Waarom blog ik?

In deze blog stel ik mezelf vragen die een enkele keer wel eens aan mij worden gesteld.

Waarom blog ik?
Omdat ik graag schrijf, hoe simpel kan het zijn. Omdat het leven weinig inhoud heeft, leeg en doelloos voelt als ik niet schrijf.

Wat een wonder dat we leerden praten, lezen, en schrijven. Wie en hoe zouden we zijn zonder? Hoe zouden we met elkaar kunnen communiceren?
Nu Kilian, mijn achterkleinzoon, drie jaar oud is maak ik voor de derde keer mee hoe een kind zich ontwikkelt en leert praten. Eerst kleine woordjes, die uitgroeien tot zinnen. Ongelooflijk hoe snel Kilians woordenschat zich uitbreidt. En zo leuk om te zien hoe hij er zelf van geniet dat hij middels praten contact heeft. Als je erover nadenkt hoe snel de ontwikkeling bij een baby verloopt… een compleet wonder.
Jonge moeders hebben het druk als de kinderen klein zijn. Ook bij mij was dat het geval. Ik had weinig tijd om naar de kinderen te kijken zoals ik nu naar Kilian kijk.
Bovendien sta je als ouder zo dicht bij je kind dat je niet alles ziet of opmerkt.
Toen onze kinderen klein waren, werd er vaak om half acht ’s morgens gebeld of ik alstublieft in wilde vallen voor een zieke leerkracht.
Dan was het echt wel haastje-repje geblazen om met twee kinderen op tijd voor de schooldeur te staan. Dan blijft er weinig tijd over om over het leven te peinzen of te filosoferen. De verzorging van het gezin en de drukte van het leven slokte mij op.

Zeker, ik heb met volle teugen genoten van onze kinderen, en vond het een feest dat ze er waren. En later evenzeer van onze kleinkinderen. Maar het valt mij op dat ik als overgrootmoeder – ‘Omi’, zegt Kilian – weer anders kijk dan toen ik oma was.

Ik leef nu bewuster en rustiger omdat ik veel meer tijd heb. Daardoor zie ik meer dan vroeger. Dit is voor mij het wonderlijke en mooie van ouder worden.

Waarom blog ik?

Ik weet nog dat ik op school de opdracht kreeg om een opstel te schrijven. Onderwerp: Het kampvuur.
Als er iets ver van mijn belevingswereld stond was het kamperen en ’s avonds bij een kampvuur zitten. Ik wist nog net dat er mensen waren die kampeerden, maar dat was het. Echter, dit deed niet ter zake, de opdracht stond er en moest worden uitgevoerd.
Ik wist mij geen raad. Wat moest ik hiervan brouwen?
Wat ik ervan gemaakt heb? Ik weet het niet meer, maar er rolde in ieder geval een verhaal uit mijn pen. Weliswaar natuurlijk van begin tot eind gefantaseerd, maar daar maalde niemand om. En het werd bekroond met een goedkeuring.

Vanaf dat moment wist ik dat schrijven iets met mij deed. Door te schrijven kan ik schilderen en spelen met woorden. Ik kan schrijven over vreugde en verdriet over alles wat mensen meemaken of iets vertellen over mijzelf. Ik zie het verhaal onder het schrijven groeien en dat is voor mij het feest van schrijven. Er komt iets op papier te staan wat er nog niet was.

Maar er is nog meer. Door het schrijven kan ik mij uiten. Vertellen over vroeger en ook over het nu. Hoe het voelt om als oudere te leven in een wereld die razendsnel verandert. Soms gaan veranderingen geleidelijk zodat je het niet opmerkt en bent vergeten hoe het eertijds was.
Ik ben in 1939 geboren, er waren andere gewoonten, en over veel dingen werd anders gedacht.
Het kwam, toen wij kinderen kregen, nog sporadisch voor dat een man achter de kinderwagen liep. Maar mijn Frans trok zich er niets van aan en liep zo trots als  een pauw achter de kinderwagen. Mannen moesten flink en sterk zijn! En Huilen? Dat deed een man niet, en hoorde niet voor een man. Misschien leuk om daar ook eens een blog aan te wijden?

Deze week schreef een medeblogster mij: er zijn maar weinig mensen van jouw leeftijd die bloggen. Dat is waar en ook wel jammer. Er zijn natuurlijk meer ouderen die schrijven. Ik vraag mij af waarom zij niet gaan bloggen.
Wie veel reist heeft veel te verhalen. Wie oud is, heeft veel nagedacht en meegemaakt en dat kan mooi of belangrijk zijn om op papier te zetten.

