Tassen bij de vleet

Tassen, tassen en nog eens tassen. Te kust en te keur.

Het winkeltje op de nauwe Dorpsstraat van Barendrecht staat een beetje weggedrukt tussen de andere grote winkels. Als je voorbij de etalage loopt, word je echter met je neus op de feiten gedrukt: hier worden tassen verkocht! De etalage hangt vol met tassen. De toonbank staat vol. En als je door het raam naar binnen kijkt, zie je niet anders. Op hoge planken liggen legio tassen te wachten op een eigenares. Sommigen liggen er misschien al wel 15 of 20 jaar. Rode, zwarte, bruine, en witte tassen in alle maten en modellen. Ze liggen schots en scheef, over elkaar heen, opgestapeld tot aan het plafond. Een bont, vrolijk stilleven!

Greetje en ik zoeken een cadeautje voor mijn moeders verjaardag. Ze wil wel graag een nieuwe tas, zei ze. En daar zien we wel brood in. Tenslotte hebben we niet voor niets het winkeltje van Anna Tas op de Dorpsstraat. Haar winkeltje is een begrip waar je niet omheen kunt. En… Anna Tas is altijd blij als je komt. Samen met mijn oudere zus Greta ga ik op stap om een tas uit te zoeken. Op naar Anna’s winkeltje. Het winkelbelletje vind ik altijd venijnig klinken: schel en indringend. Anna is een beetje doof! Ze loopt ook een beetje krom. De jaartjes gaan blijkbaar tellen. Maar ze is best wel aardig. Zij woont hier al zo lang ik mij kan heugen. Alleen met haar tassen.

Ik hoor geslof. Het zal Anna zijn die eraan komt. De tussendeur naar de winkel gaat open. Gelukkig. Het is Anna zelf. Haar haren, grijs gemêleerd, hangen in krulletjes voor haar gezicht. Ze sloft naar ons toe. Haar pantoffels lijken een beetje te groot. En haar kousen fladderen om haar benen. Met haar hoofd een beetje schuin naar ons gewend, vraagt zij: “Wat mag het zijn vandaag?”
“ We zoeken een tasje voor mijn moeder,” zeg ik. “O, maar daar kan ik jullie wel aan helpen, hoor. Het moet zeker een zwarte zijn?” “Ja, het is voor de zondag,” zeg ik. “We zullen eens even kijken,” zegt Anna. Ze loopt naar een plank en legt de bovenste tassen van de ene op de andere stapel. Ten slotte trekt ze één tas onder de stapel vandaan. Maar zegt dan: “Nee dit is hem toch niet.” Haar hoofd is gefronst en ze mompelt: “Waar heb ik die tas neergelegd?” “O ja, ik weet het al weer,” roept ze. “Op die bovenste plank ligt nog een tas, die vindt je moeder vast mooi!

Ik vraag mij verwonderd af hoe zij dat onthoudt. Want er is geen plekje waar geen tas ligt. Het is een wonder dat je binnen kunt komen. Ze pakt een houten ladder uit een hoekje. Haar hoofd wordt rood van inspanning. Ze sleept de ladder naar een plank. Dan begint de beklimming. Ik houd mijn hart vast. Kijk steels even naar mijn zus. Die kijkt ook bang. Anna moet naar de hoogste plank voor het beoogde tasje. Ze is een ietwat tengere vrouw. Toch veert de ladder onheilspellend bij iedere trede die zij hoger klimt. Het liefst zou ik vragen: “Zal ik het pakken?” Maar dat hoef ik niet voor te stellen. Want de vorige keer werd ze een beetje boos toen ik dat vroeg. Maar daar staat ze dan toch. Op de bovenste trede van de ladder. Met haar kin op de tassen graait ze met één hand door de stapel. Met haar andere hand houdt ze zich vast aan de plank. We houden onze adem in. Ze roept: “Ik heb hem gevonden hoor!” Ze laat de bedoelde tas zien. “Vang maar op,” roept ze en laat de tas vallen. Greta vangt hem nog net. ”Hoe vinden jullie deze?” Anna kijkt ons aan. Ik vind hem maar zozo. Mijn zusje fluistert: “Laten we hem maar nemen joh! Moeder vindt hem vast wel mooi.” Zij vindt de hele operatie natuurlijk net zo eng als ik. Ik kijk vlug even naar de prijs. Zoveel geld hebben we niet eens. “Ik heb ook nog iets in mijn zak zitten,” fluistert Greta.

