Over oud worden en oud zijn

“Hoe voelt het om oud te worden?” vroeg jaren geleden iemand aan mij.
“O, daar voel je niks van” zei ik. “Je geest blijft jong.
“Ja, dat zei mijn vader ook altijd” was haar antwoord. Hiermee was de kous afgedaan, het gesprek afgelopen. Op haar zomaar terloops gesteld vraag, had ik wel heel snel een antwoord klaar.

Maar voelde ik echt niets van van het ouder worden? Of wilde ik zo lang mogelijk jong blijven en er niet aan denken?
Als je goed keek was het echt wel te zien dat ik ouder werd. In mijn gezicht tekenden zich kraaienpootjes af en mijn haar werd grijs. Bovendien, de kalender loog er ook niet om.
Er meldden zich ook wat kwaaltjes. Maar oud? Nee dat was ik nog lang niet.
Ineens herinnerde ik mij dat mijn moeder altijd zei: “Oud worden wil iedereen, maar oud zijn wil niemand.”

Je bent niet opeens oud. Je wordt iedere dag een beetje ouder. Het is eigenlijk een geniepig, sluipend proces, totdat je er niet meer omheen kunt.

Zo verging het ook mij. In de loop der jaren veranderde er veel in mijn leven. De volwassen kinderen kwamen met partners thuis. Er werd getrouwd, er kwamen kleinkinderen en als kers op de taart kregen we een achterkleinzoon. Het leven was vol afwisseling en drukte.

Mijn achterkleinzoon

De tijd verstreek, ik werd ouder, er overleden dierbaren en oudere vrienden. Langzamerhand werd mijn leven stiller.
En dit jaar werd ik tweeëntachtig. Dan wordt je voorwaar geen achtentwintig. Ik weet het, ik ben oud – ook al voel ik mij vaak nog jong. Maar toenemende kwaaltjes vertellen het ook.
Er ligt een lang leven achter mij ligt. Een leven waarin veel gebeurde. Het leven is niet langs of om, maar door mij heengegaan. Leven laat sporen na.
Ik weet van vreugde, van pijn en verdriet.

Toen Gijs in mei 2019 overleed werd het echt stil in mijn leven.

Als kind voelde ik soms een vaag, onbestemd gevoel van treurigheid als ik oude mensen zag. Kwam het door de stilte die ik om hen heen zag en voelde? Hoe lang hadden ze nog te leven?

Na het heengaan van Gijs lag een gapend gat van eenzaamheid voor mij. Hoe moest ik verder met mijn leven? Gelukkig bleef ik niet helemaal alleen achter, de kinderen en kleinkinderen waren er nog.
Ze komen heel regelmatig langs, en de kleine Kilian doet al even lief en dapper mee.
Het leven van nu is voor onze kinderen vaak ingewikkeld en druk. Hun eigen gezin wordt drukker en vaak slokt het hen zo op dat zij het soms amper bijbenen. Hoe lief dat zij dan toch langskomen.

En dan is er ook nog het contact met familieleden die langskomen, of bellen en appen.
Met mijn vriendinnen kan ik kletsen, koffieleuten, wandelen, scrabbelen en nog zoveel meer.
We mopperen over het digitale tijdperk, waaraan we wel moeten deelnemen om bij te blijven.
We mopperen over hoeveel inspanning dit van ons vergt. We vinden onszelf geweldig en een hele Piet als we plaats nemen achter de computer.


Maar we hebben het als “lotgenoten” ook over onze frustraties van het oud zijn. En leggen onze kwalen en kwaaltjes uitgebreid onder de loep, tot we er genoeg van hebben en iets anders ondernemen. Al zijn de mogelijkheden nu wat beperkter, we maken er iets van.
Zoals veel anderen weten ook wij, vanuit onze gemakkelijke stoel, hoe Nederland geregeerd moet worden. We zouden het veel beter doen!
We vertellen over vroeger toen we nog kinderen waren. Over mensen die wij hebben gekend en verloren, hoe dierbaar ze ons waren. We kijken naar de wereld en delen onze grote zorgen over de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. In wat voor wereld laten we ze straks achter?
Soms hoor ik dan mijn moeder weer die vol zorg was over de donkere toekomst van haar gezin. Mijn moeder, die zelf twee wereldoorlogen meemaakte. Die in haar jeugd vreselijk ziek is geweest van de Spaanse griep die toen door de wereld raasde, en vele, vele miljoenen levens opeiste.
Is deze wereld ooit anders of beter geweest, vraag ik mij af. Kijk naar de donkere Middeleeuwen of naar de wereldgeschiedenis, dan weet je het.

