Nu liggen overal de dekentjes klaar

Toen ik deze week over internet surfte en rondneusde naar blogs, werd het mij – hoewel ik het al wist – nog duidelijker dat ik een eenzame blogger ben. Al voel ik mij niet eenzaam. Over het algemeen is het in blogland een heen en weer verkeer tussen bloggers onderling. Door intensief blogs te volgen en links van blogs te plaatsen krijg je meer bekendheid.

Ik heb ook geprobeerd om een actieve blogger te worden en op die manier mee te draaien. Ik schreef iedere week een blog en ik volgde andere bloggers om hun blogs op mijn site te vermelden. Echter, het bleek te  tijdrovend en niet geschikt voor mij.
Over het algemeen zijn bloggers veel jonger dan ik ben, en zijn zij digitaal veel handiger.
Het kostte mij, vooral in de aanlooptijd, behoorlijk veel inspanningen om mijn blogjes te publiceren. Nee, een heel actieve blogger worden zat er niet in.
Abonnees en lezers die mij volgen zijn het inmiddels gewend dat ik soms meer, en andere keren minder blogs schrijf. Juist die keuzevrijheid maakt dat ik nu alweer jaren mijn blogjes met alle plezier – en op mijn manier – schrijf .

En nu iets heel anders. De winter en kou rammelt aan de deur. Vanochtend toen ik opstond was de kamer koud, althans kouder dan voorheen.
Sinds de energiecrisis heb ik de kachel wat lager gezet, en dat is een hele stap voor een ongelofelijke koukleum als ik. Mariska zegt altijd als ik het koud heb dat mijn wortels vast in een warm land liggen.
Maar nu heb ik mezelf toegesproken en gezegd: Maaike, wat betekenen een paar graadjes lager in je geriefelijk huis vergeleken bij de ontberingen van het Oekraïense volk? Hoe koud zullen zij het wel niet hebben in hun onverwarmde, onverlichte  huizen?
En dat alles zonder uitzicht op betere tijden, met een winter die net begonnen is en nog kouder zal worden.
Het is niet vrolijk om er over te schrijven, het is verdrietig. Ik  denk, nu het hier kouder wordt, dat het niet alleen mij bezighoudt, maar iedereen.
Ik vraag mij  vertwijfeld af hoe zij daar de winter moeten doorkomen. Ik las zojuist dat ze in Brussel van alles aan het bedenken zijn om Oekraïne de winter door te helpen. Ik hoop en bid dat het zal slagen.

Het bracht mij ook tot het nadenken over de winters van vroeger bij ons thuis.
Ik weet dat het oud nieuws is als ik over mijn ouderlijk huis van vroeger schrijf.
Maar bij veel ouderen blijven de herinneringen uit de kinderjaren zich opdringen en bij bepaalde gebeurtenissen staat alles je weer helder voor ogen.
Want natuurlijk denk ik, nu de verwarming lager moet, aan de echte kou van vroeger.
Aan de schoorsteen die bij een Oostenwind niet wilde trekken. En hoe de wind de rook dan niet uit de schoorsteen naar buiten, maar naar binnen blies.
Ik zie mijn moeder tobbend bezig met de kolenkachel, hoe zij hem bijna wanhopig opporde, wetend dat het geen steek ging helpen.

Ik denk aan de koude nachten als de Noordenwind om het huis woei. Ik herinner mij dat de bovenkant van de wollen deken bevroren was van de wasem van mijn adem. En hoe ijskoud het huis was bij het opstaan. Aan de washandjes die vastgevroren aan de muur hingen. Zou ik daardoor misschien zo’n koukleum zijn geworden?

Als het over nostalgie gaat in mijn verhalen zijn het vaak de leuke dingen waarover ik schrijf. Maar deze verhalen zijn er ook. Verhalen over kou en oorlog.
Daaraan denkend zien we hoe goed we het nu hebben en dat daarbij de verwarming wat lager zetten peanuts is.
Als ik schrijf dat we het hier goed hebben, besef ik dat dit betrekkelijk is.
Iedere keer komt het nieuws met nieuwe cijfers over voedselbanken waar de mensen in de rij staan. Over torenhoge gasrekeningen en over voedselprijzen die omhoog schieten.

