Plattegrond van mijn handtas

In mijn boek noem ik de mensen waarover ik schrijf bij hun roepnaam.
Ik heb besloten dit vanaf nu ook op mijn blog te doen. Voor mensen die mijn boek hebben gelezen zijn de namen al bekend.
Voor anderen zal het misschien even wennen zijn, maar het wordt vanzelf duidelijk. En verder is mijn boek in iedere boekhandel nog bestelbaar, dit even terzijde.

Het overkomt mij tegenwoordig meer dan vroeger dat ik dingen vergeet. Gelukkig overkomt het niet mij alleen, in gesprekken met leeftijdsgenoten hoor ik niet anders. Dat is een troost, niettemin een schrale!

Het gebeurt soms dat ik aan de kassa bij de Jumbo koortsachtig moet zoeken naar mijn portemonnee.
Vandaag is het weer hetzelfde liedje, en daar gaan we weer.
Hup, rits open, hier? Nee. Volgende rits, nee. O, hier in het vak aan de achterkant, natuurlijk. Nee, nee. Het zweet breekt mij uit. Waar is mijn portemonnee, waar zit dat ding ? Achter welke rits? Binnen in de tas dan? Volgende rits open, ook niet!
De kassière blijft beleefd en wacht in een veelzeggend zwijgen.  Achter mij staat een dame die, niet bepaald zacht, een diepe zucht slaakt.
Ten einde raad begin ik dezelfde zoektocht opnieuw. En jawel hoor, hij zit gewoon in het vak waarin ik hem “bijna” altijd opberg.
Van een gat in de lucht springen is geen sprake, de dame achter mij staat al met haar portemonnee klaar om af te rekenen.

Als ik haastig naar buiten loop bots ik bijna tegen de  straatkrantverkoper op.
In weer en wind staat hij hier, bij de entree van de Jumbo. Het is vandaag vrijdag en hij weet, éénmaal per week ben ik zijn klant. Hij kijkt mij  verwachtingsvol aan. Hoe is dat voor hem om de straatkrant te verkopen? Was dat zijn levensverwachting?
Tot nu gaat de transactie zwijgend en bij het afscheid lacht hij mij, zoals altijd, vriendelijk toe. Ik denk dat hij uit Nigeria komt, hij is gekleurd, lang en slank, met een voortdurende glimlach op zijn gezicht. Wat voor verhaal zit er achter die glimlach? Hoe is hij naar hier gekomen, en waarom? En waardoor is hij verslaafd geraakt zodat hij nu in de opvang zit voor thuis en- daklozen? Ik wil toch eens een praatje met hem maken en vragen uit welk land hij komt.

Vergeetachtigheid en ook dementie moeten we, volgens de bekende Hoogleraar Bewegingswetenschappen dr. Erik Scherder, te lijf gaan. Vooral niet lijdzaam ondergaan, maar aan de slag ermee. Er is van alles aan te doen. Het gaat allereerst om bewegen, bewegen, en nog eens bewegen. Excuses dat het te zwaar is, of dat je niet ver kunt lopen? Die gelden niet meer, want je mag het naar eigen kracht en in je eigen tempo uitvoeren. Veel wandelen en buiten zijn is goed voor de hersenen.  Inventief zijn, nieuwe dingen oppakken is heel goed voor onze hersenen.
Met je hersenen bezig blijven is niet moeilijk, heb ik ontdekt. Er wordt van alles aangeboden om te oefenen.  Zo heb ik bv. de geheugentrainer van Max op mijn smartphone gezet en daar kun je je hart bij ophalen, allerlei oefeningen te kust en te keur.

Iets vergeten vindt niemand leuk. Al is het wel hilarisch als ik met mijn bril op, mijn bril loop te zoeken. Het kan trouwens nog gekker. Ik heb een boekje met de titel: Mijn bril in de koelkast!

Dat verstrooide en vergeetachtige kan soms ook twijfel oproepen, en de vraag: ik zou toch niet dement worden? En die vraag is niet zo vreemd. Iedereen kent wel iemand in de naaste omgeving die eraan lijdt, en weet van nabij hoe verdrietig en ingrijpend het is. Dementie is meestal een ouderdomsziekte. Er wordt veel onderzoek gedaan naar het ontstaan van de ziekte en wat het proces wellicht kan vertragen.
Als kind hoorde ik de slogan: herhaling is de toverkracht van de reclame. Aan herhaling ontbreekt het niet bij dr. Erik Stegger. Hij beukt zijn lessen erin, en ze bereiken een breed publiek. Wie weet inmiddels niet dat wandelen medicijn is voor je brein, wat het doet met  de grote en kleine hersenen, en dat muziek veel met onze hersenen doet?

