Blog

Ik wens  ieder die dit leest een Gelukkig Nieuwjaar!

Tovenaars bestaan

Tovenaars bestaan! Dat weet ik sinds een paar dagen zeker.  Ze bevinden zich onder ons. Dat ik daar nu pas achter kom.

Ik was de eerste keer  al diep onder de indruk van zijn “schone kunsten”. Vandaag ga ik hem terugzien: de zandtovenaar.  Op het stadsplein in Roermond is hij in actie. Daar tekent hij zijn Bijbelse taferelen in het zand.  Maar er is nog meer te zien. Want alleen maar genieten van een zandtekenaar? Is dat niet wat te saai? Daarom zullen er vandaag ter afwisseling ook liederen worden gezongen. Ik  heb mij  inmiddels  op  de bank geïnstalleerd. Geheel  toegewijd  aan  en  klaar  voor  wat  komen  gaat.

Het  moet  gezegd de artiesten zingen mooi!  Alleen, ik vraag mij af: waarom moet het dubbel op?  Waarom het nu niet houden bij alleen de zandtekenaar? Want geniet ik daardoor  meer  van de illustraties van de zandtekenaar?  Nee.  Of van de solisten dan? Vergeet het maar!

De zandtekenaar tekent nog even prachtig als de vorige keer. Af en toe zie ik een glimp van een tekening. Maar helaas, daar blijft het dan ook bij. De beelden vliegen heen en weer van tekenaar naar zangers op het podium.  Mijn ogen kunnen het amper bijhouden.

Er is al weer een tekening klaar. En hup, zand erover! Het beeld is al weer vervaagd. Een paar tellen en er is weer een nieuwe tekening klaar.  De handen en vingers van de zandtovenaar lijken te dansen, alsof zij van elastiek zijn.  Kijk wat prachtig!  De stal van Bethlehem!  En boven de stal?  Zie ik daar de ster ? Roets, weg is de voorstelling al weer.  Wat een frustratie! Terwijl mijn ogen het beeld in zich willen opnemen vliegt het zand al weer door de lucht en daalt neer op de tekening.  Ik begrijp dat hij tekenend vertelt.  En dat er iedere keer een volgend fragment wordt getoond van het kerstverhaal. Maar toch…

Meteen weer afscheid nemen.
De beelden blijven heen en weer flitsen van zandtekenaar naar zangers.
Het blijft op toveren lijken wat zich voor mijn ogen voltrekt.  Ik had alleen zo graag wat langer naar die prachtige tekeningen willen kijken. Alles even rustig in mij op willen nemen. Het wonder rustig willen aanschouwen.  Want een wonder is het. Hoe krijgt iemand in een paar tellen zoiets moois in het zand getekend?

Ik kan niet tekenen, maar als ik het zo zou kunnen zou ik apetrots zijn!  Ik zou mijn creatie koesteren!  Maar de zandtekenaar schijnt daar niets van te hebben.  Als ik er goed over nadenk vind ik het eigenlijk  heel bijzonder dat hij het prachtige resultaat gelijk weer wegveegt. Dat hij dat kan!  Meteen afscheid nemen van zijn werk. Zou hij dan helemaal niet aan zijn creatie gehecht zijn? Nu ik er over schrijf valt mij het bijzondere hiervan zo maar plotseling op.  Maar dat neemt niet weg dat ik die vluchtigheid tegelijk ook erg jammer vind en betreur!

Druk, druk, druk
Ik weet dat het bij deze tijd hoort!  We zijn gewend geraakt aan vluchtigheid en  veel prikkels van buitenaf.  We kunnen er ternauwernood meer buiten. Alles moet flitsend  zijn en snel gaan! Vooral niet saai zijn! We hebben het druk, druk, druk!  Van alle kanten komt informatie op ons af. En daar kunnen we maar moeilijk meer buiten. Soms  wandelen  er  twee mensen gezellig over de singel.  Als  ik  goed  kijk zie ik dat zij  beiden “gezellig” aan het bellen  zijn.  In de tram zit een vrouw naast mij.  Ze heeft het heel druk. Haar stem schalt door de tram.  Zij belt!  Wat gênant dat ik haar gesprek, en ook al die andere mobiele gesprekken kan volgen. In de supermarkt wordt bij de groenteafdeling, per mobieltje, druk overlegd wat er vanavond gegeten moet worden. En later,  in de rij voor de kassa kan in één moeite door nog even worden getwitterd.  Het  winkelwagentje wordt en pasant met een voet vooruit geduwd naar de kassa. Wie er voor of achter de twitteraar  staat?  Geen idee.  Onbelangrijk!

Zelf invullen
Ik besef dat we nu leven. De tijd is niet terug te draaien en dat is ook niet nodig.  We  zijn er tenslotte zelf bij hoe we ons leven inrichten!  Zie  ook blog  https://meeopdewind.nl/leven-in-het-nu/

Ik ben blij dat er computers zijn gekomen en dat ik heb leren computeren. Dat ik  ook nog  op internet zou gaan schrijven? Wie had dat verwacht?  Mijn schrijfsels komen na schaven, schrappen en herschrijven op internet. Ze staan er en kunnen niet meer worden weggevaagd. Tot  nu  toe  probeer ik alle  ontwikkelingen bij te houden. Maar  ik raak  achter. Als ik iets amper onder de knie heb staat  het  nieuwe  al weer te wachten. Maar ik kan mij redden en de jonge mensen mogen nu het voortouw nemen.

Maar tovenaars bestaan.  Dat  weet  ik  zeker. De zandtekenaar is het bewijs. Laat  ik  nu  op internet zien dat  er  boekjes met afbeeldingen  en dvd’s  van  de  zandtovenaar  te koop zijn: https://www.youtube.com/watch?v=1XJKSZ2OyaM                       

Zo kan ik toch alsnog,  op mijn eigen manier,  naar de tekeningen kijken. Daarom  zand erover!

Abonnees krijgen van ieder nieuw artikel bericht!  ( Zie rechts)

Delen op Facebook

Tweet