De stiltedagen liggen alweer even achter mij. Ik draai weer mee in het gewone leven van alledag. Ik verwachtte niet dat die dagen mij zo lang bezig zouden houden. Dit komt ook doordat ik op mijn blog erover schreef en door de reacties die erop binnenkwamen
Ik vind kiezen niet gemakkelijk, ik ben er niet zo goed in. De vaak vele mogelijkheden belemmeren mijn besluit. Wat moet ik kiezen? Wat is het beste?
Als ik in een restaurant met de menukaart voor mij zit vind ik het al moeilijk. Al wordt de keuze beperkt omdat wij veelal vegetarisch eten. Maar tegenwoordig valt er ook dan meestal genoeg te kiezen.
En toen ineens, tot mijn eigen verwondering, schreef ik mij in voor de drie kloosterdagen. Blijkbaar was het niet nodig om erover te piekeren of moeilijk te doen, het gebeurde gewoon. Dat realiseer ik mij nu .
Eenmaal in het klooster begreep en voelde ik pas echt hoe nodig het voor mij was om mij terug te trekken. Het koffertje met mijn kleren was gemakkelijk verrijdbaar. De tas met ballast die ik meedroeg woog zwaar.
Naar het antwoord op de vraag: waarom ben ik hier, hoefde ik niet lang te zoeken: Die onnodige ballast kwijt raken!
Ik heb een keer of wat een kerkdienst van de paters bijgewoond. Iedere ochtend om 6 uur beginnen zij met lezingen. Om half acht gaan zij voor de ochtendgetijden. Vijf keer op een dag betreden zij de kerk. Vijf maal op een dag klinken hun lofzangen en hun gebeden zonder orgelbegeleiding door de kerkruimte.
Door de stilte, de wijding die zichtbaar en voelbaar was, kwamen de vragen indringend binnen: waar sta ik? Wat wil ik anders in mijn leven? Is er een begaanbare weg voor mij? Door die vragen werd ook de ballast die ik meedroeg duidelijker. Ook mijn overwegingen of nu de tijd gekomen was om te stoppen met bloggen omdat ik vermoeid ben, had ik meegenomen.
Ik begreep dat je het leven niet kan maken. Op lang niet alle omstandigheden van het leven heb ik grip. Maar ik kan wel keuzes maken die voor mij goed voelen. En dat is voor mij helemaal niet zo gemakkelijk. Ik voel snel verplichtingen naar mensen en wil mij aanpassen zodat ik niet meer voel wat ik zelf wil. Maar dat werkt averechts, is belastend voor mij en voor anderen en ik zet er mijzelf mee klem door niet te kunnen kiezen.
In de stilte van de abdij ging ik mij nog meer dan voorheen afvragen: hoe wil ik bij gezondheid mijn verdere tijd invullen? Welke keuzes maak ik nu ik ouder word? Daarvoor is het nodig dat ik mij afvraag wat mijn weg is. Daar is afwachtend luisteren voor nodig.
Ik vroeg mij af hoe mensen er toe komen om in te treden bij een kloosterorde om daar je hele leven te vertoeven. Ik ben niet katholiek, maar de tijd ligt niet zo ver achter ons dat er ook bij de protestanten diaconessen waren die hun leven verbonden aan een levenslange roeping. Hoe komt iemand ertoe in zijn/haar leven zo’n ingrijpende keuze te maken? Het lijkt mij een onmogelijk besluit. Ik denk dat je dit besluit alleen neemt en vol kunt houden als je kiest vanuit je hart. Als je voelt en weet: dit is mijn weg, dit wordt van mij gevraagd.
Ik ben dankbaar dat ik van schrijven houd, dit heeft mijn hart. Ik ben blij dat ik de gelegenheid kreeg het te ontwikkelen. Dat ik schrijvend zomaar overal terecht kan komen vind ik altijd weer een wonder.
Maar er zijn nog veel andere hobby’s dan schrijven. Dat zie ik bij oudere familieleden en vrienden die mij schilderijen, tekeningen, foto’s, of prachtige handwerkstukken laten zien. Er zijn mensen die met hart en ziel vrijwilligerswerk verrichten of van muziek kunnen genieten. Op hun gezichten staat te lezen hoeveel plezier zij eraan beleven. Er zijn mensen die graag lezen en ook met genoegen mijn blog lezen, en dat is fijn. Zo zijn we elkaar dienstbaar. Hoe mooi!
Soms kost het even wat moeite om te ontdekken wat specifiek bij jou hoort en waar je blij van wordt, wat je hart heeft. Maar het is er vast. Na een druk leven is het zó verrijkend om iets te doen waar je vroeger geen tijd voor had! Om de verborgen talenten die je meekreeg te ontdekken. Voor mij was het nodig stil te staan, om na te denken hoe ik bij het ouder worden mijn leven invul rond het schrijven. Hoe blijft het vreugdevol zonder dat het dwang wordt.
Die kloosterdagen? Wat waren ze leerzaam en mooi! De stilte en de bezinning wat waren zij waardevol door alles wat zij meebrachten.
Dank je wel dat je dit met ons wilde delen.
En dat heb ik graag gedaan, Petra! Groet van Maaike
Ha Maaike,
Herkenbaar voor mij wat je schrijft en wat je tijdens ‘je kloosterdagen ‘heeft beroerd. Ik heb ook een aantal jaren geleden een weekend in een klooster door gebracht. In Egmond. Ook mij gaf het rust, waar ik aan toe was. Toch was het ook goed om weer naar huis te gaan. En de dingen te doen die mij voldoening geven. Wat ik geleerd had was… ‘het kan wel wat minder Anna’ ik was heel druk met het werk in onze kerk, de kerkenraad, vergaderingen. Dat heb ik toen afgezwakt, maar in de loop van de tijd weer mee begonnen, wil ik dat het bestaan van onze kerkelijk leven blijft bestaan… Lieve Maaike, ik zie je donderdag middag 5 oktober bij Nelleke ! dag anna
Dag Anne, na een heerlijke wandeling door mooi Amstelveen mu een antwoord schrijven op je reactie. Waar ik geweest was ook in Egmond. Voor ons dichtbij om er te komen.Ja heerlijk een paar dagen daar zijn en even op adem komen. Wat je schrijft is zó herkenbaar. Op dat moment neem je iets stellig voor en de eerste tijd houd je je eraan. Maar dan… moet je oppassen want je pakt het oude vertrouwde gewoon weer op. Als je het bemerkt kun je er natuurlijk opnieuw naar lijken en een nieuwe afspraak met jezelf maken. Maar ik was ook weer blij om thuis te zijn, zo gaat dat. Toch had ik die kloosterdagen niet willen missen. ik begrijp je zorg over de kerk. En ja, die afspraak bij Nelleke staat ook op mijn kalender. Het lijkt me fijn Anne om je daar te ontmoeten! Mijn dank voor je reactie. Ik sluit met met een lieve groet van Maaike.
Maaike, weer mooi geschreven. In de meditatie komen we ook een heel eind.
Ik hoop dat ik/we dat ook kunnen voortzetten op ons kleine houten krukje.
Liefs,
Dag Nelleke, dat is een goed plan van je om gewoon door te gaan. Op den duur hoort het gewoon bij de dingen van alle dag, toch?
Je hebt gelijk ook dat is verstilling die altijd voorhanden en dat werkt zeker iets uit!
Ik dank je weer voor je reactie en je suggestie! Liefs, Maaike