Plassen in de goot?

Wie het voorstel het eerst lanceerde weet ik niet meer. Maar het blijft daarna wel in de lucht hangen. In dit geval, in ons huis. We zijn ons aan het beraden. Gaan we het doen? Gaan we een hond(je) nemen? Hoe meer wij er over praten hoe leuker het ons gaat lijken. En op een goede dag valt het “kloeke” besluit: we doen het! We gaan een poedeltje nemen. Een kleine poedel. Die is niet te groot in huis en ze zijn heel leuk, vinden wij.

Alles zit ons mee. Vlakbij, in een naburig dorp is een nest poedeltjes geboren. De fokster vertelt dat ze nog jong zijn, maar we mogen langs komen om ze te zien. En wij blij!

De volgende dag is het zaterdag. Gijs is ook thuis, dus gaan we met zijn allen op stap. Naar de poedeltjes. Als we binnenstappen zijn we meteen verkocht. Daar staan ze: drie poedeltjes in een box. Ze zijn aan het dollen en spelen dat het een lust is. Mijn oog valt op een donkerbruin poedeltje. Hij is zo leuk! En vlug als water. En niet alleen ik, maar de anderen vinden hem ook schattig!
Als de fokster ziet dat wij het donkerbruine poedeltje heel leuk vinden zegt ze:“neem die maar niet, die is niet gemakkelijk. Die raad ik je echt af”  Het poedeltje lijkt het te horen, en kijkt met zijn bruine oogjes ons aan. Wat gaan we nu doen?

Stiekem denken we: ach het zal wel meevallen. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn eigenwijs en kiezen voor het donkerbruine hondje. Het moeilijkste hondje van de kennel! De fokster doet er het zwijgen toe. Bij zoveel eigenzinnigheid houdt zij het voor gezien!

kampioen-line-miniatuur-toy-poedels-pups

We gaan naar huis in blijde afwachting! Over een paar weken gaan we hem halen. Thuis gaan we brainstormen over de naam. Het is een jongetje. Hij gaat met ieders instemming Sander heten. Een jongensnaam!

Na een paar weken halen we Sander op. Vanaf nu is hij een mede-huisgenoot. Sander vindt het allemaal best. Laat zich alle belangstelling heerlijk aanleunen alsof het zo hoort. Hij voelt zich helemaal thuis bij ons dat is duidelijk. Weldra dribbelt hij, waar wij ook naar toe gaan, achter ons aan. En wij? Wij genieten van onze aanwinst! Sander is heel druk en beweeglijk. Altijd opgewekt. Een uitermate vrolijk hondje. We zijn allemaal dol gelukkig met hem.

We gaan meteen beginnen aan de zindelijkheidstraining. Het is een koddig gezicht als we met hem buiten lopen. Vertederd kijken mensen naar het schattige donkerbruine bolletje wol dat met ons meeloopt! Sommigen maken een praatje. Mijn oudste zus zei altijd: “als je nieuwe kennissen wilt hebben, moet je een hond nemen”! De training gaat best aardig. Sander is razend snel van begrip. Hij snapt heel snel dat hij buiten zijn plasje moet doen. En na enige keren weet hij ook al dat hij in de goot zijn behoeften moet achterlaten. We zijn echt zeer tevreden zoals het gaat. Wel drukt hij soms in de tuin. Maar dat is geen groot probleem, want Mickey, onze poes ruimt de druk keurig op. Zij begraaft het wel even voor Sander, als hij daar zelf nog te klein voor is.

Sander is nu al weer een half jaartje bij ons. Maar we zijn niet zo erg  tevreden meer over zijn zindelijkheid. Hij heeft al enkele keren op ons kleed geplast. Het ergste is dat ik de vlekken niet meer uit het wollen karpet kan krijgen. Wat is er veranderd? We gaan nog steeds op de zelfde tijden naar buiten. En dan doet Sander precies wat we van hem verlangen. Echter, als hij even binnen is gaat het al weer mis. We hebben hoop dat het weer over gaat. Maar dat is ijdele hoop. Het gaat van kwaad tot erger.

Langzamerhand wordt het een groot probleem. Er schijnt geen verschil voor Sander te zijn tussen binnen en buiten. Met alle gevolgen van dien!

