“Nou, dan neemt ‘ie toch lijn zestien!”

Wat zijn het voorbeeldige kinderen vandaag. Moet je ze zien daar : veertig kinderen die genieten en opgaan in wat zij aan het doen zijn. Dat was gisteren wel anders. Toen kletterde de regen tegen de ramen, en windhozen stuwden de regen voort. Wat een storm was dat! En wat waren de kinderen druk! Onbegrijpelijk dat dit dezelfde kleuterklas van gisteren is. Ach, het is hen vergeven. Met dat lawaaierige weer stormt het niet alleen buiten, de onrust van het weer vaart ook in kinderhoofdjes. En zie als je vier jaar bent, al die drukte in je hoofd maar eens te kanaliseren. Nee, die drukte laat je gewoon naar buiten komen. En dan met z’n allen tegelijk heerlijk keet schoppen want gezelligheid kent geen tijd! Op zo’n dag heb ik als kleuterjuf medelijden met mezelf.

Het is nu kwart over elf. De ochtend zit er al weer een eind op. We hebben hard gewerkt. Eerst het kringgesprekje. Dat verliep heel geanimeerd. Het ging over het openbaar vervoer in onze stad. De verhalen van de kinderen buitelden over elkaar heen. Van bijna ongelukken met de tram, van auto’s die doorreden bij knipperbollen. Verontwaardigde verhalen over mannen achter het stuur die door gele verkeerslichten piepten. De vrouwen deden nog niet mee, die moesten hun inhaalslag als chauffeur nog maken.

Ik kan meevoelen met de kinderen. Ik vind het verkeer in Rotterdam ook een heksenketel. Een half jaar geleden zijn Gijs en ik hier in Rotterdam gaan wonen. Gijs als geboren Rotterdammer is het drukke verkeer van kind af aan gewend. Hij loodst zijn fiets met zwier en souplesse door de binnenstad. Bewonderend kijk ik toe. Voor mij, in Barendrecht opgegroeid, is het een hele crime om mijn fiets en mijzelf veilig over het Hofplein te vervoeren. Maar er is nu eenmaal geen andere manier om bij mijn school te komen. Daarom beklim ik, ondanks mijn angst, iedere ochtend als een grote meid moedig het stalen ros.

Het is heerlijk weer vandaag, dus kunnen we na het werken naar buiten. Ik kijk naar de spelende kinderen op het plein. Mooi om ze zo saamhorig te zien spelen. Ze overleggen met elkaar en houden vandaag rekening met andere kinderen.  Als na verloop van tijd het buiten spelen er echt op zit gaan we terug naar ons lokaal. Intussen overweeg ik dat het een uitgelezen moment is voor een gedegen zanglesje. De kelen moeten maar weer eens worden geschraapt. De piano roept en ik kruip er achter. Om er in te komen zingen we eerst maar eens wat liedjes die we al kennen. We zingen over appels, over hoge bomen, over heer langoor die op reis gaat. Het nieuwe liedje? Het instuderen is vandaag een peulenschilletje, in een mum van tijd zingen ze het uit volle borst mee.

“Juf, wanneer gaat u vertellen?” Het is mooi geweest voor vanochtend, begrijp ik. En ze hebben gelijk. Ze zijn aan een welverdiende rust toe. En tijdens die rust vertel ik vaak en passant een verhaal. Voor de kinderen de klapper van de dag! Als vanzelf is het een vervolg verhaal geworden. Het gaat over de belevenissen van een vogeltje. We hebben het vogeltje een naam gegeven en Pinkeltje genoemd. Als rondvliegend vogeltje boven Rotterdam maakt Pinkeltje van alles mee. De vraag rijst: wat gaat Pinkeltje vandaag weer beleven?

