De vakantietijd is voorbij. Alles gaat weer draaien. En ik pak de pen ook weer op. Ik hoop nog een poosje door te gaan met mijn verhalen. Er zijn nog meer oude verhalen die ronddolen in mijn hoofd. Als ik ze schrijf zie ik het wijdse polderland achter ons huis weer. De avondzon valt over de groene weide. Ik zie de dijk voor ons huis waar de buurhuizen staan. Het grote veilingterrein dat naast ons huis ligt. Gebeurtenissen herleven. En ik voel weer precies de sfeer van toen. Een heel andere tijd dan nu.
Deze zomer
Wat een heerlijke voorzomer hadden we dit jaar. Nu loopt de zomer ten einde. En vanavond is het weer zo’n heerlijke avond om buiten te zitten. Gijs en ik genieten er van met volle teugen. De meerkoetjes in het water voor ons huis, hebben het druk nu hun tweede leg om eten roept. Zoals alle meerkoetjes, zorgen zij met volle overgave voor hun kroost.
Als het later een beetje schemerig wordt, scheert in vliegende vaart een vleermuis langs ons balkon. Zoef, weg is hij. Deze avond is een toegift. Misschien wel de laatste mooie avond van het seizoen. De warmte van de dag hangt nog om ons appartement heen. Het is stil buiten. Ik zit heerlijk lui te zijn op ons terras. In de stilte van de avond lijken de donkere bomen groter te worden. In de verte klinkt het eerste kwaken van een kikker. Vannacht zal het kwaken wel weer aanzwellen tot een luidruchtig concert. Ik geniet ervan als ik ’s nachts wakker lig. Het herinnert mij aan de sloot van vroeger. De sloot, die aan de voorkant van ons huis ligt.
Kikkerdril
In het voorjaar ligt de sloot vol met kikkerdril. Ik zie mezelf weer een jampotje halen. Voorzichtig, op mijn hurken, ga ik bij de sloot zitten. Ik hou mij met één hand vast aan het lange gras. Veel houvast heb ik niet. Maar ik waag het er op. Ik moet natuurlijk niet in de sloot glijden want dan zijn de rapen gaar! Ik buig mij voorover om een klein beetje kikkerdril te pakken. Maar terwijl ik mijn hand naar boven haal, glijdt het dril door mijn vingers terug in de sloot. Vorig jaar was het ook zo moeilijk weet ik ineens weer. Weet je wat ? Ik ga erbij liggen. Dan heb ik allebei mijn handen vrij. En, ik zal minder snel wegglijden. Kijk, nu lukt het wel! Voorzichtig laat ik het kikkerdril in het potje glijden. En nu begint het wachten. Wachten, op het wonder! Want uit het kikkerdril, zullen kikkervisjes groeien. Donderkopjes, noemen wij ze. Als ze zwemmen fladderen hun staartjes. Ik vind ze erg leuk. Iedere dag kijk ik naar het kikkerdril. Oh, kijk eens, daar is het eerste donderkopje al. Ik blijf kijken en kan er niet genoeg van krijgen. Maar nu het donderkopjes gaan worden breng ik ze terug. Het jampotje is veel te klein om in te zwemmen, en dat is zielig. Ik wil alleen het wonder zien! Daarna, mogen ze in de sloot zwemmen.
Kikkerdril
kikkervisjes of donderkopjes
Ik zit ineens weer voor het raam van het huis uit mijn kinderjaren. Aan de overkant zie ik ze zitten. Mannen en vrouwen, op een houten bank. Vóór hun huisjes. De mannen roken een pijp. Ze hebben schone klompen aan, want het is zaterdagavond. De vrouwen breien. Hun breipennen wisselen vliegensvlug van de éne naar de andere kant. Sommige vrouwen hebben hun schort nog voor. Het is al bijna donker, maar het breien gaat gewoon door. Op de automatische tour. Af en toe zegt iemand iets. Maar nodig is het niet. De stilte stoort niemand.
Naar de kerk
En ik denk aan morgen. Morgen is het zondag: de dag des Heere!
Morgenochtend negen uur is het tijd om naar de kerk te gaan. Het is een heel eind lopen. Wel drie kwartier. Bijna iedereen die zo ver weg woont komt met de fiets. Maar moeder fietst niet op zondag. Dat wil de Heere niet, zegt zij. Ik loop altijd het hele eind met haar mee.
Mijn benen kriebelen als ik aan de gebreide, lange kousen, van morgen denk. Niemand anders, draagt in de zomer van die lange, donkerbruine, gebreide kousen. O ja, toch. Er is nog één gezin, en daar dragen de meisjes ook lange, gebreide kousen. Ik ben altijd blij als ik hen onderweg tegenkom. Gelukkig, toch nog een paar meisjes die ze ook dragen! Maar het meest vervelende is als ik schoolmeisjes tegenkom, en ik heb mijn hoedje op! De kinderen van mijn school gaan bijna allemaal naar een andere kerk. Waar ze geen hoedjes dragen. Of, ze gaan helemaal niet naar een kerk. Ik ben thuis al bang dat ik ze zal tegenkomen. Misschien gaan ze mij morgen op school plagen ermee. Maar als ik er goed over nadenk, weet ik dat zij dat niet doen. Ik ben er alleen maar heel bang voor. Want het kán gebeuren!
Onze vleermuis
“Wat zal ik voor je inschenken?” vraagt Gijs. “Je was, volgens mij, ver weg met je gedachten!” “Ja , ik heb een reisje naar vroeger gemaakt. Ik voelde mij weer het kind van toen! Ik zag alles weer voor mijn ogen gebeuren”. “Daar kun je dan mooi een verhaal over schrijven voor je blog” zegt Gijs. “Ja en dat is gelijk mijn verhaal voor na de vakantie” zeg ik.
