“Ik kan u zo niet goedkeuren” zegt de keuringsarts. “U heeft staar en daar moet eerst iets aan gedaan worden.” Natuurlijk had ik een vermoeden. Maar dat het zo’n vaart zou lopen?Op naar de oogarts. Die constateert uiteraard hetzelfde. Er helpt geen moedertjelief aan. Een staaroperatie is het volgende hoofdstuk! En aan die operatie zit denkwerk vast. Want er zijn keuzemogelijkheden. Het kan plaatselijk worden verdoofd. Of het kan met een roesje. Met plaatselijke verdoving blijf ik er helemaal bij. Alleen het oog wordt verdoofd.Het lijkt mij niet eens zo gek, die plaatselijke verdoving. Als dat evengoed werkt. Waarom dan niet? “Het is pijnloos” verzekert mij de oogarts. Bijna nooit ervaart iemand iets van pijn!”
Besluit
Tegenwoordig mag ik meedenken. En dat is niet eens zo gemakkelijk. Vroeger sprak de dokter als autoriteit. Hij vertelde mij wat er moest gebeuren. En, hoe hij iets ging uitvoeren. Nu moet ik mogelijkheden overwegen. Besluiten nemen! De “goede oude tijd” dat de dokter als vanzelfsprekend het voor mij regelde, is voorbij.
“Nou dan kies ik voor plaatselijke verdoving ” besluit ik. Twee weken later gaat het gebeuren. Na de nodige voorbereidingen lig ik op de stoel. De oogarts kan beginnen. Voor de oogarts een wassen neus? Zo komt het wel op mij over. Er worden tenminste weinig woorden aan vuil gemaakt. Mijn stoel gaat achterover: stand operatie. En daar lig ik. Boven mij zie ik het plafond. Een witte vlakte waar niets te beleven valt. De assistent is nu ook gekomen. Er wordt nog even summier wat aan mij uitgelegd. En dan gaan ze samen het klusje klaren
Het is vandaag maandag. Nog vroeg in de ochtend. Het weekeind ligt nog vers in het geheugen. Boven mijn hoofd ontvouwt zich een levendig gesprek: “wat een geweldig feest was dat zaterdag! “Heb jij ook zo genoten? En wist jij het, dat Henk een vriendin heeft? Hij had toch een vriend? Maar zaterdag was hij met een vriendin!” “Ja, dat zag ik ook. Ik dacht ook dat hij een vriend had.”
Er is van alles gaande boven mijn hoofd. Allerlei geluiden, die ik niet kan thuis brengen, dringen mijn gehoor binnen. Ik ben er, zonder roesje, helemaal bij. Zou ik vriendelijk vragen of zij willen stoppen met dit geleuter boven mijn hoofd? Zeggen, dat ik op dit moment niet nieuwsgierig ben naar hun uitje van zaterdagavond? Dat ik het nogal gênant vind om dit privé gesprek aan te horen! Gewoon vragen of ze begrijpen dat zij aan het opereren zijn? Ik wil zeggen dat ik het pijnlijk vind. Maar ineens wordt het pikzwart voor mijn ogen. Zo donker is het nog nooit geweest. Wat gebeurt er met mij? Help! Ik word toch niet blind?
Gelukkig, het duurt maar heel even. Het wordt weer gewoon donker. Zoals voorheen! Die “pikzwarte duisternis” is weg. De nieuwe lens is zeker geplaatst. Ik haal opgelucht adem. Niet veel later is het leed geleden! De operatie is achter de rug. En geslaagd! Nu is het verder nog een kwestie van herstel. Mijn rijbewijs is inmiddels verlengd.
Het tweede oog wilde niet achterblijven. Het meldde zich ook voor een nieuwe lens. Met het resultaat dat ik twee nieuwe lenzen kreeg, die de wereld weer helder en mooi maken.
Ik denk aan mijn moeder die ook staar had. Hoeveel zij heeft afgetobd met haar ogen. En hoe bitter weinig er aan te doen was. Wat geweldig dat dit tegenwoordig allemaal mogelijk is. Dat de medische wereld zich zo heeft ontwikkeld. Het geleuter boven mijn hoofd, tijdens de operatie, neem ik dan wel op de koop toe!
Kortgeleden heb ik een nieuwe knie gekregen en had ruggeprik dus kon ook alles volgen. De assistente die de apparatuur in de gaten houdt aan hoofdeind vertelde dat heet goed gaat met de operatie als ze chirurgen over koetjes en kalfjes praten.
Kwam via Teunie hier, ga verder lezen
Kijk, dat is weer een heel ander geluid, Lot. Die koetjes en kalfjes zeggen eigenlijk iets goeds.
En ook leuk, dat het aan je werd uitgelegd!
Ik zou zeggen: lees gezellig verder Lot. Verhalen genoeg.
Fijn, om je reactie te lezen!
Goedemiddag “mee op de wind” (wat een mooie titel),
Ben hier terecht gekomen via Teuni en vind het heel erg leuk om uw belevenissen en verhalen te lezen. Wat een leuke blog!! Hoop dat u dit ontvangt, want bij Teuni kan ik nooit reageren (lukt mij niet) terwijl ik daar ook een enthousiaste volgster van ben.
Heel veel groetjes Gerlien
Wat een leuke reactie Gerlien! Dankjewel.
De titel slaat op het gedichtje wat ik maakte. Het staat rechts bovenin.
Er zijn al veel verhalen verteld over vroeger.En ook in het nu is van alles te beleven!
In mijn verhalen “mee op de wind” ga ik mee met dat wat op dit moment in mij leeft.
Verleden en nu, alles komt aan bod! Heel fijn dat je mee gaat lezen.
Groetjes,