Sander mankeert verder niets. Hij is nog even vrolijk en blij als vroeger.
De kinderen hebben hem van alles geleerd. Hij springt als een circushondje over hun omhoog gehouden benen. Hoe hoger hoe mooier. Zegevierend kijkt hij dan rond. Zij beleggen wedstrijdjes in hardlopen. De kinderen rijden met de fiets een blokje rond. Sander rent mee het blokje rond. Hij blijf keurig op het trottoir. Komt er niet af! De wedstrijd luidt: wie het eerste thuis is.  Sander vecht als een furie voor de winst. Hij rent als een hazewindhond.  Zijn oren liggen in zijn nek. Hij vliegt over het trottoir. Als hij het verliest is Leiden in last. Hij jankt van verontwaardiging. Hij doet niets liever dan leren en dat doet hij met veel enthousiasme. Hij is wel heel druk en heel snel opgewonden. Hij is helemaal aanwezig.

Zijn plas ophouden is een regelrechte ramp geworden. Wat kunnen we er aan doen?  Bij één hard woord gaat hij al rillen als een rietje, dat weten we.  En dat doen wij dan ook niet! We houden allemaal heel veel van Sander. Hij is een huisgenoot van ons!  Het wordt echter wel een groot probleem. Het houdt mij/ons wel bezig, want waar ligt de oplossing voor het incontinentieprobleem van Sander?

De oplossing die wordt gevonden, is simpel. Op een goede dag pak ik een vuilniszak en knip die in repen van twaalf cm breed.  Dit wordt de plastic luier voor Sander.  Vervolgens doe ik de reep plastic om zijn middel met erin een “maandverbandje”.  Er blijft genoeg over van de reep plastic, om het op zijn rug met een strik vast te knopen. En daar loopt Sander nu, met een plastic strik op zijn rug, blij te zijn!  Als er vreemden op bezoek komen haal ik de strik, voor even, snel weg. Niet iedereen hoeft te weten dat hij incontinent is! Of nog erger, hem daarvoor uitlachen! Deze oplossing blijkt afdoende. Sander plast niet meer binnen en dat is de bedoeling.

De keerzijde is dat Sander, om fris te blijven, regelmatig in bad moet. Een gemakkelijk poedeltje? Nee, dat niet! Hebben wij spijt van onze keuze? Nee, dat al helemaal niet, ook al plast hij niet in de goot, maar in zijn luier. Sander is bijna 15 jaar oud geworden. Een blij, intelligent  poedeltje!  Hij heeft ons ontzettend veel liefde en plezier gebracht.

En laat ik er nu achter komen dat er  inmiddels een heel assortiment artikelen  te koop is voor incontinente honden.  Zoals:  wegwerpluiers, luierbroekjes in alle maten etc.

Sander had daarbij nog een strik op zijn rug!

Klik op:  Mijn poedel!

Even dit: Ik heb veel overlast van spam gehad bij mijn subscribers.  Helaas zijn nu enkele abonnees, ten onrechte, weg geklikt. Mijn excuses daarvoor! Mijn vraag is : wilt u zich svp weer opnieuw inschrijven?

Dit bericht heeft 12 reacties

  1. wilma

    Een hondje kan leuk zijn. Goed opgelost !Honden vind ik leuk tot op zeker “hoogte”. Als we ooit weer buitenaf wonen nemen we er zeker weer.
    Wij hadden een leplammetje en die was behoorlijk klein. Hup in een doos in de woonkeuken. En toen hij er uit begon te komen deed ik hem katoenen luiers om. Ach een meer of minder in de luiers maakte ook niet uit.
    Groet, Wilma

    1. Mee op de wind

      Leuk van dat lammetje Wilma,en dat luiertje kpn er ook nog wel bij schrijf je! Wij hebben altijd van alls in huis gehad aan dieren Dieren zijn zo ontzettend leuk! Als je ze gadeslaat ga je zoveel zien en zoveel begrijpen. Zo’n lammetje gaf je zeker flesvoeding? En je hebt gelijk om weer hond te nemen als je buitenaf gaat wonen! Geeft ontzettend veel plezier! Dank weer! Voor je reactie en je verhaal Wilma. Groetjes van Maaike

  2. Sjanneke

    Een geweldig verhaal, menig baasje zou hem om minder nog weg doen..
    Wij hebben ook altijd honden gehad, zoveel liefde, zoveel plezier, nu hebben we een pitbull Tijsje. Tis alleen de naam die doet vermoeden dat het om een vechthond gaat, want Tijsje is alsbehalve agersief, Tijsje wil kroelen en spelen en vooral likken, zit geen kwaad bij, zo jammer dat deze honden een slechte naam hebben, meestal komt het door de opvoeding.. Hiervoor hadden we een Husky, en kyan was net een kat deed waar ze zin in had en was het voor haar niet belangrijk genoeg deed ze het niet, een geweldig beest, toen ze 10 jaar was kreeg ze het aan haar hartje en hebben we een pacemaker laten plaatsen ze is er bijna 16 jaar mee geworden, door dementie moesten we haar in laten slapen… Dieren zijn geweldig, je krijgt er zoveel liefde van..
    Groetjes Sjanneke

