kelder

Wij hadden vroeger een thuisnaaister. Onze thuisnaaister, mocht boven in de zolderkamer haar werk doen. Zij  was  een  ongetrouwde  vrouw  met  treurige  ogen, alsof  ze  ieder  moment wilde  gaan  huilen. Haar  naam  was  Trui.  Die naam, gecombineerd  met  hoe zij  keek, riep  bij  mij  een  naar  gevoel  op.  Ze  zat  daar  maar  op  dat  kamertje  met  een  hele  berg  verstelwerk  voor haar  neus.  Iets  weggooien  gebeurde  pas  als  het  niet  meer  gemaakt  of  vermaakt  kon worden.  Soms  vermaakte  zij  een  jurk, van  een  oudere  zus, passend  voor  mij.  Ik  werd …