Plassen in de goot?
Wie het voorstel het eerst lanceerde weet ik niet meer. Maar het blijft daarna wel in de lucht hangen. In dit geval, in ons huis. We zijn ons aan het beraden. Gaan we het doen? Gaan we een hond(je) nemen? Hoe meer wij er over praten hoe leuker het ons gaat lijken. En op een goede dag valt het “kloeke” besluit: we doen het! We gaan een poedeltje nemen. Een kleine poedel. Die is niet te groot in huis en ze zijn heel leuk, vinden wij.
Alles zit ons mee. Vlakbij, in een naburig dorp is een nest poedeltjes geboren. De fokster vertelt dat ze nog jong zijn, maar we mogen langs komen om ze te zien. En wij blij!
De volgende dag is het zaterdag. Gijs is ook thuis, dus gaan we met zijn allen op stap. Naar de poedeltjes. Als we binnenstappen zijn we meteen verkocht. Daar staan ze: drie poedeltjes in een box. Ze zijn aan het dollen en spelen dat het een lust is. Mijn oog valt op een donkerbruin poedeltje. Hij is zo leuk! En vlug als water. En niet alleen ik, maar de anderen vinden hem ook schattig!
Als de fokster ziet dat wij het donkerbruine poedeltje heel leuk vinden zegt ze:“neem die maar niet, die is niet gemakkelijk. Die raad ik je echt af” Het poedeltje lijkt het te horen, en kijkt met zijn bruine oogjes ons aan. Wat gaan we nu doen?
