Om te beginnen wens ik iedereen een goed en gelukkig, vredig Nieuwjaar. Zoals ieder jaar geeft het mij ook nu weer een goed gevoel dat de feestdagen erop zitten en alles weer gewoon is zoals we gewend zijn. En daar ben ik niet alleen in.
Zo’n heel nieuw jaar in het verschiet geeft mij allerlei gevoelens. Er zijn best veel dingen die ik op een rijtje heb en waar ik min of meer controle over heb door regels en gewoontes. Maar er is nog zoveel waar ik niets over te zeggen heb. Ik kan verantwoord eten en leven voor mijn gezondheid, maar ziektes en kwalen krijgen heb ik niet in de hand. Op Nieuwjaarsdag realiseer ik mij de ongewisheid van het leven nog meer dan op andere dagen.
Daarnaast, wie weet welke leuke verrassingen zich zomaar aandienen? Ik zou niet weten welke, maar daarom zijn het ook verrassingen.
Ik heb, eer ik verder schrijf, nog een biecht: vorig jaar januari schreef ik meer te gaan wandelen. Helaas is daar vooral de laatste maanden bitter weinig van terecht gekomen. Door mijn val eind augustus zag ik het wandelen een paar maanden niet zitten. De gevolgen van die val duurden vervelend lang, ik heb maanden last gehad van mijn schouder waardoor wandelen er niet inzat. Dit jaar wacht ik af hoe mijn pet naar wandelen staat en beloof ik maar niets meer, hoewel ik wel weer braaf begonnen ben.
En verder hoop ik dit jaar weer mijn verhalen/stukjes te schrijven over vroeger en nu.
Na tien jaar hoort het gewoon bij mijn leven. Het blijft leuk – niet in de laatste plaats omdat mijn verhalen nog altijd gelezen worden en erop gereageerd wordt, zodat er een wisselwerking is ontstaan.
Doordat ik zelf oud aan het worden ben denk ik veel na over ouder worden in deze maatschappij. Oud worden is totaal anders dan bij vorige generaties.
In mijn eerste blogje van dit jaar wil ik schrijven over het nu. Over het wonen en over de huisvesting van nu, en hoe dit is vastgelopen.
Een jaar of tien geleden werden de toen bestaande bejaardenhuizen opgeheven, want dat zou, opperde men, de zelfredzaamheid van ouderen bevorderen. Bovendien wilden de ouderen dat zelf ook, was de stelling. De ouderen zouden dan, als het nodig bleek, thuishulp krijgen.
Maar hoe vreemd – op datzelfde moment werd er bezuinigd op de thuiszorg door banen op te heffen. Met als gevolg dat veel ouderen niet meer de de zorg en aandacht krijgen die nodig is.
De roep om terugkeer van bejaardenhuizen
En nu kom ik de laatste weken, tijdens het surfen over het internet, steeds artikelen tegen waarin medewerkers van het veld – en ook artsen – pleiten voor terugkeer van de bejaardenhuizen. De opheffing blijkt een totaal verkeerd besluit te zijn geweest.
‘En waarom is dat gebeurd?’ vraag ik mij af. Wat was er mis met die bejaardenhuisvesting? Heel veel ouderen waren er content mee en woonden er met veel plezier. Niemand werd gedwongen om er intrek in te nemen. Dat mocht iedereen geheel en al zelf bepalen. En er zullen ook nu vast mensen zijn die er niet aan moeten denken intrek te nemen in een wooncomplex of zoiets.
Maar als mensen zich eenzaam voelden en alleen waren, of krakkemikkig werden, was het bejaardenhuis een uitkomst. En achteraf, nu de problemen van de al maar ouder wordende senioren de pan uitrijzen, wordt het duidelijk wat een weelde de bejaardenhuizen waren.
De uitdunning van de thuiszorg en het opheffen van de bejaardenhuizen heeft daarom veel weg van een grote bezuinigingsoperatie.
Hoe is het mogelijk, vraag ik mezelf vaak af, dat in een tijd waarin de welvaart minder was, de zorg voor ouderen hoog in het vaandel stond en het wel kon?
En nu? Ja, we hebben tegenwoordig woonzorgcentra waar ouderen kunnen wonen in een beschermde omgeving.
Het is slechts een flauw aftreksel van de bejaardenhuizen. Want je moet ook daar, als het nodig is, zelf zorg regelen en ook ’s nachts ben je op jezelf aangewezen als er iets mis gaat. Het voordeel is dat je onder één dak woont met andere ouderen.
Daar komt nog bij dat er veel te weinig van deze wooncentra zijn – dus je komt op een wachtlijst. En als je inkomen iets hoger is kom je er niet in. Dan ben je aangewezen op een peperduur onderkomen in de vrije sector.
