Wat is het warm
De appwekker zoemt mij wakker. Wat een warmte alweer op de vroege ochtend. Ook al heb ik onder een dunne deken geslapen was het toch nog warm vannacht. Straks, als het weer winter is en ik rillerig onder mijn dekbed kruip, vraag ik mij zoals ieder jaar weer verbaasd af hoe het zo warm kon zijn.
Na het opstaan zet ik meteen de openslaande balkondeuren wijd open. In de verte zie ik het KLM-gebouw dat baadt in het licht van de felle zon. En dan weet ik dat het een warme dag wordt. Het is een ijkpunt voor het weer geworden, en op winteravonden een verlicht baken.
Ik kijk naar mijn planten. Gisteravond om 22.00 uur liep ik nog met mijn gietertje rond. Gelukkig komt er regen. Maar waar, en hoeveel gaat er vallen?
Nee, wonen in een waterarm land – waar de zon bijna altijd schijnt, de aarde uitdroogt en de planten geel en verdord om water schreeuwen – is niks voor mij.
Even later zit ik uitgerust met mijn kommetje sojayoghurt met banaan, mijn voorraadje medicijnen, en met twee glazen water op mijn uitgelezen plekje op het balkon.
In de verte koert een duif, een andere duif beantwoordt de roep. Het zijn oude vertrouwde geluiden van vroeger toen mijn broers duiven hadden. Ik herinner mij weer de diepe, moederlijke keelklanken als zij koeren. Hoe mooi en wonderlijk dat ik de klanken van vroeger herken en de vreugde van toen weer voel.
Na het ontbijt verlang ik naar mijn “bakkie leut”. Het is zo’n vaste gewoonte geworden dat ik er bijna niet meer buiten kan. Maar ieder jaar is het ook opnieuw slikken dat de stoel van Frans leeg blijft.
Ik las dat de kinderen die nu geboren worden een levensverwachting van 100 jaar hebben. Het zal wel kloppen, want als ik om mij heen kijk zie ik de voortekenen ervan. Ik kom ze overal tegen: senioren. Ik bedoel niet de jonge zestigers of zeventigers. Nee, ik zie steeds meer tachtigers (de oude knarren). En steeds meer van hen zijn nog actief.
Hoe anders dan vroeger gaat het nu met de ouderen. Mijn opoe mocht, toen ze alleen overbleef, bij haar dochter inwonen, terwijl die dochter een broze gezondheid had. Maar het was vaak de enige oplossing.
Ik ken verhalen van grote gezinnen, wonend in een krappe behuizing, waar opoe of opa dan ook nog bij kwam. Er waren weinig sociale voorzieningen en dit was dan de enige oplossing, maar wel een met grote problemen. Ik heb de verhalen erover gehoord. Het zijn slechts twee generaties terug, maar wat een wereld van verschil
Ons mooie zorgstelsel uit mijn jeugd
Ik weet dat wat ik nu ga schrijven helemaal niet nieuw is, en dat velen er ook zo over denken. Ik ben geen mopperpot, maar ga vandaag toch mijn hart luchten omdat ik er geen snars van begrijp. Waarom is in ons land, het zo mooie zorgstelsel op de schop en in de uitverkoop gegaan?
Het is een ramp voor iedereen, en met name voor ouderen. Tegenwoordig mogen/moeten zeer oude mensen zo lang mogelijk op zichzelf wonen, want dat zouden ouderen willen. Die zullen er zeker zijn, tenminste zolang ze gezond zijn. Echter, ik ken zelf genoeg gezonde ouderen die graag beschermd zouden willen wonen. Waar zijn de bejaardenhuizen uit mijn jeugd gebleven? Helaas, die blijken niet haalbaar in dit rijke tijdsgewricht.
Vooral voor mensen die op hoge leeftijd zijn en voelen dat ze gaan aftakelen, blijkt het alleen wonen vaak een nachtmerrie. Mede doordat de thuiszorg tegelijkertijd ook nog eens minder en minder wordt. Veel ouderen van nu komen, ondervoed en vereenzaamd, in het ziekenhuis terecht. Vaak omdat ze iets breken. En zo houden ze, zonder dat ze er iets aan kunnen doen, broodnodige ziekenhuisbedden bezet. Wat een treurigheid.
Het hele zorgstelsel piept en kraakt aan alle kanten.
Een seniorenkoor
Ouderen die gezegend zijn met een vitale geest en “betrekkelijk” gezond zijn, ondernemen tegenwoordig vaak nog van alles. Ze zijn betrokken bij de maatschappij en zoeken een weg naar zingeving en bezig zijn.
