Tante zeggen tegen de Barendrechtse Brug

Terug van weggeweest. Het nieuws is: ik ga de draad weer oppakken. Ik ben opgeknapt en heb weer zin om de pen op te pakken. Vandaag publiceer ik daarom met veel plezier weer een verhaal. Ik ga in de toekomst wel wat beter opletten dat ik meer in balans blijf. Dat wil zeggen dat ik mezelf geen deadline meer ga stellen. Geen stok meer achter mijn deur die voorschrijft wanneer ik moet schrijven en publiceren. Daardoor zullen de verhalen meer te hooi en te gras verschijnen. En als ik op deze manier nog een poosje door mag gaan met schrijven, hoor je mij niet klagen.
Als je graag op de hoogte wilt blijft wanneer er een nieuw verhaal verschijnt, kun je een abonnement op mijn blog nemen. Veel mensen gingen je al voor. En dat geheel en al gratis! Waar vind je dat tegenwoordig nog?

Het is voor kinderen een heel karwei om familieverhoudingen te doorzien. Vooral als ze nog heel jong zijn. Als je erover nadenkt, is het sowieso al verbazingwekkend wat een kind in de eerste levensjaren moet leren.
Voor kinderen die graag in hun eigen wereldje leven en maar een beetje wegdromen is het ijselijk moeilijk, al die familieverbanden. Want wie zijn al die mensen die op een verjaardag ineens op de stoep staan en de huiskamer bevolken? Waar komen ze opeens vandaan?
Ik heb ergens vage herinneringen dat ik het ook nogal ingewikkeld vond. Want toen ik vier jaar was en mijn oudste zus trouwde, stond in mijn kleine hoofdje alles op zijn kop. Paniek. Hoe moest ik Corrie nu voortaan aanspreken? Mocht ik dan nog wel gewoon Corrie zeggen? Ze woonde dan, net als mijn tantes, in een eigen huis. Was zij dan nog wel mijn zus? Of moest ik nu ‘tante’ tegen haar gaan zeggen? Toen ik het tenslotte aan Corrie vroeg, zei ze: “Ik blijf natuurlijk gewoon Corrie.” Gelukkig, wat een opluchting!

Een paar jaren later begrijp ik het allemaal wat beter. Ik ben inmiddels al wel zo wijs dat ik weet dat de zussen van mijn vader en moeder tantes van mij zijn. Dat de kinderen van mijn broers en zussen nichtjes en neefjes zijn. En dat ik hun ‘tante’ ben.
Op een avond zitten de broers, of anders gezegd, de jongens, met z’n vieren aan de grote tafel: Adriaan, de oudste, Koen, Hugo en Arjan. Leo is er niet, die is met iets anders bezig.
De eettafel staat in het midden van de kamer met stoelen eromheen. De lamp boven de tafel is al aan. Er staan maar twee gemakkelijke stoelen in de kamer, en die staan bij de kolenhaard. Meer is ook niet nodig, want meestal wordt alles aan tafel gedaan. Moeder zit ook aan de tafel. De mand met kapotte kousen staat naast haar. Ze pakt een sok en zoekt naar het gat. Dan balt ze haar linkerhand tot vuist en steekt die in de sok. Veel licht heeft zij niet. Ze schuift haar stoel een beetje naar de tafel om dichter bij het lamplicht te zitten. Maar het blijft donker voor de zwarte sokken.
De jongens zijn druk aan het praten over een gezin dat gaat verhuizen. Het lijkt dat Koen niet weet over wie de anderen het hebben.
“Ja joh, je kent hem wel! Hij zat nog bij jou in de klas. Weet je dat dan niet meer? Zijn broer is getrouwd met die en die.”
“Je kent toch zijn oom wel? Die is getrouwd en samen zijn ze geëmigreerd naar Canada. Later vertrok de vriendin van zijn vrouw ook naar Canada.”
Koen blijft vragend kijken. De jongens blijven hun best doen het Koen duidelijk te maken. Het hele arsenaal aan familieleden trekt voorbij. Ondanks dat half Barendrecht al langs is gekomen, gaat Adriaan onverdroten verder: ”En zijn neef…”
“Ja, en die moest tante zeggen tegen de Barendrechtse Brug,” antwoordt Koen. De jongens vallen stil, ze snappen de hint. Moeder zegt niets, ik zie dat ze stilletjes lacht.
En ik? Tja, het is mij inmiddels juist een beetje duidelijk hoe het allemaal in elkaar steekt. Dat de Barendrechtse Brug nu ineens ook nichten en neven heeft, moet ik wel even verwerken.

