Blog

Sigarenbandjes  sparen

Aan  de  dijk  waar  vroeger  ons  huis  stond,  kon  het  danig  druk  zijn. Dat  kwam  omdat  tegen  ons  land  aan  het  veilingterrein  lag. Het  veilingterrein  was  heel  groot,  want  die  veiling  had  een  streekfunctie. Tuinders  uit  de  verre  omgeving  kamen  op  veilingdagen  groenten  en  fruit  veilen.  Soms  met  vrachtauto’s,  maar  toen  ook  nog  veel  met  paard- en-wagens.  Die  veiling,  met  het  grote  kantoor  op  het  terrein,  het  is  allemaal  verdwenen.  Opgegaan  in  de  tijd. De middenstand  heeft  gretig  gebruik  gemaakt  van de  ruimte  die vrijkwam. Er  zijn  nu  allerlei  grote  bedrijven  gevestigd.

Als  we  uit  school  kwamen,  maakten  we  vaak gebruik  van  de  paard-en-wagens  die  op  weg  waren  naar  de  veiling. We  sprongen  aan  de  achterkant  op  de  karren. We  wisten  dat  het  eigenlijk  niet  mocht,  veel  te  gevaarlijk,   maar  het  was  heel  verleidelijk  als  je   met  de  benenwagen  naar  school  liep. Je  moest  wel  hard  lopen om erop  te  springen. Sommige  paarden  liepen  best  hard. Onder  de  kar  was  een  stang  waar  je  voeten  op  konden  steunen. En  zo  hing  je  aan  de  kar. De  weg  naar  huis  was  nog   ver   en  de  kar  dichtbij! Later  kregen  we  een  fiets  en  toen  was  het  over.

Ik  moest  altijd  voorbij  het  veilingkantoor  als  ik  naar  school  of  wat dan  ook  moest. Het  was  een  druk  gebeuren,  dat  veilingwezen. Er  was  een  keurmeester  die  de  te  veilen  producten  vaak  moest  keuren  vóór  de  kopers  het  kochten. Op  sommige  dagen schalde  er  iedere  keer  een bericht  door  de  luidsprekers. Het  schetterde  door  de  hele  buurt.  Door  de  luidsprekers  werd  de  keurmeester  opgeroepen  waar  hij  naar  toe  moest  komen  om  groenten of  fruit  te  keuren. Er  is  mij  verteld  dat  mijn  vader  ook  keurmeester  is  geweest.

Ik  weet  nog  goed  dat  ik  weer  een  keer  op  mijn  fietsje  voorbij  het  veilingkantoor  reed.  Opeens  werd  keihard  door  de  luidspreker  geroepen:  “Dag  Lia!  Ga  je  naar  school?” Ik  wist  niet  wat  ik  hoorde,  toen  mijn  naam  uit  het  niets  ineens  rond  schalde. Ik  vond  het  leuk  en  ook  een  beetje  gênant.  Die  aandacht  beviel  mij  ook  weer  wel. Er  werkte  een  broer  van  mij  op  dat  veilingkantoor,  daardoor  kende  men  mij.  En  dat  kwam  weer  omdat  ik  mijn  broer  zijn  boterhammen  vaak  moest  nabrengen. Hij  stond  altijd  te  laat  op  en  rende  dan  over  de  dijk  naar  zijn  werk,  terwijl  zijn  brood  achter bleef  op  tafel.  En  dat  was  helemaal  geen  probleem.  Er  was  toch  nog  een  zusje  thuis,  die  kon  het  wel  nabrengen!  En  zo  geschiedde. Bijna  iedere  dag  rende  ik  een  poosje  later  met  het  pakje  brood  over  de  dijk  naar  het  kantoor. Waarom  ik  zo’n  haast  had  snap  ik  niet  echt.

Op  het  veilingterrein  stond  een  groot  gebouw.  In dat gebouw was een  grote  ruimte, een soort lokaal  met  oplopende   banken  waar  de  kooplui  zaten  om  mee  te  doen  met  de  afslag.  Zij  kochten  daar  hun  waar  van  de  tuinders.  Een afslager  bediende  een  grote  klok.

‘s Middags  na  vieren  was  het  gebouw  leeg.  De  kooplui  waren  naar  huis  en  dan  werd  het  tijd  voor  de  kinderen  uit  de  buurt. Het  was  een  ideaal  oord  om  wegkruipertje  te  spelen. Tussen  de  banken  kon  je  heerlijk  wegkruipen. Maar  vooral  werden  er  sigarenbandjes  gezocht. Er  zaten  vaak  welgedane  koopmannen  die  dikke  sigaren  rookten  tijdens  de afslag.  Ze lieten  de  sigarenbandjes  vallen  waar  ze  zaten. En  dat  was  groot  feest  voor  ons!  Bijna alle   kinderen  spaarden  sigarenbandjes. Het  was  echt  een  rage  in  die  tijd.  Hoe vroeger je op de veiling was ,  hoe meer sigarenbandjes je vond.  Dat  was  niet  zo  moeilijk  voor  mij,  omdat  ik  er   heel  dichtbij  woonde.  Ik  was  er  daarom ook als de kippen bij.  Dat  voelde  best  wel  hebberig,  maar   het  hebben van  die  bandjes  was  toch  belangrijker.  Er  was  een  grote  ruilhandel  onder  elkaar. Ik  vond  ze  echt  prachtig,  die  sigarenbandjes.  Ze  werden  gerangschikt  en  in  schriften geplakt. Jammer  dat  die  schriften  in  de  loop  van  de  tijd  zijn  opgeruimd! Ik  zou  ze  zo  nog  wel  eens  willen  bekijken. Trouwens,  er  zullen  best  nog  wel  ergens  tentoonstellingen  van  zijn.  Ik  ga  eens  zoeken  op  internet! Er  kwamen  steeds  nieuwe  bandjes  om  de  sigaren  en  dat  maakte  het  natuurlijk  extra  spannend. De  tijden  zijn  niet  zoveel  veranderd,  want  ook  nu  zijn  er   nog  rages. De  supermarkten  nemen  graag  het  voortouw. Er  waren  spaarders   die   echt   wel  100 exemplaren  hadden  van  één  merk. Het  was  geweldig  als  je  een  zeldzame  vond,  soms  was  dat  dan  weer  een  prachtig  ruilobject. De  bandjes  werden  ook  vaak  gevraagd  aan  sigarenrokende  mannen. Die  peuterden  ze  er  dan  soms  voor  je  af   en  zo  werd  je  verzameling  steeds  groter.

Wat  we  ook  deden,  was  nummerborden  van  auto’s  verzamelen  door  ze  op  te  schrijven.  Waarom  we  dat  deden?  Ik  snap  het  nog  steeds  niet,  maar  ik  deed  braaf  mee.  Schreef  mij  suf. De  sport  was  om  zoveel  mogelijk  nummers  te  noteren  en  die  te  vergelijken.

En  nu  zie  ik  al  schrijvend   alles  weer  voor  mij.  Alle  beelden  van  vroeger  herleven.  Alsof  alle  herinneringen  een  tweede  leven  krijgen! Alsof  ze  erop  wachten  tot  ze  geroepen  worden.  En  blij  uit  hun  laatjes  springen.

De  mens: het  blijft  een  wonderlijk  fenomeen!

Delen op Facebook

Tweet