Zo ook vorige week vrijdag. Een vriendin van mij zingt in een seniorenkoor, en ik was uitgenodigd voor de uitvoering. Het was een gemengd koor, maar ook hier zag ik, zoals overal, meer dames dan heren. Gelukkig waren er genoeg heren voor een mooie samenstelling. Er werden Nederlandstalige liederen gezongen. Het was genieten omdat de liedjes zo bekend waren en wij, de toehoorders, dikwijls mee mochten zingen. De koorleden genoten er zelf ook zichtbaar van want ze zongen als lijsters en het klonk o zo mooi.
Maar waar ik vooral mijn ogen op uitkeek was de dirigent. Daar stond een 87-jarige man, vol overgave en met jeugdige zwier enthousiast te dirigeren. Op bepaalde momenten nodigde hij met elan het publiek uit om mee te zingen. Als vroegere operazanger had hij verstand van zaken. Vanwege hun leeftijd bleven de koorleden zitten tijdens hun optreden. Een dame in een scootmobiel zong dapper en uit volle borst mee.
Senioren die actief blijven
Nu we het over actief zijn hebben denk ik aan de huidige wereldleiders. Aan Biden bijvoorbeeld. Hij stelt zich op 80-jarige leeftijd gewoon opnieuw kandidaat voor een nieuwe ronde. Onbegrijpelijk en moedig tegelijk om op deze leeftijd naar zo’n hoge post te streven. En hij staat niet alleen, want wie weet is zijn rivaal wel de veel besproken en omstreden vorige president, mijnheer Trump. Ook hij is niet bepaald een jonge kerel. En wat te denken van mevrouw Pelosi van het Huis van afgevaardigden in Amerika, die 83 jaren telt.
Het is kenmerkend dat “oud zijn” tegenwoordig geen beletsel meer is om ingewikkelde, belangrijke taken te vervullen. Maar als President Biden vitaal en als een jonge man de trap van zijn vliegtuig probeert op te rennen, dan krijgt het iets krampachtigs, vind ik. Het moet voor het oog van de natie en voor de wereld natuurlijk vooral jong ogen. Waarom eigenlijk, vraag ik mij dan af. Is jong zijn dan toch interessanter, belangrijker, aantrekkelijker of waardevoller?
Door hun leeftijd brengen zij een schat aan ervaring en kennis mee, en dat is in deze hectische, ingewikkelde tijd in ieder geval niet verkeerd. Hopelijk wordt de wereld er een stukje mooier van.
Gelukkig dragen alle senioren een tas vol levenservaringen en veel wijsheid met zich mee. Want oud worden ging nooit vanzelf en nog steeds niet. In onze snel veranderende tijd komt er van alles bij kijken. “Oud zijn is best een dingetje”, zei ik pas tegen mijn kinderen. Maar het is te leren.
Maar ook, hoe fijn is het dat ik op mijn balkon heerlijk kan genieten van de schoonheid om mij heen. Dat ik de tijd krijg om rustig na te denken en in mijn blogs erover kan schrijven.
En tenslotte, reageer – want het is fijn en leuk om te horen hoe anderen denken!
P.S. Hoe frappant is dit? Ik schrijf in dit blog over het afgebrokkelde zorgstelsel van nu. Ik had het ternauwernood afgerond en tot mijn stomme verbazing hoor ik op het nieuws dat het in de gezondheidszorg een janboel is. Dat het in alle sectoren en op alle gebieden piept en kraakt.
“Het is gezien en niet onopgemerkt gebleven”, en nu afwachten wat er gaat veranderen.
Hai Maaike,
Ik ben het helemaal: met je eens, , het percentage ouderen wordt alleen maar groter,
en de zorg in Nederland wordt steeds meer afgeknepen.
Ik denk wel eens, als ik het voor het zeggen had zou er mer aandacht moeten zijn voor welzorg. , ipv welvaart.
Maar, ik heb niks te vertellen en betaal trouw iederjaar mijn belasting .van de opbrengst van ons huis. Elk jaar weer. Te hek voor woorden.
Jou blok zet me dus aan het denken.
Maar laten we vooral onze zegeningen niet vergeten die we in ons land hebben.
Lieve groet,
Cis.
Ha Cis, Inderdaad de blijvende groei van de welvaart staat hoog op de agenda. Terwijl iedereen toch moet kunnen begrijpen dat de bomen niet tot de hemel groeien?