Even later is het dan toch zover: Na veel gestommel, er is haast bij, staan de stoelen in een grote kring. Ze zoeken snel een stoel en zitten braaf en voorbeeldig op mij te wachten. Veertig kleuters!  Klaar voor het verhaal over hun held: Pinkeltje. Ik ben zelf ook altijd benieuwd wat ik ga vertellen. Het verhaal ontstaat zomaar spontaan. Als ik die verwachtingsvolle ogen zie en de spanning op hun gezichtjes lees, komt het verhaal als vanzelf.

Vandaag beleeft Pinkeltje wel een bijzonder angstig avontuur: hij is de weg kwijt en verdwaald in het grote luchtruim boven de grote stad. Hij is zonder erg veel te ver van huis weggevlogen. Als hij er achter komt schrikt hij zich een hoedje. En hij wil maar één ding, terug naar zijn vader en moeder. Maar hoe? Hoe vindt hij zijn ouders terug? De ogen van de kinderen worden groot van schrik. Hoe moet dit goed komen? Ze zoeken koortsachtig naar een oplossing. De raderen in de hoofdjes draaien op volle toeren! Het is heel stil in de klas. Terwijl ik zelf ook nog naarstig naar een oplossing zoek roept Richard: “nou, dan neemt ‘ie toch lijn zestien! Een zucht van opluchting waart door de klas, en door mij. Natuurlijk! Dat is de oplossing. Pinkeltje kan toch gewoon de tram pakken? De tram weet veilloos de weg door de grote stad. Pinkeltje moet gewoon lijn zestien nemen! Die brengt hem vast en zeker terug naar zijn vader en moeder. Richard zijn ogen stralen, en met een brede lach kijkt hij mij aan. Hoe eenvoudig kan het zijn! De meeste kinderen zitten regelmatig in de tram. Richard zit bijna iedere dag in lijn zestien. Als hij met zijn moeder weg gaat brengt lijn zestien hen thuis.

Gelukkig ziet Pinkeltje snel lijn zestien staan. Hij neemt plaats op het dak. En zo scheert hij boven op het dak van de tram mee door Rotterdam. Na drie haltes ziet hij opeens iets bekends. Kijk, kijk daar is de boom waar hij uit het ei kroop! Hij weet het zeker. Pinkeltje strekt zijn vleugels en vliegt naar omhoog, pijlsnel naar de boom. Naar zijn vader en moeder. Die zijn uitzinnig blij als ze hun Pinkeltje terugzien.

En niet alleen Pinkeltje en zijn ouders zijn blij. Wij zijn ook allemaal blij dat Pinkeltje weer veilig thuis is. Heel blij! En morgen? Dan moet Pinkeltje echt beter opletten en niet meer zo ver van huis gaan! Want verdwalen is heel eng, vinden de kinderen!

Rotterdam Anno 1963. Wat is het toch fijn dat ik kleuterjuf mag zijn!

Zie ook:  /ik-ga-met-u-trouwen/

Dit bericht heeft 14 reacties

  1. Nelleke

    En wat maak je er toch een mooi verhaal van. Jammer dat ik nooit op de kleuterschool heb gezeten, want zo’ n juf zou ik ook wel willen. Oorlogstijd hè en een vroege leerling.
    Liefs nelleke

    1. Mee op de wind

      Bij ons in Barendrecht was er nog geen kleuterschool toen ik vier was. Ik heb een poosje alleen op de woensdagmiddagen op een kleuterschool gezeten. Ik vond het een heel spannend gebeuren. Ik ging na de oorlog naar de lagere school. Jij was tijdens de oorlogsjaren een kleuter begrijp ik. Dat was een heel andere tijd. Wat hebben we het dan over lang geleden Nelleke. Ik zie soms foto’s van mezelf als kleuterjuf en wat ben ik dan nog jong, bijna kind tussen de kinderen! Dit zijn toch echt verhalen uit de “oude doos”. Maar wat is het ook leuk om die herinneringen met elkaar te delen. Hartelijk dank voor je reactie Nelleke. Liefs van Maaike

