Blog

Mevrouw Leeuwenburg-Hordijk werd jaren geleden de oudste inwoonster van Nederland. Er zullen, vermoed ik, weinig mensen zijn die haar herinneren. Zij overleed in 1975 en werd 108 jaar oud. Dat ik haar nog wel herinner, komt omdat zij een oud-tante van mij was. Mijn oma heb ik nooit gekend, zij was al overleden voordat ik geboren werd. Die oud-tante heb ik nooit gezien, ik weet niet eens haar voornaam. Maar toen ik het bericht van haar overlijden las, vertelde mijn moeder dat zij een oud-tante van mij was. Dat vond ik bijzonder genoeg om te onthouden.

Tja, zo gaat dat met herinneringen. Wat je bijzonder vindt, bergen je hersenen zorgvuldig op.

Die tante woonde samen met een schoonzoon die ook al rond de 75 was. Ik stel me zo voor dat ze, omdat ze beiden alleen woonden, bedachten samen te gaan wonen. Misschien gingen zij wel de eenzaamheid op deze manier te lijf? Ik denk dat iedereen die lang leeft weet wat gevoelens van eenzaamheid zijn. Al weet ik ook dat dit voor alle leeftijden kan gelden.
De laatste tijd hoor ik van veel ouderen dat zij zo’n moeite hebben met alle verliezen om hen heen, en dat is ook bij mij het geval. Mijn wereld wordt ook kleiner, terwijl de wereld om mij heen steeds hectischer en ingewikkelder wordt.
Gisteren was ik op de verjaardag van een schoonzusje. Zij vierde het met veel mensen, en omdat zij vier kinderen had met klein- en achterkleinkinderen, vierde ze het in een restaurant.
Er zat een onbekende dame naast mij die heel weinig familie had en zij vertelde dat zij haar verjaardag ongevierd voorbij liet gaan. Ik besefte opnieuw dat niet iedereen een grote familie of een gezin om zich heen heeft.

Maar ondanks mijn grote familie vier ik ook mijn verjaardag nu in klein verband. En dat heeft alles te maken met ouder worden en veel mensen verliezen.

Een mooi leven gehad

Soms zeggen mensen die hun leven evalueren: “ik heb een mooi leven gehad”. Ik weet niet zo goed wat mensen met ‘mooi’ bedoelen. De volgende keer zal ik het toch maar eens vragen, waarom ook niet?
Hoe kijk ik terug op mijn leven? Vind ik mijn leven mooi?
Eerlijk gezegd vind ik mijn leven niet altijd gemakkelijk en van tijd tot tijd erg ingewikkeld.
Nu ik heb aanvaard dat het leven te groot en te wonderlijk is om te begrijpen, ontstaat er stilte.
Ik zie het leven als een leerschool en op die school raak ik nooit uitgeleerd, en het leren boeit mij.
Alles wat ik heb meegemaakt, gehoord en gezien heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Mijn moeder zei altijd: “we moeten veel leren, maar ook veel afleren”.
Ervaringen kunnen ons wijzer maken als wij ernaar kijken en willen leren.

