Over schoonheid en tevredenheid

Dankbaar en blij ben ik. Mijn boek is klaar. Mijn jarenlang stil gekoesterde wens om een boek te schrijven is werkelijkheid geworden.
Hartelijk dank lieve bezoekers/lezers van mijn blog, mede door jullie enthousiasme, betrokkenheid en aanmoedigingen heb ik mijn werk mogen voltooien.
Dat mijn boek aandacht kreeg in de landelijke pers was een onverwachte kroon op mijn werk. Het boek  is nog steeds bestelbaar.

En nu over tot de orde van de dag: iets op papier gaan zetten.

Met een vriendin zit ik in de dagtochtenbus. We zijn op weg naar de zandsculpturen in Garderen. Ik wil ook wel eens zo’n ouderen bustochtje meemaken en ervaren hoe dat is.
Vandaag laat ik mij heerlijk rijden. Onze chauffeur is een zeer onderhoudend man die, waar wij ook langsrijden wel een wetenswaardigheid uit zijn hoed tovert. Wat een weelde om zo, hoog tronend in een bus al rijdend wijzer te worden!

Voor ons, achter ons, naast ons, waar ik ook kijk zie ik grijze hoofden van oudere dames en heren. Maar ik zie niet alleen grijze haren, ik zie ook gekleurde haren van dames die hun haren jong willen houden.
Als de chauffeur even een rustpauze neemt om op adem te komen hoor ik het aanzwellende geluid van de stemmen van medereizigers. Trouwens, wij laten ons ook niet onbetuigd, er valt altijd wel iets bij te praten, toch?

Geheel volgens planning brengt de bus ons in Garderen.

De zandsculpturen lopen niet weg. Wij gaan eerst voor de koffie. Het klinkt allemaal zo eigentijds: voor de koffie gaan. Waar je ook komt, overal staan de deuren van restaurants vriendelijk uitnodigend open. Ook hier in Garderen.
Wij, dames op leeftijd en behorend tot de oudere garde, vinden het bijzonder dat we zonder zorgen een kopje koffie kunnen drinken. Zouden andere ouderen dat ook hebben, vraag ik mij af. Tegelijk realiseer ik mij dat dit zorgeloze, ook vandaag de dag, nog lang niet voor iedereen geldt. Al lijkt dit tegenstrijdig als ik aan de volle bus denk en het druk bezette restaurant.

Ik ben helemaal weg van zandsculpturen. Misschien een onbewust verlangen naar de zandkastelen uit mijn kinderjaren? En hier in Garderen staan joekels van zandkastelen kant en klaar op ons te wachten. Alles is minutieus gedetailleerd nagemaakt. Prachtig zoals ze daar staan.
In een aparte donkere ruimte staan sculpturen opgesteld waarin verlichting brandt. Door de ramen zie je de lampjes flonkeren. We zien het stadhuis van Gouda, de Westerkerk van Amsterdam, het Muiderslot, allemaal verlicht.

Het thema van de zandsculpturen draagt de naam: een dagje er op uit. Mensen van zand staan bepakt en bezakt klaar om op reis te gaan.
Er staan ook een vader en moeder opgesteld. Zij gaan kennelijk voor het eerst zonder kinderen op stap. Vader onderricht zijn kinderen nog even voor hij vertrekt. Met opgeheven wijsvinger geeft hij zijn bevelen. Zoonlief ligt, terwijl vader een uiteenzetting geeft, lui op de bank te computeren. En de dochter is achter de bank gekropen terwijl vader zijn voorschriften geeft. Je ziet het alles voor je, heel levensecht en herkenbaar.
We bekijken niet alles. Na verloop van tijd zijn we verzadigd. Het is veel, zoals tegenwoordig alles overvloedig en veel is. Wij vinden het na verloop van tijd welletjes. Onze geest is voldaan van het zien.

Om half vijf vertrekt de bus terug naar Amsterdam. Een prima tijd, later hoeft niet.

