“U moet niet gaan slapen mevrouw. De zon schijnt”

Het digitale tijdperk
Joostje mag het weten hoe al die apparaten heten en bediend moeten worden waarmee mensen in bus, tram en trein zich bezig houden. Deze week moest ik een treinreisje maken. Het was een volkomen anoniem gebeuren, die treinreis.

Als ik de coupé binnenstap is er niemand die op of omkijkt. Groeten hoeft niet want iedereen is bezig en heeft een apparaat in zijn of haar hand. Ik zie ik alleen maar gebogen hoofden en de haarkleur van mijn medereizigers. Er wordt een tas verplaatst zodat er een zitplaats vrijkomt waar ik kan zitten, dat wel. Maar intussen moet wel het apparaatje worden bediend. Mijn telefoontje zit nog in mijn tas. Het eenvoudigste makelij wat er is. Als leek op dit gebied is dat goed genoeg. Echter het telefoontje blijft in mijn tas en ik pak de achtergelaten krant om die te gaan lezen. Niemand verplicht mij tenslotte om mee te doen. Vroeger werd er gekletst, nu is het doodstil in de trein.
Maar niet getreurd, er komt een moeder met een jongetje de coupé in. Een ontzettend leuk ventje van nauwelijks drie jaar, schat ik. Nog niet besmet met het digitale virus had hij alle tijd! Met dat kindje heb ik mij kostelijk vermaakt. We hebben samen smakelijk gelachen. Ventje en ik blij! Toen hij wegging zei hij: “u moet niet gaan slapen mevrouw. De zon schijnt! ” Lief!

Eenzaamheid
Er wordt veel gesproken over eenzaamheid onder ouderen. Maar wacht even, niet alleen ouderen zijn eenzaam, die is ook onder jonge mensen schrikbarend aanwezig. Een teken aan de wand? Want ik vraag mij af of het gebruik van al die apparatuur daar niet aan meewerkt. Zijn mensen nog wel echt aanwezig voor elkaar? Het is de “nieuwe tijd” denk ik. Alle tijden hebben weer tijden. Niemand weet hoe het er over twintig jaar zal uitzien. Maar heel anders, dat is zeker.

De afspraak
En vanochtend heb ik een afspraak met Titia. Ik ken haar nauwelijks maar dat is ook leuk spannend. We hebben afgesproken bij de bibliotheek. Daar is een gezellige ambiance om even ongedwongen neer te strijken. Een plaats waar mensen elkaar ontmoeten. En waar ik ook wel andere vriendinnen ontmoet om even bij te kletsen.
De afspraak met Titia is van mij uitgegaan. Dat is tegen mijn gewoonte, want ik ben in wezen een afwachtend typje. Bang dat ik voor het hoofd zal worden gestoten, wacht ik liever af tot iemand naar mij toekomt. De angst afgewezen te worden kan zomaar waarheid worden. Toch vind ik het niet fair om altijd maar te wachten of er iemand naar mij toe komt. Misschien willen andere mensen ook wel eens gevraagd worden.

Titia ben ik hier tegen het lijf gelopen. Zij kwam de bibliotheek binnenlopen toen ik daar met iemand zat. Toen ze ons zag zitten kwam ze spontaan naar ons tafeltje lopen en zei: “ik lees je blog hoor. Leuke verhalen.” En weg was zij. Ik weet dat zij ook schrijft en dat geeft meteen een saamhorig gevoel. Ik zou het heel leuk vinden om haar beter te leren kennen. Maar hoe doe je zoiets? Ik kan toch niet zomaar aanbellen? Soms wordt iets je echt in de schoot geworpen. Want wat gebeurt? Korte tijd later meldt Titia zich aan als abonnee van mijn blog. Nu heb ik dus haar mailadres. Wat let mij nu nog haar te vragen om samen een kopje koffie te drinken bij de bibliotheek? En tot mijn eigen verbazing doe ik het nog ook. Het is nieuw wat ik doe. En ik vind mezelf een heel grote meid, want ik spring hiermee over mijn eigen schaduw. Natuurlijk, het blijft een griezelige onderneming. Overval ik Titia niet met mijn vraag? Heeft zij wel zin? Zal zij zich misschien verplicht voelen en daarom komen? Er zijn misschien mensen die niet begrijpen waar ik het over heb. Die heel soepeltjes met andere mensen in contact treden. Die een afspraak maken zonder er over na te denken. Tja, we zijn nu eenmaal allemaal verschillend.

En nu zitten we hier samen. Het gesprek loopt op rolletjes. We hebben veel uit te wisselen. Als je beiden vijfenzeventig plus bent hebt je wel het één en ander te vertellen. Ik vind het boeiend nieuwe mensen te ontmoeten. Het valt mij steeds weer op hoe verschillend mensen zijn. Hoe de verschillende achtergronden ons vormen tot de mensen die wij nu zijn. Ik ben ook benieuwd hoe andere mensen denken. Onze gemeenschappelijke hobby leggen we natuurlijk ook onder de loep: het schrijven. Hoe lees je het werk van de ander? Hoe kijk je naar het werk van de ander? We babbelen en kletsen maar door. We zitten genoeglijk voor het raam. Het uitzicht is gezellig. Mensen lopen voorbij ons raam. Op de heenweg zijn hun tassen leeg. Als zij terug keren sjouwen ze zuchtend hun volle tassen. Het menselijk bedrijf. Helaas ook aan deze ochtend komt een eind. Na de koffie stappen we weer op. Het is tijd om naar huis te gaan. Al kletsend nemen we afscheid. Een geslaagde ochtend. Wordt vervolgd!