  2. Elly

    Hoi Maaike,
    Leuk! Het is toch wel zo dat de kleintjes wat makkelijker en gezeggelijker waren dan nu, geloof ik. Ik denk dat je zo’n aantal in je eentje nu heel moeilijk in het gareel houdt. Als ze eenmaal zitten en je gaat vertellen, lukt het en is het fijn. Maar daarvoor… Ze luisteren toch vaak wat minder goed, kunnen zich wat moeizamer inpassen En zijn meestal niet gewend dat ze niet steeds mogen praten als het even niet uitkomt.
    Maar het is, ook daarom, een mooi kijkje in het verleden.
    P.s. Ik heb “mijn” jeugdboek (Avonturen van Michiel de Mug), waar ik door jouw blog aan terug moest denken, dus weten te bemachtigen, en weet nu eindelijk na al die jaren weer wanneer Michiel, die kleine muggenjongen, toch nog zijn lang uitgestelde muggenbeet gaf aan een mens, iets dat hem maar steeds niet lukte, en wat hij steeds uitstelde). Was dat vergeten. BEN BLIJ.

    1. Mee op de wind

      Dag Elly, ik wil dat boekje van Michiel de Mug ook eens lezen want dat boekje heeft een diepe indruk bij jou nagelaten, begrijp ik. Je hebt het er al meer over gehad. Het is leuk dat door het lezen van mijn blog zoiets dan weer boven komt en voor je gaat leven. Ja, de kleuters zijn nu wel heel anders dan vroeger dan is waar. Maar als je veertig kinderen in een klas had waren er ook altijd een paar kinderen die extra aandacht nodig hadden. Kinderen die extreem druk waren, die waren er ook toen. Maar in die tijd beleefde je dat meer als gewoon, denk ik. Het was veel meer een gegeven dat erbij hoorde. Later werkte ik met anderstaligen en dat was weer heel anders. Maar al met al heb ik het werken met kleuters als boeiend en rijk ervaren. En nu kan ik er mijn verhalen over schrijven! Dank voor je reactie Elly. En je hoort nog van mij over Michiel de Mug. Groetjes Maaike

  3. Floor

    Wat heerlijk om dit te lezen. Ik werk zelf met peuters en ik sta iedere dag versteld van de kinderlogica. De humor ligt zo af en toe op straat! Bedankt voor deze blog, hij tovert een glimlach op mijn gezicht!

    1. Mee op de wind

      Met peuters werken lijkt mij ook heerlijk Floor en ik begrijp heel goed dat zo’n verhaal iets bij je oproept. Als je opmerkzaam luistert hoor je opmerkingen die je echt verbazen en dat de humor op straat ligt is zeker ook waar. Met kleuters werken was ook ontzettend leuk. En dat niet alleen maar ze zijn vaak ook zo wijs. Hartelijk dank voor je reactie Floor Groet van Maaike

  4. Nellie Bal

    Wat een spannent verhaal heb je er weer van gemaakt Maaike ,het was er een uit de oude doos ,ik zag in mijn gedachten de kinderen met grote ogen kijken hoe of dat beestje toch wel thuis moest komen ,maar een spontane opmerking van lijn 16 bracht de oplossing ,zelfs voor jouw een verassende uitkomst ,groet van Nelly

    1. Mee op de wind

      Dag Nellie, in de vorige reactie schrijf ik toevallig zelf ook dat het verhalen zijn uit de “oude doos”. Leuk dat jij dat ook aanhaalt. We waren allemaal blij dat lijn 16 door de stad reed. Zo kon Pinkeltje gelukkig alsnog veilig thuis komen. En inderdaad Nellie voor mij was het ook een opluchting dat lijn 16 door de stad scheerde. Het was heel leuk dat de kinderen zo mee dachten en zo genoten van het vertellen. Dat werkte natuurlijk voor mij ook als een stimulans. Zoals nu de reacties van lezers weer stimulerend werken. Fijn daarom dat je weer inde pen klom er reageerde. Mijn dank Nellie en een groet, Maaike

