Zó groot dat het nooit uitgepakt komt

Karins leven speelde zich af tussen uitersten. Als ze blij was spatte het er van alle kanten af. Haar lach klonk luid en haar blijdschap was zichtbaar. Maar ze kon ook diep treurig zijn, verdrietig en boos. Ze schaamde zich niet voor haar gevoelens. Karin was puur, zó puur dat ze afwijkend was.

Ik ontmoette Karin door Gijs. Hij volgde een bewegingscursus bij haar en op een keer, Gijs en ik zaten samen ergens aan de koffie, kwam ze even langs. Zo maakte ik kennis met haar. Het klikte meteen tussen ons, en al snel bloeide een mooie vriendschap op.

Onze vriendschap duurde helaas niet lang.

Ons contact kende ups en downs. Karin had perioden waarin zij geen behoefte aan mij leek te hebben.
In het begin van de vriendschap begreep ik er niets van. Ik vroeg mij onzeker af: wat heb ik verkeerd gedaan, of gezegd? Het kostte mij soms veel hoofdbrekens. In mijn gepieker vond ik altijd wel iets wat ik fout had gedaan.

Ik vond het moeilijk als ik niets hoorde. Er kwam geen mailtje binnenrollen, en er rinkelde geen telefoon. Nee, het bleef volslagen stil. Een soort media stilte zou je kunnen zeggen. Dan miste ik Karin. Haar vrolijkheid, haar spontaan dwaze invallen, haar filosofische kijk op het leven en haar openheid. De humor waarmee zij verhalen vertelde.
Karin vertelde veel over vroeger. Over het gezin waarin zij geboren was, de eenzaamheid van haar kinderjaren en haar kwetsbaarheid. Ze voelde zich niet begrepen, ze voelde zich anders.

En opeens ging dan de telefoon. Het was Karin die zich uit het niets meldde. Of we weer eens samen een kopje koffie gingen drinken. De hernieuwde kennismaking was allerhartelijkst. We pakten de draad op waar we gebleven waren, en alles was weer als van ouds.

Ik kwam er achter dat in tijden als zij niets van zich liet horen, ze haar agenda vulde met maar één woord: Vrij! Dit was het enige waarnaar zij verlangde en nodig had. Al dat gepieker van mij bleek achteraf nergens op te slaan.

We raakten meer vertrouwd met elkaar. Wie het voorstel opperde weet ik niet meer maar we besloten te gaan schrijven. Om de drie a vier weken kwamen we bijeen om woorden op papier te zetten. De eerste keer dat zij bij mij binnenstapte keek ik mijn ogen uit. Ze zeulde een enorme rugzak mee, alsof zij aan het verhuizen was. Ik heb nooit durven vragen wat er allemaal inzat. Er kwam altijd alleen maar een bloknoot en een pen uit tevoorschijn. Karin en haar rugzak waren onafscheidelijk.

We hebben samen veel geschreven. De methode om schrijfstof te vinden was heel eenvoudig. In een opengeslagen boek wezen we met gesloten ogen een woord aan. Als het een woord was waar we geen raad mee wisten deden we het nog een keer. Er kwam altijd wel een onderwerp uitrollen.
Schrijven met Karin was een feest. Ze inspireerde mij. Al schrijvend daalden we af en bezochten we de krochten van onze ziel.
Op een keer bracht zij een stapeltje zelf geschreven gedichten voor mij mee. Ik mocht ze houden. Ze waren zeer persoonlijk. Ze schreef over haar hoop en wanhoop, over haar verwachtingen van het leven.
Karin had ook duidelijke overtuigingen waaraan niet te tornen viel. Zo wist ze zeker dat de diagnose uit haar kinderjaren, dat haar gezichtsvermogen beperkt was, niet klopte. Er was niets aan de hand met haar ogen, die waren goed! Daarom liep ze af en toe zonder bril, zelfs buitenshuis. Haar wereld werd dan zo vaag dat ze de mensen om haar heen niet zag, en niet herkenden.

