In quarantaine zijn.

Geplaatst op 28 maart, 2020 door Mee op de wind

Als oude tijden herleven.

Iedere dag probeer ik voor mijn gezondheid een wandeling te maken. Soms lang, soms ook wel eens kort. Ik knap er geweldig van op als ik de frisse buitenlucht opsnuif en het windje zo vriendelijk om mij heen waait.

De natuur in dit jaargetijde is adembenemend mooi! Het dierenrijk maakt zich langzamerhand weer op voor de jaarlijkse voortplanting. Een zwanenpaar neemt daar vast een voorschot op.

Zwanen die aan het minnekozen zijn.

Bij alle ellende en treurigheid die het coronavirus veroorzaakt, is ook iets anders gaande.
Ik waan mij weer in vroeger tijden. Het luchtruim boven mij is uitgestorven alsof er geen vliegtuigen bestaan.
Ik weet dat het erg is voor de wereldeconomie. Maar hoe heerlijk is het voor ons om even verlost te zijn van het gezoem en gebrom boven ons. Om weer eens even schone, zuivere schone lucht op te snuiven. Een ware verademing.
Het hielp geen draad dat veel mensen belden naar de klachtenlijn van Schiphol voor de overlast die het vliegverkeer geeft. Niets bood soelaas.

De stilte om mij heen als ik wandel is zó verkwikkend.
Ik wil normaal lijken en doe het dus niet, maar het liefst zou ik mijn armen in een wijd gebaar omhoog heffen en willen uitroepen: “Heerlijk, wat een rust!”

Ik wijk uit als ik mensen tegenkom op mijn pad. Ze glimlachen vaak saamhorig en begrijpend terug. En zo zijn we toch gewoon even dicht bij elkaar.

Als ik al schrijvend naar buiten kijk, zie ik de gewoonlijk drukke laan stil en verlaten.
Er rijdt  af en toe een auto voorbij. Verder kuiert er nog een eenzame wandelaar.
Een vader is aan het hardrennen met zijn kinderen. De kinderen draven blij en lachend mee en willen winnen van hun pa. Een heerlijk tafereeltje. Ik hoor hun vrolijke lach.

Zoonlief vertelde gisteren dat hij naar de binnenstad van Amsterdam was gefietst. Het was er stil, je kon er weer ademhalen en genieten van de bouwwerken.
“De stad is weer van ons. We hebben de stad weer terug” zei hij blij.
En dochterlief zei:  “Ja, zo was de stad 30 jaar geleden. Op die stad zijn we verliefd geworden en er blijven hangen.”

Het wordt een gezellige middag. Judith, mijn dochter komt straks langs om boodschappen voor mij te doen. Ook samen wandelen staat op de agenda. Natuurlijk rond de twee meter uit elkaar.
Als het pad te smal wordt lopen we achter elkaar. We gedragen ons als gehoorzame burgers. De regels zijn opgesteld voor de veiligheid van onszelf en voor de mensen om ons heen. Daar houden we ons aan.

Ik vind het heerlijk buiten en geniet met volle teugen van de stilte en de vrede die ik proef.
Maar het abnormale eraan voelt tegelijkertijd ook beklemmend, onrustig en dreigend omdat  er meer aan de hand is dan deze vredige stilte.

En daar kwam ik deze week pijnlijk achter. Een schoonzusje van mij is woensdagavond, na een ziekte van één dag, overleden. Het is schokkend om weer een dierbare aan de dood te moeten afstaan.
Mijn schoonzusje werd 88 jaar, en dat is een gezegende leeftijd, maar het is vreselijk voor mijn broer. Ze kenden elkaar 72 jaar. Het was hun eerste liefde.
En zo heel erg dat niemand van ons naar haar uitvaart kan. En we nu geen afscheid kunnen nemen van ons lief schoonzusje
Gelukkig kunnen wij, via een inlogcode, digitaal bij de plechtigheid aanwezig zijn. Dit is dan weer een voorrecht van de moderne techniek
Ik kan mijn broer nu niet omhelzen en hem van dichtbij troosten. Wij, Gijs en ik trokken altijd veel met hen op. We zijn vaak met elkaar weg geweest.
Gelukkig is de telefoon er nog. Ik bel hem regelmatig, en hij heeft het niet druk zoals normaal in deze omstandigheden het geval is. Een treurige bijkomstigheid, die ik nu benut om hem op afstand te troosten, voor zover dit kan.

De volgende keer, Deo volente, vertel ik verder over het “in quarantaine zijn”.
Want ik heb het zowaar gewoon druk.

Een lieve groet van Maaike, vanuit mijn quarantaine.
Sterkte allemaal.

 

 

 

 

Geplaatst in nu | Getagged , , , , , , , , , , , , , | 1 reactie

In quarantaine jarig zijn.

Geplaatst op 24 maart, 2020 door Mee op de wind

Dit weekeind was ik jarig. Dit jaar werd het een heel ander gebeuren.
Allereerst was er dit jaar geen Gijs die mij bij het ochtendgloren feliciteerde, met steevast de vermelding hoeveel jaar ik nu weer was geworden. Geen bloemetje.
Heel vreemd en verdrietig.

Ik had mij ingesteld op geen bezoek deze dag. Je bent in quarantaine of niet.
Voor mijn verjaardag gold geen uitzondering.

Ik verwachtte niet dat deze dag zonder aandacht zou verlopen.
Op de piano had ik de prachtige verjaardagskaarten neer gezet. Ze stonden te prijken, alleen voor mezelf.
Een mens zou er egocentrisch van worden, van dat alleen zijn.
Maar daar bleef het niet bij. Er werd gebeld en geappt. Ik had het gewoon druk.
Zelfs een schoonzusje die haar man vorige week onverwacht verloor, belde.
Hoe lief en attent!

Dochterlief zou namens de familie in de middag even langskomen. Er was geen sprake van om mijn verjaardag zomaar voorbij te laten gaan.

Als de kinderen boodschappen doen zet ik in de vestibule een stoel klaar, en reik ik van ver koffie aan. We spreken elkaar dan door dichte deur. Dit zouden we nu ook zo doen.
De stoel stond al klaar, en de verwarming op zijn hoogste stand.
Maar eerst werden de cadeautjes nog naar binnen gesjouwd.

Ineens stonden de kleinkinderen met de kleine Kilian voor het keukenraam. Ze pakten hun muziekinstrumenten, en gingen spelen en zingen.
Sprakeloos en totaal verbouwereerd keek ik door het keukenraam naar het tafereel voor mij. Het koste mij veel moeite om niet in huilen uit te barsten. En ze speelden en zongen maar door.

Even viel de beperking van het in quarantaine zijn mij heel zwaar. Hoe graag gaf ik ze allemaal een lieve knuffel! Hoe graag ze iets aangeboden.

Maar ach ze snapten het natuurlijk volkomen, en zagen mijn blijdschap en ontroering. Even later vertrokken ze weer blij en voldaan naar huis.
Ze hadden iets gedaan wat mij ontzettend blij maakte. En zij hadden hun liefde op een wel heel speciale manier kunnen tonen!

En zo werd het dit jaar onverwacht een uitzonderlijke, zeer speciale verjaardag.

Een beetje vaag deze foto, maar geeft het gebeuren goed weer.

Door de afzondering van nu vinden er heel ongewone, bijzonder mooie en fijne dingen plaats.
Het leven is nu, voor veel mensen min of meer stil gelegd. Daarom wil ik proberen om af en toe, tussen de verhalen door, een kort of langer blogje te gaan schrijven.