De warwinkel van regels en instanties
Zolang mensen nog samen zijn of kinderen hebben en goed ter been zijn valt het allemaal nog wel mee. Maar zodra je, op hoge leeftijd, alleen achterblijft rijzen er grote problemen, zelfs als je zelfredzaam bent. Want als er iets moet worden ondernomen kom je in een warwinkel van regels en instanties terecht. Je hebt geluk als je kinderen hebt die willen helpen als het nodig is.
Maar als je alleen bent en geen kinderen hebt? Dan ben je overgeleverd aan hulp van vreemden en dat kan heel vervelend zijn. Hopelijk heb je geluk en woon je in een gemeente die betrokken is en zich inzet voor ouderen. Want er zijn grote verschillen per gemeente.
Als ik tegenwoordig ouderen spreek gaat het heel veel over huisvesting en de zorgen daarover. En het zijn geen ontevreden, mopperende ouderen die altijd iets te zeuren hebben. Nee, het zijn ouderen die met hun handen in het haar zitten. Hoe moet je de weg vinden als je ook nog eens niet met de computer kunt omgaan, en minder mobiel bent?
Als eenvoudige burger heb ik weinig in de melk te brokkelen maar desondanks heb ik mijn dromen over ouderenhuisvesting.
Nu de bejaardenhuizen verdwenen zijn rijzen er allerlei alternatieve woonvormen op, er wordt echt over nagedacht. Helaas op veel te kleine schaal. Maar ik hoop dat de politiek iets gaat doen.
Nu we toch aan het zoeken zijn: een paar jaar geleden las ik een artikel over huisvesting voor ouderen. Ik weet niet meer in welk land het was. Maar daar werden centra gebouwd waar jong en oud door elkaar heen woonden. En dat bleek een waar succes.
Ouderen werden blij en vrolijk van de kinderen om hen heen. En de kinderen waren heel gelukkig met de aandacht en tijd die de ouderen voor hen hadden. Toen ik het las werd ik helemaal enthousiast. Zo kan het dus ook.
Mijn droom is: laten we op grote schaal deze centra gaan bouwen waar ouderen zijn opgenomen in een groot verband, en kinderen genieten van het in gesprek zijn met ouderen en iets meekrijgen van hun levenswijsheid. Ik denk dat dit zelfs nog een mooier concept is dan de vroegere bejaardenhuizen, helaas ik vrees dat het een utopie blijft,
Het grote probleem van de volkshuisvesting
En natuurlijk weet ik dat dit probleem niet alleen voor ouderen speelt – voor jongeren is het nog onmogelijker om aan een huis te komen. En dat is een heel treurige toestand. Huren of kopen? Het zit er voor veel jongeren niet meer in. En zo wonen jongeren weer heel lang bij hun ouders, zoals vroeger toen ik jong was.
De politiek breekt zich er inmiddels het hoofd ook over, het baart hen zorgen. Het zal ontzettend veel moeite kosten om het schip van de totale volkshuisvesting vlot te trekken. Iets wat in jaren is scheefgegroeid is niet in korte tijd recht te trekken.
Ik hoop vurig dat er voor jongeren snel meer woningen komen zodat ze perspectieven krijgen. Ik weet vanuit mijn jonge jaren hoe belastend en zorgelijk het is als er geen uitzicht is op een woning.
Terwijl ik dit schrijf denk ik: waar heb ik het over? Onze huizen zijn niet kapotgeschoten, we kunnen rustig gaan slapen en hoeven geen angst te hebben voor bombardementen. We hebben ziekenhuizen, artsen en gezondheidszorg als het nodig is.
Echter, het één sluit het ander niet uit!
Wat naar, ik had niet gelezen dat u gevallen was. Maar los daarvan was het de laatste tijd ook geen prettig wandelweer.
De woondroom lijkt mij heerlijk: gemengd jong en oud.
Ik wens u een gezond en gelukkig jaar toe!
Ha Stien, Ja van dat vallen heb ik lang last gehad, en helemaal over is het nog steeds niet. Maar ik hoop dat het nog verder slijt. En verder beginnen we weer met schrijven en lezen. Ik hoop je weer te volgen en te genieten van je blog, en natuurlijk ook jij een Gelukkig Nieuwjaar.
En die woondroom van mij? Ach laten we het beste ervan hopen je weet het nooit.
Groetjes van Maaike
Ik woon in Annen het bejaardenhuis hier heeft een andere vorm gekregen je kunt een kamer huren en wil je zorg, geven ze je dat wil je geen zorg van het huis dan schakel je een andere organisatie in, en het eten kun je krijgen waar je ook maar van wilt, geen indicatie meer nodig en er staan een aantal kamers leeg.
Nog een gezegend 2024!
Ik denk dat een andere bijkomstigheid is, day kinderen ook weer erg druk zijn, beide ouders werken, druk met eigen kinderen..
