Zingen bij het orgel

Lieve mensen, eerst even dit: Het overkomt mij regelmatig dat een mail in mijn spamvak terecht komt. Ik hoop dat dit verhaal, bij u als abonnee van mijn blog, op de goede plaats binnenkomt. Als dit het geval is en u leest dit kijk dan svp, even in uw spamvak.

Zingen bij het orgel

Het is Februari 1968. De derde verhuizing. Er zullen nog vele volgen.

We zijn apetrots op ons nieuwe huis. We wonen er nu een maand. Gisteren heb ik de laatste verhuisdoos uitgepakt. De dozen staan in elkaar gevouwen te wachten op de verhuizer. Binnen is het zo goed als klaar. Buiten is Gijs de tuin aan het bewerken. En dat valt niet eens mee. De aarde zit vol steen en rommel van de bouw. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Wroeten in de aarde is Gijs zijn hobby.

Het ziet er binnen heel gezellig uit. Vooral de open haard maakt mij blij. Aan beide kanten is de schoorsteen van de haard omlijst met een glas in lood raam. De haard heeft al verschillende keren gebrand tot volle tevredenheid.

We hadden het huis gekocht op tekening. En ons geduld werd op de proef gesteld. Het duurde ons allereerst al veel te lang eer de bouw begon.
We gingen regelmatig kijken hoe de bouw verliep en soms ging Judith mee. Maar het boeide haar niet echt als Gijs omstandig uitlegde uit welke richting de zon ging binnenvallen. Ze bleef liever thuis, het huis kwam zonder haar ook wel klaar. Anton was nog klein daar paste nichtje Jeanne dan op.

In ons vorige huis aan de Gebroken Meeldijk woont nu een pas getrouwd stel.  Ze zijn heel blij met hun optrekje en genieten.

Ik mis in mijn nieuwe huis wel mijn uitstapjes naar de overkant. Het was altijd reuze gezellig om met Judith en Arnoud even bij zus Corrie aan te wippen voor de koffie. Er staat een brommer in ons schuurtje en daar tuf ik nu regelmatig op naar Corrie.

Het is zaterdagmiddag. Nichtje Jeanne is er ook. Straks, na het avondeten  komt haar vriend Henk. Hij woont nog bij zijn ouders. Zij wonen om de hoek. Henk komt ook regelmatig even binnen wippen.

Om half acht hoor ik de keukendeur opengaan, dat zal Henk wel zijn. De keukendeur zit nooit op slot. Iedereen kan achterom binnen stappen.
Als Henk de kamer binnenloopt vraag ik: “Hoe laat komen je ouders, Henk?”
“Om een uur of half negen” dachten ze. Henk loopt door naar zijn vriendinnetje die staat te wachten.

Om negen uur als de ouders van Henk er  ook zijn, de kinderen liggen op bed, weet ik wat er van mij wordt verwacht.
Ik loop naar het orgel. Een paar jaar geleden hebben we ons oude pierement, een traporgel, ingewisseld voor dit elektronische orgel met voetpedaal. Een prachtig orgel dat uitnodigt om te zingen. En dat gaan we vanavond dan ook doen. De ouders van Henk zijn er speciaal voor gekomen.

De zangbundel van Johan de Heer staat opengeslagen op het orgel. Een paar dagen geleden was mijn moeder hier en vroeg: “Mieke, wil je nog eens op het orgel spelen?” Haar speciale verzoeknummer was: Aan des Heilands voeten. Een lied dat zij heel graag zingt.
Het is ook meteen het eerste lied van deze avond. We zijn met zes mensen. En al zeg ik het zelf, we vormen met elkaar een prachtig koor. De mannen en de vrouwenstemmen zijn evenredig verdeeld en mooi op elkaar afgestemd. Om de beurt noemt één haar/zijn voorkeurslied. Er hoeft niet lang worden nagedacht. Ieder heeft wel een lied dat een speciaal plaatsje heeft.

