Op weg naar vakantie

Schrijf ik zomaar “ineens” een blog vanuit Zwitserland.
Met een prachtig uitzicht vanuit het raam!

Dat ik hier ineens zit is natuurlijk schromelijk overdreven; want na negenhonderd km autorijden wist ik heus wel dat ik onderweg was.

Ik werd, door één van mijn lieve nichtjes, prinsheerlijk naar mijn vakantiebestemming gereden.  Ze is zelf ook niet meer piepjong maar wel een stuk jonger dan ik.
Ze reed zonder overnachting in één ruk rond de negenhonderd kilometer. We waren om 10.00 uur in de avond op onze bestemming

Ik zou het, als oudere tante, nooit zelf hebben voorgesteld om samen op vakantie te gaan. Maar toen mijn nicht het vroeg was ik niet zo dom het af te wijzen. Want het is natuurlijk heerlijk om als een prinses naar de bergen te worden gereden.
Bovendien was ik de laatste weken aan het kwakkelen met mijn gezondheid, daarom klonk haar vraag mij als muziek in de oren.

Dat dingen veranderen door de tijd is mij na 80 levensjaren wel duidelijk. Ondanks die duidelijkheid valt het mij iedere keer toch weer op hoe ontzettend groot die veranderingen zijn.
In mijn kinderjaren zijn wij bijvoorbeeld als gezin nooit op vakantie gegaan. Mijn moeder is 89 jaar geworden en nooit op vakantie geweest. Eén keer is ze in België geweest om de bruiloft van mijn zus daar bij te wonen. Dat was haar verste reis.

Mijn eerste vakantietripje was naar Friesland. Om precies te zijn naar Zwaagwesteinde.
Het was zo zo rond 1948.
Mijn moeder had in die jaren een hulp in de huishouding voor dag en nacht, zoals dat heette. In de zomer ging Catrien altijd voor een paar weken naar haar ouders in Friesland. En toen mocht ik zo maar met haar mee gaan logeren in Friesland!  Zover van huis was ik nog nooit geweest. Als negenjarig kind stond mijn hele leventje compleet op de kop.

Ik herinner mij niet veel meer van die vakantie. Alleen de reis staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik droomde van een heerlijke lange treinreis. Zo lang had ik nog nooit in een trein gezeten.
De eerste uren waren ook leuk. Maar, toen we na uren boemelen nog lang niet op onze bestemming bleken te zijn verging mij het lachen. Hoe lang ging dat nog duren?

“O”,  zei Catrien opbeurend: “We zijn er nog lang niet hoor. We komen als alles goed gaat  om zes uur aan. ”
“Zo laat pas?” Er klonk wanhoop in mijn stem.

Ieder station dat we aandeden kostte een zee aan tijd. Na iedere stop kwam de trein tergend langzaam in beweging. En de tijd die de trein nodig had om op snelheid te komen, was een aanslag op mijn geduld.
We passeerden overweg na overweg met een trein die een belachelijke snelheid reed. Er leek geen einde aan de reis komen. De trein boemelde maar voort.

Eindelijk, na een dag reizen stapten we om tien over zes bij de ouders van Catrien binnen.
Wat was ik blij!

Inmiddels is het andere koek als je in de trein stapt. De hoge snelheidslijn rijdt als een razende roeland door het polderlandschap en brengt je in no time naar je bestemming.

En we zitten na slechts een autoreis van één dag, in Zwitserland: Grindelwald genaamd.

Natuurlijk in deze moderne tijd hadden we ook kunnen vliegen. Maar vliegen is aan mij niet besteed. Er wordt al meer dan genoeg gevlogen.
Ik woon vlak bij Schiphol en als de kerosinelucht van Schiphol mijn neus weer binnendringt schud ik mismoedig mijn hoofd. Waar gaan we naar toe met luchthaven Schiphol vraag ik mij dan angstig af.

Boeren moeten minder stikstof gaan uitstoten. Maar hoeveel luchtverontreiniging wordt er met één vlucht het milieu in gesmeten?
Dit is helemaal geen leuk onderwerp om over te schrijven, vind ik.
Maar wel een probleem dat nu speelt, en wat de moderne tijd ons heeft opgeleverd.
En leuk of niet, er moet nu iets aan gedaan worden, willen de prachtige planeet aarde bewoonbaar overdragen aan ons nageslacht.

En nu zit ik in Zwitserland in Grindelwald. Het is hier werkelijk prachtig!
Als ik naar buiten kijk rijst er voor mijn ogen een besneeuwde bergwand omhoog. Met huisjes die tegen de bergwand aanleunen.
Als ik in de bergen op vakantie ben en de  majestueuze bergen zie, gaat er steevast een psalmlied zingen in mijn hoofd.  Ik ken de psalm inmiddels uit drie berijmingen.

Ik sla mijn ogen op en zie
de hoge bergen aan, / waar komt mijn hulp vandaan ?
Mijn hulp is van mijn Here die
dit alles heeft geschapen. / Mijn herder zal niet slapen.
(berijming 1967)

Hieronder dezelfde psalm uit de berijming van Datheen ( 1566)

Tot de bergen hef ik op mijn
Ogen, ende vandaar
Verwacht ik hulp eenpaar.
Maar op God Die gemaakt heeft fijn
Hemel en aard’ in ’t ronde,
Wil ik mij vast’lijk gronden.

Het is nu maandag. Hopelijk volgt er nog een mooie week.

Foto’s volgen later

Delen op Facebook

Tweet