Jij ook dezelfde wensen Wilma. Inderdaad, daar heb je gelijk in, dat is nog een bijkomstigheid dat onze oudere kinderen deel uitmaken van de maatschappij door te werken. Daardoor hebben zij het met hun gezinnen al zo druk. De zorg voor ouders die iets gaan mankeren komt daar dan ook nog eens bij. Ook dat is heel anders dan vroeger, wij hadden toen meer tijd voor de zorg van onze ouders.
Dank voor je reactie Wilma, met
Groet van Maaike
DagMaaike, weer een lang lezenswaardig suk. Knapzo
Als je dat kan!
Terecht spreek je je zorgen uit over wonen voor ouderen
Jou droom woon is mooi, helemaal als er een optie is om een half jaar in de zon te mogen wonen. Dat sensen we toch iedereen?
Bidden en hopen!
Liers Cis
Ha Cis, allereerst dank voor je aardige reactie. En je bent het met mij eens dat ouderenhuisvesting niet goed in orde is. Jammer want het ouder worden op zich kan al zorgelijk zijn. Gelukkig is het in Den Haag inmiddels ook doorgedrongen. Laten we hopen dat er oplossingen komen want het probleem is nijpend.
Ik hoop je spoedig weer te zien.
Met dank en groet van
Maaike
Moo foto, Maaike. Jouw droom kan ik, zoals je weet, helemaal meevoelen. Ze hadden daarop nooit mogen bezuinigen.
Nu blijven vele ouderen in een niet bij hen passende woning. En dat leidt tot niet bevredigend oplossingen. Het zal nog wel erger worden. Mensen worden steeds ouder.
Nu ja, maar hopen dat de politiek tot inkeer komt. Wij kunnen er niet zoveel aan doen.
Als algemene wens van ouderen deze wens dan maar. Dag. X
Ha Elly, Ja die foto heb ik dit najaar gemaakt. Ik zag vanuit het raam hoe de zon de bomen verlichtte, zo prachtig! Als ik zoiets zie denk ik aan de zin “de schepping stralend en schoon”.
En ja over de huisvesting zijn we het eens met elkaar. Maar Wie weet gaan we de komende tijd iets over oplossingen horen vanuit Den Haag.
Mijn dank weer Elly. En mijn groetjes
Maaike
Dank voor je mooie blog Ik heb nog nooit gereageerd op je schrijven maar lees ze altoijd met veel plezier Ook voor jou het allerbeste voor 2024
Er zijn heel veel mensen die lezen zonder te reageren en met dat lezen ben ik heel blij, want mijn blog is voor iedereen. Maar een reactie krijgen vind ik natuurlijk heel fijn. En ook goed om te horen dat je geniet van mijn blog, Tineke.
Dat geeft inspiratie om verder te schrijven. Hartelijk dank en ook een mooi 2024. Met groet, Maaike
LIeve Maaike,
Al weer 2 verhalen verder, maar nu wil ik toch direct reageren. Bedankt dat je altijd weer de juiste woorden vindt over vroegere tijden, maar ook over de huidige toestanden. Zoals altijd heb ik ze weer met heel veel plezier gelezen. Het oude jaar is verstreken en we stappen (letterlijk) vol goede moed het nieuwe in. Ook wij trachten meer te wandelen, maar het houdt nog niet over. Echter, moed verloren, alles verloren zoals men dan zegt. We wensen iedereen en jou in het bijzonder: Alles wat wenselijk is voor 2024!!
Lieve groetjes van Gerlien
Dag Gerlien, vervelend dat je eerste reactie weer wegvloog. Gelukkig schreef je een tweede reactie en kan ik ook jullie de beste wensen terug geven. Ik begrijp dat jullie ook aan de wandel zijn geslagen. Ik heb ook niet altijd zin maar mijn moeder zei altijd: dan maak je maar zin. Dus als ik niet veel zin hebt timmer ik gewoon mijn zin in elkaar. En eenmaal buiten is het eigenlijk heerlijk, vind ik. Die volkshuisvesting was ik zo vaak over aan het denken, dus moest dat stukje erover gewoon komen. En zoals altijd dank voor je reactie Gerlien. Goede zondag en lieve groet Maaike
Je weet, een stukje uit het hart gegrepen. Toch wandel je nog aardig door het leven en is zo’n huis nog niet aan jou besteed. Af en toe een ongeluk (je) hoort er nu ook bij, maar je ziet in je omgeving dat de meesten toch weer opkrabbelen.
Liefs Nelleke
Ha Nelleke, Ja en ik denk ook voor veel andere mensen herkenbaar. En vallen kun je ook als je jong bent. Ik ben best een brokkenpiloot hoor. Ben al heel wat keren gevallen in mijn leven. En inderdaad ik loop nog als een kievit. Waarvoor ik heel dankbaar ben want het is geen verdienste.