De geschiedenis herhaalt zich. Onze zoon Anton is een jaar of drie. Hij leeft en speelt nog helemaal in een eigen wereldje en heeft totaal geen interesse in familieverbanden. Hij laat het allemaal langs zijn koude kleren afzakken. Hij snapt er geen lor van hoe het in elkaar zit en hij is er ook niet nieuwsgierig naar. Van wie die oom een broer is? Het is hem om het even. Hij geeft braaf een handje, dat wel. Alle moeite die wij nemen om uit te leggen hoe het in elkaar zit, gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het kan zomaar gebeuren dat hij de volgende keer weer ‘dag mijnheer’ zegt tegen een oom. Hij weet wie zijn grote zus is en wie zijn vader en moeder zijn. En daar houdt zijn kennis en interesse op. O ja, en hij kent ook nog tante Corrie en een paar nichtjes. Dat is meer dan genoeg vindt hij.
Judith is vier jaar ouder, zij vindt het allemaal reuze interessant. Ze volgt het familiegebeuren op de voet en begrijpt min of meer al de familiebetrekkingen. Op een keer komt de jongere broer van Gijs langs. Zij lijken erg op elkaar. Judith bekijkt haar oom van alle kanten en roept dan blij: “Nu heb ik twee papa’s.” Wat een rijkdom ineens.

Ik ben nu 77 jaar. Ik vind het nog steeds niet logisch dat er twee soorten neven en nichten zijn. Het is toch vreemd dat de dochters van mijn broers en zussen nichtjes worden genoemd, terwijl de dochters van mijn ooms en tantes dat ook zijn?

Dit bericht heeft 18 reacties

  1. wilma

    Hi, fijn dat je weer terug bent!! Had net besloten om even te gaan kijken en ziedaar!!
    Ja grappig he die verhoudingen. Wist dat opa en oma’s dezelfde waren voor iedereen,maar dat tante A voor mijn zus was en ik vroeg wie dan wel MIjn tante was,haha. Dat werd me wss wel uit de doeken gedaan,maar ging er links in en rechts uit, of andersom…..
    Hier heb je cousins en nephews en nieces. en 1ste cousin en 2de!! Cousins zijn mijn neven en nichten en de anderen zijn de kinderen van mijn broer en zussen. Onze kleinkinderen zijn de nephews en nieces voor onze kinders. En verder? ach we zijn allemaal familie.
    Leuk hoor, zo hebben we een schoondochter die haar oma is de schoonmoeder van onze dochter die getrouwd is met de aangetrouwde oom van onze zoon. Snap je??
    groet,
    Ik ben gewoon Wilma
    Groet aan meneer,oom Gijs!!

    1. Mee op de wind

      Dag Wilma, fijn ook om jou weer terug te zien. Ja in Engeland maken ze ook onderscheid tussen die soorten neven en nichten. Als ik jou relaas lees moet ik ook lachen want dat is een hele ingewikkelde boel bij jullie moet ik zeggen.
      En of ik helemaal snap? Het doet mij goed het hernieuwde contact met lezers van mijn blog. Ik hoop mijn best weer te doen voor mooie, leuke, ontroerende verhalen, alles op zijn tijd. En oom Gijs moest lachen om je groet, de groeten terug. Dank, en ook groetjes van mij Wilma

  2. Gerlien

    Lieve Maaike,
    Wat heerlijk dat je weer opgeknapt bent en ons weer mee kunt laten genieten van je prachtige verhalen! Kan me helemaal vinden in het ingewikkelde verhaal van neefjes en nichtjes. Toen de kleindochter (5 jr) van mijn broer bij ons, op de camping, op bezoek was en iemand zei: “zo, gezellig op visite bij oma”. Moest ze vreselijk lachen en zei: dat is niet oma, dat is Gerlien! (Hoe dom kunnen grote mensen zijn)
    Heel veel groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Lieve Gerlien, ja ik ben weer terug en de verhalen spelen al weer door mijn hoofd. Maar niet te enthousiast zijn Maaike dat zeg ik wel tegen mezelf. Rustig aan dan breekt het lijntje niet!
      Ik ben er weer en jij ook Gerlien. Leuk! Ja die familieverhoudingen zijn voor kinderen onbegrijpelijk. En je kunt wel je best doen het uit te leggen maar de interesse is meestal ver te zoeken. Al dat gedoe van die grote mensen ook! En soms zijn grot mensen erg dom en ontstaat er grote hilariteit bij kinderen en blijken ze toch wakker te zijn zoals jou nichtje. Ik vind het erg leuk om je weer terug te zien op mijn blog, Gerlien. Oud en vertrouwd zoals voorheen. Een hartelijke groet vanuit Amstelveen van Maaike