Hoe voelt het voor mij om oud te zijn, want het voelt voor iedereen anders. Niet iedereen heeft kinderen en soms wonen ze ver weg. Niet iedereen is gezond en het leven kan zorgelijk zijn.
We leven in het coronatijdperk, veel mensen voelen zich eenzaam.
Het zijn niet alleen oude mensen die het nu moeilijk hebben, vooral veel jongeren hebben het moeilijk en worden op zichzelf teruggeworpen. Als oud en jong elkaar zouden vinden, begrijpen en opzoeken, hoe mooi zou dat zijn!

Ik ben oud, het is waar. Maar er is veel, ik voel mij jong genoeg om te genieten van de “kleine” dingen die er zijn, van alles wat ik heb. Er is veel om dankbaar voor te zijn.
Ik hoef niet meer te werken om aan de kost te komen, desondanks komt mijn inkomen iedere maand weer, als vanzelfsprekend, binnenrollen. Als mijn kinderen opstaan voor de werkdag, droom en soes ik nog even over de vrije dag die voor mij ligt, over wat ik allemaal kan gaan doen met deze dag,

Na het heengaan van Gijs lag een gapend gat van eenzaamheid voor mij. Na een lang leven samen, alleen verder zonder hem?
Ondanks genoeg contacten ben ik veel uren en dagen alleen, waarin het stil is.
Echter, die stilte voelt niet eenzaam meer, maar is een vriend geworden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit bericht heeft 20 reacties

  1. Annie Taal

    Dank , helemaal herkenbaar.

    Ik ben in april 2019 mijn man Kees verloren en het gemis gaat met mij ook als een golf beweging.
    Er zijn nog zoveel mooie dingen, die geleidt worden.
    Heel mooi!

    1. Mee op de wind

      Ja, zo is het Annie!
      Er blijft veel over om blij mee te zijn!

      Dank Maaike

  2. Nelleke

    Mooi stukje zegt een ander oudje en wat een lieve foto van Kilian. Inderdaad de kers op de taart. Geniet er maar van.
    Groet van Nelleke S.

    1. Mee op de wind

      Dat doe ik Nelleke en van veel andere dingen.
      Ja, lieve foto van Kilian hé!
      Groetjes, Maaike

  3. Nelly van Voorthuijsen - Boon

    Lieve Maaike,wat fijn dat je weer schrijft,ik heb je echt gemist. Ja,inderdaad wat jouw moeder zei is o zo waar,maar ik ben ook oud,90 jaar geworden dit jaar, 6 jaar geleden mijn man overleden,maar ik ben elke dag blij en dankbaar. Geniet van kinderen en kleinkinderen,heb nog geen achterkleinkind. Maar waar ik ook erg blij mee ben is mijn driewielfiets,kan ik iedereen aanbevelen. Maar ik besef ook dat ik heel veel voor heb , kan nog goed lopen, alleen minder horen, maar ik troost me door te zeggen, ik kan nog goed zien, Maaike het is een heel verhaal,misschien denk je wat heb ik eraan.Heel veel goeds toegewenst door Nelly.

    1. Mee op de wind

      Lieve Nelly, juist heel mooi wat je schrijft, dat je 90 bent en elke dag dankbaar en blij bent met het leven!
      En dat je geniet van mijn blogjes vind ik natuurlijk heel fijn. En ik geef je terug Nelly dat ik het bijzonder en leuk vind dat je vaak reageert
      Wat fijn dat je zo blij en betrokken in het leven blijft staan!
      Mijn dank!
      Groetjes van Maaike

  4. Anoniem

    Lieve Maaike.
    NOG een oudje dat reageert.
    Oud worden. Wil iedereen dat? In ieder geval niet als je een lijdensweg af moet leggen voordat je dood mag.
    Maar daar gaan we nog maar niet vanuit.
    Genieten van mooie dingen en goede herinneringen koesteren.
    P.S.Hoorde net nog een mooi lied van Bram Vermeulen. “Testament”. (Gaat erover dat je nooit dood bent voor je geliefden zolang zij je niet vergeten en zich je herinneren.)Elly

    1. Mee op de wind

      Lieve Elly,
      Inderdaad, het is waar dat mensen voortleven in verhalen. Zo gaat dat ook in mijn verhalen bemerk ik. Mijn moeder komt vandaag twee keer aan het woord in dit verhaal.
      En zo zie ik hoe zeer dierbaren in mijn leven aanwezig blijven. Ik vind het mooi om te zien dat het zo gaat
      Leuk toch dat ouderen meedenken en schrijven. Hoewel jongeren gelukkig ook vaak meedoen!
      Mijn dank en groetjes Elly
      Van Maaike

  5. Rianne

    Goedenavond Maaike,

    Ik lees uw blog mee sinds Teunie een keer een linkje plaatste op haar blog.
    Op deze wil ik even reageren.
    Ik ben zelf net in de veertig en ik vind het fijn een inkijkje in de leef- en gedachtewereld van een oudere te krijgen.
    Ik ben een denker en vraag me vaak af hoe mijn leven er ‘later’ uit zal zien.
    U bent, net als ik, graag creatief met de Nederlandse taal, complimenten daarvoor, erg fijn om te lezen.
    Nog een raakvlak met u is dat ik ook blij wordt van kleine dingen, ik kan ook genieten van herinneringen, een boek wat ik vroeger las bijvoorbeeld.
    Ik hoop dat u nog lang gezond mag blijven en fijne stukjes kan schrijven.

