De oorlog in Oekraïne houdt mij bezig. We worden overspoeld met de meest vreselijke berichten uit Oekraïne en zo zijn we onverwacht getuigen van een gruwelijke oorlog. Onmacht, hopeloosheid, boosheid en verdriet, wie voelt het niet? In gesprekken klinkt onze wanhoop en bezorgdheid over wat er gaande is. Onze verbijstering ook dat we zo weinig kunnen doen, en dat één persoon het voor het zeggen lijkt te hebben.
Het ziet er op op dit moment niet naar uit dat er snel een einde aan deze oorlog komt, tenzij er een wonder gebeurt. Maar laten we vurig blijven hopen en bidden dat er een gunstige wending komt zodat er een einde komt aan het onnodige lijden en bloedvergieten.
Als schrijfster zie ik soms onverwacht iets dat mij raakt, en dan schrijf ik er een blog over. Dat kan op het eerste gezicht iets alledaags zijn.
Vorige zomer toen ik geen blogs schreef maakte ik wel aantekeningen, en schreef dan flarden op van dingen die mij opvielen, dingen van alledag.
In onze verwarde, angstige en gewelddadige wereld is dit er gelukkig ook nog.
Van een zonnig terras.
Onze ochtendwandeling over het singeltje zit er bijna op. En al was het een mooie wandeling – we zijn blij dat we er zijn. Vóór ons in de diepte ligt het terrasje met het oude schoolgebouw.
“Er staan weinig tafeltjes buiten, en maar één met een parasol” zegt Etty, mijn vriendin.
“Ja, zo te zien verwachten ze geen horde mensen,” antwoord ik.
We lopen naar het tafeltje waar de parasol staat, want de zon is al warm. De vorige keer zaten we hier ook zo fijn. Het was vanochtend bij het wakker worden al duidelijk dat het een warme dag zou worden.
Vreemd eigenlijk dat nog weinig mensen dit plekje hebben ontdekt. Terwijl het terrasje met de gele tafeltjes en witte stoeltjes toch een bijzonder gezellige uitstraling heeft.
Een paar jaar geleden werd het voormalige schoolgebouw verbouwd tot een buurthuisonderkomen. Het bijbehorende schoolpleintje werd omgetoverd tot dit terrasje. Gelukkig komen er de laatste tijd wel meer mensen langs om te kijken naar wat ze hier aanbieden. Het activiteitenaanbod groeit snel, er komen steeds meer voorzieningen voor jong en oud. Wat dat betreft voldoet het aan een behoefte in de wijk en dan zal het terrasje ook wel gevonden worden.
Het is nu nog stil maar straks komen de kinderen van de nieuwe school het plein gebruiken als speelplaats, dan is het gedaan met onze rust.
De grote wijdvertakte bomen die om het terras heen staan zijn oud en hebben dikke stammen. De zware met groen beladen takken hangen roerloos in de zon. Heel in de verte klinkt het roepen van een kind, en ik hoor het krassende geluid van een kraai.
En ineens doorstroomt mij een gevoel uit mijn kinderjaren en ervaar ik weer de vredige stilte van het platteland uit mijn jeugd. Ik voel de verstilling van de warme zomeravonden die vol waren van verre geluiden.
Plots strijkt er een grote groep merels neer in een boom, de takken komen erdoor tot leven. Het vrolijke gekwetter en gekwinkeleer van de vogels verdrijft de stilte. Maar even plotseling, als bij toverslag, verdwijnen ze allemaal tegelijk als één grote zwarte zwerm het luchtruim in. Ik kijk ze na en vraag mij af: wat gebeurt er met de vogels dat ze allemaal tegelijk als één grote zwerm opstijgen, alsof iemand ze een teken geeft tot hun gezamenlijk vertrek.
Er zal, hoop ik op internet, vast wel een verklaring voor te vinden zijn, ik ga het toch eens uitzoeken.