    1. Mee op de wind

      Hartelijk dank Sjanneke voor je mooie reactie. Het is altijd zo fijn om mensen tegen te komen die dezelfde liefde voor dieren hebben. Die dieren zien als schepsels en niet als wegwerpdingen! Onze dochter heeft ook een hond gehad en dat was een kruising met pitbul. Het was echt een geweldig lief beest. Er zat geen kwaad bij! Hij was zo vriendelijk en spontaan! Het ligt echt aan de opvoeding, dat denk ik ook! Wat is het heerlijk Sjanneke om zo te kunnen genieten van dieren! Om de liefde die ze geven en die wij hen terug kunnen geven! En wat een mooi verhaal van de pacemaker van Husky! Hopelijk kan je nog lang genieten van de dieren om je heen! Groet van Maaike

  3. Nellie Bal

    Mn nichtje probeerd het reageren even uit.
    Groetjes van Nellie

    1. Mee op de wind

      Nou dat is dan gelukt, als ik het goed begrijp?
      We wachten af! Groetjes van Maaike

  4. nellie bal

    Erg leuk maaike de spreuken , vroeger was dat heel gewoon ,maar inderdaad hoor je dat tegenwoordig weinig meer ,ook je hondjes verhaal is erg leuk, wij wilden ook altijd graag een hond ,maar vader zei altijd ik heb aan 3 honden genoeg ,.groetjen van Nel liefde en de

    1. Mee op de wind

      Dag Nellie. Gezellig om je weer op mijn blog te zien! Wij hebben thuis één keer een hondje gehad, een ontzettend leuk diertje. Ik vind een huis zonder dieren kaal, maar dat is mijn gevoel. Die spreekwoorden verdwijnen zo maar, zonder dat je er erg in hebt. En dat is toch echt wel jammer. De ouderen moeten ze gewoon zoveel mogelijk gebruiken.
      Ach er verandert zoveel, vaak zonder dat je er erg in hebt of bij stil staat! Maar wel jammer dat jullie de vreugde van een hondje bezitten nooit hebben ervaren. Maar zo gaat het in hetleven, niet alles is wat je wilt, komt er ook. Hartelijk dank voor je reactie Nellie. En, lieve groetjes van Maaike

  5. Mel

    Hoi wat een leuk artikel! Mag ik vragen bij welke fokker je de hond gekocht hebt? Ik ben ook op zoek naar zo’n leuk beestje!

    1. Mee op de wind

      Dag Mel,

      Ik zou je graag willen helpen bij het zoeken naar zo’n leuke poedel als onze Sander was. Maar helaas, het verhaal speelt zich 41 jaar geleden af.
      De kennel zal wel niet meer bestaan neem ik aan, want de mensen ervan waren ouder dan wij. Het was een verhaal uit de “oude doos” zoals bijna alle verhalen die ik op mijn blog geschreven heb. Ik ben nu 79 jaar en schrijf op dit moment niet meer op mijn blog. Het wordt nog wel veel gelezen zoals jij dus nu. En dan is een reactie zoals deze heel leuk. Tja, en nu een poedeltje vinden. Ik hoop dat je slaagt om een bonafide kennel te vinden. Misschien kun je bij een hondenvereniging een goede kennel opvragen? Er is ook in deze kaf onder het koren. Veel succes en hartelijke groetjes van Mee op de Wind, Maaaike

  6. Dick Stolk

    Shalom Mieke, ik heb genoten van jou boek met prachtige verhalen. Het leven zoals dat vroeger was, toen was geluk niet gewoon. Nu is alles anders, het dorp is groot gegroeid, we leven in het tijdperk van vrouw Holle. Toch blijf ik hier wonen op mijn dierbaar plekje grond, een hartelijke groet, Dick Stolk.

    1. Mee op de wind

      Dag Dick, wat leuk om te horen dat je mijn boek hebt gelezen en dat je genoten hebt van de verhalen. Je hebt vast veel herinneringen kunnen ophalen. Wat is het lang, lang geleden dat we in Barendrecht op de “School met den Bijbel”zaten. Als ik het goed heb woonde jij aan De Singel? Ik weet niet of jij in hetzelfde jaar bent geboren als ik. Als ik op Barendrecht ben weet ik amper meer de weg wat is er veel gesloopt en vernieuwd. Ook waar ik woonde aan de Gebroken Meeldijk is alles veranderd. Maar jij blijft Barendrecht trouw begrijp ik. Dank voor je onverwachte, leuke verrassing. Een hartelijke groet van Maaikemiek.

Laat een reactie achter