Stilte…voordat ik verder ga

Nu mijn boek klaar is en mij toelacht zeg ik blij: “de klus is geklaard.” Maar nu kom ik er pas achter hoeveel inspanning die klus mij heeft gekost. Veel meer dan ik op het moment zelf ervoer. Ik ben toch niet meer zo jong als ik dacht. Eigenlijk voel ik mij vermoeid. Ik wil uitrusten en nadenken over mijn leven.

De ervaring heeft mij geleerd dat in stilte antwoorden worden geboren.

Vorige week voegde ik de daad bij het woord. Ik pakte mijn koffertje in en ging op weg voor de driedaagse cursus, genaamd: “Stilte..voordat ik verder ga.” Daar had ik mij voor ingeschreven.
De cursus werd door een theoloog gegeven en belegd in een klooster. Maar o, wat een treurnis om de plaats van mijn bestemming te vinden. Ik nam, zoals wel meer gebeurt, de verkeerde afslag en het grote zoeken nam een aanvang. Op zulke momenten kost het mij ontzettend veel moeite om niet te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens. Maar goed ik heb geleerd te accepteren dat ik gewoon een “oen” ben wat wegen betreft. Want wees eerlijk, het is op zich toch verbazingwekkend dat het mij met een navigator zelfs nog lukt de verkeerde afslag te nemen!

Maar uiteindelijk kom ik dan toch aan op de plaats van bestemming. Te laat dat wel, maar ook dat brengt mij niet meer van mijn apropos. En dat vind ik nu echt een staaltje van zelfacceptatie. Het valt trouwens mee er komt zelfs nog iemand ná mij binnen.

We zitten in een kring van 11 mensen. Meest vrouwen van rond de vijftig, zestig jaar schat ik. Eén jongeman die meteen ook de enige man blijkt. We zijn gekomen om naar ons leven van nu te kijken. We gaan de verbintenis aan dat we drie dagen met elkaar optrekken zonder met elkaar te spreken. Ook zonder spreken kun je nabijheid ervaren, soms zelfs meer. Wel kunnen we, mochten er problemen zijn, individueel bij de begeleider terecht. Ik weet uit ervaring dat ik geen moeite met het zwijgen ga hebben, vind de stilte weldadig. Zeker nu we zoveel stof krijgen aangereikt om over na te denken.

Er is een eenvoudig programma opgesteld. We komen een paar keer per dag op vaste tijden bij elkaar. De begeleider leest een tekst “impuls” voor zoals hij het noemt. De tekst eindigt met vragen waarover we kunnen nadenken.  Vanochtend luidt de vraag kort samengevat: Waarom ben ik hier? Welk verlangen bracht mij hier? Hoe staat het er met mij voor? Ben ik de mens die ik wil en kan en mag zijn? Hier ben ik, hier mag ik zijn voor de Eeuwige die mij heeft gemaakt.”
We krijgen na afsluiting van de bijeenkomst de geschreven tekst mee. De bedoeling is dat we met de tekst aan het werk gaan. Ook al wordt er niets gezegd er is een diepe saamhorigheid als ieder op eigen manier met de tekst bezig is.

Het is stil in het klooster en er omheen. Af en toe kom ik een monnik tegen die mij vriendelijk groet. Hoe voelt dat om hier levenslang te verblijven? De monniken zien er tevreden en blij uit.

Ik loop naar buiten en wandel rond het klooster. De stilte is overal aanwezig, lijkt zelfs uit de muren te komen. Niet alleen ik maak een rondje, hetzelfde hebben andere cursisten ook bedacht. We glimlachen naar elkaar als voorbijgangers en vervolgen onze weg. In het gras staan uitnodigend stoelen. Sommigen zijn bezet door mensen die erop zijn neergestreken om hun tekst te bestuderen.

Om zeven uur komen wij weer bij elkaar. De begeleider leest een gedicht voor. En weer klinkt de vraag: Welk verlangen brengt mij hier. Waarom ben ik hier? Daarna zitten we in stilte bijeen. In de verte hoor ik de stem van de begeleider die de tekst voorleest: De stilte is zowel onpeilbaar als weldadig. Ik adem, ik luister, ik kijk. Iemand ziet mij, God ziet mij.