Volwassenen
Hoe komt het toch dat wij het vaak zo moeilijk vinden om op iemand af te stappen? Ik kijk graag naar jonge kinderen. We kunnen veel van hen leren. Ze zijn meestal nog puur en ongedwongen. Zonder overwegingen, zonder plichtplegingen stappen ze op elkaar af. Zelfs verschillende talen vormen geen barrière. Als zij ouder worden zie je het gebeuren. Meestal, gaande weg worden zij minder spontaan. Dat is jammer. Zijn wij volwassen geworden soms bang voor elkaar? Zijn wij daardoor misschien minder spontaan? Een spontane uitnodiging blijk gevend dat je de ander leuk vindt, contact zoekt, is daar iets mis mee? Desondanks vond ik mijn vraag aan Titia een hele waaghalzerij. Gelukkig, het liep goed af. Titia maakte een snelle afspraak. We hadden een gezellige ochtend. Een onderhoudend leuk gesprek.

Niet getreurd

Het had ook anders kunnen aflopen. Stel, Titia zou het te druk kunnen hebben. Zij had het op de lange baan kunnen schuiven. Of nog erger, zij zou zelfs ronduit gezegd kunnen hebben, dat zij er geen zin had. Wat dan? Dan zou ik eerlijk gezegd heel teleurgesteld zijn geweest. Verbouwereerd zijn geweest. En ik zou mij eerst heel onzeker hebben gevoeld. Maar daarna zou ik tegen mezelf zeggen: “Maaike wat is er gebeurd? Iemand heeft geen zin om met je koffie te drinken. Diegene mist daardoor wellicht zelf ook een gezellige ochtend. En, ook al wil je het nog zo graag, al zou je het heel fijn vinden, niet alle mensen hoeven je leuk te vinden. Niet getreurd, er zijn mensen die wel met je koffie willen drinken en van je houden”.

Ik ben er achter dat ik niet altijd hoef af te wachten of iemand naar mij toekomt. En als ik mij eenzaam voel zijn er mogelijkheden, want ik kan ook zelf iets ondernemen. Dat geeft mijn leven meer bewegingsruimte.

U kunt ook gratis abonnee worden op mijn blog. Van ieder nieuw artikel dat ik publiceer krijgt u dan voortaan bericht. Klik op “subscriber” in de rechter kolom!

Dit bericht heeft 10 reacties

  1. Maaike Mallan

    Tante Maaike, wat een prachtige verhalen heeft u na de vakantie geplaatst!Liefs van Maaike.

    1. Mee op de wind

      Dankjewel lieve Maaike, je reactie maakt mij blij. Een rustpauze af en toe blijkt toch goed en nodig te zijn. Mijn verhalen komen al denkend en stukje bij beetje schrijvend, tot stand. Mijn schrijfsels zijn voor mezelf een bron van vreugde omdat ik mij daardoor nuttig en bij alles betrokken voel. Lieve groet van tante Maaike

  2. Sjanneke

    Wat mooi !
    Zo herkenbaar…

    Fijne Zondag..

    Lieve Groetjes
    Sjanneke

  3. Mee op de wind

    Dag Sjanneke, je schrijft dat het zo herkenbaar voor je is en inderdaad wie kent die overwegingen en bedenkingen niet? Wij lijken als mensen in heel veel dingen op elkaar. En niets menselijks is ons vreemd. Ik vind het heel fijn dat je reageert en van je hoort dat je mijn schrijfsels nog altijd leest. Mijn dank daarvoor en een lieve groet van Maaike

  4. Dirk van Nieuwkoop

    Mooi beschreven het contrast tussen meer en betere communicatiemiddelen tegenover (mede daardoor) afnemend persoonlijk contact. Ik denk dat veel mensen, ik ook, terughoudend zijn om iemand die je pas kent uit te nodigen. Ga er eens over denken hoe dat nou komt. Je stelt je kwetsbaar op. En meest vervelend is als je denkt te merken dat die ander de uitnodiging uit fatsoen heeft geaccepteerd. Er ontstaat dan een vreemd soort spanningsveld.

    1. Mee op de wind

      Dag Dirk, ik begrijp je reactie helemaal. Titia kwam heel spontaan en vriendelijk naar mij toe om iets leuks te zeggen. Zij was ook met een ander daarom weer snel verdwenen. Ondanks mijn angst mezelf op te dringen, waagde ik de sprong en stelde ik mij mij kwetsbaar op, hopend dat ik het goed aanvoelde dat zij het ook wilde. Daardoor heb ik er nu wel een leuk contact bij. Mijn gevoel bleek gelukkig te kloppen. Een ieder moet in haar/zijn situatie een eigen afweging maken hoe iets voelt. Mezelf opdringen is het laatste wat ik wil, daarom begrijp ik zo goed wat je bedoelt. Mijn schrijfsels zijn slechts een weergave hoe ik in het leven sta en met situaties omga. Hartelijk dank weer voor je inhoudelijke reactie. Een groet van Maaike

    1. Mee op de wind

      Als tante en mede blogger gaan we dat zeker doen Mercator!

  5. Gemmeke

    Beste Maaike,

    Een erg leuk verhaal, zeg!
    Ik heb het verhaal van de andere kant gehoord. Ben de dochter van ‘Titia’ en hoorde van de uitnodiging. Leuk om altijd nog open te staan voor nieuwe vriendschappen.
    Succes met het schrijven.

    1. Mee op de wind

      Dag Gemmeke,
      Ik vind het heel leuk om zo kennis met je te maken. En ik ben ook blij met je reactie.Ja, dat was een heel leuke ontmoeting met je moeder. En wat fijn dat er altijd mogelijkheden blijven voor nieuwe vriendschappen en contacten. Schrijvend gaan wij verder!
      Groet van Maaike

Laat een reactie achter