Nooit klaar met leren!

Toen ik laatst mijn paperassen wat aan het ordenen was vond ik een velletje papier dat ik kwijt was. Soms kom ik in een krant of tijdschrift een stukje tekst tegen dat mij boeit. Ik knip dat dan uit om te bewaren.  Ik was echt in mijn nopjes dat ik het terugvond want op dat papiertje staat iets geschreven dat ik de moeite waard vind. Misschien zijn er bloglezers die het leuk vinden om er kennis van te nemen.

Het lijkt op het eerste moment wellicht alsof het stukje geschreven is voor ouderen. Maar ik denk dat het juist ook voor jonge mensen die in het volle leven staan een mooi  stukje is.
Het is geschreven voor een toespraak die de Amerikaanse schrijver John. W. Gardner voor een groep mensen moest houden. Ik haal er enkele regels uit:

“Wat je op latere leeftijd leert zijn geen simpele zaken zoals het verwerven van kennis en vaardigheden. Je leert gedrag te vermijden dat zelfvernietigend is. Je leert dat zelfbeklag en wrok je vergiftigen. Je leert inzien dat de meeste mensen niet voor of tegen je zijn, ze zijn bezig met zichzelf. Je leert dat sommige mensen in deze wereld niet van je zullen houden hoe hard je ook je best doet het hun naar de zin te maken, een les die ons aanvankelijk verontrust maar die eigenlijk heel ontspannend is.”

Als kind moet je op school letters leren om te kunnen lezen. Met getallen werken om te leren rekenen. Je moet kennis vergaren en klaar gestoomd worden om later mee te gaan draaien en een volwaardig lid te worden van de maatschappij. Je gaat naar een vervolgschool, kiest  daarna voor een opleiding. Tenslotte ga je, als alles lukt, werk zoeken en aan de slag.  Je bent er klaar voor, denk je.

Denk je. Wat blijkt? Je bent niet klaar. Je bent nog helemaal niet toegerust voor het leven. Je moet nog van alles leren. Je hoeft niet op zoek te gaan naar je lessen. Je levenslessen krijg je geheel en al gratis aangeboden. Die lessen zijn voor ieder mens anders, naar gelang je werkkring is, hoe jouw aard is, en hoe je jeugd is geweest.

Toen ik klaar was met mijn opleiding voor het onderwijs mocht ik les gaan geven. De didactiek en methodiek had ik mij eigen gemaakt. Ik was er klaar voor. De rauwe werkelijkheid bleek heel anders.
Er kwamen dingen op mijn pad waarover ik niets had geleerd, waar ik zelf diende uit te komen. Ik kreeg te maken met een schoolbestuur dat uit oudere mannen bestond. Daar stond ik, een meisje nog. Thuis waren het de oudere broers die alles wisten. Opeens moest ik het zelf weten en mijn zegje doen. Ik moest moeders te woord staan. Soms moeilijke gesprekken voeren, problemen oplossen. Kerstfeest met de ouders vieren, etc. Kwekelingen opleiden, met collega’s omgaan. Ineens stond ik in het volle leven en diende ik mee te draaien in het grootste gezinsverband: de maatschappij!
Ineens werd naar mij geluisterd, was ik juf.

Het ging niet vanzelf. Ik was streng voor mezelf want fouten maken was taboe, daar kon ik op worden afgerekend. En wat kon er dan allemaal wel niet gebeuren? Er waren leerkrachten genoeg in die tijd. Voor mij vijf anderen.
En natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke: ik deed niet alles goed. Ik maakte fouten. Wat een spanning. En ik kreeg niet eens mijn ontslag!

Veel later werd ik anderstaligen leerkracht op een grote school in Rotterdam.
Ik was daar nog maar kort aangesteld toen bleek dat er een leerkracht teveel was, gerekend naar het aantal kinderen. Omdat ik door mijn leeftijd de meeste dienstjaren had mocht ik, als laatst aangestelde, blijven. Dit waren de regels van hogerhand.
Toen werd het niet leuk. Mijn collega’s vonden het oneerlijk. Ik moest, als laatst gekomen leerkracht het eerste weg, vonden zij. Ik trok het mij persoonlijk aan. Pas later begreep ik dat mijn collega’s niet voor of tegen mij waren. Ze waren bezig met zichzelf. Uiteindelijk ben ik toch vertrokken.

