Samen in een rijtuigje

De tram rijdt over de Barendrechtse Brug
De stoomtram rijdt over de Barendrechtse Brug

Soms duikt er ineens uit een verborgen hoekje weer een verhaal van vroeger op. Zo ook nu.

Op het stationnetje vlak bij de Talmaweg in Barendrecht wacht ik, samen met mijn jongere nichtje Netty, op de stoomtram. De stoomtram vanuit Rotterdam-Zuid.

Het zal zo ongeveer rond 1952 zijn geweest. Precies weet ik het niet meer. Maar ik denk dat mijn nichtje Netty ongeveer een jaar of acht, negen was en ik een jaar of dertien. We gaan met de stoomtram naar Zeeland. I
Ik ben op weg naar mijn zus Clazien, en Netty naar haar tante.
Ook al ben ik maar vijf jaar ouder dan Netty, toch ben ik haar tante. Ik weet nog heel goed dat ik van trots buiten mijn schoenen liep dat ik op mijn vijfde jaar al tante was. Het voelt natuurlijk niet zo dat ik Netty’s tante ben. Het voelt veel meer alsof Netty mijn jongere zusje is waarvoor ik moet zorgen. En vandaag heb ik dat gevoel helemaal nu we samen naar Zeeland reizen.

Zus Clazien woont al weer een paar jaar in Bruinisse. Haar man is daar dominee.
“Vind je het leuk om naar tante Clazien te gaan?” Netty staat stil naast mij.  Ze knikt, maar zegt niets. Misschien vind zij het wel een beetje griezelig om samen met mij te reizen. Ik vind het zelf ook een beetje eng.
Het is de eerste keer dat ik alleen naar Zeeland ga, en ook nog voor Netty moet zorgen. Maar ik weet best goed hoe ik moet reizen.

Het duurt lang eer vandaag de tram komt. O, maar kijk nu komt hij er dan toch aan, ik zie hem in de verte.
“Hij komt er aan hoor!” zeg ik tegen Netty. De tram is lang en lijkt een beetje op een trein. Schokkend en stotend komt hij tot stilstand. En we boffen, hij stopt precies voor onze neus en daar is ook nog de deur.  We stappen de treeplank op en lopen stommelend door de tram, op zoek naar een mooi plekje bij het raam. Ik ga tegenover Netty zitten zo kunnen wij beiden uit het raam kijken. De tram zet alle zeilen bij en komt, puf, puf in beweging. En zo boemelen we door Barendrechts dreven. Nee, we zijn voorlopig nog niet in Bruinisse, dat is duidelijk. Maar we gaan eerst met deze tram naar Numansdorp.

Je kunt bepaalt niet zeggen dat de tram veel snelheid heeft. Hoogstens 20 km per uur en dat dan alleen nog maar waar het echt kan. Er zijn ook gedeelten waar de tram 12 km rijdt. En op kruispunten rijdt hij 5,5 km per uur. Toch wordt de tram “De brokkendoos” genoemd omdat er nogal eens iets gebeurt onderweg.

Maar wij zitten lekker en laten ons rijden. En of het kort of lang duurt? We zijn op stap, en de reis is ook ons feestje. Onze tassen staan ons op de bank, er is plek genoeg vandaag. Al boemelend rijden we naar de Barendrechtse Brug. Opeens gaat er heel hard een bel luiden, iedereen moet horen dat de tram er aankomt en de brug oprijdt.
“Wat een lawaai” zeg ik tegen Netty.  Op de brug hobbelt de tram van jewelste, we schudden heen  en weer op de banken. WE turen we over het water van de Oude Maas. Er is veel wind vandaag en er zijn golven op het water, maar geen echt hoge golven.

De tram rijdt verder de Hoeksche Waard door. Er zijn veel haltes onderweg waar de tram stopt. Het wordt nu ook wat drukker in de tram. Netty kijkt door het raampje naar buiten
” Vind je het leuk?” Ze knikt. Dan zijn we weer stil. Maar dat geeft niet want het is gewoon gezellig om zo samen te reizen. Al rijdt de tram niet snel, aan alles komt een eind ook aan deze tramrit. Nu moet ik goed opletten.
O, ik zie het, we zijn in Numansdorp ons eindpunt. Hier gaan we overstappen op de boot.

Eenmaal uit de tram kijk ik goed rond. We lopen eerst maar een klein eindje met de mensen mee. Wij moeten de boot naar Zijpe vinden: de mr. C. Lely. O, daar zie ik hem liggen, de naam staat er met grote letters op.
“ Kijk daar ligt onze boorde boot Netty?” “ Ja, die is het hè”, haar vinger wijst naar de mr. C Lely.
Ik knik: “Ja, die boot  moeten we op.”
Ziezo, het moeilijkste zit er op.  Netty blijft dicht bij mij. “ Vlug Netty ” daar is een mooi plaatsje voor het raam vrij.
Ze rent er naar toe en wenkt mij. Door het raampje kijken we naar buiten, naar het water dat nu heel dichtbij is.
Naar de golven die voorbij stromen, het lijkt alsof wij zou kunnen pakken. Ik plof naast haar neer.
We kunnen blijven zitten tot de boot in Zijpe is. Dat wordt een lange zit, want de boot vaart er ongeveer een uur over.