Er is wellicht meer tijd om te lezen, en ik kan mij nu meer wijden aan mijn hobby.

Een lieve groet van Maaike.

 

Geplaatst in nu | Getagged , , , , , , , , , | 11 reacties

Mijn moeders cliva

Geplaatst op 21 maart, 2020 door Mee op de wind

Lieve bloglezers, eindelijk weer een berichtje van mij.  Moest even bijkomen van een fikse blaasontsteking.

Het corona virus trekt een zware wissel op iedereen. Het lijkt alsof er niets anders meer is.
Zoals de meeste ouderen ben ook ik aan huis gebonden en daardoor wordt het stil en eenzaam om ons heen. De kinderen zijn heel voorzichtig en dat is natuurlijk lieve zorg. Maar het leven is ineens totaal anders.
Een paar blogjes terug schreef ik over de Spaanse griep. Niet wetend dat dit nu ons zou overkomen, een nieuw virus dat een wereldwijde pandemie veroorzaakt. En zo komen wij er pijnlijk achter dat we met al onze kennis niet alles in de hand hebben, en niet alles beheersbaar is.

Misschien kan een verhaal over vroeger wat afleiding geven, en de pijn wat verzachten?

Als ik aan aan mijn kinderjaren denk, dan zie ik uitgestrekte landerijen.
Ik zie ons huis staan met rondom het erf en de groene wei die door een greppel aansluit aan onze zijtuin. De koeien zijn tevreden aan het grazen, of liggen loom voor zich uit te staren.
In de voortuin staan geitjes aan een lange lijn.
Hoe anders was het leven toen, hoe overzichtelijk en rustig nog. Mensen gingen zaterdagsavonds bij elkaar “kortavonden” zoals dat werd genoemd.


We hadden geen radio of tv. En toch verveelden we ons niet. We lazen veel en er werd monopoly en andere spellen gespeeld. Of we kuierden over de tuinderij.

Mijn moeder had met elf kinderen niet heel veel tijd voor nostalgische terugblikjes. Maar als zij iets vertelde over haar jeugd, luisterde ik er nieuwsgierig naar. Ik hoorde ook aan die verhalen dat de wereld voor haar veranderd was sinds haar kinderjaren.
En zo zal zal het altijd blijven. We draaien met zijn allen mee in de tijd.

Mijn moeders clivia

Moeder en ik zitten samen aan de grote tafel. Ik rijg knopen aan een ketting. Een hele lange. Er zijn knopen genoeg, de bus zit helemaal vol.
Ik heb knopen uitgezocht die mooi bij elkaar staan. Ze liggen in gesorteerde groepjes voor mij op tafel. Het wordt vast een heel mooie ketting want de knopen hebben allerlei kleurtjes.

Ineens staat moeder op, en zegt: “Het voorjaar komt er aan. Ik ga vandaag de clivia maar eens naar beneden halen. Daar is het nu onderhand wel de tijd voor.”

Terwijl moeder naar de trapdeur loopt, roept ze: “ik laat de trapdeur even open staan hoor, want ik heb straks mijn handen vol. Niet de deur dichtdoen.”
Even later komt moeder met de clivia voor haar buik, voorzichtig naar beneden. Ze zet de plant  vlak voor mijn neus op de tafel.
“Kijk eens,  zegt moeder,” en wijst naar de clivia: “hoe mooi hij er bij staat. Hij heeft dit jaar zelfs twee knoppen.” Ze gaat op een stoel bij de tafel zitten en inspecteert de knoppen.
“Dat is voor het eerst dat hij twee bloemknoppen heeft.” Moeder kijkt heel blij.
“Hier zitten ze. We moeten even geduld  hebben tot de knoppen groot genoeg zijn om uit te komen. We gaan hem heel goed verwennen.”

Moeder pakt de clivia en loopt naar de voorkamer.
“We zetten hem eerst even in de voorkamer om te wennen dat het hier warmer is dan op zolder, na een poosje mag hij in de kamer. De voorkamer heeft precies de goeie temperatuur voor de knoppen.”
“Wil jij de deur  even opendoen?”
In de voorkamer krijgt hij een ereplaatsje. Vlak voor het raam want de knoppen moeten wel genoeg licht krijgen om uit te komen. Het tafeltje staat al klaar.

Ieder voorjaar gebeurt het opnieuw. De clivia wordt naar beneden gehaald en als een kind vertroeteld.
Ik vind het een wonderlijk gebeuren en volg op de voet hoe de de dikke bloemknop langzaam naar boven groeit. En ik begroet met evenveel vreugde als moeder het openen van de knop.
Dan ineens staat onze clivia, in al zijn glorie, uitbundig te bloeien.
Moeder weet precies hoe zij de clivia moet verzorgen, want ieder jaar bloeit hij weer.
Als ik naar de prachtige bloem kijk voel ik mij helemaal blij.

Op het raamkozijn in de voorkamer staan, tussen de opgetrokken gehaakte gordijnen, sanseveria’s. Sommige mensen zeggen vrouwentongen, maar ik vind sanseveria,s veel mooier klinken.
Ze staan er heel lang en groeien niet zo hard. Bij de buren aan de overkant staan ook sanseveria’s. Bijna iedereen heeft sanseveria’s. Maar niet iedereen heeft een clivia.
Moeder verzorgt de sanseveria’s ook goed, maar ze vindt de clivia veel mooier, geloof ik.
En waarom ze ook vrouwentongen worden genoemd weet ik niet.
Toen ik het moeder vroeg zei ze dat ze scherpe bladeren hebben en dat sommige vrouwen een scherpe mond hebben. Dat zou ik nooit bedacht hebben.

Als moeder terug is gaat zij verder met sokken stoppen. In sommige sokken zitten hele grote gaten. Als het zwarte sokken zijn doet moeder de lamp boven de tafel aan om het beter te kunnen zien.

Het regent vandaag heel hard, ik kan niet naar buiten. Zelfs de poes blijft binnen.
Ze ligt heerlijk te slapen in de rookstoel. Maar straks als de groten binnen komen wordt ze weggejaagd en moet ze ander plekje zoeken. Niet leuk voor de poes.
Maar als straks de groten binnen komen en ik in de rookstoel zit moet ik er ook uit en een ander plekje zoeken.
Moeder zegt dan: “de jongens zijn moe, ze hebben hard gewerkt.”
Dus zoek ook ik een ander plekje. Net als de poes.

Zomaar even een sfeertekening met woorden hoe het vroeger in ons gezin er naar toe ging.

Op dit  moment hebben oude gerechten en vergeten planten weer alle aandacht bij de jongeren. Leuk toch dat zo oude tijden herleven.

Ik ben altijd benieuwd hoe andere mensen terugkijken naar vroeger. En als ik in de loop van de tijd naar de  reacties kijk, is er veel blijde herkenning.
Het is nu eenmaal zo dat bij het ouder worden vroeger gaat herleven.
Het is ook heel leuk om het verhaal over vroeger van anderen te horen. Want hoe gelijkend ook, iedereen heeft weer een eigen verhaal. Klim daarom gerust in de pen.
Wij ouderen zijn nu aan huis gebonden, er is alle tijd om verhalen te vertellen.

Ook jongeren zijn welkom met hun verhalen. Hoe gaan zij in deze tijd met alles om? Hoe houden ze de gezinnen draaiend in deze zware tijd.
Ouders die soms in de zorg werken waarvan de kinderen thuis zijn van school.
Hoe lossen ze dit allemaal op? Naast hun werk hebben zij nu zorg over het schoolwerk van hun kinderen die thuis zijn. Wat een organisatie en geregel om het op de rit te houden.
En dan daarbij vaak ook nog de zorg over bejaarde ouders die alleen thuis zitten.
Hoe gaat het met hen? Vereenzamen ze niet? Het is voor iedereen een belastende, zware tijd.