Inmiddels heb ik de leeftijd van een senior. Af en toe ga ik vrijdags naar de markt. Aan sommige kramen is het werkelijk loeidruk. De meeste marktmannen/vrouwen die achter hun kraam staan blijven vriendelijk. Wat mij wijs lijkt voor de klandizie.
Een poosje geleden had ik een hoesje nodig voor mijn pasjes. Een weinig rendabele aankoop, ik weet het. Maar als de klant koning is maakt dat niets uit, toch?
De marktman die mij hielp was verre van vriendelijk. Hij was ronduit chagrijnig.
Ik vroeg mezelf af: “komt het misschien door mij? Bijna overvriendelijk wees ik een hoesje aan. Al pratend rekende ik af. Maar er veranderde niets, de man werd zelfs nog norser. Hier is geen kruid tegen gewassen, begreep ik. Ik groette en vertrok terwijl ik bedacht: de  man is slecht gestemd, of hij vindt mij een vervelend mens, dat kan natuurlijk.

Ik dacht aan het citaat: “Je leert dat sommige mensen in deze wereld niet van je zullen houden hoe hard je ook je best doet het hun naar de zin te maken. Nu is houden van een groot woord voor een marktman die ik verder niet ken. Maar gewoon vriendelijk bejegend worden zou leuk zijn geweest. Het gebeuren leerde mij dat mijn gedrag geen invloed op de man had. Daar liet ik het bij.

Veel erger is het als iets vervelends plaats vindt tussen familieleden, vrienden of kennissen waar je van houdt. Je wilt het uitpraten maar hoe je ook je ook je best doet het lukt je niet. Dat naast je neerleggen is moeilijk. Een heel verdrietige levensles die je liever niet zou willen meemaken!

 

Lieve mensen reageer gerust. Je krijgt altijd antwoord

 

Dit bericht heeft 20 reacties

  1. NellekeB

    Wat een mooi stuk hebt u weer geschreven.
    Het is zo waar ik zal het bewaren om te delen.
    Hartelijk dank.

  2. Anoniem

    Deze Nelleke vond het ook een mooi stuk en zo wijs! Goed dat je hebt uitgeknipt en knap dat je daar weer zo’n eigen verhaal omheen kan bouwen.

    By the way, toch grappig dat Nelleke een naam is die je bij de jongere generatie niet meer hoort.
    Liefs van Nelleke

    1. Mee op de wind

      Dag Nelleke, fijn dat deze Nelleke er ook van kan genieten. Het is toch altijd weer denken en kiezen hoe je een stuk vorm gaat geven. En het is ook altijd weer fijn dat mensen snappen dat het niet vanzelf gaat. Ja wat eigenaardig eigenlijk dat je de naam Nelleke nooit meer hoort. Ik vond het als kind altijd een speelse, lieve naam. Zelfs in namen zit ook een mode. Grappig is dat. Maar alle tijden hebben weer tijden! Wie weet Nelleke. mijn dank en liefs, Maaike
      e

  3. Mee op de wind

    Dag Nelleke, hartelijk dank voor uw reactie. Het is inderdaad zo dat we een heel leven lang blijven leren. Soms kun je er wel eens moe van worden maar het houdt ons ook scherp en betrokken. Ik geniet van reacties. Schrijven is een eenzame bezigheid en na zo,n reactie weet ik weer waarvoor ik het doe! Een hartelijke groet van Maaike

  4. Anna Uiterwijk

    Ha Maaike, Fijn dank je wel weer voor je nieuwe verhaal. Deze keer een wijze les. Het is inderdaad waar dat chagerijnigheid merendeels op de werkplek voorkomt. geen plezier in het werk ? Laat naar bed gegaan ? Maar meestal wordt het humeur beter bij het vorderen van de dag. of bij ‘de koffie’ als daar in mijn geval tenminste tijd voor was. Dank je wel Maaike. ik kan je les vast wel een keer gebruiken in lastig gezelschap.
    Dag dag , Anna