Het rare is dat de kloof tussen rijk en arm er altijd is geweest. Het is niet alleen in ons land zichtbaar maar wereldwijd zien we de ongelijkheid tussen arme en rijke landen toenemen.
Jammer en vreemd dat met de vooruitgang op allerlei gebied dit vraagstuk zo onoplosbaar lijkt te zijn.

Als ik vertel over vroeger hoor ik van  mensen soms totaal andere verhalen.  Want hoe anders is het om in een gezin van elf kinderen op te groeien of enig kind te zijn.
Soms sliep ik vroeger wel eens bij een vriendinnetje die een eigen slaapkamer had en was dan stomverbaasd.
Als ik dan thuis, zonder eigen kamertje, gezellig naast mijn zusje sliep was ik helemaal tevreden.

Toen ik later als jongste nog alleen thuis overbleef, kwam de eigen slaapkamer er alsnog. Dat was een hele beleving, en het gaf mij een gevoel van ongekende ruimte en vrijheid dat nieuw was.

En als het verder over de verwarming gaat ben ik aardig gewend aan de paar graadjes lager. Het is niet alleen voor mijn portemonnee dat ik gehoorzaam ben. Maar vooral ook om met elkaar deze winter door te komen. Nu er problemen zijn met de voorraad energie kunnen we ieder voor zich ons steentje bijdragen.

Een poosje geleden liep ik een kringloopwinkel binnen om rond te kijken.  Ik vind het leuk en kringloopwinkels zijn waardevol voor de overbelasting van het milieu. Zo kun je het mooiste kinderspeelgoed vinden voor een habbekrats.
Ik zag een heerlijk warm vest hangen dat er prachtig uitzag. Met de aankomende winter in mijn achterhoofd heb ik het vest gekocht. En als het nu als een warme deken om mijn heen zit, vraag ik mij af of de eerste draagster wellicht met spijt aan haar warme vest denkt. Wie weet loopt ze te bibberen van de kou!

Waar ik kom liggen dekentjes klaar voor het bezoek. Hoe lief is dat!
Ik had ook voorheen altijd al dekentjes klaar liggen, maar het was toen een beetje hilarisch en ik gebruikte ze hoofdzakelijk voor mezelf.
Nu heb ik er zelfs een paar lekker warme bijgekocht en er kijkt niemand verbaasd als ik enthousiast met een dekentje zwaai. En zo hebben alle tijden weer tijden.

Nu ik het overlees blijkt het dat ik schrijvend weer een grote rondreis heb gemaakt – en al reizend kwam ik vroeger en nu tegen. Ik heb beiden de ruimte gegeven!

Dit bericht heeft 14 reacties

  1. Elly

    Hoi Maaike.
    Thuisgekomen vond ik gezellig weer eens een “Mee op de Wind”-verhaaltje.
    Ja, die kou is vervelend, en echt wennen, maar leert je inderdaad weer extra je lekker verwarmde huis – en genoeg te eten- waarderen.
    En wij maar mopperen… als er weer eens een bus of trein uitvalt… of als je geld wel heel erg snel van je bankrekening verdwijnt…
    Laten we allen bidden om – en hopen op- betere tijden voor de Oekraïners.

    Mooie kachel, zeg (waar je moeder in het rooster port.)
    Ik – als verwend (misschien wel te) heb niet van die herinneringen aan kou, of vreselijke oorlogsherinneringen. Maar niettemin probeer ik wel degelijk wat te “minderen. En…
    dat lukt best wel (een beetje). Aan dekentjes doe ik ook. Hoop met Kerst er weer een
    knuffeldekentje bij te krijgen. En dan knuffelend de barre ECHTE wintermaanden in.