Ik voel opluchting bij het enthousiasme van dr. Erik Scherder
Het weten dat ik zelf iets kan doen aan mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid inspireert. Al weet ik ook dat ik niet alles in eigen hand heb, ouder worden is een proces waarin van alles mis kan gaan.

Hoorde ik iets over inventief zijn? Ineens weet ik het. Ik ga het zoeken in mijn handtas oplossen zodat mijn wanhoop tot het verleden behoort.
Als ik nu eens alles in hetzelfde vak opberg is er toch geen vuiltje aan de lucht?  Dat ik daar niet eerder aan dacht?  Hoe eenvoudig is de oplossing.
Natuurlijk kan ik een tas met minder ritsen opzoeken en alles in één vak bij elkaar kwakken, maar dat is het nu net niet. Bovendien is het dan evengoed zoeken geblazen. Nee, alles moet geordend en op vaste plaatsen te vinden zijn, zoals in mijn kasten, waar ik blindelings de weg weet.

Naar aanleiding van onze veelvuldige verhuizingen tekende Frans altijd een plattegrond op schaal van ons toekomstige huis. De uitgeknipte meubels, ook op schaal getekend, verhuisden mee van huis naar huis. En als voorpret, eindeloos met de meubels over de plattegrond schuiven.
Tot de huidige meubels echt oudtands werden en we nieuwe kochten, waarop Frans wederom aan het tekenen sloeg. In mijn hoofd ontstaat  een lumineus plan.
Dat kan ik natuurlijk ook met mijn tas doen: gewoon even een plattegrond ervan maken. Ik houd het wel heel eenvoudig want zo technisch ben ik nu ook weer niet. 😉

Als alle attributen een vaste plaats krijgen in mijn tas is er geen vuiltje meer aan de lucht. Mijn hart maakt lichte sprongetjes: natuurlijk, dat is het. Nooit meer wanhopig zoeken, maar weloverwogen de betreffende rits openen, en gedecideerd naar boven halen wat ik bedoel.

Toen ik dochter Mariska van mijn vinding vertelde barstte ze in luid lachen uit.
Maar dat geeft niet, laat haar maar lachen. Bijzondere uitvindingen worden vaak niet meteen omarmd, daar gaat altijd een poos overheen. Ik heb geduld!   😉
Na haar lachbui zei Mariska ook nog: “Nou dat is wel een blogje waard”, en dat vind ik zelf eigenlijk ook!

De uitvoering van mijn plan blijkt kinderlijk eenvoudig, en het tekenen een peulenschilletje, want met de plattegrond is het  anders gelopen. Uiteindelijk resulteert het in drie strepen die de drie ritsen in mijn tas voorstellen
Op de strepen staan de attributen die in het desbetreffende vak horen. De tas heeft aan de voorkant twee ritsen, en aan de achterkant één.

                             

smartphone          schrijfboekje             pen                 agenda
————————————————————————–     rits                                        –

zakdoekjes                kam                   creme/etc             potlood
——————————————————————— —–      rits

portemonnee          portefeuille           bril           mondkapje
———————————————————————- ——       rits

En nu nog de hamvraag: heeft de operatie nog zoden aan de dijk gezet?
Jazeker,  afrekenen is inmiddels een fluitje van een cent en mijn tas lijkt mijn kast wel!

En vandaag dacht ik echt nog : wat is het een rust en wat fijn dat ik nu zonder zoeken, blindelings alles kan vinden in mijn tas. Zo lachwekkend blijkt het dus niet!

Dit bericht heeft 10 reacties

  1. Elly

    Leuk verhaal.
    Voor mij zou zo’n plattegrond meer iets zijn voor mijn kasten. Tas valt wel mee. (Minder vakken en minder spullen mee).
    Mijn toch wel vele kasten hebben te weinig vakken. Vroeger helemaal.
    Boeken(ook kleur- puzzel- teken- sticker- sprookjes- en verhalen op allerlei gebied, zijn de grootste boosdoeners. En dan c.d.’s en platen die ik niet weg kan doen, al kan dat tegenwoordig makkelijk op Spotify allemaal.
    De plattegrond in mijn hoofd behoeft echter de meeste aandacht. De juiste laatjes openen, he? Inderdaad veel oefenen. En in beweging blijven. Vandaag was het er heerlijk weer voor. Koud, maar met een zonnetje. . Elly

    1. Mee op de wind

      Haha Elly, je reactie spreekt boekdelen en vind ik echt leuk.
      Veel naar buiten gaan en wandelen, bewegen en etc.en dan maar hopen dat je e juiste laatjes in je hoofd blijft vinden.
      En inderdaad heb ik ook een eind gelopen vandaag, was er goed weer voor. Op het Stadshart een kopje koffie gedronken en weer naar huis gegaan.
      Verder overweeg ik een loopband aan te schaffen zodat ik bij regen thuis mijn wandelingen kan doen.