    1. Mee op de wind

      Dag Anna, toen ik vanochtend op mijn site keek zag ik je reactie. Mijn hartelijke dank Anna.
      Er zijn mensen die hun werk niet prettig vinden dat lijkt mij heel naar. Om dan altijd je goede humeur te houden? Nu is het ook best een crime als je jong bent te weten wat je precies wilt. Gelukkig zijn er tegenwoordig mogelijkheden om je om te scholen. Ik hoop dat je nooit in lastig gezelschap komt zodat je dit verhaal rustig kan laten liggen. Maar je weet het nooit, toch?
      Groetjes van Maaike

  5. Annette

    Prachtig, het sluit precies aan bij mijn gevoel. Ik had zelf gisteren een gesprek dat we op school van alles leren, maar niet de dingen die we later tegen komen. Ik ga uw verhaal overdenken, dank u wel

    1. Mee op de wind

      Dag Annette, ja daar heb ik ook al vaak over nagedacht Annette. Als we van school komen zijn we niet genoeg toegerust voor het leven. Op sommige scholen wordt daar min of meer iets aan gedaan. Ik denk bijvoorbeeld aan psychologie dat zou heel nuttig zijn als kinderen daar iets over weten. In deze drukke tijd leren mediteren zou medicijn voor veel kinderen zijn. Zomaar wat gedachten van mij erover. Dankjewel Annette voor je reactie. Jij ook veel succes met je blog: Woordspelingen.
      Liefs, tante Maaike

  6. Elly

    Hoi Maaike.
    Ik denk dat jij vroeger erg onzeker was, ondanks je capaciteiten. Dat je niet ontslagen werd zal zeker wel zo geweest zijn omdat ze jou niet kwijt wilden. En daarom alleen. Misschien hebben ze wel een beetje gesjoemeld met anderen, juist omdat ze jou niet kwijt wilden.
    Maar wat we in de loop van het leven ongemerkt leren, kun je later weer tegenkomen, en dan blijkt het ineens heel fijn dat je al “ weet hoe het moet”.

    Ja, onbehouwen en onvriendelijke mensen zijn er veel, maar ook (soms onverwacht en vaker dan vroeger, vind ik) hele aardige.

    Ach, dit soort overpeinzingen zijn heerlijk als je eens
    even een rustig moment hebt. Bedankt weer voor het “aangeven”. Lieve groet.

    1. Mee op de wind

      Dag Elly, ik denk dat bijna alle jongeren die pas gaan werken onzeker zijn. Het is niet niks om alles te moeten ontdekken en je volwassen te gedragen als je nog zoveel moet leren. En je ondervindt dan dat het allemaal niet zo ernstig en zwaar is als je denkt want ik werd niet eens ontslagen! En ik was denk ik, ook wel een leuke juf voor de kinderen. Vooral het spelend muziek maken bij de piano vonden de kinderen heerlijk. En je hebt gelijk Elly, jij houdt ook van spreekwoorden hier komt er dan één die je kent: jong geleerd is oud gedaan! En aardige mensen zijn er heel veel daar heb je helemaal gelijk in. Ik kom ze ook nog eens regelmatig op mijn blog tegen. Het kan niet op!
      Aardig Elly dat je weer in de pen klom. Maar een straf is dat niet voor je, weet ik. Mijn dank. Met een lieve groet, Maaike

  7. Sarah

    Met een wijze lach las ik uw verhaal, ja dit klopt helemaal. Maar aan het einde gekomen veranderde die lach in een weemakend gevoel, ja dit klopt ook. Wij probeerden ons ooit voor een gezin in allerlei bochten te wringen om het hen maar steeds naar de zin te maken en toen hebben we het volgende te horen gekregen: Waren jullie oppervlakkige kennissen, dan waren jullie van harte welkom, maar nu jullie familie zijn niet.
    Dit deed pijn, onze inspanningen hadden geen invloed op de situatie. Inmiddels is het zover gekomen dat we zelf geen behoefte meer hebben om wat aan de situatie te doen, en dit doet nog meer pijn, omdat we beseffen dat het nu niet meer alleen om de schuld van de ander gaat. Moeilijk. Bedankt voor uw ‘stof tot nadenken’