  3. Berthievantricht

    Wat fijn dat het goed gaat met je! Herkenbaar stukje wat je vandaag stuurde, ik ken dat, die leeftijdsverschillen. Mijn zwager was bijna net zo oud als mijn ouders. En mijn schoonmoeder was bijna net zo oud als mijn oma’s. Volgens mij kwam dat vooral door de grote gezinnen. Ik was de oudste van een zevental en mjn man de jongste van zeven kinderen. Lieve gr.

    1. Mee op de wind

      Ja terug van weggeweest Berthie. En met vreugd terug dat is het fijne. Het blijkt heel herkenbaar al die familieverbanden en echt heel leuk om dat allemaal terug te krijgen. Ik denk dat je gelijk hebt dat het door de grote gezinnen vooral verwarrend kan worden. Ik scheelde 19 jaar met mijn oudste zus. En soms werd gezegd : ja dat kun je wel zien dat dat je moeder is! Het was niet eens vreemd want het voelde ook een beetje zo. Ja zo ging/gaat dat in grote gezinnen. Mijn man komt uit een gezin van elf kinderen en ik ook. En bij jullie tweemaal zeven wat een grote gezinnen waren/zijn dat! Fijn om elkaar weer te ontmoeten Berthie, het doet mij echt goed iets van je te horen. Lieve groet van Maaike

  4. Nelleke

    En dan enig kind zijn met 2 nichtjes en één neef. Bij mij dus geen ingewikkeldheden. Maar fijn je verhaal weer te lezen en hoop dat er nog veel meer komt.
    Groet van Nelleke.

    1. Mee op de wind

      Ach arme! Dat is heel weinig, dat vind ik ook Nelleke. Wat zijn de werelden van mensen toch verschillend. Het is goed om daar ook eens bij stil te staan. Eigenlijk wel een thema voor een verhaal. Ik ga er eens over nadenken. Want zo gaat het met verhalen, die liggen zo maar voor het grijpen. En ook al heb jij dan een kleine familie jouw verhalen komen evengoed op papier.Inspiratie is het belangrijkst Ik ga mijn best doen Nelleke voor nieuwe verhalen, dat is beloofd! Gezellig om je ook nog op mijn blog te ontmoeten. Met dank en groetjes van Maaike

  5. Nelly van Voorthuijsen-Boon

    Hallo Maaike, wat fijn dat je weer beter bent, ik heb je erg gemist, iedere keer keek ik,zou er al weer een verhaal zijn? Nu gelukkig wel, leuk al ie nichten en neven.
    Wat wel erg jammer is, met de nichten neven van mijn moeders kant heb ik nog
    wel contact, maar van mijn vaders kan niet. Raar is dat. Zelf heb ik maar een broer
    en die heeft 3 kinderen,Mijn man was enigst kind, wel hadden we veel contact met
    de kinderen van de zussen van zijn moeder, dat waren een beetje zijn broer en
    zussen.We hadden toen ook een neven en nichten dag. Helaas is dat allemaal voorbij
    van de 10 neven en nichten zijn er nu nog maar 2, een nicht van 92 en ik van 85,ja
    zo gaat dat. Ik hoop dat je nog vele verhalen voor ons mag schrijven.Liefs Nelly.