Het waait, en de boot schommelt wel een beetje, maar gelukkig niet heel erg. Na een uurtje naderen we Zijpe.
Ik word weer een beetje zenuwachtig.  Zou zwager Frits er al staan?  Als hij maar op tijd is, anders weet ik niet goed wat we moeten doen.
Als we even later lopen we de boot af zie ik hem staan. Frits is zo lang dat hij boven de mensen uitsteekt.
” Zie je ook oom Frits. ”
“Ja, daar ” roept Netty blij. Ze geeft een diepe zucht van opluchting, maar dat weet ze zelf niet.

Frits zijn ogen zoeken of hij ons ziet. De voorkanten van zijn lange zwarte jas wapperen in de wind.
Ineens waait zijn hoed bijna af. Hij kan hem nog maar net op tijd grijpen. Ik pak even de tas van Netty en samen hollen we naar hem toe.
“Zo, wat fijn dat jullie er zijn, is alles goed gegaan?” vraagt hij. ”Kom maar gauw mee naar de auto.”
Hij loopt snel naar de auto, we moeten bijna draven om hem bij te benen. De kever waar we in moeten is niet groot. Als Frits er in stapt moet hij zich klein maken en helemaal buigen. Daarna gaat zijn hoofd in de auto en dan moeten zijn lange benen er nog in.  Maar het kan ons niets schelen dat de auto niet zo groot is we kunnen er nog met gemak bij.
Frits rijdt hard. We scheren over de weg. Op naar Clazien, zij zit vast op ons te wachten. We horen de wind om de auto maar we zitten lekker binnen.

Als we de straat inrijden herken ik alles weer, ik heb hier al vaak gelogeerd.
We stoppen voor het huis, de voordeur zwaait al open. Daar staat Clazien, ze kijkt en lacht. We zijn zo blij dat we bijna de auto uitrollen.
“Kom Netty” ik pak haar hand en we hollen naar Clazien. Ze geeft ons een zoen.
”Wat fijn dat jullie er zijn. Is alles goed gegaan met de reis? Kom jij ook gezellig logeren?” vraagt ze aan Netty.
Ze lacht een beetje verlegen. Maar dat gaat straks wel over.
” Komen jullie maar gauw mee naar binnen” zegt Clazien. Ze kijkt heel blij. En ik ben ook heel blij om Clazien weer te zien en haar stem te horen.

We horen de kinderen roepen, ze komen al aanrennen. En dat maakt het allemaal nog veel leuker.
Clazien komt aanlopen met een grote theepot. Ik help gelijk mee om de kinderen aan tafel te zetten.
En dan zitten we met z’n allen aan tafel. Het jongste nichtje zit in de kinderstoel, haar oogjes vliegen heen en weer.
Wat een drukte vandaag! De hoofdjes van de andere kinderen komen maar net boven de tafel uit. Ik voel mij heel blij!

Vandaag zal er wel niets meer van komen denk ik, het is al een beetje laat in de middag. Maar morgen?
Morgen gaan we een heleboel doen met de kinderen: voorlezen, buiten spelen, wandelen en nog veel meer!
En het duurt nog heel lang eer we weer met de boot naar huis gaan.

U kunt ook gratis abonnee worden van mijn blog. Van ieder nieuw artikel dat ik publiceer krijgt u dan voortaan bericht. Klik op “subscriber” in de rechter kolom!

Dit bericht heeft 14 reacties

  1. Maaike Mallan

    Lieve tante Maaike, wat een heerlijk verhaal. En wat vonden wij het fijn als er logees kwamen! Ik zag het weer helemaal voor me. Liefs van Maaike.

    1. meeopdewind

      Ja, lieve Maaike. Wat was het genieten om bij jullie te logeren. Jullie waren nog heel klein in dit verhaal. En ik moet diep graven om het verhaal te vertellen. Het verhaal bestaat uit waar gebeurde fragmenten die ik aaneen smeed tot een verhaal. Ik zie al die fragmenten weer voor mij: het wachten met Netty op het perronnetje, het eten aan tafel met elkaar, jullie nog zo klein, je vader die staat te wachten. Zijn wapperende jas. Ik hoor weer de stem van je moeder die ik zo mooi vond. Zo lang, lang geleden allemaal! Dankjewel voor je reactie, Maaike. Liefs van tante Maaike

  2. wilma

    vandaag de dag zouden de mensen stapeldol worden als het zo traag ging als toen.
    Wel gezellig, geen mobieltjes, laptops.
    Groet en een goede zondag.
    Wilma

    1. Mee op de wind

      Ja, precies Wilma. Zie je het voor je? Op z’n snelst 20 km per uur? Ik realiseerde het mij ook weer hoe rustig toen het leven nog was in tegenstelling tot nu. En alles went, hoewel het van mij toch wel wat trager zou mogen allemaal.
      We keken een beetje uit het raam en zeiden af en toe iets en mijmerden toen wat. Ik denk dat sommige mensen er nu zenuwachtig van zouden worden. Jij natuurlijk weer bedankt voor je reactie en bijdrage. Lieve Wilma, een hartelijke groet van Maaike en ook een goede zondag!