    1. Mee op de wind

      Ja dat doet heel veel pijn Sarah als dit je overkomt. Woorden kunnen zo diep kwetsend binnenkomen en je voelt je dan zó teleurgesteld in mensen. Ik kan mij zo goed voorstellen dat het nog meer pijn doet dat je geen behoefte meer hebt de situatie te veranderen. Een bepaalde onverschilligheid kan binnensluipen die spijt en pijn geeft. En je draagt het als ondertoon misschien wel mee. Ik hoop echt voor je Sarah, dat er onverwachts, iets ontsloten wordt zodat het alsnog wordt opgelost, want zo kan het ook gaan. Wat eerlijk en leerzaam hoe jij dit woorden geeft en deelt, zo levensecht wat er kan plaats vinden in ons leven. Hartelijk dank voor je reactie en bijdrage. Met een groet van Maaike

      Sorry Sarah dat ik je naam verkeerd schreef. Ik kon het gelukkig herstellen!

  8. Pieta

    Ha Maaike,
    Stukjes uitknippen die je aanspreken deed ik ook altijd. En als je ze aan het zoeken bent niet vinden. Leuk om dan zomaar, onverwachts, het weer in je handen te hebben en het nog eens te lezen. Tegenwoordig neem ik een foto, met m’n telefoontje van zo’n stukje, heel makkelijk en kwijtraken is er niet bij.

    Jouw stukje is wel erg toepasselijk, vooral bij het ouder worden. Want wanneer ben je uitgeleerd!!! Aan het einde van elke dag maak ik de balans op en elke dag zie ik weer wat ik beter anders had kunnen doen. Zo blijf ik in de eerste klas zitten en leer mijn fouten te herstellen. zover dat het kan. Uitgeleerd raken we dus nooit.

    En gelukkig ontmoet ik veel aardige mensen, zelden van die shagrijnen, die jou op de markt zo onvriendelijk behandelde. Integendeel, elke vrijdagmorgen staan er achter de fruitkraam heel vriendelijke mensen. Zoals ook vanochtend weer, het maakt de dag een stuk gezelliger.

    Bedankt weer voor dit leerzame blogverhaal,
    Lieve groet van mij.

    1. Mee op de wind

      Dag Pieta, ik was blij dat ik het vond want ik was al een poosje van plan er over te schrijven en toen vond ik mijn papiertje dus niet meer. Het sprak mij zo aan want ik ben geneigd, zoals bij de aangehaalde marktverkoper het bij mezelf te zoeken. Maar soms zijn mensen gewoon van zichzelf slecht gemutst en is er geen kruid tegen gewassen. Al ben ik het met je eens dat het merendeel van de mensen gewoon heel aardig is, ook bij ons op de markt! En wat jij schrijft over uitgeleerd zijn dat ben ik ook nog niet. Ik zit ook nog steeds in de onderbouw en blijf daar een beetje hangen. Ik kom regelmatig dingen tegen die anders hadden gekund. Tja we leren langzaam kun je stellen.

      Opslaan in een telefoontje wat ik wil bewaren vind ik een waardevolle aanvulling Pieta, al ben ik niet zo erg bijdehand met die dingen.
      Ik was zelf eigenlijk verrast toen ik opschreef wat ik allemaal nog moest toen ik ging werken. En toch doe je dat allemaal als je jong bent, gelukkig maar. En ik kwam mezelf tegen want ik was vreselijk verlegen. Maar het is allemaal goed gekomen.

      Mijn dank voor je reactie en bijdrage weer aan mijn blog. Lieve groet van Maaike

  9. Lily

    Weer een mooi stuk om over na te denken en ik kan het wel jammer vinden, dat ik vroeger niet wist, wat ik nu weet, maar had ik geluisterd?