      Bedankt en groet, Maaike

  2. Nelly van Voorthuijsen

    Hallo Maaike, ik herken de paniek, je gaat aan jezelf twijfelen, heb ik bijnier vorige winkel wel mijn portemonnaie terug in de tas gedaan.Ik loop ook elke dag, me5 mijn Nordick Walking stokken, je moet jezelf wel beetpakken. Een loopband is een idee, maar er is altijd wel een droog uurtje op een dag en dan is buiten zijn gezonder.Fijn dat je weer geregeld een stukje schrijft. Ontvang een lieve groet van Nelly.Moet bij de vorige winkel zijn. I pad doet af en toe maar wat.

    1. Mee op de wind

      Ha Nelly, dr Erik Scherder kan een voorbeeld aan jou nemen.Je vertelde eerder dat je negentig jaar bent en je gaat er nog op uit met je Nordick Walking stokken!
      Wat een zegen als je zo oud bent en nog zo gezond bent. En je zult het zeker met mij eens zijn dat het geen eigen verdiensten zijn als je vitaal blijft.
      Wel is ook waar dat aan de gang blijven goed is wat jij dus doet. En dat wij ouderen wel eens iets vergeten dat hoort er bij, hoewel mijn kinderen, nog betrekkelijk jong, altijd zeggen: wij vergeten ook wel eens iets en dat is waar. Komt vaak door verstrooidheid wat een familietrekje is. Fijn om zo uit te kunnen wisselen Nelly. Ga weer denken over mijn volgend verhaal.
      Een lieve groet terug van Maaike

  3. sonja

    Tassen met maar 1 vak zijn het ergste, dan moet je alles eruit gooien om je portemonnee of je bril te vinden. Ik koop altijd tassen met 2 of 3 vakken. En een lichtkleurige portemonnee in een donkere tas is ook handig. Onlangs heb ik trouwens een klein zaklantaarntje gevonden dat aan mijn tas gehangen kan worden, zodat ik de binnenkant kan verlichten. Morgen zal ik eens een wandelingetje gaan maken, dat kon al dagen weer niet; ik geniet dan van de frisse lucht, het gezang van de vogels, de 1ste lentebloemen. En veel muziek, en puzzelen, en een nieuwe vreemde taal bestuderen. Helpt allemaal tegen vergeetachtgheid.

    1. Mee op de wind

      Ha Sonja, dus jij denkt er ook over na en zoekt ook naar oplossingen. Wat subliem dat zaklantaarntje dat je tas verlicht.
      En, het wordt weer lente zie er ook zo naar uit dat de bomen weer groen worden, en inderdaad de eerste lentebloemen zijn er ook al.
      Heerlijk om dan een wandeling te maken en dat we dat kunnen en er tijd voor hebben. ALs je loopt ben je dichter bij de natuur, voor mijn gevoel, maar dat zal wel voor iedereen anders zijn.Ja het heeft veel geregend, maar vandaag was het goed te doen. Je bent net zo bezig als ik begrijp. Nieuwe dingen leren, bezig blijven en genieten van alle dag.
      Dank voor je reactie Sonja. Met een groet Maaike

      1. sonja

        S0mmige mensen lopen om te LOPEN, ik loop om te KIJKEN. Als mijn man en ik thuis komen, vraag ik vaak: heb je dat (….) gezien? Nee, hij zag niks, want hij loopt om te bewegen. Nog even over die handtassen: ik koop ze niet zo groot meer, want het wordt me te zwaar. Helaas wordt ik minder beweeglijk .

        1. Mee op de wind

          Ja en lopen om te kijken is het leukst he. Maar lopen om te bewegen is natuurlijk ook goed. Voor elk wat wils!
          Ik let er ook op hoor dat dingen licht zijn. Zo let ik ook op schoenen en mantels dat ze niet te zwaar zijn.Je moet alles meesjouwen.
          Wel jammer dat je minder beweeglijk wordt. Maar verstandig dan om in beweging te blijven met wandelen.

          Groetjes, Maaike

  4. Francien

    Ik hoop dat iedereen in de fam deze blog leest. Zijn we in één klap allemaal van dit probleem af. Maar…. Lieve tante, ik heb dit al heel veel geprobeerd. Lukte nooit. Dus niet vergeten in het goede vakje te doen. Anders ben je weer even ver zoals ik.

    1. Mee op de wind

      Tja Francien, dan zit er niet anders op dan blijven zoeken. Ik vind het echt een sublieme oplossing, vraagt enige discipline om het aan te leren maar de vruchten zijn zoet.
      En anders wil ik onze familie geheel en al gratis ook nog wel een keer les geven hoe je een gewoonte erin stampt!
      Met liefs,
      Maaike

Laat een reactie achter