Anna heeft nog een tas uit de voorraad geplukt. Ze draait zich op de ladder naar ons toe om de tas te laten zien. “Nee, deze is goed,” roep ik.
Anna begint aan de afdaling. Achterstevoren, voetje voor voetje. Op iedere plank die zij passeert, ordent ze met één hand snel de voorraad. Dit buitenkansje doet zich zomaar onverwacht voor. Maar het resultaat is nihil. Op de één-na-laatste trede praat zij alweer honderduit. Mijn zusje en ik halen opgelucht adem als zij beneden is.
Ze laat ons de tas nog eens goed zien. “Deze vindt ze vast heel mooi,” zegt ze. “Kijk eens hoeveel vakken hij heeft. Daar kunnen een hoop rollen pepermunt in.” Ze lacht, en alle rimpels op haar gezicht lachen mee. “Ik zal hem eens extra mooi voor jullie inpakken.”Nu ik hem op de toonbank zie liggen, vind ik hem toch wel mooi.

Anna tovert een stofdoek onder de toonbank vandaan. De tas krijgt een extra goede beurt. Met haar kromme, stijve vingers stoft ze de tas. Ze blaast hem zelfs van binnen nog schoon. De service is compleet! Ze pakt het mooiste velletje papier dat ze heeft. Ik zie hoe haar stramme vingers er een kleurig, feestelijk pakje van maken. Ze reikt het mij aan: “Je moeder zal er vast blij mee zijn.”
“Dat weet ik wel zeker,” zeg Greetje. Mijn hand strijkt over het mooie papier. We zoeken in onze portemonnees naar de laatste cent. Greetje heeft nog f 0,70 in haar zak. Maar we komen nog steeds f 0,50 tekort.
Anna telt het geld en zegt: “Zo is het genoeg hoor ga je moeder maar blij maken.”
Wij lachen blij naar Anna. En Greetje zegt: “Dank u wel voor het mooie inpakken.
Even later fietsen er twee blije meisjes over de Dorpsstraat terug naar huis!

 

 

 

 

Dit bericht heeft 4 reacties

  1. Henny

    Geweldig! Anna Tas 🙂 De winkel van Sinkel.
    Ik zie de winkel helemaal voor me op de kop van de Dorpsstraat.

    1. Mee op de wind

      Ja, weet je nog Hennie?
      Jammer toch dat die “speciale” winkeltjes verdwenen zijn.
      Het zijn nu nostalgische verhalen. Maar nu heb ik iets te schrijven
      en dat is ook wat waard. Fijn dat je er zo van geniet
      Lieve groet van
      meeopdewind

  2. Marjolein Coolegem - Vijfvinkel

    Leuk verhaal over mijn oud tante Anna -Tas – Vijfvinkel. Ik weet zelf alleen nog dat ze er woonde en dat de winkel toen al dicht was… De voorraad tassen lag Nog wel in de winkel. Later is zij naar Borgstede verhuisd.

    1. Mee op de wind

      Kijk, dit is toch echt leuk! Een achternichtje van Anna tas op mijn blog.
      Ik zie ze nog zo voor mij. Ik zie het winkeltje weer voor mij en je tante achter de toonbank.
      Dus je hebt de voorraad ook nog gezien. Het was echt een begrip dat winkeltje en, niet te vergeten je tante!
      Leuk iets erover te horen. Hartelijk dank
      groeten van Maaike

Laat een reactie achter