    Hartelijke groet,
    Rianne

    1. Mee op de wind

      Dag Rianne,

      Ik begrijp dat je het leuk vindt om kennis te nemen van een andere leefwereld. Ik vind het ook altijd heel leuk om te horen hoe jongeren in deze tijd in het leven staan.
      Zo ontmoeten 2 werelden elkaar en dat maakt het leven boeiend.
      Leuk Rianne dat taal je zo boeit, dat zal dan ook jouw leven wel rijker maken, denk ik. Er is zoveel voorhanden om te lezen en dat is helemaal fijn als je ouder wordt.
      Leuk dat je zelf ook een mooi inkijkje in je leven gaf. Dankjewel!
      Groetjes,
      Maaike

  6. Tineke

    Vandaag las ik een mooie tekst: Het gaat niet om je leeftijd, maar hoe je in de tijd leeft. In vergelijking met jou voel ik me superjong (69)en sta nog volop in het leven. Wel fijn dat we elkaar via media zijn “tegengekomen” en genieten van elkaars verhalen. Groet. Tineke.

    1. Mee op de wind

      Ha Tineke,
      Ja, zo zie je maar, alles is betrekkelijk in het leven, jij voelt je nog superjong. En eigenlijk voel ik mij dat ook vaak nog.
      Fijn dat alles je met van alles bezig bent.
      En elkaars verhalen lezen is heel inspirerend. Kijkjes nemen in andere levens is leuk en vaak boeiend.
      Tot horen, zeg ik dan
      Groetjes, Maaike

  7. Dirk van Nieuwkoop

    Heel mooi beschreven ! Genieten van de kleine dingen is erg waardevol.

    1. Mee op de wind

      Ja dat is waar, en ze zijn overal in te vinden!
      Met dank en groet,
      Maaike

  8. Teunie

    O ja, ik hoor het oma nòg zeggen. Maar, al was ze nog zo krakkemikkig met kromme benen en dikke knieën, ze lachte altijd, als ze op zondagmiddag aankwam.
    Fijne vrije week gewenst, tante!

    1. Mee op de wind

      Ha Teunie, ja ik weet het ook nog hoor! Wat heeft ze er van genoten om de zondagen bij jullie te zijn en wat hebben je ouders daar goed aan gedaan. Ze had het altijd over jullie.
      En verder ga ik vandaag maar weer eens mijn ommetje maken.
      Groetjes Teunie!

  9. Gerlien

    Wat een wijze woorden komen er weer uit je pen, heerlijk! Om bij de moeders te blijven, mijn moeder zei vaak: een mens is zo oud als hij zich voelt, de ene keer 18 en de andere keer 81. Ze is 94 geworden en was sinds haar 55e weduwe. Intussen zijn wij 53 jaar getrouwd en beseffen steeds vaker hou bijzonder dat is. Wat goed dat je nog steeds je ommetje maakt, bij ons zit er behoorlijk de klad in.
    Lieve groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Ha Gerlien, gluurde even op mijn blog en kom ik jou gezellig tegen.
      Wat je moeder zei is helemaal waar, een mens voelt zich geen dag hetzelfde. Je moeder is echt oud geworden hé 94, mijn moeder 89 en wat hadden ze een veerkracht.
      En met de ommetjes van mij zit het ook niet bijster goed hoor. Mijn voornemen is mijn leven te beteren daarin. Nu nog echt doen!

      Lieve groetjes van mij en maak er samen iets moois van Gerlien
      Maaike

  10. Imme

    Wat een mooi stuk. En wat een wijsheid van je moeder, iedereen oud wil worden maar niet oud wil zijn. Gelukkig gaat het leven geleidelijk zodat je steeds kan groeien in een nieuwe rol. Kus imme

    1. Mee op de wind

      Leuk om hier mijn kleindochter tegen te komen! En wat jij zegt is ook wijs je groeit in een nieuwe rol.
      Voor jou ligt oud worden nog in een ver verschiet en mag je genieten van het jong zijn.
      Kus van oma Maaike

Laat een reactie achter