Op een dag, Gijs en ik zaten uit te puffen in een restaurantje, stoof Karin binnen. Ze liep naar ons tafeltje, kwam naast mij staan en zei: “Maaike je bent mij heel dierbaar.” Karins woorden overrompelde mij. Ze stroomden als een rivier door mij heen. Het was een cadeau. Een cadeau zo mooi en groot dat het nooit uitgepakt komt.

Een dag of vijf later ging de telefoon. Een zus van Karin belde mij. Ze moest mij iets heel ergs vertellen. Karin had de dag ervoor een vreselijk ongeluk gehad. Ze was, na een doktersbezoek, op de terugweg naar huis. Terwijl ze een weg overstak heeft een bus haar geschept. De ontboden trauma helikopter was snel ter plaatse, maar de verwondingen waren zo ernstig dat ze er aan bezweek

Ze is er niet meer. Zij verdween onverwachts uit mijn leven. Het is stil zonder haar. Karin is overleden.

Lieve Karin, je bent mij heel dierbaar!

 

 

Dit bericht heeft 14 reacties

  1. Wilma

    Wat een naar eind. Sommige karakters hebben gevoelige eenzame levens. Onpeilbaar soms.
    Dan is het soms fijnals jekan luisteren. Dat heeft ze wss aangevoeld bij je.
    En dat is vandaag de dag iets zeldzaam: echt luisteren.
    Groet,Wilma

    1. Mee op de wind

      Ja mensen kunnen heel eenzaam Wilma, dat is waar. Het was zo dat wij elkaar wederzijds iets te geven hadden en dan ontstaan er mooie vriendschappen. Karins einde was heel verdrietig. Zo ongedacht en onverwacht.Ik vind het mooi wat je schrijft over eenzaamheid en dat kan inderdaad pijnlijk en diep zijn. Hartelijk dank Wilma dat je weer in de pen klom om een reactie te geven. Is het bij jullie nog steeds zo koud? Hier hebben we op dit moment zacht weer. Lieve groetjes van Maaike

  2. Gerlien

    Hallo Maaike, Hoewel het al weer een poosje geleden is wil ik toch nog graag reageren op je heerlijke verhaaltjes. Je weet het “die goede oude tijd” blijft me aanspreken. Het is vooral de herkenning die het voor mij zo leuk maakt. Het bellen bij de kruidenier, was voor mij bellen bij de buren. Onze naaste buren hadden telefoon (zakenlui) en ca. 7 huizen van ons vandaan woonden ook mensen met een telefoon, waar we in noodgevallen voor een dubbeltje konden bellen. Je kunt je al haast niet meer voorstellen, dat je dat toen “gewoon” vond. En dan dat zingen bij het orgel, geweldig! Wat fijn dat je de kunst van het spelen beheerst. Dat is voor mij niet weggelegd, maar zingen deed en doe ik nog steeds graag. Daar kwam nog bij dat mijn broer alles kan spelen wat hij hoort, of het nu harmonica, piano of orgel is, hij draait er zijn hand niet voor om. Met engelengeduld wilde hij het mij ook wel leren, maar er was geen zalf aan te verstrijken. Hij is later nog op orgel-les gegaan om noten te leren en spelen hij nog steeds.
    Op het verhaal van Karin wil ik enkel reageren met de woorden: wat fijn dat ze bij jou zichzelf kon zijn!!
    Heel veel groetjes van Gerlien

    1. Mee op de wind

      Dag Gerlien jij bent een fan van de oude verhalen. Ik weet dat je er enorm van geniet altijd en je hebt je hart weer kunnen ophalen de laatste weken. En ik geniet ver van zoals jij alles beschrijft in je reacties. Het schier mij nu weer te binnen dat toen ik van Judith aan het bevallen was de verpleegster naar de buren belde om te zeggen dat Gijs snel naar het ziekenhuis moest komen want de bevalling ging zo vlug. De echtgenoten werden de eerste uren van de bevalling toen gewoon naar huis gestuurd. Onbegrijpelijke verhalen voor nu.
      Jammer dat je geen piano hebt leren spelen als je het zo graag wilt. Maar ja soms moet een mens zich bij de feiten neerleggen. Je kunt zingen en dat doe je ook graag en zo kwal alles nog goed! De vriendschap met Karin was mooi. Karin droeg geen masker en dat was heel leerzaam voor mij. Hartelijk dank Gerlien voor je reactie en aanvulling. Lieve groet van Maaike