De coronacrisis maakt ook vindingrijk. Ik hoor dat mensen weer aan een legpuzzel beginnen. Mensen worden creatief. Gaan nadenken wat ze voor elkaar kunnen betekenen. En wie weet wat er allemaal nog meer naar buiten gaat komen van dingen  waar we anders niet aan toe komen.

Bij ons hangt beneden hangt in de hal een uitnodiging van een gezin dat aanbiedt om boodschappen voor ons te doen.
Een crisis brengt mensen in beweging, roept mensen op tot naastenliefde. We moeten lijfelijk afstand houden maar de vele initiatieven die er nu al zijn brengt ons dichter bij elkaar.
Misschien is het goed om ook die kant van deze crisis op te merken.

Ik wens in deze tijd alle mensen gezondheid en inzicht hoe zij met alles om moeten gaan.
Heel veel kracht en sterkte voor iedereen!

 

 

 

Geplaatst in nu, vroeger | Getagged , , , , , , , , , , , | 6 reacties

Koffie drinken onder de luifel

Geplaatst op 19 februari, 2020 door Mee op de wind

Lieve lezers van mijn blog.

Ik ben terug van weggeweest! En hoe fijn is het thuiskomen dan weer. Dat neemt niet weg dat het een heerlijke vakantie was in een geweldig onderkomen.

Het was al weer heel wat jaartjes geleden dat Gijs en ik ook in Zwitserland waren. We waren toen in Wallis. We logeerden toen in het huis van mijn zus die daar haar tweede huis had.
Ja, ja een grote familie is zo gek nog niet.  Zeker niet als je hier en daar een graantje mee mag pikken
In die vakantie hadden we nog het snode plan opgevat om te leren skiën. Voor Gijs was dat skiën een peulenschilletje. Hij had het in een mum van tijd onder de knie. Niets aan de hand.
Maar ach, arme ik. Voor mij werd het een zeer teleurstellende onderneming.
Ik lag iedere keer onder de houten latten en als ik wilde gaan staan gingen de lange latten hun eigen weg en gleden in slow motion onder mijn voeten vandaan.
Op zich was vallen gewoon in een beginnersklasje. Maar hoe kom je dan weer op die latten  omhoog als je als een tor op je rug ligt? Bij mij volgden ze in ieder geval hun eigen koers.
In het begin was de skileraar vriendelijk en hielp hij mij behulpzaam overeind. Maar na ettelijke keren hulp bleek hij, begrijpelijk, er genoeg van te hebben. Langzaamaan stond het huilen mij nader dan het lachen.

Bovendien kreeg ik door de ultra violette zonnestralen ook nog een heel heftige koortsuitslag op mijn lippen. Mijn lippen waren zo opgezwollen en deden zo’n pijn dat ik naar de dokter moest. Mede daardoor vervloog de lust om te leren skiën als sneeuw voor de zon. Ik hield het hele gebeuren voor gezien.
De lange latten bleven in de gang staan als een stille aanklacht dat ik gefaald had.

Gelukkig sloot Gijs zich bij mij aan. Hij vond het ook prima zo.
En zo werd het gewoon zonder skiën een heerlijke wandelvakantie.

Deze vakantie kwam de gedachte om te gaan skiën niet eens bij mij op. Want hoe zouden mijn oude benen  zich nu gedragen tijdens een val? En iets breken? Ik moet er niet aan denken. Nee het zou ronduit gekkenwerk zijn.
We hebben ons prima vermaakt. We hadden beiden zo onze bezigheden en gingen nijver aan de slag met ieder onze eigen hobby of kunstuiting.
Mijn nichtje had haar auto volgeladen met schildersattributen. Op de hoek van de lange tafel, stalde ze haar spullen op een zeiltje uit. Ze had doeken meegenomen waar ze de laatste hand aan wilde leggen. Door niets of niemand gestoord kon ze zich nu eens helemaal wijden aan haar kunst. En dat deed ze.

Ik mocht, tijdens het vervolmaken van de doeken, geen op- of aanmerkingen maken.
Mijn mond bleef braaf dicht tot ik het sein kreeg mijn bijdrage te leveren.

Is trouwens heel leuk om te zien hoe een schilderij wordt geboren.
Natuurlijk zette ik mijn trouwe computer op tafel, en wel in stand: schrijven. Zo schreef ik onder anderen, zoals jullie al zagen, mijn voorgaande blogbericht.

Het was muisstil in de kamer  als we zo samen bezig waren. Een prettige saamhorigheid.

Grindelwald is een echte skiplaats.  Zo’n plaatsje heeft altijd een speciale sfeer.
Overdag was het er rustig. Het stadje/dorpje ging pas echt leven als de skiërs terug komen. Dan wordt het druk en levendig, dan zitten de restaurantjes overvol. We vonden één onderkomen waar we zonder afspraak konden binnenlopen. Want we vonden het niets om in je vakantie ook weer te plannen.
Tot mijn grote vreugde was er ook nog eens een keur aan heerlijke Vegetarische gerechten. Daar had ik helemaal niet op gerekend en het smaakte mij heerlijk. We hebben er verschillende keren lekker gegeten.

En natuurlijk hebben we veel koffie gedronken heerlijk op het terras. Met soms iets lekkers erbij, maar niet te vaak, want het blijft altijd oppassen geblazen voor de lijn.
De elektrische kacheltjes in de luifels boven ons gaven het gevoel alsof het heerlijk warm weer was. Maar voor mij, echte koukleum, werden de dekentjes niet vergeten.
Toen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden maakte dat onze wintervakantie compleet. Even later bescheen de zon de toppen van de bergen en leek het alsof de bergpieken van zilver waren.

Het huis zelf had een heerlijk breed balkon met uitzicht op de bergen. Met mijn stoel in een hoekje geschoven en ingepakt als een Eskimo zat ik te genieten van de schoonheid van de schepping.

En helaas kwam onvermijdelijk de dag dat we moesten inpakken. We deden het op ons gemak want we zouden in de middag pas wegrijden.

“En,” zeiden we in koor: “de terugreis is ook nog gewoon vakantie”.
Ik mocht niets doen. Mijn taak bestond uit toekijken hoe nicht-lief alles in de auto sjouwde.

Na een paar uurtjes was alles gepiept. Het huis was glad en alle spulletjes stonden weer in de auto. Opgelucht stapten we in de auto.
Het bekende gevoel van vroeger kwam bij mij boven. Ik zag de kinderen weer zitten op de achterbank,  braaf wachtend en toekijkend hoe wij alles inspecteerden en afsloten vóór we in de auto stapten. Hoe heerlijk voelde dat om zo met z’n viertjes weer naar huis te tuffen.

De computer de schildersattributen alles moest mee terug.  We waren tevreden over onze activiteiten en we slaakten een zucht van voldoening dat het gelukt was. We hadden weer iets uit het niets te voorschijn getoverd.

Het was gelukkig aardig weer en het rijden op de grote wegen ging helemaal prima. Het was niet altijd gemakkelijk geweest om over de kleinere wegen bij ons huis te komen.
Maar mijn opperbeste chauffeuse laveerde de auto  over de besneeuwde binnenweggetjes alsof ze het dagelijks deed. En de sneeuwkettingen bleven in de auto.