Een dame, echt al op leeftijd en moeilijk ter been, stapt vóór ons in de bus.
Ze is prima gemutst en voert een geanimeerd gesprek met de buschauffeur. Wij wachten buiten. Eindelijk maakt ze aanstalten om te gaan zitten. Maar dat gaat niet vanzelf. Uiterst moeizaam zoekt ze door de smalle gang een weg naar haar plaats. Maar dan is ze er nog niet. De ruimte tussen rugleuning en zitting is maar smal. Het is een heel gedoe voor de oude dame. Ze wurmt er zich met ontzettend veel moeite tussen. En als ze eindelijk zit is ze zo dankbaar en tevreden dat zij triomfantelijk humoristisch uitroept: “ik heb het gewonnen van de stoel!”

Ik haal opgelucht adem dat het voor elkaar is gekomen en ze nu veilig zit. Ik zie haar blijde gezicht. Wat goed als je zo ontspannen kunt omgaat met je omstandigheden, wat een levenskunst! Haar bijzondere opmerking lokt een lach uit op onze vermoeide gezichten. Haar wijze van doen, de manier waarop zij moeilijkheden oplost geven mij stof tot nadenken.

Ik denk opeens aan mijn poëziealbum waarin mijn oudere broer Arjan een versje schreef over tevredenheid:

Tevreden schijnen is een kunst
Tevreden zijn een grote gunst
Tevreden worden een waar geluk
Tevreden blijven een meesterstuk.

De oude mevrouw is weinig mobiel, alles kost haar moeite.  En toch weet zij een ontspannen sfeer op te roepen door haar uitroep. Hoe bijzonder is dit.

Zandsculpturen? Ik blijf ze mooi vinden. De levensechte gezichten, de sprekende ogen waarmee de sculpturen mij aankijken. Wat een vernuft om ze te bouwen. Beter gezegd: te creëren.

Via een alternatieve route rijdt de chauffeur ons terug naar Amsterdam. Het is rustiger in de bus dan op de heenweg. Hier en daar klinkt een stem. En verder is het stil.

 

 

Dit bericht heeft 4 reacties

  1. Elly

    Dag Maaike.
    Wat leuk, zo’n dagje weg met een bus. Een immense tevredenheid maakte zich van mij meester, me inlevend in jouw dagje uit.

    Zand is toch al zo’n rustgevend iets, he? Ik heb de beelden ook gezien, en inderdaad.. levensechte taferelen, en gelukkig ook met vaak veel humor in uitvoering en bijbehorende teksten.

    Ach ja, zo’n bustochtje heeft, als je van de dingen die je hoort en ziet een beetje de humor in kunt zien, best z’n charme. Lange en verre reizen hoeven het echt niet (meer) altijd te zijn.

    1. Mee op de wind

      Dag Elly,
      Dat inleven was niet eens zo moeilijk zeker? Ja wat was het bijzonder, vond ik, om al die levensechte beelden te zien. En we hebben ons kletsend, en ook luisterend naar alle wetenswaardigheden prima vermaakt, toch? In plaats van verre reizen in eigen auto afleggen, doodmoe uitstappen, kwamen we zo fris als een hoentje in Garderen aan. Heerlijk koffie gedronken, geluncht en vervolgens in eigen tempo de sculpturen bewonderd. Een mooie, prettige kennismaking met de Dagtochtenspecialist! Prima!
      Hartelijk dank voor je reactie, Elly. Met mijn groeten, Maaike

  2. Nelleke

    Leuk dat je mee bent geweest, Maaike. Zag op FB foto’s van de zandkastelen in Garderen.
    Ze hebben heel speciaal zand om ze te maken. Op het strand met gewoon zand zal je dat niet lukken.
    Groet van Nelleke

    1. Mee op de wind

      Dag Nelleke,
      Jammer hé dat ik de foto’s niet kan overnemen van facebook. Ik had ze er zo graag bijgezet. Ik moet toch eens nodig op mijn smartphone foto’s leren nemen en vervolgens bewerken. Ik ga dat hopelijk nog onder de knie krijgen. Inderdaad het is het wel speciaal zand waar ze mee werken. Hoewel er wel werd verteld dat er veel onderhoud aan is om de sculpturen in tact te houden. En dat is begrijpelijk. Heel leuk en mooi om ze te zien. Een aanrader!
      Mijn dank is weer groot voor je reactie, Nelleke. Ik sluit met groetjes, Maaike

Laat een reactie achter