Gijs komt bij mijn stoel staan. We kijken naar het water beneden ons. De avond gaat nu ineens snel vallen! “Luister” zeg ik: “hoor je ook het kwaken van de kikkers?” Gijs luistert en schudt zijn hoofd: “nee” zegt hij: “dat is te ver weg.” Hij wijst naar de vleermuis, die in pijlsnelle vaart langs ons appartement zoeft. “Kijk” zegt Gijs : “daar heb je hem weer. Onze vleermuis!”
Leuk dat u er weer bent! En ook leuk zo’n verhaal van vroeger en nu. Maar de laatste zomeravond? Ik hoop van niet :-). Nog éven lekker nazomeren. De winter duurt anders zo lang.
liefs, Teunie
Gezellig Teunie, dat je mij begroet! Ja, ik ga weer beginnen met vertellen.
Na de koude augustusmaand ben ik wellicht wat moedeloos geworden. Maar je hebt gelijk.
Laten we op een mooie nazomer hopen! Duurt de winter niet zo lang.
Liefs van mij.
Ik vindt het erg fijn dat je weer je stukjes schrijft.
Ik ben ook al 65 ,dus het geeft veel herkenning punten.
Ineke.
Dankjewel Ineke! En ik vind het erg fijn dat je mij dat laat weten.
Ja, die jeugdherinneringen geven veel herkenning bij mensen.
Het voorbije gaat er weer door herleven. Fijn dat dit ook bij jou zo is.
Hartelijk groet,
“GEZELLIG” om weer ‘bij te lezen’ zijn net terug van een weekje Texel en hebben volop genoten van prachtig weer: zon, zee en strand. Momenteel mistig in Twente, maar ik hoop dat we de zon ook vandaag nog zien.
Groetjes, Gerlien
Dag Gerlien. En ook gezellig je weer te zien op mijn blog. Reacties geven mij enthousiasme de draad weer op te pakken.
De vakanties zitten er nu grotendeels weer op. Jullie waren nog een weekje op Texel en dat was genieten begrijp ik.
Texel heeft ook mijn hart gestolen. Wat een prachtig eiland! En nu de draad weer oppakken zeker? Evenals ik.
Groetjes van mij
Ha tante Maaike,
Leuk om op uw blog te lezen of meer nog: te zien. Want u schrijft beeldend, heel mooi!
Ik ga nog even verder neuzen in uw berichten.
Groeten van Anneke
Dag Anneke,
Wat leuk om je op mijn blog te ontmoeten. En wat een vroege vogel ben jij!
Ik zie het zelf ook altijd weer voor mijn ogen gebeuren. En dat beschrijf ik dan.
Ik vind het fijn dat het je aanspreekt.
Tot ziens op mijn blog.
Groet,
Hoi Maaike,
heerlijke nostalgie, bij mij thuis had de oude buurman voor zijn huis
een rijtje kerkbanken (uit de sloop),daarop zaten altijd wel een paar buurtjes
op een warme zomeravond. En die kriebelkousen met altijd te strak elastiek, en bovenop een randje met volgens mij een zogenaamd pikootje als ik het goed zeg, rode randen ,heel veel jeuk , maar kunstig gebreid door mijn oma !
Door jouw verhalen gaan de herinneringen weer leven.
Liefs Hijltje
Ja, nu weet ik het ook weer Hijltje. Dat pikootje boven aan een kniekous. Dat konden alleen de echte breisters maar.
Die oude verhalen spreken veel mensen aan en het is leuk als het wordt aangevuld.
Inderdaad nostalgie. Reizen door het verleden! Dat al langer wordt!
Leuk en bedankt dat je reageert. Ik spreek je weer gauw!
Liefs, Maaike
Ik geniet van uw stukjes en vindt het fijn dat u weer begonnen bent.
Wij woonden ook in de polder en die zomeravonden…..Heel veel herkenning.
zelfs de kriebelkousen . Ik herinner me nog dat mijn moeder filtecos??? kniekousjes
voor ons kocht .Wat een feest
Hart groeten Nel Vreeken Goede Zondag
Ja Nel, ik ben weer begonnen en geniet er zelf ook van.
Wat is het toch wonderlijk dat je altijd weer die sfeer van dat vroegere buitenleven kan oproepen.
Dat alles weer gaat herleven en je terug voelt wat je toen voelde. Wat is het mooi dat onze geest zo gemaakt is dat dit kan.
Dat onze herinneringen met ons meereizen!
Hartelijk dank dat u reageert. Ik ben blij dat mijn schrijven iets bewerkt!
Ook een goede zondag! Met een hartelijke groet van Maaike
fijn dat u een boek geschreven heeft misschien staat er wel iets in over mini u weet vast nog wel iets van haar over die vroegere tijd van ds bijl of keuning een hartelijke gr. van de weduwnaar van mini
Dag Leen, ik zie Mini nog zitten in het lokaal waar ik ook zat. Ze kwam ook bij ons over de vloer, heeft mijn moeder geholpen bij de huishouding.
Ik heb geen specifiek verhaal over Mini geschreven, maar wel een verhaal dat zij in hetzelfde lokaal zat in de vijfde klas van de lagere school. Ik kwam soms bij Mini thuis en ben ook een keer op haar verjaardag geweest. Wat erg dat Mini is overleden en dat u nu zonder haar verder moet. Mini was iets ouder dan ik. Ik herinner mij Mini als een vriendelijk, lief meisje, u zult haar erg missen.
Heel hartelijk dank dat U dit met mij wilde delen. Ook hartelijk dank voor uw reactie. En een vriendelijke groet van mij, Maaike