De volgende dag komen we ’s ochtends en ’s middags bijeen voor een overdenking. De ochtendimpuls luidt: Waar sta ik? We staan stil bij ons leven zoals het er nu uitziet. Wat kost mij moeite? Waar ligt het zwaartepunt in mijn leven? Waar ben ik dankbaar voor? In de avondimpuls klinkt de vraag: Wat wil ik anders? Er zijn altijd zaken die om verandering vragen. Wat maakt dat ik geen stappen zet? Ben ik bang? Waarvoor ben ik bang? Speelt, in het maken van mijn keuzes God een rol?

Tijdens het avondeten kijk ik rond. Ook het eten vindt in stilte plaats. Hier zitten we, mensen die op doortocht zijn. Soms lijkt het leven een woestijn. Ik denk aan de mevrouw die vanmorgen tijdens de toespraak haar tranen nauwelijks kon bedwingen. Later op de dag kwam ik haar tegen tijdens mijn wandelingetje. Ze droeg een rugtas en liep in grote haast rond het klooster. Opeens klinken zachte tonen van muziek in mijn oren. Ik luister en laat de prachtige muziek bij mij binnenkomen.

Het zijn drie bijzondere dagen. De stilte en de afzondering geven mij dat waarop ik had gehoopt: rust en bezinning. Dit is slechts een summier verslag van het vele dat werd aangereikt. De teksten die wij mee naar huis nemen zijn indringend en mooi geschreven, genoeg stof om thuis mee verder te gaan.

Thuis wacht het gewone leven. Wonder boven wonder rij ik zomaar in één ruk naar huis! Hoe bestaat het!

 

 

 

Dit bericht heeft 16 reacties

  1. Anoniem

    Mooi stuk Maaike en ook mooie vragen die voor ons allemaal gelden.
    Ik zou graag die stukken eens willen lezen.
    Fijn dat je dat met je volgers wilde delen.
    Liefs Nelleke

    1. Mee op de wind

      Zo’n gebeuren maakt veel los Nelleke. Fijn dat het je interesseert en natuurlijk kun je de schrijfstukken ook van mij krijgen om te lezen. Wat ik in mijn blog voor nu aanreik is de inhoud van de cursus. Wat het allemaal oproept en losmaakt is een ander verhaal. Er is genoeg beleefd en gedacht om door te geven. Dankjewel voor je reactie. Liefs van Maaike

  2. Gerlien

    Wat prachtig verwoord! Bij ieder woord, voel ik de stilte en de overpeinzing. Kan me indenken dat je heel veel “mee naar huis hebt genomen” om over na te denken. Daar verzinkt “een verkeerde afslag” bij in het niet.

    Lieve groet van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien, mijn dank voor je reactie. Je hebt gelijk dat de stilte heel veel uitwerkt. En die verkeerde afslag hoort er helemaal bij. Het zou vreemd zijn geweest als het anders was gegaan. En nu vond ik mezelf ook nog eens “geweldig” op de terugweg. Mooier kan toch niet? Wat fijn gerlien dat je reageert en dat je voelt wat de stilte met mij deed. Een lieve groet van Maaike

  3. anna

    Ik heb je verhaal en je gedachten met (grote) belangstelling gelezen. Ik herken heel veel wat mijzelf betreft, in je verhaal. Ook ik ben zo toe aan rust, niks doen. niet iets ‘wat af moet’ waarop gewacht wordt. Vanaf het tijdstip dat ik ben gestopt met mijn (betaalde) werk (als verpleegkundige) heb ik me ingezet voor de kerk gemeenschap. Scriba geweest, actief geweest bij de sluiting van ons kerk gebouw, waarbij veel gemeenteleden getroost moesten worden. Want het vertrouwde was weg. positief mee gewerkt met de nieuwe maar toch ook weer vreemde kerkelijke gemeenschap.. Mijn kerkelijke opdracht is eeuwig ‘positief zijn, troosten’ Pastoraal ouderling geworden Dat ben ik nog. Maar ben moe.. Er is veel verdriet bij de gemeenteleden. Bijna iedereen is oud en echtgenotes overlijden, na jaren-lange huwelijken. Eigenlijk is LUISTEREN mijn boodschap en dat voel ik als mijn opdracht. Maar inmiddels komt steeds vaker de vraag bij mij naar boven… hoe lang mag ik, mogen wij, mijn man en ik. nog samen zijn…

