’t Zijn de kleine dingen die het doen

Terug  van  weggeweest.  Zelfs  lientje  de  poes  was  blij  dat  ik  er  weer  was!
En  dat  wil  wat  zeggen  want  lientje  is  altijd  boos  op  mij als  ik langer dan  een dag  ben weggeweest. Zij  verwaardigt  mij  dan met  geen  blik  meer  als  ik  binnenstap. En  als  ik  mij  installeer  voor  een  heerlijk  kopje  koffie gaat  zij  goed  zichtbaar, demonstratief  met  haar  rug  naar  mij  toe zitten. En  lieve  broodjes  bakken  is  er  niet  bij.  Zij  houdt  voet  bij  stuk. Ik  moet  het  mij  maar  eens  goed realiseren  waar  ik  mee bezig  ben. Niet dat gemakkelijke  wegwuiven! Nee,  zij  is  zeer  ontstemd  over  mijn  gedrag, dat  moge  duidelijk zijn. Gelukkig  draait  zij  na  een  nachtje  slapen  weer  bij. Wat  dat  betreft: net  een  mens!

Echter, hoe anders  was  het  nu. Meteen  een  luid  gespin  toen  ik  haar  oppakte. En  zo  dicht  mogelijk  bij  mij  willen  zijn,  mij  steeds  maar   aankijkend. Het  klinkt  misschien  gek  maar  het  voelde  nu  meer  als  thuiskomen  dan  anders!

Vorige week  was  ik getuige  van  een  mooi  schouwspel.Ik  zat  in  de tram,’s avonds. Bij  een  halte  stapte  een man  van  middelbare  leeftijd  in. Hij  had  een  heel  vriendelijke  uitstraling. Toen  hij  ging  zitten  zag  ik  dat zijn  blik  op  een  al  wat  oudere  dame  viel  die  tegenover  hem  zat,  naast  een partner. De  dame  in  kwestie  voelde  het  en  zij  keken  elkaar  even  aan.  De  man  kon zijn  ogen  de  hele  verdere  rit  niet van  die  dame afhouden. Hij wilde  niet  kijken  en  probeerde  het  met  zijn  wil,  maar  zijn  ogen  moesten  steeds  weer  naar  haar  toe. De  oudere  vrouw  voelde  wat  er  gebeurde  en  keek  vriendelijk  voor  zich uit. Het  was  duidelijk  dat  zij  niet  goed raad  wist  met  de situatie. Ik  zag  alles  gebeuren  en  vroeg  mij  verwonderd  af  wat  er  nu  eigenlijk  plaats vond  tussen  die  twee  mensen. Zij, een  toch  veel oudere  dame  dan  hij,  een  man  van rond  de vijftig. De  rit  duurde  best  wel  een  poosje. Af  en  toe  ontmoetten  hun  ogen elkaar  weer  en allebei keken  zij  dan  snel  een  andere  kant  uit.

Uiteindelijk  was  de  tram  bij  de  halte  waar  de  man  eruit  moest. Hij  durfde, aan  het  einde  van  de rit,  de  oudere  vrouw  vriendelijk  te  groeten.  Zij gaf  hem  haar  liefste  glimlach, waarop  de  man  stralend  en  blij uitstapte. Het  was  van  zo’n  pure  eenvoud  wat  er  gebeurde  tussen  deze twee  mensen dat  het  mij  raakte. Twee  mensen  die elkaar  niet  kenden  en  terloops,  op  een  diep  niveau,  even  als  voorbijgangers   verbonden   waren. Alsof  zij  elkaar  herkenden van  lang  geleden  en  dit  even  uitwisselden. Hoe  mooi!

Er  gebeuren,  als ik oplettend in het leven sta veel mooie  dingen  om mij heen. De  kunst  is  genoeg  rust  in  mijn  leven  te  creëren zodat  zij
binnen  kunnen  komen. Genoeg  rust  en  tijd  nemen  om  ze  te  signaleren.
Het  zijn de  kleine  dingen  die  het  doen! De  kleine  dingen  van alledag.

Dit bericht heeft 2 reacties

  1. Elvira van den Brink

    Wat schrijft u prachtig en puur! Inspirerend!

    1. Mee op de wind

      In het meest alledaagse is schoonheid te vinden.
      Soms ineens valt je oog er op. Daarover schrijven geeft vreugde.
      Dank Elvira voor deze reactie.
      Een groet van
      meeopdewind

Laat een reactie achter