Vervlogen tijden

Precies weet ik het niet, maar het zal in de derde of vierde klas zijn geweest dat ik mijn eerste vaderlandse geschiedenisles kreeg. De onderwijzer tekende met woorden de verhalen, en ik reisde mee aan zijn hand naar lang vervlogen tijden. Hij vertelde over de hunebedbouwers en de koepelgrafbouwers. Over de bouwwerken waar zij hun doden ter ruste legden. Hij bracht het stenen en ijzeren tijdperk tot leven. Ik zag de mannen in hun hutten zitten, spelend en dobbelend. Hij vertelde over de Romeinen, en hoe ver zij al waren in hun beschaving. Een wereld, lang voor mijn bestaan, rolde aan mij voorbij. Het maakte iets in mij wakker. Verwondering, dat eeuwen geleden hier al mensen rondliepen. Verbazing, dat hier kinderen hadden gewoond en gespeeld, lang voor ik er was. Een onbestemd gevoel van heimwee over dat wat geweest was en niet meer bestond. De wereld werd er groter door. Mysterieus en vol geheimen. En ik besefte vaag, al was het onbewust en kon ik het nog niet benoemen, dat er een toen en een nu was. Dat ik leefde in een groot verhaal.

Die eerste lessen zijn mij altijd bijgebleven. Zij hebben iets in mij teweeggebracht dat zich regelmatig meldt.

Ik begrijp dat niet alles bij het oude kan blijven. De wereld van zeventig jaar geleden bestaat allang niet meer. Op de nostalgische reisjes die ik naar Barendrecht maak, wordt mij dat wel duidelijk. Wij hebben daar in verschillende huizen gewoond. En van drie huizen waarin wij eens woonden, is niets meer terug te vinden. Veel van mijn verhalen spelen zich af in die huizen. En ze zijn weg, verdwenen. Ze bestaan alleen nog op foto’s. Maar in mijn verhalen bestaan ze nog. Loop ik rond door de kamers. Zie ik het voor mij zoals het was. Alles is er dan weer voor even.

Laatst stonden wij op de plaats waar eens de Barendrechtse Brug lag. Die brug kwam in mijn verhalen al meer ter sprake. En dat is niet zo verwonderlijk, want die brug was eens de trots van Barendrecht. Ook van mij. Helaas, de brug werd jaren geleden afgebroken. Haar dienst zat erop. Ze was niet meer van waarde voor de nieuwe tijd. Weliswaar staat op die plaats nog een overblijfsel van wat eens de brug was. Een monument. Er kwam een moderne tunnel voor in de plaats. Die verbindt nu de oevers van IJsselmonde en de Hoekse Waard. Voor de schepen die nog altijd zwaar stampend door het water langs varen, ontstond een onbelemmerde doorgang.
Het voelt spijtig als ik naar het monument kijk. Wat over mocht blijven van die eens zo trotse brug, lijkt daar te staan als een ruïne.

brug 5 monument 6Het is al weer jaren geleden dat Gijs en ik een verzorgde rondreis door Italië maakten. Een cultuurreis zou het worden.

De eerste stad die wij aandoen is Florence. Voor het eerst zien wij de prachtige gebouwen van deze stad, ‘s avonds vriendelijk verlicht door schijnwerpers!
Naast veel andere bezienswaardigheden brengt de bus ons ten slotte naar Rome en Pompeï. Steden waar het verleden door de vele opgravingen nog leeft.

In Rome rijdt de bus over de Via Dolerosa. We zien overblijfselen van het oude Colosseum, het amfitheater. In dat theater liet keizer Nero, ter vermaak van het volk, talrijke mensen ter dood brengen. Op brute wijze werden daar ook christenen vermoord. In dat oude Colosseum waren 55.000 zitplaatsen. Bovengronds waren 4 verdiepingen met 80 ingangen. Hoe bestaat het? In die tijd?
We lopen over het St. Pietersplein. De zon schijnt uitbundig. Volgens de overlevering werd hier op dit plein de apostel Petrus door Nero gekruisigd. Op die plaats staat nu een prachtige basiliek: de Sint Pieter. Niet alleen Petrus, maar ook de apostel Paulus is door Nero ter dood gebracht. Hij werd onthoofd.
Wij gaan de Sint Pieter binnen. Een immens grote kathedraal. Voor wij de basiliek binnengaan, zien wij aan onze rechterhand de Piëta. Het overbekende marmeren beeldhouwwerk, vervaardigd door Michelangelo. Het stelt Maria, de moeder van Jezus voor, met de dode Christus op haar schoot. Ik blijf maar kijken, ik kan er niet van loskomen. De Piëta is van een diep ontroerende schoonheid. Hoe kan een mensenhand het vervaardigen? Ten slotte neem ik dralend met veel moeite afscheid en loop verder.

Wij lopen door de duistere gangen van de catacomben. In die gangen kwamen christenen ten tijde van keizer Nero in het geheim bijeen voor hun erediensten.