    1. Mee op de wind

      Dag Anna, na het lezen van je reactie kan ik zo goed begrijpen dat je toe bent aan rust. Een verantwoordelijke werkkring gehad en daarna je krachten gegeven aan de kerkelijke gemeenschap. En nu is het op en dat is niet zo verwonderlijk. Ik weet en begrijp zo goed wat je bedoelt. In die drie dagen is het mij veel duidelijk geworden. Ik ben een bezige bij net als jij. De dingen die ik doe moeten goed en waardevol voelen. De mensen die mijn blog lezen moet ik op tijd van van een nieuw blogje voorzien. Ik moet, ik moet, ik moet. Ik ben er achter gekomen voor mezelf dat dit niet zo door kan gaan. Mijn man en ik zijn ook nog samen en daar heb ik ook een boodschap aan. Ik hoef maar één ding dat van wezenlijk belang is mij af te vragen: van wie moet ik zoveel? Wie vraagt zoveel van mij op mijn leeftijd? Dat leg ik mijzelf op, weet ik nu. Als ik moe ben mag ik rusten, stoppen als dingen mij te zwaar worden. Er is één ding wat van mij nu nog wordt gevraagd: dat is goed voor mezelf zorgen en de rust nemen die ik nodig heb. Ik mag, kan terug treden als het nodig is, daar heb ik echt de leeftijd voor. En dit had allemaal veel eerder gemogen. Ik kan en ga zelf bepalen wanneer ik een nieuw verhaal publiceer, het moeten wil ik achter mij laten. Deze drie dagen, ze zijn nog lang niet uitgewerkt maar ze waren door de stilte zó leerzaam. Het ging deze drie dagen over mij, ze waren voor mij deze dagen. Hoe kan, hoe wil, hoe mag ik verder, en hoe vul ik het in. Dit is een inblik in mijn leven Anna, wat de drie dagen met mij deden. Ik hoop zo dat je wegen vindt om uit te rusten, want de boog kan niet altijd gespannen zijn, of gespannen blijven. Een hartelijke groet en dank voor je reactie. Van Maaike

  4. Anoniem

    Dag Maaike ,weer een goed verhaal ,ik hoop dat je na al de drukte en spanningen van het bewerken en uitgave van het boek ,er verstandig aan gedaan heb om eens even tot jezelf te komen.jij vind het als ik het zo lees heerlijk om 3 dagen te zwijgen ,zelf zou ik een opgave vinden.ik hoop dat het je goed gedaan heeft,om weer nieuwe inspiratie op te doen ,maar dan misschien war in vertraagder tempo gezien de leeftijd zo je zelf aangeeft .leuk dat je schrijft .een verkeerde route te hebben genomen ,maar ondanks de tom tom kan het nog wel eens fout gaan ,dat overkomt iedereen wel , hartelijke groet van Nelly Bal

    1. Mee op de wind

      Dag Nellie, ja ik ben aangekomen op de plaats van bestemming. En…zonder verkeerde afslagen naar huis teruggekeerd. Ik vond mezelf “geweldig.”
      Inderdaad heb ik nieuwe inspiratie opgedaan. En ingezien dat ik het “moeten” dat ik mezelf opleg los kan laten. Als dat dan natuurlijk ook maar weer geen moeten wordt. Maar wat langere tussenpozen op mijn leeftijd is alleen maar verstandig. Ik ben niet meer jong, maar jij lieve Nellie bent nog heel wat jaartjes ouder. Hoe bijzonder is het dat je op vijfentachtig jarige leeftijd zo vaak in de pen klimt voor een reactie. Dat is een bedankje zeker waard. Liefs, Maaike

  5. Elly

    DAG Maaike. De drie dagen hebben je kennelijk goed gedaan.
    Ik moet dan weer lachen om de beschrijving van het verkeerd rijden. Je gevoel voor humor is er gelukkig nog.
    En ook de immense stilte in de bossen spreekt me vooral nu erg aan, omdat ook hier, waar wij met vakantie zijn, in die grote bossen de natuur zo indrukwekkend is en de stilte zo intens. Dat kennen we niet meer bij ons. Daar is altijd wel geluid, zij het een eind verder. Het zet je herinneringen, het nadenken over wat eens was en waartoe het allemaal leidt als vanzelf in beweging.
    O.K. Dit was mijn reactie. Ditmaal vanuit de Brabantse bossen. Tot spoedig!