Een vriendelijk tafereeltje
Aan de zijkant van het speelplein zit, op een bruin houten bank, een oudere dame. Ze heeft, ondanks dit prachtige weer, een lange donkerbruine regenjas aan.
Vóór haar staat een wandelwagentje met een klein meisje erin. Is ze de oma? Of een buurtje die even op het kindje past?
De oude dame buigt haar hoofd naar het wandelwagentje. Ze praat en lacht naar de kleine meid, terwijl ze het wagentje zachtjes heen en weer rijdt. Het kindje vindt het prachtig, haar schaterlach klinkt vrolijk over het speelplein.
Dan pakt de vrouw voorzichtig het meisje op uit de wandelwagen en loopt behoedzaam naar de schommel. Ze gaat zitten en brengt met haar voeten de schommel in beweging terwijl ze zachtjes zingt:
Eija kindje, ik wieg je.
Was ik zo moe niet dan droeg ik je.
Was ik jou, en jij wiegde mij
dan sliep ik al lange en droomde blij.
Eija kindje, slaap. *
Ze zingt het liedje keer op keer en heeft nergens anders oog voor dan het kindje dat ze vasthoudt. Het meisje is tijdens het zingen en wiegen in slaap gevallen. Even later wordt ze voorzichtig in het wagentje gelegd, daarna gaat de kap omhoog voor de felle zon. De vrouw haalt uit haar tas een enorm grote hoed waardoor haar gezicht onzichtbaar wordt. Ze staat op en loopt verstild achter het wagentje het schoolplein af.
Nu zijn wij en de stilte nog over op het plein.
Als we aan ons tweede bakkie koffie beginnen is het gedaan met onze rust.
Jolig, en uitgelaten blij stromen de kinderen uit het naastgelegen schoolgebouw het pleintje op. Het is kwart over twaalf en middagpauze. Ze hebben gegeten en nu is het tijd om te spelen. Ze rennen lachend, elkaar duwend en trekkend naar de schommel en spelen tikkertje aan de zijkant van het plein. Tot ook zij de warmte voelen, rustiger worden en na een poosje uitgefladderd zijn.
Een groepje kinderen is in het gras gaan zitten en ze vermaken elkaar met vrolijke verhalen. Het ziet er vredig uit zoals ze daar met elkaar in de zon zitten.
“Zullen we hier ook maar lekker lunchen?” stelt Etty voor.
“Dat zijn twee zielen, één gedachte,” lach ik en pak meteen het menukaartje.
Het aanbod is summier, maar wat zou dat, onze magen verlangen slechts naar een eenvoudige lunch.
Ik geniet ervan dat er voor mij als vegetariër genoeg te kiezen valt, dat was voorheen wel anders. Nu steeds meer mensen het vlees laten staan is het assortiment enorm uitgebreid. En dat doet mij deugd. Trouwens, is er iets lekkerder dan een heerlijke kop gekruide tomatensoep met een uienbroodje?🙂 De soep natuurlijk wel zonder balletjes. Etty volgt mijn voorbeeld, want haar maag taalt steeds minder naar vlees.
De lunch smaakt ons opperbest. Nee, we hebben echt geen spijt van ons keuze.
We blijven nog een poosje zitten om te genieten van het heerlijke plekje, we hoeven ons voor niemand te haasten. Dit zijn nu de geneugten van de ouderdom!
“Zullen we een glas sinaasappelsap nemen ter afsluiting? Ze hebben hier heerlijke versgeperste,” stel ik voor.
Als de glazen leeg zijn wordt het echt tijd om ons plekje te verlaten. Na het afrekenen strekken we onze benen voor de thuisreis.
We voelen ons tevreden en welgedaan lopen we de weg terug naar huis.
Dit was onze wandelroute
* Op internet kan ik nergens de precieze tekst van het slaapliedje vinden:
Eija kindje, ik wieg je.