    1. Mee op de wind

      Ha Elly,ja levens verlopen heel verschillend. Deze keer was ik zo bezig met Oekraïne dat ik er niet omheen kon er over te schrijven. Op het platteland was het kouder dan in de stad dat begrijp ik.Maar nu gebruiken we dekentjes voor de kou en vroeger was mijn moeder ook tijd aan het redderen dat we het niet te koud kregen leuke reactie Elly, dankjewel en groetjes van Maaike

  2. Cis

    Hoi Maaike,

    Met je blog gelezen nadat ik de hond had uitgelaten. Muts op, dikste jas aan, handschoenen vergeten…
    Ik had de verwarming aangezet voordat ik weg ging en koesterde me in een warm bad van een gezellig warm huis.
    Van huis uit ken ik de ontberingen niet, maar ik denk net als jij en zovelen aan al die mensen die het koud hebben in de wereld.
    Ik had een viool lerares die uit het Oeral gebied kwam. Ze vertelde me dat het geregeld
    -30 was. Maar ze zei , ach, daar wen je aan. Dike kleren aan. Tja, dat kennen we niet.
    Mooi, de foto van de kachel, die herken ik en werd op zaterdag aangedaan voor de gezelligheid. We hadden gelukkig cv, maar die moest ook met kolen gestookte worden.
    Die er in de oorlogstijd niet zo voor handen waren.
    Leuk, als jij over vroeger schrijft , komen bij mij ook herinneringen boven.
    Heb een fijn weekend,
    Liefs,
    Cis.

    1. Mee op de wind

      Ha cis,
      Ja dat wordt vaak gezegd dat door deze verhalen de herinneringen bij anderen boven komen. En het is zo dat die herinneringen nu eenmaal allemaal zijn opgeslagen. Ons hoofd kan toch heel ve opslaan blijkbaar.Alleen moeten we wel de goeie laatjes blijven vinden, laten we hopen dat alles intact blijft. Wel gezellig dat je over ook over vroeger schrijft. Zo blijven onze verhalen doorgaan. Jij ook een goed weekeind met dank en groet van Maaike

  3. Nelleke

    Wat zal ik nog schrijven als antwoord op je mooie herinneringsstuk. De gevoelens die bij de meesten heersen, heb ik ook. Zijn Elly en ik de “enige” kinderen uit je stuk? Wij hadden niemand om tegenaan te kruipen en dat blijft een gemis. Daarbij zou een beetje spek op het lijf mij waarschijnlijk wel helpen, maar het komt er niet aan al wil ik nog zo graag. Twee dagen geleden is mijn kruik in de nacht gaan lekken, dom, dom, maar heb nu een elektrische deken op bed gelegd en slaap zelfs beter. Misschien een idee voor slanke slechte slapers.
    Tot kijk maar weer en groet van Nelleke

    1. Mee op de wind

      Ha Nelleke, Ja ik dacht inderdaad aan jou en Elly toen ik schreef over kinderen zonder broertjes en zusjes, en van jullie weet ik dat het een gemis blijft.
      En dat begrijp ik helemaal, al is het wel zo dat je altijd maar een kant van een medaille tegelijk kan zien.
      Ja dat is het risico van een kruik mee naar bed nemen, dat lekken heb ik ook een keer gehad. Fijn dat je kunt slapen met een elektrische deken, zelfs nog beter slaapt.
      Heb er ook nog een liggen maar gebruik hem niet omdat ik bij gebruik opsta met hoofdpijn.
      Tja, zo zie je dat niet iedereen hetzelfde is.

      Jammer dat je mijn blog niet meer krijg toegestuurd. Zoon Arnoud zoekt naar de reden ervan en naar daarna kan hij het oplossen. Jammer, want ik merk het ook dat mijn bezoekers aantallen minder wordt erdoor. Hopelijk wordt het opgelost.
      Groetjes, Nelleke

  4. Annie Taal- Blok

    Heel leuk om te lezen, veel is herkenbaar.

