Blog

Vóór mij  staat  mijn  pc.  Een  leeg  vel  wacht. Tussen  nu  en  straks  gaat  het  gebeuren:   ga ik mijn verhaal  schrijven. En  iedere  keer  weer is  het  een  verrassend  gebeuren.  Wat  wordt  het  vandaag?  De  verhalen die  ik  schrijf,  spelen  zich  af  tussen  mijn  vroegste herinneringen  en  nu.  Ik  reis  kris kras  door  mijn  geschiedenis.  En  onderweg  kom  ik  een  verhaal  tegen.  Soms  overlappen  de  verhalen elkaar.  Voor  de  duidelijkheid  verwijs  ik   ook  wel  eens  naar  een  eerder  verhaal  uit  diezelfde  tijd. Het  éne  verhaal  roept  het  andere  op.  En  dat  kan  dan  weer iets  zijn  uit  een  veel  eerder  tijdstip  in  mijn  leven.  Een  stroom  van associaties  en  herbelevingen  die  door  het  schrijven   ontstaan.

In  het  verhaal  dat  ik  vandaag  ga  schrijven  ben  ik  negen  jaar. Gisteren  had  ik  het  verhaal  bijna  op  papier  staan,  klik  ik  het  met  mijn  domme  hoofdje  weg.  En  wat  blijkt: definitief  weg!   Het  zal  wel  niet  voor  niets  zijn!   Misschien  wordt  het  verhaal  van  vandaag  mooier/beter  dan  gisteren?  Zou  zo  maar  kunnen!

Een  jarige
Toen  ik  vanochtend  wakker  werd  wist  ik   meteen: er  is  iets  leuks  vandaag. Janneke  is  jarig.  Janneke  is  mijn  beste  vriendinnetje  en  daarom  is  het heel leuk  dat  zij  jarig  is.  Ik  loop  sneller  dan  anders  naar  school.  Soms  ren  ik  even. In  de  klas  zit  ik  naast  Janneke.  De  meester moppert  wel  op  ons  en  vindt  dat  we  veel  kletsen  maar  hij  heeft  ons  nog  niet  verplaatst.  Gelukkig  maar.  Hij  ziet  zeker  dat  wij  echte  vriendinnen  zijn!  Janneke  staat  al  te  wachten  op  het  speelplein.  Als  ik  haar  feliciteer  zegt  ze:  “Ik  kies  jouw  mee  de  klassen  rond  hoor!”  Ik  knik  blij  en  zeg:  “Ja,  dat  wist  ik  al  een  beetje”.

Bij Janneke  thuis
Uit  school ,  om  half  vier  loop  ik  mee  naar  Janneke’s  huis.  Zij  woont  ook  ver  van  school.  Maar  dan  aan  de  andere  kant  van  het  dorp.
En  omdat  we  zo  ver  uit  elkaar  wonen  mag  ik  vannacht  ook  blijven  slapen  bij  haar.   Hiep  hoi!   Want  dat  is  nog  een  feestje  na  een  feestje.

Janneke  woont  in  een  klein  huisje. Maar  dat  is  niet  erg  want  het  is  er  wel  heel  gezellig. Haar  vader  en  moeder  zijn  allebei  echt  aardig.  Ik  heb  er  anders  meestal  geen  erg  in  dat  ik  geen  vader  heb. Hij  is  er  nooit  geweest. Maar  als  ik  bij  Janneke  ben,  merk  ik  het,  omdat  daar  wel  een  vader  is.  Ik  vind  het  altijd  een  beetje  vreemd  als  er  een  vader  is,  en  soms  ook  wel  een  beetje  eng!  Als  wij   binnen  zijn  komt  Janneke’s  moeder  al  aanlopen.  Ze  geeft  mij, net  zoals  Janneke,  een  kus.  De andere  kinderen  komen  ook  zo  en  dan  gaat  het  feest  beginnen.

Jannekes   vader  werkt  op  het  land.  Dat  kun  je  zien  aan  zijn  grote  handen.  Zijn  vingers  staan  een  beetje  krom  van  het  werken,  denk  ik.  Hij  werkt  op  een  boerderij  die  Dierenstein  heet.  En  dat  vind  ik  spannend,  want  op  die  boerderij  heeft  mijn  moeder  vroeger  gewoond. En  nu  werkt  Janeneke’s  vader  er.  Mijn  moeder  was  negen  jaar  toen  zij  daar  woonde.  Haar  vader,  mijn  opa,  huurde  de  boerderij.  Moeder  vertelt  ook  altijd  dat  zij  toen negen  jaar  was.  Op  die  boerderij  moest  zij  toen  al  heel  hard  werken.

Er  komen  niet zo  veel  kinderen  op  Janneke’s  verjaardag.  Maar dat  geeft  niets want  het  is  toch  een hele  leuke  verjaardag!  Om  acht  uur  gaan  de  andere  kinderen  naar  huis.  Janneke  en  ik   mogen  daarna nog  een  poosje  opblijven.  We  zitten  met  zijn  allen  aan  de  grote  tafel  en  kletsen  nog  gezellig wat  na!