Ik ben benieuwd of er lezers zijn die vroeger ook dit liedje op school zongen?
Ja, een fijne wandeling over dat singeltje, en genieten van simpele dingen .
Over jouw gevoelens die je beschrijft, zoals verdriet, onmacht, bezorgdheid, het is allemaal voor een ieder herkenbaar.
Als flagrante tegenstelling voor al die ellende, zag ik vanavond bij de Ouderkerkerplas een prachtige zonsondergang, en daarna zag je sterren verschijnen. Zo mooi.
(Was op bezoek bij oude kennis en we konden het vanaf haar balkon zien.)
Deed me denken aan gedichtje: Tijd is geen cirkel, maar een kring. Dezelfde zachte schemering, doet de dag open en weer dicht. De laatste ster geeft als eerste weer licht.
Dag Maaike.
Ja, gelukkig is dat er ook Elly, bij al het lelijke wat wij als mensen aanrichten blijft de natuur in al zijn pracht bestaan.
Al zijn we ook die aan het aantasten met ons moderne leven van nu.
Maar als de dag zo prachtig mooi ontwaakt zoals deze ochtend zie ik aan de natuur dat de lente er weer aankomt.
En laten we hopen dat die verschrikkelijke oorlog weer snel voorbij mag gaan.
Dankjewel voor je mooie aanvulling Elly.
Nog heerlijk lui in bed, lees ik je mooie en vredige verhaal. Prachtig, ga zo door.
De eerstvolgende zonnige ochtend gaan we weer een potje vrede halen, want dat hebben we allemaal nodig.
Ooit hadden we hier in de buurt een vredescafe, maar dat is al lang geleden opgeheven.
Liefs Nelleke S.
Dankjewel Nelleke voor je fijne reactie. Ja laten we op een zonnige weer een mooie wandeling maken om de vrede van de lente op te snuiven.
Ik woon te kort op Amstelveen om te weten van een vredescafe. De wereld is altijd in beweging, dingen komen en gaan.
liefs Maaike
Ja, een fijne wandeling over dat singeltje, en genieten van simpele dingen .
Over jouw gevoelens die je beschrijft, zoals verdriet, onmacht, bezorgdheid, het is allemaal voor een ieder herkenbaar.
Als flagrante tegenstelling voor al die ellende, zag ik vanavond bij de Ouderkerkerplas een prachtige zonsondergang, en daarna zag je sterren verschijnen. Zo mooi.
(Was op bezoek bij oude kennis en we konden het vanaf haar balkon zien.)
Deed me denken aan gedichtje: Tijd is geen cirkel, maar een kring. Dezelfde zachte schemering, doet de dag open en weer dicht. De laatste ster geeft als eerste weer licht.
Dag Maaike.
Ja, gelukkig is dat er ook Elly, bij al het lelijke wat wij als mensen aanrichten blijft de natuur in al zijn pracht bestaan.
Al zijn we ook die aan het aantasten met ons moderne leven van nu.
Maar als de dag zo prachtig mooi ontwaakt zoals deze ochtend zie ik aan de natuur dat de lente er weer aankomt.
En laten we hopen dat die verschrikkelijke oorlog weer snel voorbij mag gaan.
Dankjewel voor je mooie aanvulling Elly.
Nog heerlijk lui in bed, lees ik je mooie en vredige verhaal. Prachtig, ga zo door.
De eerstvolgende zonnige ochtend gaan we weer een potje vrede halen, want dat hebben we allemaal nodig.
Ooit hadden we hier in de buurt een vredescafe, maar dat is al lang geleden opgeheven.
Liefs Nelleke S.
Dankjewel Nelleke voor je fijne reactie. Ja laten we op een zonnige weer een mooie wandeling maken om de vrede van de lente op te snuiven.
Ik woon te kort op Amstelveen om te weten van een vredescafe. De wereld is altijd in beweging, dingen komen en gaan.
liefs Maaike