We deden het kalmer aan dan op de heenweg, al was het toen fijn om zo snel op onze bestemming te zijn.

We kwamen bij avond aan in Straatsburg.
“Wat een mooie stad” zeiden we bewonderend.  Vlak bij ons hotel vonden we een verlicht plein dat helemaal vol met mensen zat.
We kozen een tafeltje en genoten van het geroezemoes en de gezelligheid.
We waren toe aan een maaltijd want we hadden heel wat uurtjes in de auto doorgebracht.

Terug op onze kamer namen we als afsluiting nog een heerlijk bad. Moe en helemaal tevreden kropen we onder ons dekbed.

Morgen nog een dag in de auto en hopelijk zijn wij tegen de avond weer veilig thuis. Ook al weet en voel ik meer dan ooit dat er geen Gijs is die mij met zijn stralend gezicht welkom heet.

En weer thuis heb ik dankbaar voor alles, en niet te vergeten voor de lieve zorg van mijn nichtje, dit blog geschreven.

 

Geplaatst in nu | Getagged , , , , , , , , , , | 3 reacties

Op weg naar vakantie

Geplaatst op 29 januari, 2020 door Mee op de wind

Schrijf ik zomaar “ineens” een blog vanuit Zwitserland.
Met een prachtig uitzicht vanuit het raam!

Dat ik hier ineens zit is natuurlijk schromelijk overdreven; want na negenhonderd km autorijden wist ik heus wel dat ik onderweg was.

Ik werd, door één van mijn lieve nichtjes, prinsheerlijk naar mijn vakantiebestemming gereden.  Ze is zelf ook niet meer piepjong maar wel een stuk jonger dan ik.
Ze reed zonder overnachting in één ruk rond de negenhonderd kilometer. We waren om 10.00 uur in de avond op onze bestemming

Ik zou het, als oudere tante, nooit zelf hebben voorgesteld om samen op vakantie te gaan. Maar toen mijn nicht het vroeg was ik niet zo dom het af te wijzen. Want het is natuurlijk heerlijk om als een prinses naar de bergen te worden gereden.
Bovendien was ik de laatste weken aan het kwakkelen met mijn gezondheid, daarom klonk haar vraag mij als muziek in de oren.

Dat dingen veranderen door de tijd is mij na 80 levensjaren wel duidelijk. Ondanks die duidelijkheid valt het mij iedere keer toch weer op hoe ontzettend groot die veranderingen zijn.
In mijn kinderjaren zijn wij bijvoorbeeld als gezin nooit op vakantie gegaan. Mijn moeder is 89 jaar geworden en nooit op vakantie geweest. Eén keer is ze in België geweest om de bruiloft van mijn zus daar bij te wonen. Dat was haar verste reis.

Mijn eerste vakantietripje was naar Friesland. Om precies te zijn naar Zwaagwesteinde.
Het was zo zo rond 1948.
Mijn moeder had in die jaren een hulp in de huishouding voor dag en nacht, zoals dat heette. In de zomer ging Catrien altijd voor een paar weken naar haar ouders in Friesland. En toen mocht ik zo maar met haar mee gaan logeren in Friesland!  Zover van huis was ik nog nooit geweest. Als negenjarig kind stond mijn hele leventje compleet op de kop.

Ik herinner mij niet veel meer van die vakantie. Alleen de reis staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik droomde van een heerlijke lange treinreis. Zo lang had ik nog nooit in een trein gezeten.
De eerste uren waren ook leuk. Maar, toen we na uren boemelen nog lang niet op onze bestemming bleken te zijn verging mij het lachen. Hoe lang ging dat nog duren?

“O”,  zei Catrien opbeurend: “We zijn er nog lang niet hoor. We komen als alles goed gaat  om zes uur aan. ”
“Zo laat pas?” Er klonk wanhoop in mijn stem.

Ieder station dat we aandeden kostte een zee aan tijd. Na iedere stop kwam de trein tergend langzaam in beweging. En de tijd die de trein nodig had om op snelheid te komen, was een aanslag op mijn geduld.
We passeerden overweg na overweg met een trein die een belachelijke snelheid reed. Er leek geen einde aan de reis komen. De trein boemelde maar voort.

Eindelijk, na een dag reizen stapten we om tien over zes bij de ouders van Catrien binnen.
Wat was ik blij!

Inmiddels is het andere koek als je in de trein stapt. De hoge snelheidslijn rijdt als een razende roeland door het polderlandschap en brengt je in no time naar je bestemming.

En we zitten na slechts een autoreis van één dag, in Zwitserland: Grindelwald genaamd.

Natuurlijk in deze moderne tijd hadden we ook kunnen vliegen. Maar vliegen is aan mij niet besteed. Er wordt al meer dan genoeg gevlogen.
Ik woon vlak bij Schiphol en als de kerosinelucht van Schiphol mijn neus weer binnendringt schud ik mismoedig mijn hoofd. Waar gaan we naar toe met luchthaven Schiphol vraag ik mij dan angstig af.

Boeren moeten minder stikstof gaan uitstoten. Maar hoeveel luchtverontreiniging wordt er met één vlucht het milieu in gesmeten?
Dit is helemaal geen leuk onderwerp om over te schrijven, vind ik.
Maar wel een probleem dat nu speelt, en wat de moderne tijd ons heeft opgeleverd.
En leuk of niet, er moet nu iets aan gedaan worden, willen de prachtige planeet aarde bewoonbaar overdragen aan ons nageslacht.

En nu zit ik in Zwitserland in Grindelwald. Het is hier werkelijk prachtig!
Als ik naar buiten kijk rijst er voor mijn ogen een besneeuwde bergwand omhoog. Met huisjes die tegen de bergwand aanleunen.
Als ik in de bergen op vakantie ben en de  majestueuze bergen zie, gaat er steevast een psalmlied zingen in mijn hoofd.  Ik ken de psalm inmiddels uit drie berijmingen.

Ik sla mijn ogen op en zie
de hoge bergen aan, / waar komt mijn hulp vandaan ?
Mijn hulp is van mijn Here die
dit alles heeft geschapen. / Mijn herder zal niet slapen.
(berijming 1967)

Hieronder dezelfde psalm uit de berijming van Datheen ( 1566)

Tot de bergen hef ik op mijn
Ogen, ende vandaar
Verwacht ik hulp eenpaar.
Maar op God Die gemaakt heeft fijn
Hemel en aard’ in ’t ronde,
Wil ik mij vast’lijk gronden.

Het is nu maandag. Hopelijk volgt er nog een mooie week.

Foto’s volgen later

 

 

 

 

 

Geplaatst in nu, vroeger | Getagged , , , , , , , , , , , , , , | 7 reacties

En dan wordt het toch nog gezellig!

Geplaatst op 14 januari, 2020 door Mee op de wind

Het is de hoogste tijd dat ik in de pen klim om te schrijven.
Het nieuwe jaar is wat druk begonnen want ik ben 4 januari voor een paar dagen naar mijn zus in Goes gegaan.

Ik weet niet of er een echte griepgolf rondwaart, maar in onze familie was het, zo vlak na nieuwjaar, raak. Kilian, de kleine dreumes van de familie, bracht het mee van de crèche. Op een crèche wemelt het van de virussen en aanverwanten en ieder kind doet op zijn tijd wel een keertje mee. En ondanks dat Kilian na een jaar nog borstvoeding krijgt, draait hij soms mee met de verkoudheden, griepjes, etc. die er rond dwarrelen. Het resultaat was dat bijna ons hele gezin, inclusief Kilian, griep kreeg en plat ging.