En dat de zorg daarnaast zo is afgebrokkeld en daar stelselmatig op bezuinigd is blijft een raadsel voor mij. En hoe moet het weer op de rail komen, vraag ik mij af. Maar goed het is geconstateerd dat is in ieder geval een begin.
Ik begrijp de pijn van je zuur opgespaarde huis dat je door omstandigheden moest verkopen. Maar laten we alstublieft ook onze zegeningen blijven zien zoals je al schrijft en dat aan elkaar doorgeven.
Dank Cis en tot ziens,
Met groet van Maaike
En zo is het. Weer een prachtig stuk over ouderen. Tja, vroeger…..was alles anders. Geen AOW, weinig zorg. Mijn ouders steunden de oudere generatie financieel en wilde je extra zorg moest de kassa rinkelen.
Daar kwam ook nog even een oorlog tussendoor, dus waar hebben we het over.
Laten we maar genieten zolang het kan en wij het kunnen en verder onze kwalen, ziektes, ellende maar onder ogen zien en proberen te overleven. Veel jongeren houden het voor gezien en gaan liever studeren voor banen die ze leuk vinden en het liefst veel opbrengen. Een beetje bitter misschien, maar wij hebben ze zelf zo opgevoed en de banen die wij belangrijk vinden worden karig beloond.
Ha Nelleke, ja je hebt helemaal gelijk dat veel jongeren denken aan veel geld verdienen. Maar helukkig zijn daarnaast veel jongeren waar ik verbaasd naar kijk die oog hebben voor de alle misstanden en hun uiterste best doen het tij te keren, zoals je vertelde van je kleindochter.
En er is heel veel waar we blij van kunnen genieten zoals je schrijft, en dat zijn vooral de kleine dingen van alledag.
Het leven heeft zoveel kanten en het leven kent zoveel schakeringen dat het vooral boeiend blijft om er naar te kijken.
Fijn weer dat je reageerde Nelleke en een
hartelijke groet van mij
Maaike
hartelijke groet van mij
Maaike
Hallo Maaike, Ik ben het helemaal met je eens., de zorg gaat achteruit. Maar er zijn ook landen waar helemaal geen zorg IS (ik woon in 1 daarvan) dus tel je zegeningen. Mijn grootmoeder was 1 van de eerste AOW trekkers en ze ,lachte in haar vuistje, want ze werd erg oud en kreeg van haar 65e tot haar 95 AOW. En dat zonder iets betaald te hebben, ’t was voor haar een wonder.Mijn vader zong tot zijn 80e in een ouderenkoor en zowaar zaten daar heel wat mannen bij! Zijn 2e vrouw is nu 99 en woont in een aanleunwoning, nog steeds helemaal alleen hoewel ze wanneer nodig hulp kan krijgen. Waar ik woon, nemen mensen die het zich kunnen veroorloven, vrouwelijke hulp uit de oostblok landen en Rusland aan. Hun loon lijkt in westelijke ogen miniem, maar voor hen is het een redelijke betaling . Bejaardentehuizen? Ja we zijn daar gek, we gaan niuet met z’n 10’nen op een zaal liggen. Voor mij is het belangrijk zo lang mogelijk mobiel en redelijk zelf dienstbaar te blijven. Ik kan dan misshien niet meer op vakantie, maar nog wel zelfstandig naar een dokter of kapper. En veel winkels bezorgen sins de Covid epidimie weer aan huis. Laten we dankbaar zijn en zoveel mogelijk genietn van wat we nog hebben.
+
Ha Sonja, Jazeker er is heel veel waar we dankbaar en blij voor kunnen zijn.
Dat is heel moeilijk als er helemaal geen zorg is waar je nu woont, zoals je schrijft. En dan is het hier inderdaad relatief nog heel goed. Mijn frustratie is, dat iets wat zo goed was is opgeheven, en nu slechter is geworden. Vooral in de steden kan het moeilijk zijn om genoeg zorg te vinden. Ik ken ook verhalen van mensen die niet wisten wat hen overkwam toen ze voor het eerst AOW kregen. Dat was natuurlijk geweldig. En dat zijn prachtige sociale tegemoetkomingen waar we dankbaar gebuik van mogen maken.
Ja, sommige mensen blijven lang gezond en reddden zich alleen prima, zoals de vrouw van je vader. En dan is thuishulp genoeg.