    1. Mee op de wind

      Dag Elly, heerlijk om door de Brabantse bossen te lopen. Het kniersen van de takken onder je voeten te horen. En natuurlijk de stilte waar je het over hebt. Nee dat kennen we hier niet meer. Hebben jullie het leuk daar? Het weer valt tot nu toe niet tegen, tenminste hier gaat het wel. En de drie dagen waren echt fijn om weer eens te inventariseren en mij af te vragen: waar sta ik op dit moment van mijn leven. Geen afleiding ergens door maar echt ermee bezig zijn. Het was verrijkend, jazeker! Lief dat je vanaf je vakantieplaats reageert Elly. Hartelijk dank en nog een fijne tijd gewenst samen. Groetjes van Maaike

  6. Corinne

    Mooi dat je deze tijd aan jezelf gaf. Stilte is soms heel weldadig. Ik ben een aantal maal alleen op vakantie geweest. Twee keer Vlieland. Een eiland is ook zo’n afgesloten stuk. Geen haast, geen gedoe, genieten van de schepping. Mooi. Ik heb bewondering voor je lieve Maaike.

    oh, dat verkeerd rijden zelfs met navigatie? Dat doe ik ook. Ik ben daar zeer gespecialiseerd in zelfs 😉

    1. Mee op de wind

      Ja, alleen zijn kan weldadig en nuttig zijn. Het waren mooie dagen waarin alle tijd was om met het aangereikte bezig te zijn. Ik ben ook verschillende keren alleen weg geweest.

      Gelukkig dat er nog meer van die “oenen”zijn Corinne. Als je mij omdraait weet ik niets meer mijn richtingsgevoel is bijzonder slecht ontwikkeld. En het is nog erfelijk ook zoiets heb ik begrepen van mijn kinderen. Maar ach er is mee te leven, toch? Gewoon op tijd weg gaan en zoektijd in je programma opnemen dan kom je er altijd uit!. Hartelijk dank voor je reactie Corinne!

  7. Lily

    Ik heb onlangs je tekst gelezen en ik was me er niet zo bewust van, dat ik daardoor ook over mijn leven ging nadenken.
    Nu ik je tekst weer lees, word ik me ervan bewust, dat dat dus de reden was\is, waarom ik wat serieuzer naar mijzelf en mijn leven ben gaan kijken.
    Wat is de bagage, die je in de loop van het leven hebt gekregen, wat draag je mee en wat kan uit dat rugzakje verwijderd worden als onnodige ballast.
    Je valkuilen onder ogen zien en oorzaak en gevolg, het leven is geen rechtlijnig pad, maar kent talloze zijpaden…

    Bedankt voor het delen van je ervaring!

    Groet Lily

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Lily dat je reageert en vertelt hoe je met de tekst bent bezig geweest. Mijn stukje gaat precies over dat wat jij beschrijft. Wat dragen we mee als ballast. Wat kunnen we lozen uit onze rugtas. Wellicht is het fijn om daar in mijn volgend blogje nog over verder te schrijven. Er zijn vragen genoeg rond dit thema. En jij zet zet hier bepaalde vragen en gedachten al helder uiteen. Het gaat met mijn schrijven zo dat ik soms ergens aan begin en toch naar mijn eigen gevoel de goede woorden voor het desbetreffend thema niet kan vinden. Dan ga ik niet verder en hoop dat het later wel gaat. Ja, de ervaring maakt een mens wijs! Een hartelijke groet van mij Lily. Maaike

  8. Jannie

    Wat lijkt mij dat fijn rust en stilte
    Dat zou ik ook willen
    Waar ben u geweest?
    Hartelijke groet Jannie

    1. Mee op de wind

      Dag Jannie, ik klikte op iets verkeerds en toen vloog mijn antwoord naar mijn blog. maar nu over de stiltedagen. Dit was een cursus van drie dagen en die komt de volgende zomer pas weer. Ik ben geweest in de abdij van Egmond. Er zijn in veel kloosters open dagen waar je mag komen logeren en jezelf helemaal terug kunt trekken. Ze staan vermeld ook internet. Ik begrijp dat je erg verlangt naar stilte. Ik ken dat gevoel. Ik hoop je volgende week een mailtje te sturen met adressen waar je heen kunt. Hartelijke groet van Maaike

Laat een reactie achter