De vrouwelijke kant bleef, voor een gedeelte, op de been – waaronder ik. Vrouwen hebben ook eigenlijk geen tijd om ziek te zijn als bijna iedereen het vaantje strijkt. Maar gelukkig is het weer verleden tijd en verkeert iedereen in goede gezondheid.

Dit griepje in onze familie deed mij denken aan de griepgolf van 1957.  Die griep kreeg als naam de ‘A-griep’. De griep werd voor het eerst gesignaleerd in Azië.
Het was niet zomaar een griepje, maar een grote uitbraak, en deze velde hele gezinnen.
Veel ouderen zullen zich die griep vast nog herinneren. Wereldwijd stierven er ongeveer 1 miljoen mensen aan de A-griep.
Dit is maar een fractie aan slachtoffers die de Spaanse griep opeiste van 1918 tot 1919.
De Spaanse griep was een wereldwijde, zeer ernstige epidemie. Het aantal geschatte slachtoffers loopt uiteen van 20 tot 100 miljoen. De Spaanse griep eiste ruimschoots meer doden dan de hele Eerste Wereldoorlog.

Mijn moeder vertelde altijd dat zij, nadat ze de Spaanse griep had doorgemaakt, nooit meer de oude is geworden. Ik weet niet anders dan dat zij ’s middags een paar uur moest rusten.

De A-griep

Sinds september 1957 zit ik op de avondkweekschool voor het kleuteronderwijs in Dordrecht. Dit was toen nog een aparte opleiding. Op maandag- en vrijdagavond hebben wij van vijf uur tot negen uur les. En daarnaast nog een lange woensdagmiddag.

Vandaag  is het vrijdag en wenkt de school.
Met vijf meisjes verzamelen we ons altijd op het station van Barendrecht: daar pakken we de trein naar Zwijndrecht.
Bij het station aangekomen zie ik dat de trein al in aantocht is. Mijn fiets plaats ik vliegensvlug in het rek en ik ren naar het perron. Mijn medescholieren zijn al ingestapt – op één na. Zij talmt zodat ik ook nog kan instappen. Dankbaar voor haar hulp ga ik hijgend naast haar zitten. De trein zet zich boemelend en kreunend in beweging.

Het eerstvolgende station is Zwijndrecht. Voor ons groepje meteen ook al het eindpunt.
Vóór ons ligt de Zwijndrechtse brug. Die moeten wij lopend afleggen om bij onze school in Dordrecht te komen. Ik vind het, na een dag werken en met een zware boekentas aan mijn arm, een heel eind.

“Je was maar kantje boord op tijd,” zegt Gea terwijl ze naast mij komt lopen.
“Ja zeg dat, het was haastje-repje om op tijd te zijn,” zeg ik. Ik verwissel mijn tas naar mijn andere arm en kijk sip naar het lange stuk brug dat voor mij ligt.
Na ongeveer een kwartiertje zijn we bij onze school en lopen we met vijf man sterk naar binnen.
Vandaag hebben we het eerste uur Godsdienstles van de Heer Rijnsdorp. Het is altijd een fijne les – maar vandaag kan ik mijn hoofd er niet bijhouden.
Mijn hoofd doet vreselijk pijn. Het lijkt alsof een timmerman mijn hoofd aan het bewerken is: het klopt en bonst aan alle kanten.

Tijdens de volgende lessen wordt het al gekker met mijn hoofd. De laatste lesuren worstel ik mij door de tijd. Komt er wel eind aan vandaag?
Ik ben nog nooit zo blij geweest met de eindbel. Maar ik ben nog lang niet thuis.
Er volgt nog een wandeling over de Zwijndrechtse brug. Ik zie er als een berg tegen op.

Inmiddels gloeit mijn hoofd en ben ik duizelig van de koorts.

“Wat zie jij er uit,” zegt Gea, “Je hebt vast de A-griep. Bij ons is ook iedereen ziek. Maar ik voel mij nog kiplekker.”
“Dat voelde ik mij tot vanmiddag ook, maar ineens ben ik snorziek,” antwoord ik.

Met lood in mijn benen fiets ik naar huis met maar één gedachte: ik wil naar bed.
Thuisgekomen open ik de kamerdeur, groet ik mijn moeder en roep: “Ik voel mij zó ziek, ik ga meteen door mijn bed.”
Als ik op bed lig voel ik pas echt hoe ziek ik ben.

“Hoe kan het dat ik ineens zo ziek ben?” vraag ik mij af.
“Je hebt vast de A-griep,” zegt moeder. De kranten staan er vol mee hoe erg de ziekte huishoudt. Half Nederland ligt plat.
Heel erg, maar een schrale troost dat ik mag meedoen, denk ik.

Diezelfde avond komt broer Leo thuis. Mijn moeder krijgt het zelfde verhaal te horen.
Leo, die vanochtend nog gezond de deur is uitgegaan, voelt zich nu ook zo ziek als een hond.
Met een hoogrode kleur van de koorts steekt hij zijn hoofd door mijn slaapkamerdeur.
”Ben je ook ziek?” vraag ik geheel overbodig.
“Ja, ik ben duizelig en ik heb een hoofd dat bonst en klopt  van de pijn.”
“Je hebt vast de A-griep,” stel ik ter zake kundig vast.
“Weet je wat,” oppert Leo “zal ik mijn bed hier naar toe slepen? Is veel gezelliger.”
“Ja, een prima idee en gezellig,” zeg ik. Een ongekend gebeuren: tegelijk ziek zijn en op één kamer liggen.

Het is een hele heisa voor Leo om met bonzend hoofd en rillend van de koorts zijn bed naar mijn kamer te verslepen. En als hij bij de deur de draai moet maken om zijn bed in de kamer te loodsen gaat hij er even bij zitten. Kreunend van de hoofdpijn schuift hij zijn bed uiteindelijk de kamer in. Doodmoe valt hij in bed en de gezelligheid is ver te zoeken.
De eerste dagen slapen we – wanneer de hoofdpijn dat toelaat – en zijn we te ziek om te praten. We krijgen enorme bloedneuzen en in de slaapkamer hangt een nare griepgeur. Een kenmerkend verschijnsel dat bij de A-griep hoorde.

Moeder daalt de trap op en af en loopt ons met van alles achteraan, zoals lieve moeders dat plachten te doen.

Na een paar dagen begint de hoofdpijn langzaam aan de terugtocht. En ook de bloedneuzen nemen af. Wat een verademing. En wat voelt het geweldig om gezond te zijn!
Wat een weelde om zonder hoofdpijn wakker te worden, je hoofd te kunnen draaien zonder dat het pijn doet.
We zijn, zo jong als we zijn, echt verzwakt en als we opstaan trillen onze benen. Nee, we kunnen nog niet op zijn en moeten eerst nog een paar dagen opknappen.

En dan wordt het warempel toch nog heel gezellig in de ziekenkamer!

Geplaatst in nu, vroeger | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 6 reacties

Een warm gezin en een koude kerst!

Geplaatst op 26 december, 2019 door Mee op de wind

Vervolg op:  Ons eigen kerkje

Op tweede kerstdag gaan we s’ ochtends weer met zijn allen naar de kerk. Gisteren, eerste kerstdag, waren er twee kerkdiensten. Maar na vanochtend zijn de kerkdiensten afgelopen.

Als we allemaal thuis zijn uit de kerk drinken we koffie. Mijn zus Greetje heeft een vriendin meegebracht.
Op zon- en feestdagen zitten we altijd in de voorkamer. De voor- en achterkamer liggen naast elkaar.