Leuk dat je vader in een koor zong, ik zag het hoe blij mensen werden van het zingen met elkaar. Ja, dat is mooi he dat de boodschappen nu thuis kunnen worden bezorgd. Alleen moet je dan weer vaardig genoeg zijn met de computer wat niet bij iedereen het geval is. Als ik op mijn balkon zit met uitkijk op de mooie omgeving dan weet ik, het zijn de kleine dingen die mij blij maken
Dank weer voor je inbreng
met groetjes van Maaike
Hoi Maaike. Heb -na een prachtige zonsondergang gezien te hebben- hier in Noordwijk waar ik een weekje op vakantie ben- je verhaaltje/overpeinzing gelezen.
Ja, we behoren tot de oudere generatie. Die (ik geloof dat dat voor velen geldt) niet echt optimistisch bekijken hoe het er nu aan toe gaat. Maar..misschien komt het goed. Ooit.
Fijne dingen doen die nog kunnen en dankbaar voor wat wij gehad hebben. De kinderen en kleinkinderen, ja…. Maar die zien wel in dat ze niet op de oude voet door kunnen gaan en doen er van alles aan om een betere wereld te creëren. Ze zijn jong en hebben de energie daartoe.
Laten we daar met z’n allen op hopen, en zelf voor zover mogelijk er aan meewerken.
Ha Elly, prachtig he die zonsondergangen aan zee.Jullie zijn aan het genieten begrijp ik.
Je hebt gelijk dat er veel is waar we zorgen over hebben.
Maar dat hadden onze ouders ook toen wij jong waren, mijn moeder had het het altijd heel moeilijk met de toekomst voor haar kinderen. Er is niet meer dan in het nu te leven, en dankbaar te zijn voor iedere mooie dag.
En inderdaad zien onze kinderen in dat het zo niet kan doorgaan en dat is weer bijzonder. Zij hebben de toekomst laten we hen steunen en vertrouwen meegeven.
Dank Elly dat je zelfs van je vakantieadres een reactie stuurt.
Nog fijne dagen
Groetjes, Maaike
Beste Maaike, Behalve per computer, wat het natuurlijk wel makkelijker maakt, kun je ook gewoon per telefoon je boodschappen bestellen.
Zelf heb ik in verschillende koren gezongen, ik als sopraan, mijn zoon als bariton. Ongelukkig genoeg kreeg ik een cyste op mijn stembanden,werd geopereerd en sindsdien lijk ik zelf meer op een bariton! Maar ik heb nog genoeg hobbies. Ik schrijf zelf ook, ik haak, brei, wandel en zwem, en ik houd me met poppenhuizen scenes bezig. Tot voor kort fietste en schaatste ik ook nog, maar dat gaat niet meer. Lekker op het balkon zitte met een glaasje koel sap of een wijntje is ook heerlijk. Ik hoop dat jij ook geniet. Groetjes, SONJA.
Ha Sonja, we kletsen nog even gezellig verder.
Als je per telefoon je boodschappen op kunt geven, is dat gelukkig ook een mogelijkheid.
Wel heel jammer voor je dat je niet meer kunt zingen zoals voorheen. Hopelijk heb je verder geen nare gevolgen?
Leuk dat je ook schrijft ben ik eigenlijk best benieuwd naar. Schrijf je alleen voor jezelf Sonja? Of treed je er ook mee naar buiten?En daarnaast heb je nog veel meer hobby,s. Wat fijn als je dingen los moet laten dat je dan zoveel hobby,s hebt. En ook dat je de mogelijheden hebt om ze allemaal te doen. Bij mij worden de mogelijkheden ook minder. Lange autoritten om mijn familie te bezoeken zitten er niet meer in. Maar gelukkig kan ik genieten van de kleine dingen die jij beschrijft. Van de lieve mensen om mij heen en een kopje koffie op een terrasje met iemand. Niets spectacuairs maar o zo fijn.
En dit is het dan voor nu.
Harelijke groet van Maaike
Ja, herkenbaar verhaal. Ook ik maak me zorgen, want ik heb geen kinderen. Dus mij zal niemand in huis nemen als de ouderenzorg er niet meer is. Meer ach, wie weet, misschien haal ik dat niet eens. Ik moet me ook maar niet teveel zorgen maken.
Wat een mooi balconnetje heb je!
Ha Stien, Kinderen of geen kinderen, wij ouderen zijn er bijna llemaal mee bezig.
En wat betreft in huis nemen als de nood aan de man is? Ik zie ook dat niet meer gebeuren daar hebben onze kinderen het te druk voor en de maatschappij is er niet meer op ingericht. Dus de oplossing moet echt van hogerhand komen.
Maar het krijgt aandacht, laten we hopen dat het wordt opgelost.
