Welaan, eerst maar eens vertellen dat het na de val weer goed met mij gaat. Sopms heb ik nog wat pijn waar de wervels verdikt zijn, maar dat was te verwachten.
Mijn blog heb ik opgestuurd naar de busmaatschappij, samen met de verontwaardigde reacties van lezers. En nu maar afwachten hoe het verder gaat. En nog dank lieve mensen voor de vele reacties en jullie betrokkenheid. Deed me goed! (meer…)
Kinderen geven je vaak te denken. Ze kunnen zo filosofisch zijn, en zulke wijze dingen zeggen dat je helemaal verbaasd bent. Tenminste, zo vergaat het mij. Vooral als je eenmaal opa en oma bent en alle tijd hebt om te luisteren, hoor je soms de meest wonderlijke uitspraken. Toen wij nog ver bij de kinderen vandaan woonden kwamen ze lange weekeinden logeren. Eerst alleen Laura later kwamen ze samen: laura en Arend. Het hele weekeind was voor hen. En voor ons was het feest. We wandelden, speelden, zaten in de speeltuin met ze. Lazen voor en zongen. Kortom, we deden alles wat opa’s en oma’s zoal met hun kleinkinderen doen. Op een dag, als ik mijn zorgkarweitjes in huis aan het doen ben, loopt opa met Laura’tje door de tuin. Het nu volgende verhaal wordt dan geboren.
De tuin
Opa, en Laura van drie jaar, lopen samen door de tuin. Dat is niet zo gemakkelijk als je misschien denkt. Althans, niet voor laura! Het is een hele crime voor haar, die tuinwandeling. Ze loopt voor opa uit, met kleine stapjes. Ze let goed op waar ze loopt en kijkt steeds naar de grond. Ze draait zich om en zegt: “ik let goed op Opa, want anders trap ik op beestjes en dan trap ik ze dood. Ze loopt naar een struik: “Kijk daar eens, een Lieve Heersbeestje Opa”.