 

De voorkamer vind ik de mooiste kamer van ons huis. De kamer is groot en heel hoog. Op de grond ligt groen zeil en onder de tafel ligt een groot, rood, bewerkt kleed.
De stoelen om de tafel zijn van mahoniehout.
Vanuit de voorkamer kijken we op de voortuin waar kromme, oude mispelbomen staan. De brug over de sloot brengt ons op de weg.

 

Als moeder de kamer binnen komt loopt ze snel naar de kachel.
“ We moeten nog even geduld hebben hoor, ” zegt moeder. Ze opent het klepje bovenin de kachel en gooit een volle kit kolen in de kachel.
“ Ziezo, die kan zijn best weer doen, ” zegt ze terwijl ze het klepje sluit.
“ We treffen het vandaag, de wind komt uit de goeie hoek. De kachel staat straks rood gloeiend. ”

Gelukkig maar, want als de schoorsteen niet wil trekken blijft het heel koud in huis. Maar vandaag wordt het dus lekker warm.

Als we even later om de roodachtige mahoniehouten tafel zitten, zie ik door de mica ruitjes van de haard dat de kooltjes al rood gaan gloeien. Het waait nog steeds, de wind giert uit alle hoeken om ons huis.

                        Mijn zus en broer boven mij en ik in het midden ( 1945)

Op zondag krijgen we altijd een boterbiesje bij het eerste kopje koffie. Maar op feestdagen, zoals vandaag, krijgen we ook bij het tweede kopje een koekje. We drinken extra lang koffie. Er wordt druk gepraat. De broers hebben het over vissen en polsstokspringen.
Het geeft niets als we wat later eten want de hele verdere dag zijn we allemaal thuis. Niemand hoeft de deur meer uit.

Ook op feestdagen eten we de warme maaltijd in de achterkamer, daar staat de grootste tafel. Er ligt een mooi, wit damast tafellaken op de tafel. Daarover een dun, doorschijnend plastic zeiltje. Zo komen er geen vlekken op het laken en ziet het er toch mooi uit.
Moeder vult de diepe borden met soep. Daarna loopt ze naar de keuken en komt terug met de kippenbout. Ze zet de schaal op tafel. Er is meer dan genoeg maar de broers is het niet gauw te veel. Ze weten er raad mee.

Ik eet een klein stukje ervan omdat het moet en stop ermee.
Die kippen liepen eerst gewoon nog in de kippenren. Ze vonden het fijn als ik hen voerde en nu liggen ze gebraden in de pan. Nee, dat past niet bij elkaar.

Na het toetje, als iedereen verzadigd is, haal ik de Bijbel voor moeder. Ieder jaar weer leest ze Lukas II voor. Natuurlijk uit de oude Statenvertaling: En het geschiedde in diezelfde dagen dat er een gebod uitging van keizer Augustus enz.
Vorig jaar heb ik het nog opgezegd op de zondagsschool, ieder woord zit nog in mijn hoofd.  het-kerstfeest-van-de-zondagsschool/
Nu ben ik te groot voor de zondagsschool.
Moeder leest niet het hele hoofdstuk. Ze leest het verhaal tot de herders de stal verlieten. Vanavond tijdens de broodmaaltijd leest zij de rest van het verhaal.

Omdat het vandaag kerstfeest is zingen we na het eten de lofzang van Zacharias: Lof zij de God van Israël. De Heer die aan Zijn erfvolk dacht. We zingen alle psalmen uit ons hoofd.
We hebben ze op school geleerd, op de zondagsschool, of zo vaak in de kerk gezongen dat we ze kunnen dromen.

Als de afwas klaar is gaan Greetje, haar vriendinnetje, Leo en ik “ Mens erger je niet ” spelen. Dat hadden we vanochtend al afgesproken.
We zoeken een plekje waar we lekker rustig kunnen zitten. Aan de tafel is geen plaats meer. Maar tegen een wand staat de divan, daar zitten we prima.
We spelen het spel uren achter elkaar. We willen allemaal een keer winnen en dat lukt niet altijd.

Moeder is even rusten, dat doet zij iedere middag.
Opeens is het stil in de kamer omdat iedereen een boek leest. Nu zijn wij de lawaaimakers. Als er iemand van ons wordt afgegooid en terug moet naar het begin hebben we pret voor tien. Tenminste, als we het zelf maar niet zijn!
Na het rusten, we zijn precies klaar met ons spel, vraagt moeder: “ Mieke, wil jij iets op het orgel spelen? ”

Ik speel, zonder het te vragen, moeders lievelingslied: Aan des Heilands voeten, luis’trend naar de Heer.
Verder speel ik kerstliedjes: In Bethlehems stal, De herdertjes lagen bij nachte en Stille nacht. De lamp boven de tafel is nu ook aan en dat maakt het nog gezelliger. Wie zin heeft om te zingen zingt mee.

De dag gaat veel sneller dan ik wil. Als het avond is mag ik, omdat het kerstfeest is, opblijven tot iedereen naar bed gaat.

Maar vóór we allemaal gaan slapen dankt moeder God voor de vredige Kerstdagen. En vraagt ze God of Christus in ons hart geboren mag worden!

 

Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar!

Geplaatst in vroeger | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 9 reacties

Ons eigen kerkje

Geplaatst op 23 december, 2019 door Mee op de wind

Als ik in het donker naar buiten kijk zie ik de knipperende lichten van vliegtuigen die gaan landen op Schiphol. De komende dagen zal het luchtruim alleen maar voller worden vanwege de Kerstdagen.
Vanochtend was het op het stadsplein ook al loeidruk. Het grote haasten om alle boodschappen, kerstgroen en wat al niet, op tijd binnen te krijgen lijkt ieder jaar vroeger te beginnen. De aangelegde ijsbaan is druk bevolkt.
Het is nu bijna anno 2o20 en de wereld om ons heen lijkt een heksenketel te worden.

Mijn verhaal van vandaag gaat over hoe wij rond 1952 in huiselijke kring ons Kerstfeest vierden. Ik was 13 jaar. De wereld en de gebruiken zijn sinds die tijd enorm veranderd. Tegenwoordig worden er op kerstavond  in veel kerken kerstdiensten gehouden. Die diensten zijn dan overvol. Vroeger was dat niet zo. Alleen in Rooms Katholieke kerken ging men op kerstavond naar de kerk.

Het verhaal gaat over ons grote gezin met negen kinderen. Twee broers waren eerder overleden. Hoe mijn/ons leven er toen uitzag en hoe alles was. De soberheid en rust van die jaren staat mij nog helder voor ogen.

Er kwam zoveel boven dat het twee verhalen zijn geworden.

Ons eigen kerkje

Ik loop vanuit de keuken naar buiten. Het waait zo hard dat ik de deur met moeite kan vasthouden. Het is nog vroeg in de ochtend.
Achter ons huis, tegen de muur, staat het konijnenhok met twee konijnen. We hebben een vrijstaand huis met veel ruimte er omheen.  Achter het huis staat ook nog een grote kippenren met kippen en een haan.

Ik ben zo vroeg omdat ik de konijnen nog een keer wil zien. Vóór ze worden meegenomen.

De konijnen komen meteen naar mij toe.
Met één vinger door de tralie aai ik voorzichtig over hun neusjes en zachte velletjes. Verder aaien gaat niet, mijn vinger wordt tegen gehouden door de tralies. Hun neusjes gaan snel op en neer als ik ze aai. Het lijkt een beetje op het kwispelen van ons hondje als hij blij is.