En je kent ook vast het spreekwoord: Een mens lijdt dikwijls ’t meest… enz
Ja, gezellig balkon he
Groetjes, Maaike
Hoi Maaike, het is zeker zo dat het zorgstelsel afbrokkelt wat betreft de ouderen vooral. Aan de andere kant heeft het Meander ziekenhuis in Amersfoort alleen 1 persoons kamers, wat kost dat dan weer niet! Natuurlijk wel fijn als je erg ziek bent, trouwens de ligtijd is wel verkort vergeleken met vroeger, tpen lag je met bijv een galblaasoperatie wel 2 weken in het ziekenhuis en met een hartinfarct 6 weken bedrust. Nu heb ik het wel over een jaar of 60 terug, intussen is er natuurlijk ook veel meer mogelijk met operaties en andere behandelingen. Dat maakt het ook veel duurder dan vroeger. Wat betreft ouderenzorg, hier in het dorp is pas een soort gebouwd dat zijn ong 6 huizen met ouderen die voor elkaar zorgen als het nodig is. Wel mooi maar dat moet je wel kunnen betalen en ook ervan houden. Je hebt een fijn balkon met mooi uitzicht! Morgen nog een hete dag en dan wordt het gelukkig koeler. Met een hartelijke groet van Lucie
Ha Lucie, ja ik begrijp het ook hoor dat de problemen groot zijn, dat alles heel duur is geworden en nieuwe behandelingen.
Maar Mijn dochter zei vanavond : “ik denk dat met al die veranderingen in de zorg om het goedkoper te maken ze er niets mee zijn opgeschoten”. Waarschijnlijk is het alleen maar duurder geworden en minder overzichtelijk.
De huisvesting en zorg is echt een punt waar ouderen mee bezig zijn en zich zorgen over maken.
En inderdaad en zijn veel experinmenten om te zoeken naar andere woonvormen. Zoals je terecht zegt over die zes huizen bij jullie waar ouderen voor elkaar zorgen, dit gaat goed zo lang mensen gezond zijn. Kan wel gezellig zijn lijkt mij, zo kleinschalig van opzet, dat vind ik wel mooi. Ik zit ook dikwijls te denken aaan vroeger, dat mensen toen zo lang op bed lagen en weken ziekenhuisopnames. Toen ik een hart infarct had lag ik 7 dagen in het ziekenhuismaar dat was wel echt nodig.
Tegenwoordig zijn de mensen vaak na een paar dagen weer thuis, en dat gaat ook. was natuurlijk lang niet altijd nodig,
Ja wat is het warm he. Wel heerlijk om uit de zon op de vroege octend mijn ontbijt te nuttigen op mijn balkon, met een prachtig uitzicht.Dat is wel een heerlijk uurtje met mijn kopje koffie.
Groetjes, Sonja
Beste Maaike,
Met veel interesse jouw blog gelezen. Ja we worden allemaal ouder ( ik ben pas 77). Maar vergeleken met vroeger mogen we niet klagen. Ik denk altijd maar aan mijn schoonouders die alles verloren, toen Rotterdam gebombardeerd werd. Mijn lief was toen 9 maanden en er waren nog 2 kinderen. Ook zij waren toen gelukkig dat ze elkaar hadden en er bovenop zijn gekomen. Bijna iedereen was toen arm. Wij ook met 7 kinderen.
Ik zeg altijd tel je zegeningen. En zorg goed voor jezelf wat eten en drinken betreft. Veel ongezonde dingen zijn ook slecht voor je gezondheid en voor je portemonnee.
Keuzes maken in je leven zijn heel belangrijk.
Wat heb je een gezellig Balcon, groetjes Lida
Ha Lida, de zoon schijnt vandaag weer heerlijk. Bij mij wordt het later op de dag soms te warm voor buiten. En binnen heb ik in de huiskamer airco. Ook een verworvenheid van de nieuwe tijd, en dat is wel heerlijk. Ja, de meeste me mensen hebben het gelukkig goed. Maar voor heel oude mensen is het soms toch wel echt moeilijk als je alleen woont, eenzaam bent en aftakelt. Niet iedereen heeft kinderen die je nalopen en aandacht voor je hebben als je oud bent. En daar denk ik toch wel vaak aan. Maar je hebt gelijk onze ouders hadden het vroeger, zeker tijdens de oorlog, heel moeeilijk. Dat is niet te vergelijken met nu.
Nog een fijne, goede zondag Lida, en tot de volgende schrijf maar weer. Met veel groetjes van Maaike