  3. Carol

    Een volle rugzak, haar hele hebben en houden?
    Nee, maar wel waarschijnlijk een heleboel leed.
    Wie weet, wat een ander in zijn/haar diepste te dragen heeft?

    1. Mee op de wind

      Dat is helemaal waar Carol. We zien alleen maar de buitenkant. En in rugzakken kun je veel meetorsen!
      Dankjewel voor je reactie. Groet, Maaike

  4. Nelleke B

    Mooi dat je deze mooie vriendschap met ons deelt, iemand die iets betekend heeft en gemist zal worden, ondanks het feit dat het geen gemakkelijk leven was.

  5. Mee op de wind

    Dankjewel voor je reactie Nelleke. Er zijn ook altijd gelukkig nog mooie dingen te melden. En dit wilde ik daarom dan ook inderdaad op mijn blog delen! Groetjes v Maaike

  6. Anoniem

    Een prachtig verhaal. Het moet u verdriet doen. Fijn dat u haar kon laten zijn wie ze was. Dat is zeldzaam. Sterkte met het verlies.

    1. Mee op de wind

      Bij het ouder worden zijn er veel verliezen, en dat is pijnlijk. Al is het ook zo dat ik Karin de rust gun waar zij vaak naar verlangde.
      Mensen beïnvloeden elkaar wederzijds. Karin liet mij zien dat zij zichzelf durfde zijn en dat was leerzaam! Hartelijk dank Anoniem voor uw reactie en het meeleven. Groet van Maaike

  7. .ellyvanveenendaal

    Mooi verhaal. Weer iemand die je dierbaar was minder. Ja, je krijgt dat meer als je ouder wordt. Maar ik merk dat ik ook niet meer zo de behoefte voel om contact op te nemen met oude uit het oog verloren vrienden. En zij ook niet, denk ik.
    Of ligt dat aan mij? Heel af en toe eens contact is prima, maar mijn leven is, hoewel wat beperkter, voor mij wel goed zo. En op den duur zijn ze er niet meer. Nou, goed toch? Je hebt mooie herinneringen en je hoopt voor een ieder dat het een zo genadig mogelijke dood moge zijn.

    1. Mee op de wind

      Bij het ouder worden raak je veel mensen kwijt, dat is waar. En als ik dan weer iemand tegenkom van vroeger ben ik blij verrast. Maar het wordt wel stiller in je leven bij het ouder worden.Ik onderneem ook minder dan vroeger en er hoeft niet meer zo veel. Ik vind dat eigenlijk een mooie, positieve ervaring dat je lichaam en geest zich aanpassen aan het ouder worden. Het is fijn om daarover te kunnen uit te wisselen met leeftijdgenoten, zoals wij nu dus doen!
      Lieve Elly, bedankt voor je reactie en een groet van Maaike

  8. Dirk van Nieuwkoop

    Wat een fantastisch verhaal!
    Een van de mooiste die ik van je heb gelezen.
    Dit is kunst zeg maar literatuur.
    Complimenten dus, lijkt me zo fijn om dit te kunnen …

    1. Mee op de wind

      Dankjewel Dirk! Schrijven is loslaten en mezelf overgeven en dat is een heel proces. Althans voor mij is dat zo. Dat het jou zo raakt sterkt mij enorm dat ik mijn weg aan het vinden ben. Het schrijven geeft mij veel vreugde dat is waar, maar heeft voor mij ook behoorlijk diepe dalen van twijfel, daarom komt je reactie precies op tijd! Ik kijk graag naar het leven en naar de psychologische kant ervan. Hartelijke groet Dirk, van Maaike

Laat een reactie achter