  5. Gerlien

    Het “verhaaltjes vertellen” heeft er dus altijd al ingezeten. Toen kon jij zeker nog niet bedenken dat er ooit zoiets als een “weblog” zou komen en je velen mee kon laten genieten van je vertelkunst!! De kleuters van toen, hebben maar mooi mazzel ;).
    Lieve groet, Gerlien

    1. Mee op de wind

      Nee daar droomde je toen nog niet over Gerlien! Ik heb heel veel geschreven zonder dat ik er iets mee deed. Het vertellen op papier ontdekte ik door het opstellen maken, dat vond ik heel leuk. En daarna natuurlijk het vertellen op school. En nu schrijf ik al weer een paar jaar op mijn blog verhalen en die worden nog gelezen ook! Dat is het leuke. Eigenlijk loopt het schrijven en vertellen van verhalen als een rode draad door mijn levensgeschiedenis.En het mooie is dat ik er nu alle tijd voor hebt. Het meest inspannende is om het thema voor een nieuw verhaal te vinden. Waarover ga ik nu weer schrijven? Leuk wat je schrijft Gerlien. Bedankt weer dat je reageert.Liefs van Maaike

  6. wilma

    Wat een heerlijke spontane reactie! Ja dat heb je met kinderen soms.
    Vroeg me af, wat zou de kleuter er nu van zeggen als het dit zou lezen.
    Als je dit leest denk je zelf ook terug aan leuke uitspraken die gedaan zijn op school.
    Lieve groet, Wilma

    1. Mee op de wind

      Lieve Wilma,

      Inderdaad, kinderen kunnen zo heerlijk spontaan zijn. En in dit geval ook inventief. Want hij zorgde toch mooi voor een oplossing voor Pinkeltje om thuis te komen. Wat zou dat leuk zijn als Richard dit verhaal zou lezen. Maar je weet het nooit. Wij woonden ruim vijftig jaar geleden,toen wij trouwden, op een zolderkamertje in Rotterdam. daar schreef ik vorig jaar een verhaal over.En wat gebeurde? Er kwam een reactie binnen van een zoon van die familie waar wij inwoonden. Na al die jaren had hij ons via mijn verhaal, en de tag “Schietbaanlaan” gevonden. Waarmee ik maar wil zeggen: wie weet! Fijn dat je reageerde wilma. Jouw reactie kwam vannacht binnen vanwege het tijdverschil. En dat was gezellig opkomen voor mij. Een lieve groet van Maaike

  7. Carol

    Ha Maaike,
    Verhaaltjes vertellen is altijd leuk natuurlijk.
    Je hebt het leuk geschreven.
    Je zou eigenlijk de namen nog moeten weten van die kinderen en opzoeken op facebook. Die vinden het dan vast wel leuk, al zullen ze nu ook een respectabele leeftijd hebben. Ofschoon? Rond de vijftig zullen ze dan zijn.
    Ik vertelde altijd sprookje3s uit mijn hoofd als Karin naar bed ging, en daar speelde zij dan altijd een hoofdrol in.
    Groetjes,
    Carol

    1. Mee op de wind

      Dus jij vindt vertellen ook zo leuk! Daar was Karin goed mee. Misschien doet ze het nu zelf ook wel bij haar kinderen. Ja wel jammer hè dat ik de namen vergeten ben. Maar niet de verhalen zoals je ziet. Ik zou het overigens ook ontzettend leuk vinden om die kinderen (nu middelbaar van leeftijd) terug te vinden. Soms is het verrassend zoals ik hiervoor schreef van de Schietbaanlaan. Maar wie weet komt er nog eens iets boven water. Je weet het tenslotte nooit!
      Met dank en groetjes, Carol!

Laat een reactie achter