Naar  bed
Janeke’s  moeder  kijkt  op  de  klok: “jullie  moeten  nu  snel  naar  bed  hoor!  Het  is  de  hoogste  tijd.”  Ik  weet  nog  van  de  vorige  keer  dat  we  een  smal,  stijl  trapje  op  moeten  naar  het  zoldertje.  Janneke  is  hup, hup  boven.   Maar  ik  ga  voetje  voor  voetje. Ik  kijk  nog  eventjes  tussen  de  smalle  traptreetjes  door in  het  huiskamertje.  Jannekes  vader en moeder  zitten  nog  te  keuvelen.  Het  kamertje  op  de  zolder  heeft  een  klein  dakraampje.  Ik  kan  er  precies  de  maan   door  zien!  Die  staat  er  recht  boven.  Janneke  zegt  dat  zij  de  maan  heel  vaak  ziet.  Dat  lijkt  mij  reuze  leuk,  want  de  maan  ziet  er  ieder  keer  anders  uit!   We  kletsen  tot  heel  laat.  Als  haar  vader  boos  roept  dat  wij  nu  moeten  gaan slapen,  gaan  we toch  maar  slapen!

Orgelles

De  volgende  dag  loop  ik,  om  half  vier,  uit  school  weer  naar  mijn  eigen  huis.  Dáár  is  het  heel  stil  vandaag!  Dat  gebeurt  bijna  nooit.  Ze  hebben  zeker  allemaal  iets  te  doen  vandaag!

Weet  je  wat?  Ik  ga  mijn  orgelles  oefenen.  Morgen  komt  de  muziekjuffrouw.  Als  ik  mijn  les  niet  goed  heb  geleerd  loopt  het  slecht  af.  De  muziekjuffrouw  heeft  altijd  een pen  in  haar  hand.  Daarmee mept  zij  dan  op  mijn  vingers.  Het  doet  pijn  en  ik  vind  het  heel  gemeen!
Ik  heb  nog  maar  kort orgelles.  Maar  later,  als  ik  mooi  kan  spelen,  ga  ik  liedjes  spelen  die  wij  op  school  ook  zingen.  Zoals  bijvoorbeeld:  Op  de grote  stille  heide.  Dwaalt  de  herder  eenzaam  rond.  

Moeder  vertelde   dat  zij  dat  vroeger,  toen  mijn  vader  en  moeder  pas  getrouwd  waren,  samen  zongen.  En  dat  het  mooi  klonk.  Ze   zei  ook  dat  zij  het  lied  niet  af   vonden.   Ze  hebben  er  toen  samen  een  coupletje  bij  gemaakt:

Als  de  herder  ’s avonds  klaar  is
En  hij  keert  dan  huiswaarts  weer.
Met  een lekker  hapje  eten.
Zit  hij  bij  het  haardvuur  neer.
Op  zijn  knie  een  kleine  guit.
Roept de herder  het dan uit
Ik dank U  mijn  Heiland!
Ik dank U  mijn  Heiland.
Mijn  Heiland!

Mijn  moeder  heeft  het   al  veel  keren  verteld.  En  als  zij  het  vertelt  gaat  ze  heel  blij  kijken.  Ik  zou  het  best  wel  eens  willen  horen.  Van  mijn  moeder  weet  ik  het  wel  hoe  zij  zingt.  Maar  van  mijn  vader  niet.  Ik  denk,  dat  hij  een  lage,  zware  stem  had  en  dat  het  mooi  klonk  bij  moeders  hoge  stem!  Ik  vind  het  fijn  als  mijn  moeder  iets  vertelt  over  mijn  vader.  Want  als   zij  iets over  hem   vertelt  is  mijn  vader  er  ook  even  even  bij!

Naschrift:
Toen  ik  eenmaal orgel kon  spelen  heb  ik  het  lied  vaak  gespeeld.  Het  riep  altijd  herinneringen bij mijn moeder op  aan mijn vader, en dan vertelde zij vaak weer het verhaal.  Het lied   staat  in  de  bundel: Kun  je nog zingen zing dan mee.

In  mijn  jonge  tijd  was  dat  een  bundel  die  heel  veel  werd  gebruikt  in  de  gezinnen.  Wij  zongen  veel  bij  het  orgel.  Misschien  wordt  er  nog  wel  veel  uit  gespeeld?  Ik  was   wel  verbaasd   dat  ik  wat  jaren  geleden  de  bundel  gewoon  kon  bestellen. Er  was  een  nieuwe  druk  uitgekomen.
Er  staan  veel  “Vaderlandse”  liederen  in.  Maar  ook   liedjes  over  de  natuur.  Kerstliedjes   etc.  Literair  stelt   het coupletje  dat  mijn  ouders  maakten  wellicht  weinig  voor.  Maar  dat  is  onbelangrijk.  Ik  koester  dit  verhaal  als  een  waardevolle  herinnering.  Omdat  ik  op  deze  manier  alsnog  een  inkijkje  krijg  in  het  leven  van  mijn  ouders!

Het  lied  dat  mijn  moeder  later  heel  lief  werd  was:  Aan  des  Heilands  voeten.  Luist’ rend  naar  de  Heer.  Als  ik  achter  het  orgel  kroop  vroeg  zij  steevast:  “speel  nog eens,  Aan  des  Heilands  voeten!”

Delen op Facebook

Tweet