De volgende dag bezoeken wij Pompeï. Wat wij daar zien is verbijsterend. In het jaar 79 werd Pompeï bedolven door een lavastroom uit de vulkaan de Vesuvius. De stad telde  20.000 inwoners. Veel mensen konden op tijd vluchten, maar ongeveer tweeduizend mensen werden bedolven onder de as en vonden de dood.
De eerste overblijfselen van de stad werden al aan het einde van de zestiende eeuw ontdekt. In de achttiende eeuw werden grote delen van de stad blootgelegd. In de versteende as werden holtes teruggevonden die de lichamen van mensen weergaven. Door gips in die holtes te gieten, ontstonden getrouwe weergaven van de mensen die overvallen werden door de lavastroom. Het is ongelofelijk dat je door de straten van een opgegraven stad uit het jaar 79 loopt. We zien grote, weelderig ingerichte badhuizen, prachtige woonhuizen, theaters, oversteekplaatsen. De aanblik van dit alles is ontroerend. Hier leefden mensen die hun alledaagse dingen deden en onverwacht overspoeld werden door de lavastroom.

Deze reis voelde even wonderlijk als de eerste geschiedenislessen op school. We stonden oog in oog met de oude geschiedenis en waren verbonden met  mensen uit vervlogen tijden. En ik ben mij bewust dat wij leven in een groot verhaal. Dat er een toen en een nu is.

Dit bericht heeft 10 reacties

  1. willie

    Prachtig om te lezen,ik geniet ervan .

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Willy. Deze reactie komt als geroepen. Ik heb het met veel plezier geschreven dat is zeker, maar dacht toen ik het publiceerde: zou het mensen boeien? En nu krijg ik meteen al jouw reactie! Fijn
      Groetjes, Maaike

  2. Dorien

    Heerlijk om te lezen. Ik geniet er echt van. Ik ben geboren in Dordt, heb mijn jeugd en studiejaren in het Brabantse land doorgebracht en woon nu al meer dan veertig jaar in Denemarken. Dan geniet ik zo van de verhalen van vroeger….

    1. Mee op de wind

      Dag Dorien, Een reactie uit Denemarken, wat leuk! En al 40 jaar daar woonachtig dus al lang uit Nederland weg. Ja, en dan zijn verhalen over vroeger welkom, dat begrijp ik. Wij woonden vroeger dicht bij Dordrecht. Een mooie oude stad is dat. Mijn man is wel in Denemarken geweest maar ik nog nooit. Wie weet gaan wij nog een keer er heen. Mijn man vindt de mensen in Denemarken zo vriendelijk! Een groet van Maaike

  3. pieke

    Ik vond Pompeï een van de meest indrukwekkende plaatsen die ik ooit bezocht heb. Dat kwam ook door mijn dochter van toen 5 jaar oud, die er helemaal door gegrepen werd. We hebben haar wel weggehouden bij de afdrukken van de lichamen, maar het idee dat mensen daar zo lang geleden leefden kwam bij haar ten volle binnen. Sindsdien is ze erg geïnteresseerd in geschiedenis en dan vooral de Romeinse tijd.

    1. Mee op de wind

      Ja ook wij werden gegrepen en overweldigd door het bezoeken van Pompeï Pieke. En nog altijd als ik eraan terug denk. Wat een mooi verhaal dat het bij je dochtertje zoveel teweeg heeft gebracht. En nu zo geïnteresseerd is in de geschiedenis van de Romeinse tijd. Je kunt nooit voorspellen hoe een kinderziel zal reageren op situaties. Alles wat we meemaken in ons kinderleven horen en zien vormt ons tot de mens die wij worden. Zoals voor mij die eerste geschiedenislessen onvergetelijk waren. Fijn om je reactie te lezen.Dank en groet van Maaike

  4. Nellie Bal

    Dag Maaike,dank voor je mooie verhaal ,nu ben ik voor mijn gevoel zelf in Rome geweest. Veleden week de foto,s die we samen over Rome bekeken hebben en nu je verhaal er over heen .fijn dat je weer energie heb om te schrijven ,groetjes ,,ook aan Gijs van nelly

    1. Mee op de wind

      Dag Nellie, zo zie je dat je nog mooie reizen maakt, zelfs op je luie stoel. Fijn dat jij het ook een mooie reis vond. Het was wel toevallig dat we die foto’s zagen en nu mijn verhaal er achteraan. Het was een indrukwekkende reis. En door mijn verhaal ben ik er nu weer geweest. Ja, fijn dat ik weer kan schrijven, ik geniet er weer van en van de gezellige reacties, zoals ook deze.
      Hartelijk dank Nellie. groetjes van mij en van Gijs. Maaike

  5. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Heerlijk, die reis in het verleden. Alle plaatsen die je noemt, hebben wij ook bezocht en kwamen me weer helder voor de geest: Bedankt, de herinneringen zijn weer helemaal levend!
    Groetjes Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien, ik beleefde het zelf ook allemaal weer opnieuw. Wij hebben heel erg genoten van die reis. IK zou die reis graag nog eens maken. Maar of het er van komt? Voor Gijs zit het er denk ik niet in, hij loopt niet meer zo makkelijk. Maar we zien wel. Niet is ook goed en van Nederland geniet ik ook met volle teugen.Gezellig je weer op mijn blog te zien. Met hartelijke groet van Maaike

Laat een reactie achter