijn moeder kreeg er een, haar 1e, ongeveer 1962. Op maandagmorgen had ik de 1e uren vrij van school en dan hielp ik haar, want inderdaad, je moest er zelf heet water in doen en ook weer zelf het sop weggooien of je moest zoals wij later konden, het water laten weglopen in de WC. Heel vuil witgoed werd uitgekookt in de wasketel. Toch was mijn ma dolblij met haar wasmachine wat ik mij , nu met mijn volautomatische AEG wasdroger, niet meer kan voorstellen.