Een blokfluit sparen

Ik denk aan dochter Mariska.
Ze was een jaar of zes toen zij zo graag een blokfluit wilde. Ze droomde ervan hoe mooi het zou klinken als zij hem bespeelde. En ineens wist ze het: ik ga ervoor sparen. Sparen voor een blokfluit.
De blokfluit kostte 21 gulden, dat had ze al in de winkel gezien. En ze had geduld, iedere week legde zij haar gulden weg voor de blokfluit. Eenentwintig weken lang. Wat een vreugde toen zij naar de winkel ging om hem te kopen.
Maar blokfluit spelen gaat niet vanzelf, dat moet je echt leren. Ze ging ijverig aan de gang en oefende.
Maar het wilde niet erg lukken. Het klonk niet zoals zij het zich had voorgesteld. Ze was teleurgesteld en ontevreden over zichzelf. Waarom klonk het zo vals?
Na weer vergeefse pogingen kwam er opeens een drift in haar omhoog waar zij geen raad mee wist.
Die drift zocht een uitweg en met een grote zwaai sloeg ze de blokfluit op haar bureaublad in twee helften.
Ze schrok vreselijk, keek beteuterd en heel verdrietig naar wat er gebeurd was.
In een klap was haar geduldig sparen vernietigd en haar mooie blokfluit stuk. Wat een vreselijke treurnis!
Ze was diep onder de indruk, en hoe jong ook, ze nam het besluit niet meer driftig te worden.
Haar temperament hoort bij haar, maar driftig heb ik haar daarna niet meer gezien. Dat heeft ze leren beheersen.

Bij het ouder worden komt je jeugd weer dichterbij. Soms is dit zo sterk dat ik de dingen van vroeger weer ruik en hoor. Het intrigeert mij dat het leren tot op hoge leeftijd blijft doorgaan.
Ik was nooit eerder kind geweest toen ik werd geboren en moest alles leren. Ik leerde met andere kinderen omgaan. Maar ook dat het aan mijzelf kon liggen of ik vriendinnetjes kreeg en behield. Als kind wist ik niet dat ik leerde voor later.
Ik leerde examen te doen, maar ook dat het gelukkig voorbij gaat. Ik leerde solliciteren en wat een angsten dat meebracht.
Ik werd voor de eerste keer moeder en oma en deed mijn best. Ik werd geen perfecte moeder, maar mijn kinderen houden toch gewoon van mij. Ik hoef niet perfect te zijn, ook dat heb ik geleerd.

Voor het eerst oud

Ook oud zijn heb ik nooit eerder meegemaakt, en moet ik leren. Ik ben er inmiddels achter dat het niet vanzelf gaat. Ik ben nog steeds bezig.
Toen ik jong was had ik het gevoel dat alles mij overkwam. Tot ik erachter kwam dat dit lang niet voor alles geldt. Ik heb stuurkracht over mijn leven, kan ook nu nog dingen veranderen.
Toen ik zestien jaar was besloot ik mijn leven een andere wending te geven en kroop weer in de schoolbanken. Mijn leven veranderde totaal toen ik les mocht geven. Dit is maar een voorbeeld. Zo heeft iedereen wel een v

Niet alles heb ik in mijn hand, en niet alles kan ik zelf sturen. Ook dat is een les, een heel moeilijke.
Er is tegenwoordig veel aandacht voor dementie – en terecht.
De keerzijde daarvan is dat ik, als ik iets vergeet, mij afvraag: “Oh jongens, ik ga toch niet dementeren?”
Aan die vraag valt niet te ontkomen want nu we ouder worden komt het steeds meer voor.
Maar ik weet ook dat iets vergeten op mijn leeftijd erbij hoort, want niet alleen mijn lichaam slijt, ook mijn grijze cellen zijn bejaard!

Een rit met de Valys taxi

Toevallig had ik vandaag een rit met de Valys. Een jonge Marokkaanse chauffeur kletste gezellig over van alles en nog wat. Tot mijn stomme verbazing vertrouwde hij mij toe dat hij heel bang was dement te worden. Hoe oud zou hij zijn geweest? In de veertig schat ik.
En het is echt waar, diezelfde week had ik een gesprek met een man van zestig en die zei hetzelfde.

Tot slot: ik hoorde een mooi en wijs verhaal over een dame die sinds kort weet dat zij aan het dementeren is. Zij heeft besloten duidelijk te zijn en geeft aan wat zij nog wel en niet kan. Zij benoemt haar dementie en is dankbaar en blij dat mensen haar zo lief helpen.

Zo geeft zij een wijze les in aanvaarding.

Iedereen goede Paasdagen gewenst

Delen op Facebook

Tweet