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Annie, ben weer aan het denken over mijn nieuwe verhaal.
      Groet van Maaike

  5. Anoniem

    Prima toch zoals je dat doet met het bloggen, en het zijn steeds weer leuke verhalen die bij de lezers ook weer herinneringen oproepen. Zoals de kachel , wat een werk was dat voor onze ouders, wij hadden ook zo n haard in de voorkamer, achter een driegaatskachel waarop ook werd gekookt, maar wat een gezellige warmte was dat he.Maar nu de CV is ook heerlijk al moet hij nu wat lager daar wen je toch wel aan, al dan niet met een dekentje of een lekker vest. Je zal nu wel veel plezier hebben van je nieuwe vest! Ik ga ook geregeld naar de kringloop, soms vind je daar nog best goeie dingen. Veel succes weer met het bloggen, ik lees het graag, groetjes, Lucie

    1. Mee op de wind

      Ha Lucie, ben net terug van het sinterklaasgebeuren bij mijn dochter.
      We hebben met de familie gefonduut en dat was weer gezellig. Ja het is waar dat de oude verhalen worden gelezen en dat is weer fijn voor de schrijver
      Wij hadden een groot kolenfornuis in de schuur staan waar we ook speelden. De schuur was van steen en stond vast aan het huis.
      Het was zo anders allemaal dan nu. Maar ook deze tijd heeft mooie dingen.Iedere generatie draait mee in de tijd van het nu.
      Ik hoop nog een poosje te blijven schrijven en dat jij mijn verhalen blijft lezen, Lucie. Voor nu dank en groet van Maaike

  6. Tineke

    Dag Maaike, Zo fijn is het dat ik jou blogs gevonden heb. Blijf er lekker mee doorgaan op de manier die bij jou past. Je schrijft nu over de kou. Vroeger ja op zolder slapen en ook de dekens bevroren. We konden door de dakpannen heen kijken zeg maar. Brr als ik daar nog aan denk. We gingen naar bed in een flanellen pyama en met een kruik om het enigszins warm te hebben. Beneden een houtkachel en later oliestook. We konden wel in de kachel kruipen zeg maar. Naar de middelbare school moest ik een uur fietsen en dat deden we zowel in de zomer en ook in de winter. We gingen echt niet met de bus al mocht dat eventueel wel. Maar nee, we fietsten in een grote groep en hielden elkaar wel warm met het fietsen. Ooit een keer dat er veel sneeuw lag en het glad was eindelijk op school aangekomen en kregen we te horen dat de verwarming stuk was en we wel weer naar huis mochten. Dat werd dus weer een uur fietsen terug.
    Sinds kort hebben ook wij de verwarming een stuk lager gezet en hebben we een vest aan in huis. ’s Avonds mag hij even hoger tot het aangenamer is en dan gaat hij weer lager. Zo proberen we het een beetje in de hand te houden. Nu zijn we bezig met zonnepanelen en andere aanpak. Een dekentje ligt ook voor het grijpen op de bank.
    O ja, ik ontvang ook geen bericht meer als je een blog geplaatst hebt, Daarom kijk ik maar regelmatig. Lieve groet van Tineke.

    1. Mee op de wind

      Ha Tineke, ik antwoord op mijn smartphone omdat ik niet thuis ben. Maar na een heel verhaal verdwijnt mijn schrijfsel. Het wordt nu ingekort en hopelijk komt dat goed. Ik heb je epistel gelezen en jouw jeugdjaren lijken veel op die van mij. Leuk om te lezen wat je schreef en herkenbaar. Aan de verzending wordt gewerkt Tineke. We gaan het zien.Mijn dank voor je reactie en hopelijk tot de volgende keer. Met groetjes van Maaike. Gelukt tot nu!

  7. Tess

    Dag Maaike, ik lees ook heel graag je blogs; ik ben 45 en juist het lezen over vroeger tijden vind ik heel leuk.
    Ook de manier waarop je het heden en verleden als 1 dekentje 😉 breit vind ik erg leuk om te lezen.
    Bedankt voor je verhalen!
    groetjes Tess

    1. Mee op de wind

      Ha Tess,
      Leuk om te horen dat je geniet van de manier waarop ik mijn verhalen schrijf.
      Voor ouderen ligt vroeger en nu soms dicht bij elkaar en zijn vroeger en nu met elkaar verweven. Leuk zoals jij het beschrijft! Ik merk dat ik mijn verhalen op deze manier heel gemakkelijk schrijf. Het nieuwe verhaal staat vrijdag weer op mijn site. Veel leesplezier. Hartelijk dank voor je reactie.
      Met groet, Maaike

Laat een reactie achter