De liederen die zoal langs komen zijn: Veilig in Jezus armen, Jezus die mijn ziel bemint, Wat de toekomst brengen mogen, ‘t Scheepke onder Jezus hoede, Eén naam is onze hope, Leer mij uw weg o Heer, Vaste rots van mijn behoud. Soms éénstemmig, maar ook tweestemmig zingen we ze. Het klinkt mooi, alsof het is ingestudeerd. We staan bij het orgel en zingen maar door. Een enthousiast klein koortje met oude en jonge stemmen.

Henk zijn ouders zijn er vanavond voor het eerst bij. Nu we zo dicht bij elkaar wonen willen zij graag meezingen. En wij zijn blij dat ons koor zich uitbreidt met enthousiaste nieuwelingen. Hoe meer zielen, hoe meer we genieten van onze zangavonden. Het is buiten koud maar wij zingen ons warm.

 Toen wij jong waren stonden in veel Protestants Christelijke gezinnen een orgel in huis. De bundel van Johan de Heer stond er naast, voor het grijpen. De liederen waren eenvoudig in woord en muziek. Ze waren juist door hun eenvoud, denk ik, zo geliefd. Tegenwoordig worden ze trouwens ook nog veel gezongen.

Orgelles hoorde bij de opvoeding. Ik ben blij dat ik, al is het maar kort, op orgelles moest. Mijn zusje boven mij had ook orgelles. Het heeft mij veel gebracht. Ook toen ik in het onderwijs werkte kwam het goed van pas. De juffrouw die ons les gaf had wel losse handjes. Als het niet naar haar zin ging mepte ze met een pen op mijn vingers. En dat deed verdraaid zeer.

Er werd veel gezongen in de gezinnen. Vooral op zaterdag-en zondagavond.Onze buren kwamen ook graag en veel zingen. Eèn keer vragen was genoeg.

De liederen van Johan de Heer hebben veel mensen troost gebracht. En nog altijd worden ze veel gezongen. Al zijn er nu veel andere, modernere liederen bijgekomen.

 

Dit bericht heeft 8 reacties

  1. Nellie Bal

    Maaike weer een mooi herkenbaar verhaal uit de oude doos ,ja inderdaad werdt er vroeger veel meer gezongen, dat was ook erg gezellig ,en dan om de beurt mocht je een versje opgeven,tegenwoordig spelen ze liever met andere apparaten.maar waar ik vroeger mijn werk had ,zongen we iedere zondagavond samen met de bejaarden en dan kwamen er heel veel .heel gezellig en samenbinde d was dat …maar dat is veelal verdwenen .het was weer even een terugblik naar jaren geleden.groetjes ook aan Gijs van Nelly Bal.

    1. Mee op de wind

      De verhalen blijven komen Nellie. Soms zitten er ook verzoeknummers tussen, zoals dit verhaal. En soms krijg ik ook wel eens een aanvraag en weet ik daar zelf niets meer van en dan wordt het te moeilijk. Dit verhaal zat nog in mijn hoofd gegrift. Ja tijden veranderen zo hebben wij het harmonium ingewisseld voor een piano. En dat jij in je werk als directrice van een bejaardenhuis veel hebt gezongen begrijp ik helemaal. Met elkaar zingen heeft iets bijzonders en is saambindend dat is waar. Dankjewel dat je weer in de pen klom voor een reactie op mijn verhaal. Groetjes van mij en Gijs!

  2. Dag Maaike.
    Ik heb het net gelezen, je verhaal. En je hebt het weer voor elkaar gekregen: het is heel beeldend, er roept daardoor herinneringen op (ook al was het bij ons thuis dan een piano). Maar dat met z’n allen meezingen, ja hoor.
    En bij mijn tante Rietje (zuster van mijn moeder) was er wel degelijk een harmonium, en dat was altijd op zondagmiddag vaste prik: zingen met de hele familie, en met “juffrouw Coba”. (Die ken je niet en het voert te ver om haar hier te introduceren). (Dan kan ik beter zelf een blog gaan opzetten).
    In ieder geval: bedankt weer. Was leuk! Lieve groet. Elly