“Waarom zet je verhalen op internet?”
Omdat ik mijn verhalen wil delen. Als ik niet publiceer schrijf ik mijn verhalen alleen voor mezelf. Ik word er een blij mens van dat mensen het fijn vinden om mijn verhalen te lezen. En inmiddels kan ik het contact met lezers niet meer missen.
Al vind ik het, om eerlijk te zijn, nog steeds een waagstuk om iets te publiceren. Want in mijn blogs laat ik mezelf zien. Door mijn verhalen prijs te geven aan internet steek ik mijn hoofd boven het maaiveld. Mijn schrijven wordt beoordeeld. Mensen vinden er iets van, dat hoort erbij. Vooral in de begintijd vond ik dat heel eng.
Maar ik schrijf onverdroten door. Als ik niet publiceer heb ik geen klankbord.
We zijn sociale wezens, we hebben elkaar nodig om te kunnen bestaan. We kunnen niet buiten elkaar. Een beetje aandacht en vriendelijkheid doet iedereen goed.
Vanochtend moest ik in het ziekenhuis drie euro parkeergeld betalen. Het lukte mij even niet bij de betaalautomaat.
Een jonge vrouw, die een paar meter achter mij stond, zag het aan en vroeg vriendelijk: “Zal ik u even helpen?” Ze pakte haar eigen betaalpas, tikte resoluut haar pincode in en betaalde. Toen ik de drie euro contant wilde afrekenen, zei ze lachend: “Nee hoor, dat hoeft niet.” Ik was helemaal confuus en overrompeld door haar vriendelijkheid. En nog steeds!

Als ik zo graag blog, waarom stop ik dan soms een paar maanden of zelfs wel een jaar met bloggen?
Omdat ik het soms nodig heb mijn blog even los te laten. Om voor mezelf even pas op de plaats te maken. Tenslotte ben ik niet meer de jongste, soms heb ik even rust nodig. Na het overlijden van Frans had ik het, nog meer dan voorheen, nodig om stil te staan en te voelen. Om na te denken hoe ik verder kan en wil met mijn leven en het schrijven van mijn blog.

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Anoniem

    Mooie nieuwe blog en wat een leuke foto van jou ! Ik ben benieuwd naar het vervolg.
    Liefs Nelleke S.

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Nelleke, was leuk om tee schrijven.
      En die foto? weet jij daar meer van?
      Liefs, Maaike

  2. Rianne

    Wat leuk om een recente foto van u te zien, en fijn dat u nu wat vaker een blog post, ik lees ze altijd graag!

    1. Mee op de wind

      Dat vind ik erg leuk om te horen Rianne, mijn blogs schrijf en post ik nu weer met veel plezier.
      Ja, het is leuk om te zien wie er achter het verhaal zit he, dat begrijp ik, en daarom deze foto.

  3. Elly van Veenendaal

    ‘t Is toch heerlijk dat je zo’n leuke hobby hebt aan blogs schrijven en de reacties erop.
    Iedereen (vooral ook ouderen) moeten een aantal zinvolle dingen hebben, buiten natuurlijk je familie, waaraan ze hun tijd besteden.
    Kilian is een lekker boefje, zeg.

    1. Mee op de wind

      Ha Elly, ja het is een heerlijk boefje kilian. Zo leuk!
      En je hebt helemaal gelijk dat het fijn is als ouderen het gevoel hebben dat ze zinvol bezig zijn.
      Trouwens, volgens mij heeft iedereen dat gevoel nodig want dat voegt iets toe aan je leven.
      Dank en groetjes Elly,
      Maaike

  4. Gerlien

    Hallo Maaike,
    Even een reactie op 2 blogs,
    -de plattegrond van de handtas, wat heerlijk bekend! Ook ik ben vaak op zoek naar de sleutels enz. terwijl ik weet dat ze erin zitten. Wisselde altijd vaak van tas (kleur) en iedere tas heeft natuurlijk z’n eigen vakjes ;(. Sinds we echter niet veel meer weg gaan, door de bekende maatregelen, houd ik me nu meestal aan één en wissel nog een beetje per seizoen. Vind je plattegrond, helemaal te gek en zeker het toepassen waard!
    – En dan nu het bloggen. In de 1e plaats wil ik even zeggen dat ik er heel blij ben, maar dat wist je wel. Vroeger op school, vond ik opstellen schrijven, het aller-leukst van Nederlands. Wist van tevoren nooit wat er op papier zou komen, het leek vaak of het buiten mij omging, maar heerlijk. Vind het ook altijd leuk om op jouw regeltjes te reageren. Dus ik benadruk noch maar even: gewoon doorgaan!!
    Groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Lieve Gerlien,
      Ja een nichtje moest er erg om lachen, om die plattegrond dus. En later schreef ze ik ga ook een tas met vakken kopen en een platte grond maken! En dat vind ik natuurlijk gewoon heel leuk, he. Ik heb prachtige leren tassen maar deze tas is gewoon lekker soepel in het gebruik daarom pak ik meestal deze.
      En die plattegrond is echt een uitkomst!
      Verder wist ik het hoor dat je het fijn vindt dat ik weer schrijf, maar toch is het leuk om het nog eens te horen. En je schrijft leuke stukken terug.
      Als je het zo leuk vindt, zoals je schrijft. is het dan voor jou ook niet iets om een blog te schrijven? Je ziet ik wil meer mensen aan het schrijven zetten. En je vindt het vast net zo leuk als ik. En hopelijk maar het volgende verhaal!
      Lieve groet weer van
      Maaike

Laat een reactie achter