    Als moeder wilde ik mijn kinderen behoeden voor fouten in hun leven tot mijn oudste dochter mij een keer zei, dat ze mijn goede bedoelingen begreep, maar het recht wilde om haar eigen fouten te maken.
    We worden blijkbaar alleen wijzer door onze eigen levenslessen…

    Dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken, is ook mij duidelijk geworden en ook dat het niet per definitie aan mij hoeft te liggen.
    Wel probeer ik altijd vriendelijk te zijn in winkels en ik voel me ook meestal een gewaardeerde klant, al besteed ik niet veel.
    Maar inderdaad, soms kun je het iemand niet naar de zin maken en ja, vroeger zou ik ook wel gedacht hebben, dat het om mij ging, maar nu nog maar zelden.

    Toch maakt het wat uit, hoe je jezelf toont aan de buitenwereld.
    Ruim 30 jaar geleden heb ik eens een experiment gedaan, wat de reden was weet ik niet meer, maar het experiment was als volgend:
    Ik ging naar de binnenstad, niet met zorg gekleed en met het hoofd veel naar de grond, met niemand contact maken en ik voelde me anoniem in de massa.
    Verkoopsters waren ongeïnteresseerd en een mens zou er depressief van worden.
    De volgende dag ben ik weer gegaan, maar toen met zorg gekleed, hoofd omhoog en geïnteresseerd in de omgeving. Ook verkoopsters waren vriendelijk en behulpzaam.
    Het heeft mij de les geleerd, dat je voor een belangrijk deel zelf in handen hebt, hoe de wereld naar jou kijkt en jij naar de wereld.
    Ik pas dit dan ook nog steeds toe als ik de voordeur uitstap en natuurlijk zijn er ook norse mensen, maar over het algemeen kleurt het ook mijn dag als ik vriendelijke ontmoetingen heb gehad.

    Weer bedankt voor je mooie nadenker!

    Groetjes Lily

    1. Mee op de wind

      Ik denk dat het waar is dat je echt zelf je levenslessen moet leren. Soms denk ik ook wel eens : ik zou willen dat ik vroeger wist wat ik nu weet. Maar zo werkt het dus blijkbaar niet en het zou ook heel eigenwijs overkomen tussen andere jongeren.
      Als ouders wil je een muurtje om je kinderen bouwen en ze voor alles beschermen. Dat wilden onze ouders ook en zo blijft de geschiedenis zich dus herhalen. Ouder worden is niet altijd leuk en gemakkelijk maar het fijne is wel dat je al lessen achter de rug hebt en ietsje wijzer bent geworden.
      Het experiment wat je hebt uitgevoerd lijkt mij duidelijk. Want het is waar dat jezelf veel in handen hebt hoe je bejegend wordt. En de wereld een stukje mooier maken? Ach als dat zou kunnen, dan heel graag! En die paar norse mensen? Hopelijk ontdooien ze een keer.
      Leuk Lily om je reactie te ontvangen, te lezen en te beantwoorden. Hartelijk dank en Groetjes van Maaike

    1. Mee op de wind

      Dag Ellen, wat leuk dat je weer reageert op mijn blog. Fijn dat je mijn schrijven waardeert. Hartelijk dank voor je reactie. Wij zijn een paar dagen weg, uitwaaien aan zee. Ik zie dat je weer een blog hebt. Thuis hoop ik ernaar te kijken. Je bent toch weer begonnen. Een hartelijke groet van Maaike

  10. Anna Uiterwijk

    Onderstaande levens lessen kreeg ik onlangs door een lieverd toe
    gestuurd..
    Wellicht ‘iets’ om in het aankomende jaar mee proberen te beginnen? :
    Aanvaarden
    Dankbaar zijn
    Loslaten
    Vertrouwen

    1. Mee op de wind

      Ja dat zijn mooie sleutelwoorden Anna om mee in het leven te staan. Hoewel de uitvoering en opvolging ervan niet vanzelfsprekend zijn is je reactie zeer lezenswaard. Mijn hartelijk dank!
      Groet van Maaike

Laat een reactie achter