Ook vandaag weer gewandeld. Dank voor je reactie, goede zondag en groetjes van mij,
Maaike
Ha Maaike, vanmiddag zag ik voor het eerst je blog. Eerst van harte beterschap. Met een val kan het een tijdje duren om te herstellen. Maar blijven proberen om beweging te hebben is goed. Zelf ben ik ook gevallen 3 maanden geleden, maar ik heb een hond en nu loop ik weer, steeds een beetje langer.
Over de behuizing van ouderen in Nederland weet ik niets meer, want ik woon al sinds 1970 in Engeland. Wat naar dat er geen bejaarden woningen of rusthuizen meer zijn. Er wordt te veel van families gevraagd met thuis zorg. Hetzelfde voor jongere mensen. Hier is het anders , maar niet voor jongere mensen. Die moeten lang bij de ouders wonen en vaak op de kosten van de ouders. De bejaarden kunnen hier in een bejaarde flat, waar je een eigen flat hebt, maar er is een gemeenschappelijke kamer om met de andere residenten iets te doen, zoals koffie morgens of kunst enzo. Er is dan een bel systeem in iedere flat met intercom.
Dan zorgt een prive dienst of sociale belangen voor thuiszorg als het nodig is. Er zijn ook rusthuizen waar je als je geluk hebt , een eigen slaapkamer hebt. Maar tegenwoordig wil de regering dat we in ons eigen woning blijven met eventuele thuiszorg. Een hoop mensen vinden dat beter. Ik hoop dat jullie in Nederland meer zorg voor de bejaarden krijgen in de toekomst.
Sorry als mijn Nederlands niet zo goed meer is.
Hartelijke groeten en beste wensen van Annelies
Ha Annelies, leuk om iets te horen hoe het er bij jullie in Engeland naar toegaat. De zorg was bij ons vroeger ook in grote lijnen zo geregeld. Maar die bejaardenhuizen zijn nu vaak verpleeghuizen geworden. Maar ik begrijp dat er bij jullie ook wordt geknabbeld? Ach misschien is het zo complex allemaal dat het voor de politiek ook bijna te moeilijk wordt. Ik vind het wel leuk dat je na eerste lezing van mijn blog je een reactie inbrengt. En ik vind het interressant om kennis te nemen hoe het buiten de grenzen is geregeld. Daarom dank voor je reactie en hartelijk groetjes van Maaike
Dat is best een probleem, die huisvesting voor ouderen. Hier in het dorp wordt wel veel gebouwd ook voor ouderen maar je moet wel een zorgindicatie hebben voor huurwoningen, en koopwoningen zijn niet goedkoop. Trouwens voor jongeren is het ook niet makkelijk je moet veel eigen geld hebben en veel hebben ook nog een studieschuld, al met al niet eenvoudig.Misschien komen er betere oplossingen, dat hopen we dan maar. Maaike, In ieder geval een goed weekend gewenst van Lucie
Ha Lucie, Ja zo is het precies he. En hopen dat ze er de weg in zullen vinden in de politiek. Het probleem is geconstateerd en dat is in ieder geval het begin.
Ook voor de jongeren is het zo jammer, zij kunnen moeilijk iets opbouwen en dat werkt remmend. Wat Financiën betreft is het voor jongeren evenals voor ouderen even moeilijk.
Ik denk dat we er allemaal mee bezig zijn en begaan ermee
Hartelijk dank weer voor je trouwe reageren en hopelijk tot de volgende keer. Met groetjes van Maaike
Hulpbehoevend ben ik gelukkig (nog) niet, maar wel kinderloos, en bijna zestig. Daarom denk ik ook wel eens aan hoe dat later moet als ik niet meer alles zelf kan regelen. Gelukkig blijkt het niet helemaal een utopie te zijn, zo’n gemeenschap van jong en oud door elkaar heen. Kijk maar eens op knarrenhof.nl. Anders dan de naam doet vermoeden, wonen hier niet alleen oudere mensen. Ik heb het nog niet nodig, maar ik volg dit initiatief zeer geïnteresseerd.
Je reactie een mooie, waardevolle aanvulling Pauline, en als het je past is het een heel mooi concept.
Ik heb het gegoogeld en het is inderdaad een aantrekkelijk woongebeuren, dat is zeker. Het is het overdenken waard.
Als ik het goed begrijp is dit helaas weer op kleine schaal en ik zag dat het koopwoningen waren. Misschien zijn er ook huurhuizen?
Ook jouw verhaal illiustreert dat je aan het zoeken en nadenken bent getrokken, terwijl vroeger de oplossing voor iedereen voorhanden lag.
We hoefden niet te puzzelen over wonen op onze oudedag dat was het mooie ervan.
Fijn dat je het deelde, en harteijk dank voor je reactie.
Met een vriendelijke groet van Maaike