    1. Mee op de wind

      Ja, ik ben er weer Nelleke en met een verhaal.Ik vind het zelf ook fijn om terug te zijn. Ja wij hebben een grote familieschaar. Er zit ook een verdrietige kant aan. We waren met 11 kinderen en er zijn er nu nog 4 over. Ik ben de jongste, en met verjaardagen vooral voelt dat leeg.Zoals jij ook schrijft over je neven en nichten. Alle dingen hebben verschillende kanten wil ik maar zeggen.
      Je weet soms niet waardoor er geen contacten zijn, al is dat niet leuk. Als er maar geen ruzies zijn want daar kan ik heel slecht tegen. Leuk dat je man dan toch weer een oplossing vond voor zijn alleen zijn. Ik ben vandaag tot tegen de avond weg maar ik wilde je even antwoorden voor ik weg ga. Ben blij je weer te ontmoeten en ik vind het fijn dat je mijn verhalen waardeert en er naar uitziet. Daar doe ik het ook voor. Dank Nelleke en met een lieve groet van Maaike

  6. Sjanneke

    Hallo Maaike,

    Wat fijn dat je weer terug bent… Kunnen wij weer heerlijk genieten van je verhalen..
    Groetjes Sjanneke

    1. Mee op de wind

      Dag Sjanneke, nu het eerste verhaal staat er al weer en heb je ook al gelezen. Ik voel mij helemaal welkom Sjanneke door jouw reactie en door de voorgaande die al binnenkwamen. Heerlijk om weer te beginnen. Ik hoop dat je in de toekomst verder zult genieten en dat de verhalen je blijven aanspreken en raken. Met dank Sjanneke en groetjes van Maaike

  7. Ineke smits

    Fijn dat je er weer bent. Ik kijk altijd weer naar uit. Ineke.

    1. Mee op de wind

      Dag Ineke, dat is kort en krachtig maar ook heel duidelijk. En het doet mij vanzelfsprekend deugd wat je schrijft. Ik geniet er zelf ook weer van en de verhalen schrijven zichzelf. Soms kom ik heel ergens anders uit dan het oorspronkelijke plan was. Voor mezelf ook vaak verrassend. Dat is het leuke.Ik hoop weer verder te gaan dus blijf op de uitkijk Ineke! Een hartelijk groet van Maaike

  8. Anoniem

    Kijk, ik woon in Denemarken en hier is er verschil tussen “het soort” neven en nichten.
    Nevø og niece zijn kinderen van je broers en zussen; fætre og kusiner zijn kinderen van ooms en tantes.
    Leuk geschreven overigens.

    1. Mee op de wind

      Dag Anoniem, dat is bij jullie in Denemarken anders geregeld en wat mij betreft veel duidelijker. Ze zouden hier ook eens moeten zoek naar een onderscheid. Maar ja ze zullen niet naar mij luisteren ben ik bang. Ik zal wel een stem stem van een roepende in de woestijn zijn en blijven. Dus blijft het gewoon zo! Maar ik vind het toch bij jullie beter geregeld. Gezellig om iets uit Denemarken te horen en vooral om iets over Denemarken te horen. Hartelijk dank! Groet, Maaike

  9. Sjanie

    Wat leuk om weer iets te lezen van je…jeugdherinneringen!
    Er kwamen er direct bij mij ook bovendrijven, wel van andere aard.
    Op de lagere school kregen wij onze eerste gymles en ik zag alleen maar die ringen aan het plafond hangen, heel hoog. Ben de eerste maanden zo bang geweest dat je omhoog gehesen zou worden aan die ringen….
    Zo ook had iedereen het op een dag over de zonsverduistering die aanstaande was.
    Wat was ik bang zeg, dat alles in het donker gehuld zou worden….
    Niets van gemerkt natuurlijk. Maar als kind leefde je toch wel wat in je eigen wereldje.
    Ik hoop nog mooie stukjes van je te lezen! Hartelijke groet!

    1. Mee op de wind

      Ja Sjanie wat heb je als kind toch vaak angsten. En waarschijnlijk hield jij ze ook voor jezelf en liep je er dan ook mee rond? Tenminste bij mij was dat zo. Nu denk ik wel eens wat gek eigenlijk dat ik het niet even uitsprak. Wat jij nu beschrijft dat zijn ook zo van die herkenbare dingen die bij een kinderleven horen. Angsten die als je er nu naar kijkt, met wat uitleg, eigenlijk zo uit de weg konden geruimd. Maar als kind leef je inderdaad in een eigen wereld, het ene kind meer dan de ander. Bij mij werkt het ook zo als ik erover schrijf worden oude herinneringen wakker en heb ik weer stof voor verhalen. Hopelijk ga ik nog een poosje door dat is het plan. Met dank en een hartelijk groet van Maaike.

Laat een reactie achter