  3. Ellen

    Wat een mooi verhaal weer! Dank u wel! Ik weet nog dat wij met de pont van St. Anna Jacobapolder met de pont naar Zijpe gingen. Ik was toen nog een klein meisje! Wij hebben een poosje in Bruinisse gewoond en de familie van mijn moeder woonde in Dinteloord.

    1. Mee op de wind

      Wat leuk Ellen om te horen dat je daar bekend bent. En dat je zelfs nog in Bruinisse hebt gewoond en ook met de boot naar Zijpe ging. Ik ken Bruinisse heel goed want mijn zwager en zus hebben daar lang gewoond. De boot naar Zijpe is overigens nog heel lang in de vaart gebleven. Dankjewel dat je dit schrijft en fijn dat je reageert. Een hartelijke groet van Maaike

  4. Nellie Bal

    W at heb je er weer een mooi verhaal van gemaakt Maaike , in gedachten ben ik helemaal met je mee gereisd,ik zie jullie gewoon van de boot ,,,,menister,,,Lely,, afkomen ,en op zijpe staat altijd zoveel wind, daarvandaan die wapperen jas. Het zijn leuke spannende herinneringen. Gr van Nelly

    1. Mee op de wind

      Ik hoef jou niets te vertellen Nellie. Jij weet van de hoed en de rand wat ik allemaal vertel over de boottocht en de boemeltram. Wat een reis was dat toen met de snelheid van die stoomtram. Ik was altijd blij als ik zwager Frits daar zag staan. Als ik daar aankwam voelde ik mij heel verloren op dat Zijpe. En waaien, ja dat deed het daar. En zo zijn we het weer helemaal eens. Nellie, groetjes van Maaike, met dank dat je weer reageert.

  5. Carol

    Ben een paar jaar geleden nog met het stoomtreintje over het eiland geweest, met de ouderen van de kerk. Vanuit Hellevoetsluis. Was best gezellig.

    1. Mee op de wind

      Dat is dan toch zeker folklore Carol? Lijkt mij wel echt leuk om dat nog eens mee te maken. Hier rijdt ook een trammetje in de zomer, maar dat is een electrische uit Rotterdam. Voelt trouwens ook wel vertrouwd voor ons.
      Gezellig zo’n uitje met ouderen. Want tenslotte zijn dat onze leeftijdgenoten! Dank voor je reactie met een hartelijke groet van je schoonzus Maaike

  6. Dirk van Nieuwkoop

    Ha Maaike,

    Wederom een lekker lezend verhaal, je ziet het als het ware gebeuren.
    Ik mis natuurlijk de familie-dimensie maar …. steeds interessant!
    Groet, Dirk.

    1. Mee op de wind

      Dat was een beetje anders reizen dan we nu doen, Dirk. Je ziet het gebeuren omdat ik het zelf ook weer voor mij zie. Het blijft toch een leuk fenomeen dat het zo werkt. Al die beelden die dan weer langs komen en waar ik niets voor hoef te doen! We zijn wonderlijke creaties! Het doet mij goed dat je de verhalen steeds weer leest en er ook op reageert. Dankjewel! Met een groet van Maaike

  7. Gerlien

    “Ola” Maaike,
    Na heel wat weken, weer even een reactie. We vertoeven nog steeds in het land van Sinterklaas en genieten volop van het reizen. Net als jij in de logjes over Barendrecht en Zijpe. Maar ook in het actuele verhaal over de verschillende nationaliteiten, heb je weer de perfecte snaar geraakt. Hebben zelf, jaren geleden, buren uit Afghanistan gehad en met “handen en voeten” en respect voor elkaar een goede band opgebouwd. De buurkinderen hebben gestudeerd en een eigen toekomst opgebouwd, zo kan het gelukkig dus ook! Bedankt voor de mooie stukjes.
    Lieve groetjes uit Spanje.

    1. Mee op de wind

      O, o wat een reizigers zijn jullie en nog steeds onderweg. Veel plezier verder samen Gerlien! Een wat late reactie van mij want wij zijn onderweg. We zitten in Italië en genieten met volle teugen. Ik neem wel even tussen de bedrijven door de tijd om te reageren op je stukje, want ik vind het wel heel leuk weer iets van je te horen. Je bent nog steeds op de hoogte wat ik zoal neerpen, begrijp ik. Ja het is van alles wat, waarover ik schrijf. En zoals jij beschrijft zo kan het ook hè, met die familie uit Afghanistan.
      Vandaag, als het lukt, ga ik weer een stukje plaatsen. Dit is het voor even Gerlien maar eerst nog hartelijk dank voor je vakantiereactie! Ik hoor nog wel iets van je, vermoed ik. Thuis of op reis! Een lieve groet van Maaike

Laat een reactie achter