Wat waren ze schattig klein toen we ze kregen.
Ze zij nu dik en welgedaan door het vele eten. En precies goed om te verkopen volgens mijn broers.

Daar komt mijn broertje Leo al aan met twee juten zakken.
Ik wil het niet zien en ren naar binnen. Vorig jaar was ik er wel bij toen Leo ze meenam, ik weet nog goed dat ze in de juten zakken moesten.
Leo neemt ze mee naar de veiling. Leo is de jongste van de vijf broers. Hij is boven mij, ik ben de jongste. Ik heb ook nog drie oudere zussen.

De veiling is dichtbij, ons huis staat op het veilingterrein en onze tuinderij grenst aan het veilingterrein. Het is druk op de veiling met marktkooplui en tuinders die hun groenten willen veilen. En er is altijd wel iemand die konijn wil eten met kerst

Vorig jaar aten wij ook konijnenbout.
Vlak voordat moeder het konijn braadde zag ik het konijn in de schuur aan een haak hangen. Zijn velletje was er af. Ik vond het zielig en heel eng dat het konijn, nu zonder velletje, met zijn kopje naar beneden aan een haak hing.

“Dit jaar eten wij kippenbout,” zei moeder.

Op kerstavond lijkt het een beetje zaterdagavond. Moeder heeft alles klaar en zit aan tafel. De geur van gebraden kip hangt nog in de keuken. Ik moet deze avond nog op gewone tijd naar bed. Maar dat is niet erg want dan is het snel morgen.

Eerste kerstdag ben ik vroeg wakker. Het fladdert in mijn buik. Ik voel mij blij omdat het kerstmorgen is. Kerstfeest is het fijnste feest van het jaar, vind ik. Het is altijd heel gezellig en het duurt twee dagen lang. En als we vanmiddag gaan eten zijn we er allemaal.

Bij mijn vriendinnetje is het huis versierd en er staat een kerstboom met kaarsjes. Moeder vindt je huis versieren en een kerstboom met kaarsjes heidens, zegt ze. Ons huis is niet versierd maar dat kan mij eigenlijk niets schelen. Het is bij ons zonder versiering al heel gezellig!

Als ik de achterkamer binnen kom, zit bijna iedereen al aan de ontbijttafel. Moeder zit aan het hoofd van de tafel en wacht tot iedereen er is. Ik ril, het is nog vroeg in de ochtend en de kamer is koud. Het duurt lang voordat de grote hoge kamer is verwarmd. Als iedereen zit kunnen we gaan ontbijten. Maar eerst bidt moeder. Sinds onze vader 13 jaar geleden is overleden, is het moeder die bidt voor het ontbijt.

 

 

 

Mijn ouders in de jaren twintig van de vorige eeuw.

 

 

 

Na het eten zingen we, als voorbereiding op de kerkdienst, een psalm. Ik luister, terwijl ik meezing, naar de stemmen. Het voelt een beetje zoals de kerk, maar nog meer als ons eigen kerkje. We zijn heel dicht bij elkaar als we zingen.

Moeder heeft haast. Ze zet haar zwarte hoed op. Alle kleren die moeder aan heeft zijn zwart. Ik zet ook mijn hoedje op want meisjes in onze kerk dragen een hoed tijdens de kerkdienst. Op eerste kerstdag loopt moeder naar de kerk want dan is het zondag en is fietsen zondig, zegt ze. Morgen, tweede kerstdag, gaat zij wel op de fiets want dat telt niet als zondag.

Ik loop altijd met moeder mee, mijn broers en zussen gaan op de fiets. Het is best een eind naar de kerk. Wel drie kwartier lopen.

Even later lopen we over de nog stille Gebroken Meeltijd naar de kerk aan de Voordijk. Het waait nog steeds en het is koud. Af en toe grijp ik naar mijn hoedje het waait bijna af.

Wordt dv vervolgd op tweede kerstdag.

 

 

 

Oude Christelijk Gereformeerde kerk aan de Voordijk.

 

 

 

 

 

 

 

Geplaatst in vroeger | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , , , | 5 reacties

Niet alleen Belgen voelen zich eenzaam

Geplaatst op 11 december, 2019 door Mee op de wind

Het is al weer wat jaartjes geleden dat ik op bezoek ging bij een oudere dame in een bejaardenhuis, met wie ik al jaren bevriend was. Bij binnenkomst bleek één van haar dochters er ook te zijn.
We zaten gezellig te keuvelen en opeens, schijnbaar uit het niets, zei mijn vriendin tegen haar dochter: “niemand begrijpt mij”. Het klonk als een eenzame aanklacht.

Ik las dat bijna de helft van de Belgen zich soms, tot bijna altijd, eenzaam voelt.
En ook dat het niet ongewoon is om je soms eenzaam te voelen. We maken van alles mee in ons leven. En we vinden het vaak moeilijk om te praten over dingen die niet lekker lopen of ons dwars zitten. En zo sjouwen we alleen met onze problemen rond.

Bij mijn vriendin was het anders. Zij wilde wel praten maar haar dochter hield de boot af. Ik luisterde naar het gesprek tussen moeder en dochter en ook ik hield mijn mond.
We schrokken beiden van haar directheid, denk ik. Het is niet zo onze gewoonten om onze gevoelens op tafel te leggen. En zeker niet als het gaat over zielenpijn zoals eenzaamheid, onbegrepen gevoelens en angsten.

Mijn vriendin woonde in een toen nog bestaand bejaardenhuis.
Ze had kinderen die haar trouw opzochten en toch sprak zij over eenzaamheid. Haar dochter antwoordde : “Ik begrijp u pas als ik zelf oud ben”.
En dat was eigenlijk een mooi en waar antwoord. Maar wat mijn vriendin dwars zat bleef zo wel in de lucht hangen.
Was ze eenzaam ondanks veel mensen om haar heen? Viel het proces van ouder worden, aftakeling en loslaten haar zwaar? Miste zij juist nu haar lang geleden overleden echtgenoot? Was zij angstig?

Haar dochter was nog jong. Hoe kon ze voelen wat haar moeder nu meemaakte?
Daar moest zij eerst zelf oud voor worden.
Achteraf vond ze het wel jammer dat ze niet had doorgevraagd maar vluchtte voor wat haar moeder zei, bang voor een moeilijk gesprek.

Ze had willen vragen wat haar moeder zo eenzaam maakte en wat zij zo moeilijk vond. En waarin zij dan niet begrepen werd. Ze noemde het een gemiste kans om te praten

We zijn jaren verder in de tijd. Alleen mijn grijze haren vertellen het al: ik ben ouder geworden. En anders zie ik het wel aan mijn ouder wordende kinderen.
Ik weet nu hoe het voelt om oud te zijn. Pas zei een lotgenoot tegen mij: “ik wist niet dat oud worden zo moeilijk was.” Ik vrees dat meer ouderen dat zeggen.
Ook al staan onze kinderen om ons heen, dragen zij zorg voor ons, oud worden is van jezelf.

Het leven van onze kinderen is druk en gevuld. Ze krijgen zelf kinderen en kleinkinderen en staan daardoor nog in het volle leven. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn!
We zijn in ons leven op de plaats waar we nu zijn.