    1. Mee op de wind

      Dag Elly,
      Die oude verhalen zitten in ons geheugen gegrift. Ze roepen beelden van vroeger op, herinneringen worden wakker. Soms kun je er wel eens weemoedig van worden dat het allemaal voorbij is. Aan de andere kant hebben we het toch allemaal mee mogen maken. En zo hebben alle dingen twee kanten zei ze “filosofisch”. Over die juffrouw Coba zou je inderdaad wel eens een verhaal kunnen schrijven. Een blog openen verandert je leven Elly. Dat samen zingen bij een orgel of piano dat klinkt voor onze generatie heel bekend. Al wordt het zeker in groet gezinnen nog veel gedaan vermoed ik. Dankjewel dat je weer de moeite nam om te reageren Elly! Een lieve groet van Maaike

  3. Wilma

    Wij hebben nooit gezongen thuis. Bij manlief deden ze het wel. Wij zijn er later op mee begonnen om de kinderen te helpen met de psalmversjes te leren. We hebben helaas geen orgel numaar wel een piano en doen het wel zondagavond s. Wij zingen de psalters. Hier wordt ook veel bovenstem gezongen in de kerk. Altijd zo mooi.
    Groet uit een ijskoud land!
    Wima

    1. Mee op de wind

      Dag wilma, Niet overal zongen dus al denk je als kind dat het overal zo gaat als bij je thuis. Wij hebben ook geen oorlog meer maar wel een piano zoals bij jullie. En als onze kleinzoon komt speelt hij de sterren van de hemel. Een piano heeft toch een heel andere aanslag dan orgelspelen. Al heb mij het pianospelen wel gewoon aangeleerd en geniet ik er van. Ik vind het psalmen zingen met bovenstem ook zo prachtig. Hier, bij ons wordt het niet zo vaak gedaan. En ik zoek wel eens naar zangavonden met bovenstem maar die zijn er ook zo weinig. Zingen met elkaar blijft fijn, vind ik.weer hartelijk dank Wilma voor je reactie. En kleed je goed voor de kou daar! Groetjes uit Nederland, Maaike

  4. Nelly van Voorthuijsen-Boon

    Lieve Maaike, fijn je verhaal .Heel herkenbaar dat zingen bij het orgel.
    Wij deden het thuis ook, en ook toen ik verloofd was ook nog. Eenmaal
    getrouwd hadden wij geen orgel. Zelf heb ik ook orgelles gehad en mijn
    man ook. In 1968 kochten we een electronisch orgel, maar hebben dat in
    2001 weggedaan.Daarna nog wel een keyboard gekocht, maar dat was
    volgens mijn man geen orgel. Ik heb ook nog de bundel van Johan de Heer,
    die heb ik altijd bewaard. Nu hebben we een Liedboek met duizend liederen
    en veel ervan gaat mijn zangkunst te boven, terwijl die andere liederen in
    je geheugen gegrift staan. Fijn dat verhaal, bedankt ervoor. Jij werd dus
    vroeger Mieke genoemd, mijn vriendin werd ook Mieke genoemd,terwijl
    ze Maaike heette. Raar eigenlijk Maaike is toch zo-n mooie naam.
    Liefs Nelly.

    1. Mee op de wind

      Lieve Nelly, Zingen werd veel gedaan vroeger. Mijn moeder mocht het heel graag doen. Ik denk dat het daarom in ons gezin veel werd gedaan. Alleen toen mijn broer verongelukte is er lang niet meer gezongen in ons gezin. Mijn moeder kon het niet aan. Later zijn weer gaan zingen. Zulke dingen blijven je altijd bij. Ik vond een electronisch orgel toch niet zo fijn als mijn oude orgel. Gijs speelt ook keyboard en hij kan er van genieten en daar gaat het maar om. Die oude liederen van Johan de Heer zijn we mee opgegroeid en die zitten in ons geheugen, zo gaat dat. Ja, ik werd Mieke genoemd, maar later wilde ik Maaike worden genoemd want dat is mijn naam en ik vind het inderdaad ook een mooie naam.
      Hartelijk dank weer Nelly voor je reactie. Groetjes, en liefs van Maaike

Laat een reactie achter