Het is fijn, en ik denk goed, als we naast ons gezin andere contacten en vriendschappen hebben. Want misschien, nee niet misschien, hebben we elkaar nodig. Het helpt als wij als ouderen er met anderen over kunnen praten.
Als we kunnen delen hoe het voelt om ouder te worden. Dat alles wat moeizamer gaat en dat ons lichaam soms krakkemikkig is. En dat we bijna allemaal pillen slikken.
We mopperen met elkaar over de maatschappij die zo snel verandert. Dat we buiten adem raken om alles bij te benen. En het helpt we zijn tenslotte lotgenoten!
En hoewel we onze kinderen lief en goed vinden praten we over onze eenzaamheid die bij het ouder worden om de hoek komt kijken.

Maar we weten ook dat er meer is dan oud voelen, oud zijn.
Er zijn gelukkig zijn ook veel fijne dingen om met elkaar te doen.

Het zou heel kortzichtig, bijna dom, zijn om te denken dat alleen ouderen eenzame gevoelens kennen. Want eenzaamheid komt op alle leeftijden voor.
Ik herinner mij nu weer hoe ontzettend eenzaam ik mij voelde toen ik een bakvis was. (de tegenwoordige puber)
Ik voelde mij onbegrepen en opgesloten in mezelf. Het was een heel naar gevoel.

Niemand die het aan mij zag. Ik was er bijzonder goed in om het te verbergen. Schaamde mij ervoor en dacht dat ik dit alleen voelde.

Er zijn vandaag de dag heel veel jongeren die zich eenzaam en onbegrepen voelen. En dat is geen wonder lijkt mij in deze tijd van smartphones, digitale contacten en het alom druk hebben.

Er wordt veel over gesproken. En er worden allerlei acties ondernomen. Zo wordt in ons land ieder jaar een week uitgeroepen tot week tegen de eenzaamheid. Het is een mooi gebaar en een goed begin.
Maar een week van aandacht zet geen zoden aan de dijk, lijkt mij. Er is meer nodig tegen de plaag van eenzaamheid.
Zo zijn er in Amstelveen, de woonplaats waar ik woon, allerlei buurtrestaurants waar je kunt binnen lopen om te eten tegen een schappelijke prijs.
Mensen worden ook persoonlijk gevraagd iemand mee te brengen. En dan nog lukt het niet altijd dat mensen de stap wagen en komen.

Als bijna de helft van de Belgen zich soms, tot bijna altijd, eenzaam voelt dan is de eenzaamheid heel groot. Het zal in ons land wel ongeveer hetzelfde liggen
Ik hoop dat iedereen de moed vindt en het aandurft om er zonder schaamte over te praten, omdat het een menselijke emotie is.
Vooral ook jongeren. Dat er dan iemand is die naar je luistert en voor je open staat, omdat bijna iedereen het gevoel kent.

Het zijn vaak de kleine dingen naar elkaar die een wereld van verschil maken.

 

 

Geplaatst in Geen categorie | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , | 4 reacties

De Wind waait waarheen hij wil!

Geplaatst op 26 november, 2019 door Mee op de wind

In februari 2013 schreef ik mijn eerste blog.
Achteraf bezien wist ik van toeten noch blazen. Het was een hele sprong om tot publiceren te komen. Om zomaar dingen over en van mezelf de wijde wereld in te sturen.
Echter, na mijn eerste publicatie was mijn blog een feit. Ik zat in de blogtrein en eenmaal in beweging gezet moest ik wel schrijven om hem te laten rijden.
Ik kwam er achter dat een blog schrijven toch iets anders is dan een brief schrijven aan vrienden of bekenden. Als blogschrijfster laat ik mezelf zien, word ik zichtbaar en kwetsbaar!


Hoe wordt mijn blog ontvangen? Een angstige vraag die regelmatig boven kwam. Ik had bijvoorbeeld ook nog nooit van een blogniche gehoord.
Inmiddels weet ik dat een blogniche het min of meer vaststaande thema is van je blog. In de regel is het iets waarvoor je een speciale belangstelling hebt. Meestal weerspiegelt dit thema zich in de naam van je blog.
Ik wist dus niets van dit alles en was al lang blij dat ik een naam voor mijn blog wist. En soms is iets niet weten heerlijk gemakkelijk, zoals hier dus.

Zo schrijft mijn nichtje Teunie al vele jaren een blog:eenvoudig leven
Uit de naam van haar blog blijkt haar passie voor duurzaamheid, bestedingsbeperking en recycling. Over wat je allemaal zelf kunt vervaardigen als moeder van 10 kinderen. 
  
Mijn blog kreeg de naam: Mee op de Wind!
 
 
Ik vind het nog altijd een mooie naam. Eigenlijk kwam die naam bij mij langs toen ik in de Bijbel las over de wind. Dat de wind waait waarheen waar hij wil. Je hoort zijn geluid maar je weet niet vanwaar hij komt, noch waar hij heen gaat.
Hetzelfde mysterie ervaar ik met het schrijven van mijn verhalen. Mijn verhalen gaan mee op de wind. Ik weet niet waar zij vandaan komen noch waar zij heengaan.
 
 

Hoe en waar berg ik mijn herinneringen op. Wat in mij geeft aan dat ik een bepaald verhaal moet gaan schrijven? Soms moet ik een poosje geduld hebben eer ik voel en weet waarover ik zal gaan schrijven. En waar komt mijn passie voor verhalen schrijven vandaan?
 
Toen ik bij de schrijfster Jaqueline van der Waals las:
Schrijven moest ik, als ik schreef
Gaan waarheen Uw Geest mij dreef,
 
dacht ik: yes, zo voelt het voor mij ook.
 
 
Ik word aangestuurd door iets wat in mij is. Ik geef mij over aan het schrijven. Hoe de woorden in mij ontstaan blijft verborgen. Daarom ben ik nog steeds blij met de naam van mijn blog.
Zoals de wind overal heen gaat zo gaat het ook met mijn verhalen op mijn blog. Mijn schrijfsels blijken, na bijna zeven jaar schrijven, over van alles en nog wat te gaan.
  
In het begin schreef ik veel over mijn jeugd. Dat bracht mij veel plezier. Door het opschrijven van mijn herinneringen zag ik alles weer haarscherp gebeuren. Ik heb die bron, vrees ik, al aardig leeg geput.
Maar er komen vast nog wel nieuwe verhalen langs, denk ik.
  
In mijn volgende blog(s) wil ik gaan schrijven over eenzaamheid. Daar ging het in mijn eerste blog ook over. In dat blog gaat het over de eenzaamheid van een oude dame in een bejaardenhuis. En in de zeven jaar dat ik schrijf, is dat eerste thema “eenzaamheid” mij bijgebleven.
Ik wilde er veel eerder over schrijven maar om de één of andere reden kwam het er steeds maar niet van. Maar het thema eenzaamheid is al die tijd met en in mij meegereisd.
 

Als je in het leven van alle dag staat en om je heen kijkt zie en voel je dat er veel, heel veel eenzaamheid is. Het is niet alleen een item dat bij de ouderdom hoort. Ook jongeren en anderen lijden onder eenzaamheid.
  
Op dit moment voel ik mij betrokken bij alles wat ik zie en tegenkom in onze maatschappij. Hoe gaan wij in deze tijd met onszelf en met elkaar om?
En als ik toch aan het kijken ben lijkt het mij leuk om al schrijvend ook naar vroeger te kijken. Hoe ging en was het vroeger dan? Verleden en heden zijn tenslotte onlosmakelijk met elkaar verbonden.
  
Daarnaast blijft er genoeg ruimte voor andere verhalen. Mijn blogniche is breed. Ik verwacht dat er dv ook nog verhalen uit “de oude doos” langs gaan komen. En ik beloof plechtig dat ik ze hier zal publiceren. Waarvan akte!
Geplaatst in nu | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , | 3 reacties